เขาประหลาดใจกับประสิทธิภาพในการฝึกของทหารเหล่านี้มาก พวกเขาเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว
พวกเขาตั้งใจ, จริงจัง, และมีพื้นฐานที่ดี สมแล้วที่เป็นหัวกะทิที่ถูกคัดเลือกมาจากความสามารถในการต่อสู้และการเรียนรู้ที่ยอดเยี่ยม หลังผ่านช่วงเช้าไปก็มีทหารสองนายที่เกือบเรียนสําเร็จแล้ว
“อม พวกเขาเรียนรู้ได้เร็วกว่าที่ผมคิดเอาไว้มาก” หวังเย้าพูด
“นี่เป็นหัวกะทิที่ถูกคัดมาจากคนนับพันเชียวนะ” ซูจือจึงพูด “พวกเขามีความสามารถในการเรียนรู้ที่แข็งแกร่งมาก”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ต้องรีบแล้ว และอย่าปล่อยให้พวกเขานําหน้าล่ะ” หวังเย้าล้อ“แบบนั้นคงขายหน้าแย่!”
“ใช่ นายต้องสอนฉันเป็นการส่วนตัวด้วย” ซูจือจึงพูด
หวังเย้าอยู่สอนเหล่าทหารสามวัน เมื่อได้มีการฝึกฝนวิชากังฟูจนถึงแก่นแท้และเชี่ยวชาญจุดที่พวกเขาจับศัตรูก็จะใช้งานไม่ได้ไปในทันที ยกตัวอย่างเช่นถ้าทหารจับข้อมือของศัตรูข้อต่อก็จะเคลื่อนในทันทีและทําให้สูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวไป มันเป็นวิชากังฟูที่ร้ายกา จอย่างมาก
“นายไม่คิดจะอยู่ต่ออีกหน่อยเหรอ?” ซูจือจึงถาม
“ไม่ครับ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันที่ 1 ตุลาคมแล้ว” หวังเย้าพูด “ไม่ว่ายังไง ผมก็ต้องกลับไปร่วมงานแต่งของพี่สาวผม”
“เฮ้อ งั้นรอเดี๋ยว!” ซูจือฉิงตบหน้าผากและหยิบซองแดงออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา“นี่เป็นของเล็กๆน้อยๆเพื่อแสดงความยินดีจากฉัน”
“ของฉันด้วย” มู่เฉิงโจวหยิบซองแดงออกมาจากกระเป๋า
“นี่มัน…” สําหรับซูจือฉิงที่จะเกี่ยวดองกับเขาในอนาคต การที่เขาจะรับซองแดงมาจากเขานั้นไม่ใช่ปัญหาเขาสามารถรับมาได้แต่การรับซองแดงจากมู่เฉิงโจวนั้น…
“ก็ได้ครับ ขอบคุณแทนพี่สาวนะครับ” หวังเย้าพูด “ถ้าว่าง ก็มาร่วมงานได้ถ้าไม่ว่างไว้ผมจะหาเวลากลับมาที่ยูนนานใต้และเลี้ยงข้าวทุกคนเอง”
“หมอเป็นที่ต้อนรับสําหรับที่นี่เสมอ” มู่เฉิงโจวพูด
หวังเย้าเข้าไปในตัวจังหวัดเพื่อขึ้นเครื่องในช่วงเที่ยง เขาเดินทางไปถึงเมืองเต่ในตอนบ่าย และนอนค้างหนึ่งคืนเขาจะเดินทางกลับหมู่บ้านในวันพรุ่งนี้
บนเครื่อง เขามองลงไปที่หุบเขาที่อยู่ในส่วนลึกของภูเขาในยูนนานใต้
มีหมู่บ้านเก่าแก่ที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานหลายร้อยปีตั้งอยู่ภายในภูเขาไม่มีคนนอกเข้าไปเยี่ยมเยียนหมู่บ้านเพราะพวกเขาไม่มีธรรมเนียมต้อนรับคนนอกแต่ตอนนี้มีคนนอกอยู่คนหนึ่ง
“เป็นนาย!” ชาวบ้านคนหนึ่งตกตะลึง “นายยังกล้ากลับมาอีกเหรอ!”
“ทําไมฉันถึงกลับมาไม่ได้?” ชายวัยกลางคนสวมหมวกใบหนึ่งถาม“พาฉันไปพบหัวหน้าหมู่บ้าน”
“รอที่นี่” ชาวบ้านพูด
ในเวลาไม่นาน ชายคนนั้นก็กลับมา เขาพาชายสวมหมวกเข้าไปในบ้านไม้ขนาดใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน
ชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ดูสงบและมีสีหน้านิ่งสนิทมองไปที่ชายคนนั้น เป็นเวลานานกว่าที่เขาจะพูดออกมา“ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าแกจะยังมีชีวิอยู่!”
“แกไม่เชื่องั้นเหรอ?” ชายสวมหมวกพด “ฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกัน”
“แกกลับมาเพื่อขอให้ฉันช่วยชีวิตแกเหรอ?” ชายร่างสูงถาม
“ฮาฮา ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันก็คือการฆ่าแก” ชายสวมหมวกพูด“มันจะเป็นความปรารถนาตลอดทั้งชีวิตของฉันถึงฉันจะตายฉันก็ไม่มีทางขอให้แกช่วยแต่ฉันคิดว่าคงเป็นไปไม่ได้ฉันกลับมาเพื่อดูที่นี่ยังไงฉันก็เป็นคนของที่นี่คนหนึ่งฉันอยากมาเห็นมันก่อนที่ฉันจะตาย”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดูให้ดีล่ะ” ชายร่างสูงพูด
“ได้” ชายสวมหมวกหมุนตัวเดินออกไปจากบ้านไม้ไผ่
ชายวัยกลางคนปรากฏตัวออกมาและถามว่า “หัวหน้า ให้ผมตามเขาไปไหม?”
“อม แค่ตามดูไกลๆก็พอ” ชายร่างสูงพูด
ชายสวมหมวกเดินไปรอบหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้และเดินขึ้นไปบนเขา เขาเดินไปตามทางขึ้นเขาหลังจากเดินไปได้สักพักหลุมศพก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขามันเป็นสถานที่ฝังศพของคนในหมู่บ้า
“ผมกลับมาแล้ว” เขาเดินไปที่หลุมศพที่ถูกปกคลุมด้วยต้นหญ้าสีเขียว “อาจารย์ผมกลับมาหาอาจารย์แล้ว”
เขาคุกเข่าและจัดการกับวัชพืชบนหลุมศพ เขาถอนหายใจและพูดว่า “ผมขอโทษอาจารย์ผมไม่สามารถแก้แค้นแทนอาจารย์ได้เฮ้อ ผมไม่มีหน้าไปพบท่านแล้ว”
“ศิษย์พี่ เป็นศิษย์พี่จริงๆด้วย!” เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังของเขา “อย่าหันกลับมามีคนจับตามองศิษย์พี่อยู่ข้างหลังฉันอยู่ในดิน”
“นายไม่ควรมาที่นี่” ชายสวมหมวกพูด
“ชีวิตของฉันเป็นศิษย์พี่ที่ช่วยไว้” ชายอีกคนพูด “ตอนที่เห็นศิษย์พี่มา ฉันก็จําเป็นต้องมาหา”
“ฉันคงอยู่ได้ไม่นานแล้ว” ชายสวมหมวกพูด “ฉันกลับมาเพื่อดูที่นี่ก่อนที่ฉันจะตาย”
“พิษของศิษย์พี่ยังก่าจัดไม่ได้อีกเหรอ?” ชายอีกคนถาม
“ไม่ได้ พิษได้เข้าสู่อวัยวะภายในและไขกระดูกของฉันแล้ว” ชายสวมหมวกพูด“แม้แต่เทพเซียนก็ช่วยฉันไม่ได้
ในตอนนี้ เขาอยู่ในสภาวะเฉยเมย เขาไม่ได้ให้ความสําคัญกับชีวิตหรือความตายอีกต่อไปถ้าไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่กลับมาที่นี่
“ศิษย์พ่อาจยังมีความหวังที่จะมีชีวิตต่อไปได้อยู่นะ” ชายอีกคนพูด
“อะไรนะ?” ชายสวมหมวกตกใจจนร่างสั่นสะท้านเล็กน้อย
“ช่วงนี้ คนในหมู่บ้านออกไปข้างนอกและค้นพบหุบเขาวิเศษเข้า” ชายที่ซ่อนตัวอยู่ในดินพูด“พวกเขาค้นพบสมุนไพรวิเศษที่ช่วยทําลายข้อจํากัดได้”
“สมุนไพรอะไรกัน?” ชายสวมหมวกถาม
“กล้วยไม้สีเลือด” ชายอีกคนพูด
“กล้วยไม้สีเลือด? สมุนไพรในตํานานน่ะเหรอ?” ชายสวมหมวกตกตะลึง
“มันไม่ใช่ตํานาน” ชายอีกคนพูด “มันมีอยู่จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น คนในหมู่บ้านใช้ความพยายามในการเก็บมันกลับมาได้พวกเขากําลังใช้มันทําเป็นยาอาจารย์กับอาจารย์ลุงยังไปที่นั่นด้วยตัวเองเพราะในหุบเขาอันตรายมาก”
ชายสวมหมวกที่คุกเข่าอยู่หน้าหลุมศพเงียบไป ในที่สุดเขาก็ถามขึ้นมา“มันอยู่ที่ไหน?”
ผลุบ! มีบางอย่างกลิ้งไปอยู่ตรงหน้าเขา
“ศิษย์พี่ คนที่ตามศิษย์พี่อยู่เป็นลูกศิษย์ของคนโตของอาจารย์ลุง” ชายอีกคนพูด“เขามีฝีมือสงและแข็งแกร่งมากถ้าเขาคิดจะหยุดศิษย์พี่ศิษย์พี่คงต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างมาก”
“ฉันเข้าใจแล้ว” ชายสวมหมวกพูด “ขอบคุณ”
“ไม่มีศิษย์พี่ ฉันก็คงตายไปแล้ว” ชายอีกคนพูด
เสียงนั้นหายไป มีเพียงเขาที่คุกเข่าอยู่หน้าหลุมศพ เขาคิด ฉันจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง?
ถึงภายในหมู่บ้านจะดูเรียบเรื่อยและเขื่อยเฉื่อย แต่เขารู้ว่า ถ้าหากเขาต้องการออกไปจากสถานที่แห่งนี้มันเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมาก โดยเฉพาะสถานการณ์ของเขาในเวลานี้เขาถูกจับตามองโดยคนมีฝีมือของหมู่บ้านถ้าเขาทําอะไรผิดปกติหรือคนที่จับตามองเขาอยู่ได้รับคําสั่งจากหมู่บ้านชีวิตของเขาคงตกอยู่ในอันตราย
เขาคิด หรือฉันจะใช้วิธีนั้นอีก?
เขาเคยหนีมาที่นี่และคิดวิธีที่อันตรายวิธีหนึ่งขึ้นมาได้ แต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้ทํามัน
“อาจารย์ วันนี้ผมจะลองดู ถ้าวิญญาณของอาจารย์อยู่บนสวรรค์ ช่วยอวยพรและให้โอกาสผมอีกครั้งหนึ่ง”ชายสวมหมวกพูด
เขาลุกขึ้นและเดินขึ้นไปบนเขา อีกคนแอบเดินตามเขาไปไม่ใกล้ไม่ไกล
ชายสวมหมวกหยุดยืนใกล้กับยอดเขา มีก้อนหินยื่นออกไปจากหน้าผาและมีแม่น้ำสายใหญ่ไหลผ่านรอบนอกของหมู่บ้าน ความสูงจากผาลงไปหาแม่น้ำห่างกันเกือบหนึ่งกิโลเมตรการกระโดดในระยะที่มากกว่า 30 เมตรก็ไม่ต่างจากการกระโดดลงไปชนกับกําแพง คนที่กระโดดลงไปจะเสียชีวิตทันทีเพราะแรงกระแทกที่ได้รับ
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วกระโดดลงไป
“หา?” เมื่อเขากระโดดลงไป ชายที่ติดตามเขาอยู่ก็รีบวิ่งไปที่หน้าผา เขามองเห็นจังหวะที่ชายสวมหมวกร่วงหล่นลงไปในแม่น้ำ และได้ยินเสียงกระแทกกับน้ำได้อย่างชัดเจน
เขาจ้องมองสายน้ำที่เชี่ยวกราดอยู่ครู่หนึ่งและสงสัยว่า เขาตายไหม?
เขาลงจากเขาและกลับไปที่บ้านไม้ไผ่ เขารายงานเรื่องที่เห็นให้อาจารย์ของเขาฟัง
“กระโดดลงไปในแม่น้ำ?” อาจารย์ถาม
“ครับ” เขาพูด
“พิษได้เข้าสู่อวัยวะภายในของเขาแล้ว” อาจารย์พูด “เขาคงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแม่น้ำในตอนนี้เชี่ยวมากถ้าเขารอดชีวิตมาได้ก็คงเรียกได้ว่าเป็นความต้องการของสวรรค์ไม่ต้องสนใจเรื่องนี้แล้ว”
“ครับ อาจารย์” เขาพูด
แม่น้ำเชี่ยวกราดอย่างมาก ชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นห่างจากหมู่บ้านไปสิบกว่ากิโลเมตรเขาตะเกียกตะกายและถูกซัดอีกครั้งก่อนจะจมลงไปบางทีชีวิตของเขาคงยังไม่ถึงจุดจบต้นไม้ต้นหนึ่งพาดอยู่บนแม่น้ำและเขาจับเอาไว้ได้
เขาหายใจหอบและหายใจเข้ามากกว่าหายใจออก เขาไม่แรงที่จะขึ้นฝั่งและทําได้เพียงแช่ตัวอยู่ในน้ำ
แค่ก!แค่ก!แค่ก! เขาไอออกมาเป็นเลือดไหลออกมาตามมุมปากของเขา มันไหลลงไปในแม่น้ำก่อนที่จะสลายหายไป
อีก! เขาอดทนกับความเจ็บปวดและพยายามคว้าจับลําต้นเพื่อพาตัวเข้าฝั่ง แต่เขาไม่เหลือเรี่ยวแรงอยู่เลย เขาทําได้เพียงพยายามไม่ให้ตัวเองไหลไปกับน้ำเท่านั้นมันเป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น ก่อนที่เขาจะถูกพัดพาไป
ฟ้าเริ่มมืดลง และเรี่ยวแรงของเขาก็เริ่มหายไป
“อาจารย์ ผมกําลังจะไปพบท่านแล้ว อาจารย์จะด่าจะตีผมได้เท่าที่ต้องการแล้ว” เขาหลับตาและปล่อยมือ
แสง? แสงมาจากที่ไหนกัน?
เมื่อเขาลืมตา เขาก็ได้รู้ว่า เขานอนห่มผ่าอยู่ภายในบ้านหลังหนึ่ง เขาอยากขยับตัวแต่ร่างกายของเขาเจ็บปวดจนทนไม่ไหว มันรู้สึกราวกับว่ากระดูกทั่วทั้งร่างของเขาแตกสลายเขาคิดฉันยังมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ?
“ตื่นแล้วเหรอ?” คนแปลกหน้าถาม เขาเป็นชายชราในวัยห้าสิบ
“คุณช่วยผมเอาไว้เหรอ?” เขาถาม
“ไม่ใช่ฉัน” ชายชราพูด “มีคนพาเธอมาที่นี่ในสภาพบาดเจ็บหนัก!”
“อีกนานแค่ไหน กว่าที่ผมจะลุกออกจากเตียงได้?” เขาถาม
“อย่างน้อยก็สามเดือน” ชายชราพูด
สามเดือน? มีชีวิตให้ได้ 30 วันยังเป็นเรื่องยากสําหรับฉันด้วยซ้ํา!
“เขายังเอายาไว้ให้ขวดหนึ่ง และบอกว่าเธอรู้ว่ามันคืออะไร” ชายชรายื่นขวดกระเบื้องสีขาวให้กับเขา
เขาเปิดฝาขวดและดมกลิ่น “เม็ดยาห้าพิษ!”
ในเป็นพิษที่ร้ายแรงที่สุด แต่มันมีคุณสมบัติพิเศษอยู่ด้วย มันสามารถกระตุ้นความสามารถในร่างกายมนุษย์ได้ หลังจากกินยาเข้าไปถ้าคนคนนั้นเจ็บหนักเขาก็จะสามารถฟื้นตัวได้ในระยะ เวลาสั้นๆพวกเขาจะสามารถคงสภาพไปได้ช่วงเวลาหนึ่งก่อนที่พวกเขาจะต้องพบเจอกับความเจ็บปวดทรมานจากการที่อวัยวะทั้งห้าก่าลังเผาไหม้และตายไป
“ขอบคุณครับ” เขาพูด
“ไม่เป็นไร” ชายชราพูด “ถ้าต้องการอะไรก็บอกฉันได้ เขาใจดีกับฉันมาก”
เขานอนหลับตาอยู่บนเตียง แผนที่ปรากฏขึ้นในใจ ในเป็นแผนที่ของป่าลึกในยูนนานใต้
จุดนั้น?
เขาลืมตาและขออะไรมากิน หลังจากกินอาหารไปได้หนึ่งชั่วโมง เขาก็กลืนเม็ดยาห้าพิษเข้าไป
สามวันต่อมา เขาก็ลุกออกจากเตียงและจากไป เขาเข้าไปในป่าด้วยความเร็วเท่าที่เขาจะเร็วได้
ชายชราคิด ทั้งๆที่บาดเจ็บขนาดนั้น เขาก็ยังลุกออกจากเตียงได้? หรือยานั่นจะเป็นยาวิเศษ?
ในหมู่บ้านกลางเขาที่ไกลออกไปหลายพันไมล์ หวังเย้าอยู่ภายในคลินิกและกําลังพบกับคนไข้พิเศษคนหนึ่ง
“เม็ดยาเซียน? ของแบบนั้นมีอยู่บนโลกนี้ด้วยเหรอ?” หวังเย้ายิ้มถาม
คนไข้มีอาการที่ค่อนข้างพิเศษ เขาถูกคนที่บ้านลากตัวมาที่คลินิก แต่เขาไม่คิดว่าตัวเองป่วยตั้งแต่มาถึงเขาก็เริ่มคุยกับหวังเย้าเกี่ยวกับเรื่องของการฝึกตน
