Emperor of Steel-กำเนิดใหม่จักรพรรดิเหล็กไหล – ตอนที่ 48 พบกันใหม่ (2)

 
บทที่ 48 พบกันใหม่ (2)
 
“เรามีคนไข้ เรียกหมอเร็ว!”
 
เมื่อลุคมาถึงคลินิก เขาก็หาหมอและวางเรย์นาลงบนเตียงในห้องพยาบาล
 
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หมอก็ปรากฏตัวขึ้นและดูคนไข้อย่างใกล้ชิด
 
“อาการนี้เกิดจากความเหนื่อยล้าสะสมนะ นอกจากนี้ยังเป็นเพราะอากาศที่ร้อนจัดด้วย หากเธอได้รับน้ําและนอนพักฟื้นอยู่ในที่ร่มสักระยะ เดี๋ยวเธอก็ดีขึ้นแล้วล่ะ”
 
ลุคและคนรับใช้ถอนหายใจอย่างโล่งอก
 
เมื่อเธอจิบน้ําเรย์น่าก็ฟื้นขึ้น
 
“ที่นี่ที่ไหน?”
 
“เราอยู่ในคลินิกใกล้จัตุรัส พอดีท่านลอร์ดลุคเขา…อา! ไม่ได้นะเจ้าหญิง ท่านต้องพักผ่อนเดี๋ยวนี้!”
 
เมื่อเรย์น่าพยายามจะลุกขึ้นจากเตียง พาเวลก็ขอให้เธอนอนพักเหมือนเดิม
 
“ข้าทําไม่ได้ ถ้าข้าไม่พบกับมาร์ควิสเมย์เยอร์และขอความช่วยเหลือ…”
 
“ไม่ว่าจะการเข้าพบมาร์ควิสหรือกอธิษฐาน ข้าก็เกรงว่าร่างกายของท่านในตอนนี้จะไม่มีทางทํามันได้หรอก”
 
ลุคตัดคําพูดของเธออย่างเฉียบขาดและหนักแน่น
 
ด้วยคําพูดที่บาดหูเหล่านั้น เรย์น่าจึงยอมทิ้งความดื้อรั้นและพักผ่อนแต่โดยดี
 
“ท่านฟิลิป เจ้ารีบไปหาอะไรให้เจ้าหญิงกินเถอะ เธอจะได้ไม่ต้องลําบากมากนัก
 
“ครับนายท่าน”
 
ตามคําสั่งของลุค ฟิลิปก็รีบออกไปในทันที
 
หลังจากนั้นไม่นาน ฟิลิปก็กลับมาพร้อมกับซื้อซุปที่มีเห็ดและเนื้อที่มาจากร้านอาหารใกล้ๆ
 
ในขณะที่พาเวลกําลังตักซุปให้เรย์น่า ลุคกับวิคเตอร์ก็ออกไปจากคลินิกเพื่อสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น
 
“เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดเจ้าหญิงจึงคุกเข่าอยู่หน้าคฤหาสน์ของมาร์ควิสเมร์เยอร์เหมือนกับคนได้รับอาหารเหลือกัน!”
 
ขณะที่ลุคถามด้วยความโกรธเล็กน้อยวิคเตอร์ก็ถอนหายใจ
 
“เห้อ! ตามสัตย์จริงแล้ว…”
 
วิคเตอร์พูดคุยเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์ที่สนามประลองกิกันท์
 
เคานต์โมนาร์ชได้เก็บเพิ่มภาษีกับผู้ลี้ภัยชาวโวลก้าถึงสองเท่า ละเพื่อจุดประสงค์ในการร้องขอความเป็นธรรมจากเหตุการณ์ลอบวางเพลิงที่สลัมเจ้าหญิงจึงต้องมาขอความช่วยเหลือจากขุนนางชนชั้นสูง
 
“แต่ไอ้เจ้ามาร์ควิสเมย์เยอร์ที่ขี้ขลาดนั่น มันก็ไม่ได้ยอมให้เจ้าหญิงเข้าพบด้วยซ้ํา แม้ว่าเจ้าหญิงจะอ้อนวอนครั้งแล้วครั้งเล่าแต่พวกเขาก็ไม่แม้แต่จะเปิดประตู
 
วิคเตอร์บอกลุคถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้น
 
“บางทีการเจอเธอตอนนี้อาจไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุดสําหรับเขา”
 
ลุคสามารถเข้าใจสิ่งที่มาร์ควิสกําลังเผชิญอยู่
 
เรย์น่านั้นมีชื่อเสียงอย่างมากในลาเมอร์ แต่ในฐานะที่เธอเป็นเจ้าหญิงของประเทศอื่น มันจึงไม่ค่อยมีใครที่พร้อมจะช่วยเหลือเธอ
 
หากเขาเลือกที่จะพบเธอ มันก็จะยิ่งทําให้ความสัมพันธ์ของเขากับเคานต์โมนาร์ชมีแต่แย่ลงเท่านั้น
 
ยิ่งไปกว่านั้นหากเขายังปะทะเข้ากับเคานต์โมนาร์ชที่มีสายเลือดของราชวงศ์อยู่ด้วยแล้วละก็ ทางราชวงศ์เองก็อาจจะทําในสิ่งที่เหลือเชื่อก็เป็นได้
 
แม้ความคิดของลุคจะไม่ได้แม่นยํามากนัก แต่มันใกล้เคียงกับความเป็นจริงมาก
 
นั่นก็เหมือนกับมาร์ควิสเมเยอร์สที่กังวลกับผู้ลี้ภัยชาวโวลก้าที่กําลังเร่ร่อนไปทั่วจักรวรรดิ
 
ยิ่งไปกว่านั้นเขาต้องตัดสินอย่างเยือกเย็นในฐานะหนึ่งในสามขุนนางที่มีสถานะสูง
 
อํานาจของการเป็นขุนนางนั้นยังไม่เพียงพอที่จะใช้เพื่อต่อกรกับจักรพรรดิและมันจะยิ่งวุ่นวายเข้าไปอีก หากอาณาจักรใกล้เคียงให้ความช่วยเหลทือกบทางจักรวรรดิ
 
ในสถานการณ์เช่นนี้ หากเขาก้าวผิดแม้แต่ก้าวเดียว เขาก็จะไม่ สามารถถอยออกมาได้อีก
 
นั่นเป็นสาเหตุที่เขาไม่ยอมปล่อยให้เรย์น่าเข้าไปในคฤหาสน์
 
“เจ้าหญิงยืนกรานที่จะสวดอ้อนวอนที่หน้าประตูจนกว่ามาร์ ควิสจะมาพบที่นี่เธออยู่ที่นั่นโดยไม่ได้จิบน้ําหรือรับประทานอะไร เป็นเวลาสามวัน”
 
“มันขนาดนั้นเลยหรอ”
 
“มันคือเรื่องจริง…แต่ชายชราแบบข้าก็ไม่สามารถทําอะไรได้
เลย!”
 
วิคเตอร์ทุบหน้าอกของเขาด้วยความหงุดหงิด
 
ลุคเข้าใจความรู้สึกของอัศวินชราที่กําลังหลั่งน้ําตา
 
เขายังรู้ดีถึงความเจ็บปวดที่ไม่สามารถทําบางสิ่งเพื่อคนที่รักได้
“ยังไงก็ท่านลอร์ด ท่านมาที่นี่ได้ยังไง?”
 
วิคเตอร์ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นมาก
 
ลุคพูดความจริงออกไป เพราะมันไม่ได้เป็นความลับขนาดใหญ่ที่จะต้องเก็บ
 
“ข้ากําลังจะกลับแล้ว หลังจากการซื้อกิกันท์เสร็จ”
 
“อา! แล้วรถพ่วงข้างนอก…?”
 
“ใช่แล้ว นั่นคือกกันท์ที่ข้าซื้อมาจากหอคอยเวทมนตร์ฮาริส”
 
เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านั้น ตาของวิคเตอร์ก็เบิกกว้างราวกับว่าเขาประหลาดใจ
 
“ข้าได้ยินมาว่าท่านกําลังอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลําบากไม่ใช่หรอ?”
 
เป็นความจริงที่ทราบกันดีว่ารากันต์ผู้กล้าหาญนั้นใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติแต่สุดท้ายก็จบลงอย่างไร้เกียรติ
 
จากสิ่งที่วิคเตอร์รู้ แค่เขาบอกว่าเช่ากิกันท์มามันก็น่าเหลือเชื่อแล้ว
 
แต่นี่เขากลับบอกว่าซื้อมาแล้ว?
 
“ทุกวันนี้ทรันย์สินของเขาพัฒนาขึ้นแล้วหรอ หรือข้าตกข่าวอะไรไป?”
 
ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม ลุคก็ได้ช่วยเรย์น่าไปถึงสองครั้งแล้ว
 
เมื่อทุกคนคิดว่าหดหนทางแล้ว เขาก็มักจะยื่นมือเข้ามาและช่วยเธอทันที่แทนที่จะหันหลังให้เธอ
 
“บางทีชายหนุ่มคนนี้อาจเป็นผู้ช่วยชีวิตคนเดียวของเราก็ได้”
 
หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ววิกเตอร์ก็คุกเข่าต่อหน้าลุค
“ท่านเจ้า ข้าชายชราผู้นี้มีความกรุณาอย่างหนึ่งที่อยากจะขอจากท่าน”
 
“ได้โปรด ท่านกําลังทําอะไรน่ะ”
 
ลุคประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาพยายามจะบอกให้วิกเตอร์ลุกขึ้น แต่วิคเตอร์ก็ส่ายหัวและนอนอยู่บนพื้น
 
“โปรดยอมรับเจ้าหญิงผู้น่าสงสารและผู้ลี้ภัยของเราด้วยเถิด! อย่างที่ทราบกันดีว่าถ้าท่านไม่ช่วยเรา เจ้าหญิงจะต้องกลายเป็น นางบําเรอของไอ้เคานต์เหี้ยนั่น! ได้โปรด…!”
 
ลุคไม่สามารถซ่อนความเร่าร้อนของเขาได้
 
เขารู้ดีถึงความภักดีของชายคนนี้และขนาดของที่ดินก็ใหญ่
 
แต่เคานต์โมนาร์ชจะปล่อยนางไปจริงๆหรอ?
 
ในกรณีที่เลววร้ายที่สุด พวกเขาอาจต้องทําสงครามกัน
 
“แม้ว่าวันหนึ่งข้าจะต้องไปฆ่าไอ้โมนาร์ชอยู่แล้ว แต่ตอนนี้กําลังของรากันต์เราก็ยังมีน้อยอยู่”
 
นั่นคือสถานการณ์ที่ชัดเจนที่พวกเขาอยู่
 
อย่างไรก็ตาม ร่างของเซย์ม่อนก็ปรากฏขึ้นในห่วงความคิดของเขาแล้วถามว่า
 
“เจ้าต้องการให้มันเกิดขึ้นอีกครั้งหรือไม่”
 
โศกนาฏกรรมของการสูญเสียหญิงอันเป็นที่รักไปในเงื้อมมือของผู้มีอํานาจมากกว่า?
 
เขายังคงไม่ลืมมัน แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานกว่า 500 ปีแล้วก็ตาม
แต
“เธอไม่ใช่คาธารีน่า”
 
แม้จะเหมือนกันแต่เธอก็ไม่ใช่คนคนเดียวกัน
 
และด้วยเหตุนี้การแก้แค้นจึงเป็นไปไม่ได้
 
“ข้าเสียใจ แต่ข้าเองก็คงต้องหันหน้าหนี้
 
ลุคพยายามระงับอารมณ์ของเขาและพยายามปฏิเสธออกไป แต่ทันใดนั้นเอง เสียงของเรย์น่าก็ดังขึ้นมาจากข้างหลัง
 
“โปรดอย่ารังเกียจฉัน”
 
“จะ.. เจ้าหญิง!”
 
เรย์น่าเดินมาโดยได้รับการสนับสนุนจากพาเวล และเธอคุกเข่าต่อหน้าลุค
 
“ข้ายังสบายดี มันไม่สําคัญสําหรับข้าอีกต่อไปแล้ว แค่รับผู้ลี้ภัยที่น่าสงสารของเรา! หนึ่งพันไม่สิ หนึ่งร้อยก็ได้ ได้โปรดเถิด…ได้โปรดช่วยพวกเขาด้วย!”
 
เรย์น่าคุกเข่าลงกับพื้น และแล้วน้ําตาก็เริ่มไหลรินออกมาจากดวงตาของเธอ…
 
อ่านจนปวดท้อง อ่านประหยัดอ่านอย่างยืนหยัดอดทน