บทที่ 1037 รู้สึกสับสน
ฉินซีรู้สึกสับสน
คนของตระกูลฉินพยายามอย่างเต็มที่เพื่อลักพาตัวเองกลับไป เพื่อพากลับไปที่ตระกูลฉินโดยตรง?
จะมีใครลักพาตัว แล้วเลือกที่จะลักพาตัวกลับบ้านตัวเองไหม?
หรือบางทีคนของตระกูลฉินอาจจะมีแผนของตัวเอง ใช้คนกลุ่มนี้พาตัวเองไปส่งที่ตระกูลฉินก่อน แล้วให้คนของตัวเองส่งเธอไปยังที่อื่นอีกที
แต่ทำไมต้องลำบากขนาดนี้ด้วย?
ฉินซีไม่เข้าใจ
แต่ก็ไม่มีเวลาเหลือสำหรับเธอแล้ว
เธอคุ้นเคยกับทางไปบ้านตระกูลฉินมาก ได้ยินชื่อถนน ก็รู้ว่าตัวเองกำลังจะไปตระกูลฉินแล้ว
ไม่กี่นาทีต่อมา ก็มีเสียงมาจากโทรศัพท์ “ถึงจุดหมายปลายทางแล้ว การนำทางสิ้นสุดลง”
ฉินซีเครียดในใจ
“นี่ถึงแล้วเหรอ?” เห็นได้ชัดว่าคนที่ขับรถโล่งใจ ชะโงกศีรษะมองสำรวจสักหน่อย “บ้านตระกูลฉินนี่หรูหราใหญ่โตโคตรๆ”
“เร็วเข้า” คนที่นั่งเบาะผู้โดยสารข้างคนขับเร่งเร้า
“รู้แล้ว” คนที่ขับรถหันศีรษะมาถาม “ข้างหลังตามมาไหม?”
เสี่ยวอู๋หันศีรษะกลับไปมอง พยักหน้าพูดขึ้น “อยู่ทั้งสองคัน”
คนที่ขับรถพยักหน้า “โอเค ฉันโทรหาคนตระกูลฉินก่อน เตรียมส่งมอบ”
ในหัวสมองฉินซีมีความคิดมากมายนับไม่ถ้วน
หนีตอนนี้เหรอ?
ถ้ารอให้โดนขังเข้าไป ก็ไม่มีโอกาสแล้ว!
แต่หนีตอนนี้ จะหนีพ้นเหรอ?
ด้านนอกยังมีคนในรถสองคันรออยู่นะ!
เธอรับรู้อย่างสงบสักหน่อย กระเป๋าตัวเองน่าจะไม่อยู่ข้างกาย
บางทีมันอาจจะถูกคนกลุ่มนี้ซ่อนไว้ บางทีอาจจะหายที่โรงแรม
แต่กระเป๋าไม่อยู่ ในมือเธอก็ไม่มีอาวุธที่มีประโยชน์แล้ว จะจัดการคนจำนวนมากอย่างไร?
เธอกำลังทำสงครามระหว่างสวรรค์และมนุษย์ คนที่ขับรถก็โทรออก
“ประธานฉิน ฉันเอง” น้ำเสียงเขามีความประจบสอพลอนิดหน่อยโดยไม่รู้ตัว “พาเธอส่งกลับมาแล้ว เรามาถึงประตูทางเข้าบ้านตระกูลฉินแล้ว ฮะ? เดี๋ยวท่านจะออกมาเองเหรอ ก็ดีๆ งั้นเราจะรอท่านอยู่ที่นี่ครับ”
วางสายไปแล้ว เขาหันศีรษะมาพูดกับอีกสองคนที่อยู่ในรถด้วยน้ำเสียงหยาบ “ตระกูลฉินจะออกมารับเธอด้วยตัวเอง เดี๋ยวเห็นว่ามีแค่คนเดียวจะต้องเจอปัญหาแน่ๆ เราเตรียมตัวกันหน่อย ถ้าตระกูลฉินหาเรื่อง จะได้ป้องกันไว้”
คนที่นั่งเบาะผู้โดยสารข้างคนขับก็ขานรับ “โอเค แต่ถ้ากลับไปกลับมาต้องใช้เวลาหน่อย เสี่ยวอู๋ นายไปเอายาที่กระโปรงหลัง ใกล้ถึงเวลาแล้ว เดี๋ยวอย่าให้ผู้หญิงคนนี้ตื่นขึ้นมา มันจะซวยเอา”
ฉินซีขมวดคิ้วทันที
พวกมันจะทำให้เธอสลบอีกครั้งเหรอ?
ฉินซีไม่สามารถทนให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด
เสี่ยวอู๋ตอบรับ เปิดประตูรถลงไปแล้ว
ขณะที่ประตูรถปิดลง ฉินซีก็ลืมตาขึ้นมาทันที
คนที่นั่งเบาะผู้โดยสารข้างคนขับแค่รู้สึกตาพร่ามัว มีดวางอยู่บนคอตน
“อย่าขยับ!” ฉินซีตะโกนเสียงทุ้ม
เขารู้สึกได้ถึงใบมีดเย็นเฉียบแนบกับผิวลำคอตน รีบยกมือสองข้างขึ้น “ไม่ขยับ ฉันไม่ขยับ”
ฉินซีเบนสายตาขึ้นมองคนคนนั้นที่นั่งเบาะผู้โดยสารข้างคนขับ
เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นยังคงตกตะลึงนิดหน่อย
ฉินซีเคลื่อนไหวเร็วมากเกินไป ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในพริบตาเดียว เขาถึงขั้นไม่ได้ตอบสนองเลย ก็เห็นคู่หูเขาถูกจับคอแล้ว
“นาย ลงรถ” ฉินซีพูดกับคนที่ขับรถอย่างเย็นชา
คนที่ขับรถไม่ยอมขยับ จ้องมองฉินซีอย่างตะลึง
“รีบลงไป!” ฉินซีขึ้นเสียงเล็กน้อย ออกแรงที่มือสักหน่อย
ใบมีดตัดผ่านผิวหนังคนที่นั่งเบาะผู้โดยสารข้างคนขับเล็กน้อย มีเลือดไหลออกมานิดๆ
“โอ๊ยบัดซบ!” เห็นได้ชัดว่าคนที่นั่งเบาะผู้โดยสารข้างคนขับรู้สึกได้ว่าผิวหนังเขามีรอยขีดข่วน รีบตะโกนใส่คนที่นั่งเบาะคนขับรถอย่างกังวล “นายลงไป! ชีวิตฉันอยู่ในมือผู้หญิงคนนี้!”
คนที่นั่งเบาะคนขับถูกตะโกนใส่ สุดท้ายก็ได้สติ หันศีรษะไปมองฉินซี
ฉินซีมองเขาอย่างเย็นชา ในมือออกแรงอีกครั้ง
“เชี่ย!” คนที่นั่งเบาะผู้โดยสารข้างคนขับเจ็บปวด คำรามอย่างโกรธเคือง “นายอยากเห็นฉันตายหรือไง! รีบลงไป!”
คนที่ขับรถหรี่ตามองฉินซี “เธอตื่นตั้งแต่ตอนไหน?”
“สำคัญเหรอ?” ฉินซีข่มขู่ เชิดคางชี้ไปที่คู่หูที่อยู่ในมือเธอ “นายแน่ใจนะว่าอยากจะเจรจากับฉันในสถานการณ์แบบนี้?”
คนที่ขับรถยิ้ม เสียงแหบพร่า “ฉันมาส่งเธอที่หน้าประตูตระกูลฉินแล้ว จะยอมเห็นเสียงในมือหนีไปได้ยังไง?”
ฉินซีรู้ ตอนนี้เขากำลังยื้อเวลา รอให้คนของตระกูลฉินออกมา
ดังนั้นฉินซีจึงไม่พูดไร้สาระอีก เปลี่ยนทิศทางของมีด กรีดไปที่ใบหน้าคนในมืออย่างโหดเหี้ยม
ผิวหนังบนคอบอบบางเกินไป เธอไม่กล้าออกแรงมาก ถ้าลงมือโหดเหี้ยมเกินไปจนทำให้เสียชีวิต มันจะแย่เอา
เธอจะเก็บชีวิตคนคนนี้เอาไว้ ยังมีประโยชน์อยู่
แผลลึกมาก เลือดออกมาจากบาดแผลเป็นจำนวนมาก คนที่นั่งเบาะผู้โดยสารข้างคนขับกรีดร้องเหมือนหมูโดนเชือดทันที “เชี่ยไรวะ! แกกล้ากรีดหน้าฉันเหรอ! ซุนจึ้น! แกรีบลงไปสิวะ! ชีวิตฉันอยู่ในมือคนอื่นนะเว้ย แกยังอยู่อีกทำไม!”
ซุนจึ้นยังไม่ทันมีการตอบสนองอะไร ทันใดนั้นประตูหลังรถก็เปิดออก
“ฉันปรับยาแล้ว——” เสี่ยวอู๋หยิบผ้าขนหนูแล้วกลับมาอีกครั้ง กำลังจะโน้มตัวเข้ามา แต่จู่ๆ ก็พบว่าบรรยากาศในรถแปลกๆ แข็งทื่ออยู่ที่เดิมทันที น้ำเสียงตื่นตระหนก “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? พี่หลิว เกิดอะไรขึ้น?”
พี่หลิว ก็คือชายที่นั่งอยู่เบาะผู้โดยสารข้างคนขับ ตะโกนอย่างไม่สบอารมณ์ “แกตาบอดหรือไง ฉันก็กำลังโดนผู้หญิงคนนี้บีบบังคับอยู่เนี่ย แก——”
“ไม่ต้องพูดมาก ให้พวกมันลงไป” ฉินซีพูดเสียงทุ้ม ทำท่าจะกรีดหน้าอีกข้างของพี่หลิว
“อย่าๆ!” พี่หลิวขึ้นเสียงสูง “พวกแกลงไปให้หมด! ลงไปให้หมด!”
เสี่ยวอู๋ไม่กล้าชักช้า รีบออกไปทันที
ซุนจึ้นอยู่ที่เดิมลังเลสองสามวินาที สุดท้ายก็ออกไป
ฉินซีโล่งอก
เธอเลือกที่จะโจมตีคนที่นั่งเบาะผู้โดยสารข้างคนขับ ตัดสินใจถูกต้องแล้วจริงๆ
ขณะที่เสี่ยวอู๋ลงจากรถไป เธอก็ตัดสินได้แล้ว ห้ามถูกจับโดยละม่อมเด็ดขาด ต้องหนี มีแค่ทางเดียว——ต้องบีบบังคับคนบนรถ แล้วใช้รถคันนี้หลบหนี
เธอรู้ว่ากระเป๋าตัวเองหายไปแล้ว ตอนนี้อาวุธของตัวเองก็ไม่อยู่อย่างแน่นอน เดิมทีคิดว่าจะใช้มือเปล่าในการต่อสู้
แต่พอลืมตาขึ้นมากลับพบว่าข้างๆ ที่นั่งตัวเอง มีมีดด้ามหนึ่งทิ้งไว้
คนกลุ่มนี้ใช้รถคันนี้จริงๆ วางอาวุธแบบนี้ไว้ข้างๆ ตามอำเภอใจ
เดิมทีน่าจะเพื่อให้คนบนรถมีอาวุธอยู่ตลอดเวลา ไม่คิดว่าจะให้ประโยชน์แก่ฉินซีมหาศาล
โชคดีที่คนบนรถไม่ได้ระวังเธอ เลยไม่ได้สนใจเธอ ฉินซีลืมตาขึ้นมามองสำรวจไม่กี่วินาที ก็ไม่มีใครสังเกตเห็นเลย
ตามที่เธอคาดการณ์ไว้ คนที่ขับรถดูแข็งแกร่งมาก มีหนวดเคราที่โกนไม่สะอาดอยู่บนใบหน้า ดูก็รู้ว่าเป็นคนอารมณ์ร้ายมาก
ถ้าเลือกบีบบังคับคนคนนี้ หนึ่งคือฉินซีไม่รู้ว่าตัวเองสามารถจัดการเขาได้ไหม แม้ว่าจะมีอาวุธอยู่ในมือ ถ้าเขาใช้กำลังดุร้ายกับตัวเอง ฉินซีมีแนวโน้มที่จะสูญเสียอาวุธอย่างมาก อีกอย่างก็คือ……เธอยังจำคำพูดที่ได้ยินบนรถเมื่อครู่นี้ ผู้ชายคนนี้ ไม่ได้เอาใจใส่เพื่อนฝูงมากเท่าไร
