บทที่ 1078 เสงี่ยมเจียมตัว
ฉินซีไร้กะจิตกะใจสนใจฉินหว่าน สิ่งที่เธอควรพูดเธอได้พูดกับหลี่เหวยไปหมดแล้ว ตอนนี้ทุกสิ่งอยู่ในกำมือเธอ อย่าว่าแต่ หลี่เหวย หากคนที่มาหาเธอวันนี้เป็นฉินซึ่งเทียน เธอก็ไม่หวั่น
ส่วนการทะเลาะกับฉินหว่านและหซู่หนานที่ไร้ค่า เธอไม่สนใจเข้าร่วมด้วยหลอก
เธอหันหลังเตรียมเดินหนี ฉินหว่านกลับรั้งข้อมือเธอเอาไว้ : “จะรีบไปไหน! ฉินซี ฉันอยากรู้จริงๆ หัวใจของแกทำมาจากหินหรือไง! คุณพ่อล้มป่วยเพราะเรื่องที่เธอทำ แม่ฉันต้องล้างหน้าด้วยคาบน้ำตาทุกวัน แม่แกกระโดดตึก แกไม่พอใจ แต่แกแก้แค้นด้วยวิธีนี้ โหดร้ายไปหน่อยหรือเปล่า!”
ฉินซีสลัดหลุดออกจากพันธนาการ แต่ฉินหว่านจับเอาไว้แน่น เธอได้แต่หันหน้ากลับ จ้องมองฉินหว่าน : “เธอดูแม่เธอคุกเข่าต่อหน้าฉัน ฉันดูแม่ฉันกระโดดตึก ไม่ยอมให้ฉันแก้แค้นอย่างนั้นหรือ?”
ฉินหว่านถูกแดกดัน เธอพูดไม่ออก ฉินซีได้โอกาสสลัดแขนจนหลุดออก
“เธออาจจะไม่รู้ ฉินซึ่งเทียนกับแม่เธอทำอะไรไว้บ้าง ฉันจะถือว่าเธอไม่รู้ไม่ผิด ฉันไม่คิดจะทำอะไรเธอแต่แรกอยู่แล้ว แต่ว่าฉินหว่าน ถ้าเธอยังดื้อด้านต่อไป ฉันไม่รับรองว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
“บ้าไปแล้ว!แกมันบ้าไปแล้ว!” ฉินหว่านโมโหกระฟัดกระเฟียด ถลึงตาโต ชี้หน้าด่าฉินซี “ยังไงฉินซึ่งเทียนก็เป็นพ่อแก! แกพูดจาไร้หัวใจแบบนี้ได้ยังไง!”
ฉินซีหัวเราะออกมา : “เธอนี่มันลูกในไส้หลี่เหวยไม่ผิดเพี้ยน แม้คำพูดยังเหมือนกันเป๊ะได้ขนาดนี้”
ไม่รอให้ฉินหว่านได้มีโอกาสปริปาก เธอกล่าวเสริม : “ ฉันไม่ได้ผลักฉินซึ่งเทียนลงเหวก็ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณที่เขาทำให้ฉันเกิดมาแล้ว แน่นอน สิ่งที่เขาจะได้รับต้องเจ็บปวดกว่าการกระโดดตึกหลายเท่า”
ฉินหว่านต้องการตอบโต้ แต่กลับถูกหซู่หนานรั้งเอาไว้
หลี่เหวยผ่านศึกเมื่อครู่ เธอดูแก่ลงอย่างมาก เธอรั้งฉินหว่านเอาไว้ด้วยสภาพไร้เรี่ยวแรง
“ฉันมีคำถามสุดท้าย ฉินซี ทำไมนัดฉันที่นี่?” หลี่เหวยเอ่ยถามขึ้นกะทันหัน
ฉินซีที่กำลังเดินจากไป เมื่อได้ยินคำถาม เธอหัวเราะออกมา : “คุณ ไม่รู้หรือไง?”
หลี่เหวยปิดปากแน่น
รีสอร์ทชิงหยวน ไม่เพียงแต่เป็นที่ของลู่เซิ่นและเธอในตอนนี้ แถมยังเป็นที่ที่คุณท่านฉินเคยอาศัยอยู่ในอดีต
คุณท่านฉินทั้งชีวิตไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของหลี่เหวย ต่อให้เขาจากโลกนี้ไปแล้ว หลี่เหวยก็ห้ามเหยียบที่นี่เป็นอันขาด
หากฉินซีกลับหลังหันในตอนนี้ ก็จะเห็นนัยน์ตาของหซู่หนานยอมสยบต่อเธอ
แต่เธอไม่เคยกลับหลังเลยแม้สักครั้ง
…..
บอดี้การ์ดหวังหารถสักคันส่งเธอกลับไป หากแต่ถูกฉินซีปฏิเสธ
เธออยากเดินเพียงลำพัง บอดี้การ์ดจึงถอยออกไปอย่างเข้าใจ
ฉินซีย่างเท้าเพียงลำพังอย่างเหม่อลอย เธอเดินมายังสถานที่ที่พบกับลู่เซิ่นครั้งแรกโดยบังเอิญ
ไม่สิ ไม่นับว่าเป็นครั้งแรก
ฉินซีเผยรอยยิ้มออกมา พร้อมนั่งลงบนหินก้อนหนึ่ง
ฉินซึ่งเทียน หลี่เหวย ฉินหว่าน หซู่หนาน
ในที่สุดเธอจะได้ลบชื่อพวกนี้ออกจากชีวิตเธอสักที
แม้ความเจ็บปวดที่พวกเขาก่อจะอยู่ในใจเธอตลอดไป แต่พวกเขาก็ได้รับความเจ็บปวดอย่างสาสมเช่นเดียวกัน
ฉินซีไม่ใช่แม่พระ เธอเลือกที่จะแก้แค้น
แต่เธอก็ไม่ใช่คนเลวร้าย พวกเขาทำกับเหยาหมิ่นอย่างไร เธอจะคืนความเจ็บปวดนั้นเท่าตัวให้กับพวกเขา แค่นั้นเพียงพอแล้ว
จากนี้ เธอมีชีวิตของตัวเอง ไม่สมควรเสียเวลากับเรื่องพวกนี้อีก
…..
ฉินซีออกมาอย่างเร่งรีบ เธอไม่ได้พกโทรศัพท์ออกมาด้วย
เมื่อเธอกลับถึงบ้าน เปิดโทรศัพท์ มีสายเรียกเข้ามากมายที่เธอไม่ได้รับ เป็นสายของอานหยันทั้งหมด
คงเห็นข่าวในโลกออนไลน์ ถึงได้ติดต่อเธอ
ฉินซีไม่รอช้า เธอโทรกลับทันที
“ฉินซี!” อานหยันรับสายในทันที “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ฉินซีเข้าใจในความหมายของเธอ เธอส่ายหน้า “เปล่านี่”
อานหยันถอนหายใจอย่างโล่งอก : “ก็ดี…..แต่ว่า เรื่องแม่ของเธอกระจายไปทั่ว นี่มันไม่เหมือนกับที่เราได้คุยกันก่อนหน้านี้”
ฉินซีเม้มริมฝีปาก : “ใช่ มีการเปลี่ยนแปลง ฉันจะอธิบายให้เธอฟังเดี๋ยวนี้”
อานหยันพยักหน้า : “ได้”
มือข้างหนึ่งของฉินซีตบโต๊ะอย่างไม่ตั้งใจ “ในเมื่อนักข่าวเพ่งความสนใจไปที่เหยาหมิ่น งั้นเราก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลา ไม่คืนนี้ก็พรุ่งนี้ เผยแพร่ข้อมูลที่ฉันให้เธอก่อนหน้านี้ได้เลย”
อานหยันตกใจ? “ไวขนาดนี้เลย?”
ฉินซีพยักหน้า : “พรุ่งนี้เที่ยง ฉันจะจัดงานแถลงข่าว ฉันจะเล่าให้นักข่าวได้รับรู้อย่างละเอียดเอง”
อานหยันลังเล : “เธอจะพูดเองหรือ? แต่ว่า…..เธอจะรู้ได้ยังไงว่าบริษัทฉินจะไม่มีแผนการอะไร? หากพวกเขาแว้งกัดเธอล่ะ?”
ฉินซีหัวเราะ : “เวลาของฉินซึ่งเทียนไม่มากแล้ว หลังจบการตัดสินเมื่อวัน ฉันได้ข่าวว่า วันนี้ช่วงบ่าย ตำรวจออกหมายจับฉินซึ่งเทียนแล้ว”
อานหยันตกใจ : “วันนี้ช่วงบ่าย? ไวขนาดนี้เลย?”
ฉินซีน้ำเสียงเรียบเฉย : “อานหยัน นี่เป็นข่าวที่ฉันให้แค่เธอคนเดียว เธอจะรอช้าอยู่ทำไม”
อานหยันรีบเร่ง : “ฉันวางก่อน! เดี๋ยวโทรกลับไป!”
ไม่ทันที่ฉินซีได้เอ่ยใดๆ โทรศัพท์ถูกตัดสายทิ้งไปเสียก่อน
ฉินซีจับจ้องโทรศัพท์ พร้อมเผยรอยยิ้ม
ตำรวจออกหมายเรียก ไม่ใช่เธอได้ยินจากศาล เธอรับรู้จากลู่เซิ่น
ต่อให้มีหลักฐานจาก เห้อเสียง ฉินซึ่งเทียนคอรัปชั่นเงินแถมยังส่ายร้ายผู้อื่น แต่หากเป็นไปตามขั้นตอนของศาล ไม่เร็วขนาดนี้หลอก
ตระกูลลู่มีอำนาจมากเพียงแค่สะบัดมือ เลื่อนคดีนี้ให้เร็วขึ้น ไม่ใช่เรื่องยากอะไร
วันนี้ได้ยินจากหลี่เหวย ฉินซีรู้ได้ทันที ช่วงบ่ายตำรวจได้ดำเนินการแล้ว
แม้ตระกูลฉินพบเจออุปสรรคแต่ใช่ว่าไร้เส้นสาย มีคนคิดเล่นงานฉินซึ่งเทียน แม้หยุดไม่ได้ ก็สามารถเตือนล่วงหน้าได้
หลี่เหวยจึงมาขอความช่วยเหลือจากเธอ
คำแนะนำทั้งหมดของฉินซีก็คือ “ยอมรับชะตากรรมซะ”
เธอหวังว่าหลี่เหวยจะเข้าใจความหมายในประโยค
นิสัยของคนตระกูลฉิน หากทางนี้ไม่สำเร็จ หลบหนีใช่ว่าเป็นไปไม่ได้
ตระกูลฉินธุรกิจใหญ่โตนำไปไม่ได้ แต่หากฉินซึ่งเทียนคิดหนี ก็แค่คนคนเดียว
แต่ฉินซีกับตระกูลลู่ จะปล่อยให้เขาได้ใจได้อย่างไร
หากฉินซึ่งเทียนเสงี่ยมเจียมตัว ยอมให้ตำรวจตรวจสอบแต่โดยดี ทางด้านนักข่าวก็จะเป็นไปได้ด้วยดี
ยังไงซะก่อนหน้านี้บริษัทฉินก็ถูกคณะกรรมการตรวจสอบ อย่างมากพวกเขาแค่คิดว่านี่เป็นเพียงขั้นตอนหนึ่ง
หากเขาอยู่เฉยๆ ตำรวจก็จะมีความทรงจำที่ดีต่อเขา
แต่ถ้าเขาหลบหนี ทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงไป
