บทที่11 กลัวแฟนหึง
“คุณคือ？”ทำไมเธอถึงจำไม่ได้ว่าตัวเองรู้จักคนรวยในเขตที่พักนี้ด้วย
“ฉีเซิน สองวันก่อนเรานัดดูตัวไงครับ”หรี่ตามอง
เวินจิ้งขมวดคิ้วแล้วก็นึกได้
“เอ่อ ขอโทษค่ะ ฉันนึกออกแล้ว”เวินจิ้งยิ้มอย่างอายๆ
“ทำไมคุณมาอยู่นี่ล่ะ？”ฉีเซินถาม
เวินจิ้งเงียบไป รู้ว่าเธอไม่สะดวกพูด ฉีเซินก็ไม่ถามต่อ
“คุณจะออกไปใช่ไหม？เดี๋ยวผมไปส่ง”ฉีเซินลงมาแล้วยื่นมือไปเปิดที่นั่งข้างคนขับ
“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง ฉันเดินเองก็ได้ค่ะ”เวินจิ้งส่ายมือ
“คุณกลัวแฟนหึงเหรอ？”ฉีเซินหรี่ตา
เวินจิ้งไม่ได้อาย ก็แค่ไม่อยากเกี่ยวข้องกับฉีเซิน
“ขึ้นมาเถอะ ผมก็ยุ่งมาก ส่งคุณได้แค่ออกไปจากเขตนี้”
“ตรงนั้นมีป้ายรถเมล์ เดี๋ยวฉันลงตรงนี้ค่ะ”พอออกมาจากเขตที่พัก เวินจิ้งก็ชี้ไปฝั่งตรงข้าม
“ขอบคุณค่ะ”ก่อนลงไป เวินจิ้งขอบคุณอีกรอบ
ฉีเซินพิงเบาะรถ จ้องแผ่นหลังของเวินจิ้ง ในหัวมีภาพที่นัดดูตัวกับเวินจิ้งเมื่อสองวันก่อน
ถ้าเขาจำไม่ผิด แฟนเธอคือมู่วี่สิง？
เธออยู่ที่นี่คงเพราะอยู่บ้านมู่วี่สิง พอคิดขึ้นมาสายตาเขาก็แสดงความเย็นชาออกมา
ไม่ไกลจากนั้น รถปอร์เช่สีดำก็จอดอยู่ที่ทางเลี้ยวของเขตที่พัก ผู้ชายที่ขับรถมองเวินจิ้งลงมาจากรถ ก็ขมวดคิ้วออกมา
เขาโทรไป“หาเจ้าของรถทะเบียนZ4599ให้ผม”
เวินจิ้งขึ้นรถเมล์ มู่วี่สิงค่อยๆขับตามไป จนกระทั่งโรงพยาบาลโทรมาตามให้เขาไป
อาทิตย์ถัดมาเวินจิ้งก็ยังไม่เจอมู่วี่สิง เวินจิ้งก็ยุ่งกับการสัมภาษณ์งาน ถ้าไม่ได้มีทะเบียนสมรสเธอคงคิดว่าการแต่งงานของเธอกับมู่วี่สิงเป็นแค่ความฝัน
ตอนนี้เองโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นอั้ยเถียนเพื่อนรักโทรมา เธอปวดหัวมาสักพักแล้วเลยจะให้เธอช่วยไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อน
เวินจิ้งเป็นห่วง รีบไปรับเธอที่บ้าน ทั้งสองอยู่ใกล้กัน ห่างกันแค่ถนนสองเส้นเล็กๆ
เวินจิ้งยังไม่ได้บอกอั้ยเถียนเรื่องแต่งงาน อยากรออีกสักพักว่าจะบอกเรื่องที่คาดไม่ถึงนี้ยังไงดี
“จิ้งจิ้ง ฉันปวดหัวมากและไม่รู้ว่าเป็นอะไร”นั่งอยู่บนรถ อั้ยเถียนเอนหัวพพิงไปที่ไหล่ของเวินจิ้ง
“ไม่เป็นไร ช่วงนี้งานเธอยุ่งมากใช่ไหม ไม่ดูแลร่างกาย”
อั้ยเถียนทำงานเป็นเซลล์ขายยา ต้องไปทำงานนอกสถานที่บ่อยๆ เลี่ยงไม่ได้ที่จะทำโอที ร่างกายเลยค่อยๆป่วย
พอมาถึงโรงพยาบาล ตามอาการป่วยแล้วพยาบาลเลยแนะนำอั้ยเถียนให้ไปที่แผนกประสาท ตาของอั้ยเถียนเป็นประกาย“ฉันจะได้คิวของคุณหมอมู่วี่สิงไหมนะ？”
พยาบาลขมวดคิ้ว“ถ้าคุณจะเอาคิวคุณหมอมู่ต้องมาจองล่วงหน้าหนึ่งเดือน ตอนนี้คิวเต็ม”
เวินจิ้งที่กำลังก้มลงมองโทรศัพท์ พอได่ยินก็เงยหน้าขึ้น อั้ยเถียนรู้จักมู่วี่สิง？
“แบบนี้นี่เอง”ใบหน้าของอั้ยเถียนมีความผิดหวังปรากฏออกมา
ตอนนี้เอง ด้านหลังก็มีคนมาดึงอั้ยเถียน ในมือเธอถือใบคิวของมู่วี่สิง
“เธออยากได้คิวเขา？”เสียงของผู้หญิงถามทุ้มๆ
อั้ยเถียนพยักหน้าอย่างคาดหวัง
“1000หยวน”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว เจอคนโก่งราคาเข้าให้แล้ว 1000หยวน？นั่นมันเรียกเอาเงินชัดๆ？
แต่อั้ยเถียนจ่ายเงินให้เรียบร้อย เดินขึ้นไปอย่างสุขใจ
เวินจิ้งหน้านิ่งไป ดึงอั้ยเถียน“เธอไม่คิดเหรอว่าเขากำลังโก่งราคานะ？”
“ก็รู้ แต่ถ้าได้หามู่วี่สิง 1000หยวนก็ยอม！”
เวินจิ้งรู้สึกอยากจะสู้ไฟว์ แต่พอคิดได้ว่าถ้าอั้ยเถียนได้ไปหา เธอก็จะได้เจอเขา？
หนึ่งอาทิตย์แล้วนะ ทำไมเขาไม่ติดต่อเธอ？
“จิ้งจิ้ง เธอนิ่งทำไม！”อั้ยเถียนดึงเธอออกจากลิฟท์
