บทที่ 1240 ความคิดที่แตกต่าง
ตอนนี้ฉากนี้ดูเหมือนจะเป็นฉากที่กระตุ้นให้ สูหยิง และลู่เหวยแย่งส่วนแบ่งของพวกเขากลับคืนมา
ถ้าลู่เซิ่นสูญเสียสถานะผู้ถือหุ้นข้างมาก เพราะเขาแต่งงานกับคนที่สูหยิงไม่เห็นด้วย จะเกิดอะไรขึ้นกับสถานะสิทธิ์ภายในของบริษัทลู่ซื่อ
ในเวลานี้ผู้ถือหุ้นหลายรายมีความคิดที่แตกต่างกัน พวกเขามองไปที่ลู่เซิ่นและสูหยิงด้วยใบหน้าสับสน
แต่ลู่เซิ่นซึ่งเป็นศูนย์กลางของพายุ ก็รับรู้ได้อย่างชัดเจนถึงการแสดงออกของทุกคน แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยวาง “แม่ ผมจะแต่งงานกับคนที่ผมรัก ดังนั้นผมจะเคารพทุกความต้องการของเธอ ตอนนี้เธอไม่ต้องการให้ผมบอกข้อมูลใดๆเกี่ยวกับตัวเธอ ผมก็จะไม่พูด…..”
สูหยิงไม่รอให้เขาพูดจบ เธอก็ยิ้มเยาะ “ไม่ควรพูด หรือไม่กล้าพูด พวกเราในที่นี้ไม่มีใครรู้”
เมื่อเธอพูดจบ ในห้องก็เงียบลงทันที จนได้ยินเพียงเสียงหายใจของเธอ และลู่เซิ่นเท่านั้น
คนที่เหลือแทบจะไม่กล้าหายใจดังๆด้วยซ้ำ ทุกคนเอาแต่จ้องมองไปที่แม่ลูกที่ลุกขึ้น
“แม่” ลู่เซิ่นพูดอย่างทำอะไรไม่ถูก “มันเป็นเวลาที่ไม่เหมาะสม แน่นอน ผมจะแจ้งให้ทราบเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม”
สูหยิงหัวเราะเยาะ และกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ลู่เหวยหยุดไว้
เขาไม่พูด แต่ส่ายหัวเบาๆให้สูหยิง
สูหยิงกัดริมฝีปากเล็กน้อยโดยไม่เต็มใจ แต่เธอก็ไม่พูดอะไรอีก และนั่งลงด้วยความโกรธ
แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็ยังคงอยู่ท่ามกลางความเงียบแปลกๆ
ลู่เซิ่นดูเหมือนจะไม่รู้สึกลำบากใจในบรรยากาศแบบนี้เลย เขายังคงมีรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า เขากวาดสายตาไปทั่วห้องประชุมแล้วพูดว่า “พวกคุณคงได้ข่าวเมื่อวานนี้แล้ว งานแต่งงานของผมเป็นแบบส่วนตัว เพราะเวลาในการเตรียมงานค่อนข้างสั้น ผมจะจัดงานแต่งงานที่บ้านตระกูลลู่ และถ้ามีโอกาส ผมก็อาจจะไปจัดที่เกาะอีกครั้งก็ได้ เนื่องจากความจุของบ้านตระกูลลู่มีจำกัด จึงไม่สามารถรับประกันได้ว่าทุกคนจะได้รับจดหมายเชิญ ถ้าใครไม่ได้รับ ก็โปรดเข้าใจด้วย”
หลังจากที่เขาพูดจบ ผู้ฟังก็เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดือดอีกครั้ง
หมายความว่าไง! ในฐานะผู้อาวุโสของบริษัทลู่ซื่อ เขาไม่สมควรไปร่วมงานแต่งงานของลู่เซิ่นหรือ
ในตอนแรกทุกคนต่างสงสัยเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับเจ้าสาวที่ได้รับการปกป้องจากลู่เซิ่นอย่างดี พวกเขาคิดว่าแม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไร แต่เมื่อถึงงานแต่ง เขาก็ต้องพามาเจออยู่ดี
แต่หลังจากได้ยินสิ่งนี้ แสดงว่าพวกเขาอาจไม่ได้เห็นเจ้าสาว ดังนั้นความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขาก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
จะงดงามขนาดไหนกัน ถึงทำให้ลู่เซิ่นสามารถหลงใหลได้ขนาดนี้
แต่ดูเหมือนว่าเสียงของพวกเขาจะไม่ส่งผลกระทบต่อลู่เซิ่นเลย เขาแค่ยืนอยู่บนเวที และรอให้การอภิปรายข้างล่างสงบลงเล็กน้อย จากนั้นจึงพูดต่อไป “งานแต่งงานนี้ไม่ได้ใหญ่โตอะไร และฉันจะเชิญเฉพาะคนที่สนิทมากเท่านั้น แต่ทุกท่านคือคนสำคัญของบริษัทลู่ซื่อ และเป็นพันธมิตรที่ดีของเรามาตลอด ถ้าผมมีโอกาสจัดงานแต่งงานขนาดใหญ่ในอนาคต ผมจะเชิญทุกคนเข้าร่วมแน่นอน”
สิ่งที่เขาพูดเห็นได้ชัดว่าเป็นการพูดอย่างสบายๆ ดังนั้นทุกคนในที่นี้จึงไม่เชื่อเรื่องนี้ง่ายๆ ก่อนที่สูหยิงจะส่งเสียงเยาะเย้ยอีกครั้ง “เจ้าสาวแต่งมาก็เปิดเผยให้คนอื่นดูไม่ได้ แล้วยังเอาเหตุผลแบบนี้มาพูดอีก”
เธอไม่ได้ควบคุมระดับเสียงของตัวเอง เมื่อเธอพูด ทุกคนจึงฟังได้อย่างชัดเจน
ทุกคนต่างส่งสายตาให้กัน
ดูสิ สูหยิงไม่พอใจลูกสะใภ้ของตัวเอง
หึหึ แล้วประธานลู่นี่เป็น เพราะปีกกล้าขาแข็งแล้วหรอ ถึงกล้าขัดคำสั่งเธอ
แต่ถ้าเธอไม่สนับสนุนประธานลู่อีกต่อไป แล้วประธานลู่อยู่ในบริษัทลู่ซื่อต่อไป จะไม่ …
การแสดงออกของทุกคนต่างมีความหมาย และสายตาของทุกคนที่มองไปที่ลู่เซิ่นก็เต็มไปด้วยความสงสาร
แต่ลู่เซิ่นดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย เขากล่าวอีกสองสามอย่าง จากนั้นก็ประกาศยุติการประชุม
ทุกคนจากไปด้วยความมึนงง
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับข่าวใหม่ และเป็นประโยชน์จากปากของลู่เซิ่น แต่…พวกเขาก็รู้ข่าวที่สำคัญกว่า
การแต่งงานของลู่เซิ่น อาจทำให้เขาสูญเสียหุ้นที่พ่อแม่มอบให้เขา
มันทำให้ทัศนคติของผู้ถือหุ้น และผู้บริหารระดับสูงของบริษัทลู่ซื่อละเอียดขึ้น
พวกเขาให้การสนับสนุนลู่เซิ่นในตอนแรก ทั้งหมดเป็นเพราะการสนับสนุนของสูหยิง
ตอนนี้ถ้าเขาสูญเสียการสนับสนุนของสูหยิงไปแล้ว ลู่เซิ่นยังมีค่าอยู่ไหม
เมื่อพิจารณาจากใบหน้าที่แตกต่างกันของทุกคน ดูเหมือนว่าทุกคนมีความคิดของตัวเอง
เมื่อห้องประชุมว่างเปล่าแล้ว ลู่เซิ่นก็ลงจากเวที และเดินไปที่ด้านข้างของสูหยิง
เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่ยิ้มนิดๆ เพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอทำได้ดี
สูหยิงยังคงยิ้มบางๆเช่นกัน
มีเพียงลู่เหวยซึ่งอยู่ถัดจากทั้งสองคนเท่านั้น ที่ยังคงขมวดคิ้ว และดูเหมือนจะไม่มีความสุขกับพวกเขาเลย ที่ทำแผนขั้นตอนแรกได้สำเร็จ
…
นอกห้องประชุม.
“เจ้าสาม! เดี๋ยวก่อน!” อารองเบียดฝ่าฝูงชน และรีบไปที่ด้านข้างของอาสาม
“มีอะไรเหรอ” สีหน้าของอาสามสงบกว่าเขามาก
อารองมองไปรอบๆ และรู้สึกว่ามีคนจำนวนมาก มันพูดได้ยาก เขาจึงผลักห้องประชุมเล็กๆให้เปิดออก ก่อนจะตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้องประชุม จากนั้นเขาก็ดึงอาสามเข้าไป และพูดว่า “นายคิดว่าวันนี้สูหยิงแปลกๆมั้ย”
อาสามเลิกคิ้ว “แปลกมากหรอ”
อารองขมวดคิ้ว และพูดว่า “เห็นชัดๆว่าลู่เซิ่นประกาศว่าเขาจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นในเรือนจำเมื่อนานมาแล้ว และตอนที่อยู่ในตระกูลลู่ สูหยิงก็ไม่ได้คัดค้าน ทำไมวันนี้เธอถึงเผชิญหน้ากับลู่เซิ่น”
อาสามสามยิ้มจางๆ “แกรู้ได้ไงว่าตอนนั้นเธอไม่ได้คัดค้าน”
ใบหน้าของอารองนิ่งขึ้น และเขาพูดด้วยความลำบากใจ “ตอนนั้นเป็นฉันที่โทรหาเธอ และลู่เหวยเพื่อแจ้งให้ทราบ แต่เมื่อเธอกลับมา ก็ดูเหมือนว่าเธอไม่แปลกไปเลย”
อาสามหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง “ใครบอกว่าไม่มีอะไรผิดปกติ แค่ไม่มีปัญหา”
อารองถามอีกครั้ง และอาสามก็ก้มหัวลง แล้วกดอะไรอยู่สองสามครั้ง เสียงบันทึกก็เล่นขึ้นมา
“พูดมาชัดๆ สรุปผู้หญิงคนนั้นมันอะไรกัน” เสียงของสูหยิง สามารถได้ยินผ่านโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกหงุดหงิด
“แม่ คือผม … “ ลู่เซิ่นพูดอย่างช่วยไม่ได้
“เคยติดคุก แถมเคยหย่าร้าง แกโตแล้วจริงๆ แกตั้งใจหาผู้หญิงแบบนี้มาแก้เผ็ดแม่ใช่ไหม”
“แม่ใจเย็นๆ ที่เวินจิ้งติดคุกก็เพราะถูกใส่ร้าย ส่วนการหย่าร้าง…ในเมื่อเธอหย่าแล้ว ในทางกฎหมายเธอก็ถือว่าเป็นคนโสด ผมแต่งงานกับเธอก็คงไม่มีปัญหาอะไร” ลู่เซิ่นอดทนอธิบายให้เธอฟัง แต่ดูเหมือนว่าสูหยิงจะไม่ยอมรับคำอธิบายของเขา
“ลูก!” เสียงของสูหยิงเต็มไปด้วยความโกรธ “คิดให้ดี ถ้ามัวแต่ลุ่มหลงในความรัก รั้นจะอยู่กับคนแบบนี้ งั้นสิ่งที่แกได้รับ ฉันจะเอาคืนให้หมด”
