บทที่ 1280 รับค่ะ
ในชั่วพริบตาที่ลู่เซิ่นรู้สึกว่าตัวเองหยุดหายใจไปชั่วขณะ
เขารู้มาโดยตลอดว่าฉินซีเป็นคนที่สวยมาก แต่เมื่อมองฉินซีที่อยู่ตรงหน้า กลับยังคงมีความรู้สึกว่าความฝันของตัวเองนั้นเป็นจริงหรือไม่
ฉินซีงดงามจนทำให้เขาเกือบลืมหายใจ
และเธอกำลังจะกลายเป็นเจ้าสาวของเขา
ชุดเจ้าสาวได้ปรับตามรูปร่างของฉินซี ทุกเส้นสายล้วนถูกจัดแต่งให้พอดีกับตัวเธอ ปลายชุดที่นุ่มฟูและส่วนหลังที่ยาวออกไป คือความฝันที่งดงาม
ลู่เซิ่นแอบกัดริมฝีปากของตัวเอง ความเจ็บที่แผ่ซ่านเข้ามาทำให้เชื่อว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่แค่จินตนาการของตัวเอง มันไม่ใช่จินตนาการที่สร้างขึ้นจากความคิดถึงที่ตัวเองมีต่อฉินซีมากจนเกินไป
ในดวงตาที่ยิ้มแย้มของฉินซี เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาจากที่ว่างเปล่ามานานกำลังถูกเติมเต็มอย่างช้าๆ
ในที่สุดหลินยี่ก็กระแอมออกมาเบาๆ ทำลายช่วงเวลาต้องมนต์ระหว่างลู่เซิ่นและฉินซี
เขายื่นแขนออก เอามือที่คล้องอยู่ในวงแขนของฉินซียื่นออกไป
ลู่เซิ่นกลับมามีสติอีกครั้ง เขาจับมือของฉินซี กุมเอาไว้ในฝ่ามืออย่างแนบแน่น
ทันทีที่มือทั้งสองกุมกันไว้ ลู่เซิ่นรู้สึกว่าช่องว่างสุดท้ายในหัวใจเขาได้ถูกเติมเต็มแล้ว
เขาถือจักรวาลทั้งหมดที่เป็นของเขา
ลู่เซิ่นไม่ได้สังเกตเลยว่าที่มุมปากของตัวเองยกยิ้มขึ้นอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ นั่นเป็นรอยยิ้มที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนหลังจากที่ฉินซีจากไป
เขาหันตัวกลับ พาฉินซีไปยังด้านหน้าของบาทหลวง
ฝีเท้าที่ไม่รวดเร็ว แต่มั่นคงทุกอย่างก้าว
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของบาทหลวงร่างท้วม เขามองดูลู่เซิ่นและฉินซีที่ก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้าว จนในที่สุดก็หยุดยืนต่อหน้าเขา
บาทหลวงไม่ได้พูดภาษาของประเทศ F โชคดีที่ปัจจุบันทุกคนสามารถฟังในสิ่งที่เขาพูดรู้เรื่อง
“แด่พระองค์ เราได้มาต่อหน้าท่าน เพื่อร่วมเป็นสักขีพยานและอวยพรแก่หญิงสาวและชายหนุ่มที่ได้เข้ามายังโถงพิธีอันศักดิ์สิทธิ์ ตามพระประสงค์ของพระองค์ ให้ทั้งสองรวมกันเป็นหนึ่ง ศรัทธาในการแต่งงานไปชั่วชีวิต ตราบนานเท่านาน นับแต่นี้จงมีความสุขต่อเส้นทางสู่สวรรค์ มีรักให้แก่กัน ช่วยเหลือกันและกัน สอนสั่งกันและกัน ไว้ใจซึ่งกันและกัน”
ภาษาต่างประเทศที่บาทหลวงพูดออกมาช่างไพเราะ ราวกับกำลังขับร้องบทเพลง
ใบหน้าของลู่เซิ่นและฉินซีต่างก็เผยรอยยิ้มที่มีความสุข มือทั้งสองกุมกันไว้แน่น เขาทั้งสองไม่ได้มองหน้ากันหรือทำอะไรที่ดูใกล้ชิดสนิทสนม เพียงแค่จับมือกันและกันอยู่อย่างนั้น แต่เพียงแค่มองก็รับรู้ได้ว่า เขาทั้งสองเป็นของกันและกัน
ก้อนเนื้อที่เชื่อมต่อกันนั้นไร้รูปทรง แต่กลับไม่มีใครสามารถทำลายมันได้
ความสุขเช่นนี้ลอยออกมาจากทั้งสองคนและแทรกซึมอยู่ในอากาศ ไม่ว่าจะเป็นถังย่าหรือหลินยี่ที่ยืนอยู่ไม่ไกล หรือลู่เหวยและสูหยิงที่นั่งอยู่แถวแรก ใบหน้าของทุกคนต่างก็ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
เมื่อบาทหลวงที่กึ่งร้องกึ่งพูดเอ่ยข้อความยาวเหล่านั้นจบแล้ว ก็หันมองพลางส่งยิ้มไปให้ลู่เซิ่นและฉินซี
“ฉินซี คุณยินดีที่จะรับผู้ชายคนนี้เป็นสามีหรือไม่ โดยสัญญาว่าไม่ว่าจะในยามที่เขาป่วยหรือสุขสบาย และด้วยเหตุผลอื่นใดก็ตาม คุณจะรักเขา ดูแลเขา ให้เกียรติเขา ยอมรับในเขา และจะถือซื่อสัตย์ต่อเขาไปตลอด ตราบเท่าที่ชีวิตจะหาไม่”
ตอนที่บาทหลวงพูดถึงชื่อฉินซีออกมา กลับไม่มีใครที่รู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง
ทุกคนต่างลืมไปหมดแล้วว่า ชื่อของเจ้าสาวที่อยู่ในงานแต่งครั้งนี้ ควรจะเป็นชื่อเวินจิ้งถึงจะถูก
ฉินซีตอบสนองต่อน้ำเสียงที่ฟังดูอึดอัดของเขา จนกระทั่งเธอรับรู้ได้ถึงสายตาและรอยยิ้มที่อ่อนโยนของเขา จึงรู้ตัวว่าเขากำลังพูดกับเธอ
ฉินซีสูดลมหายใจเข้าลึกๆโดยไม่รู้ตัว เธอพยักหน้ารับอย่างเคร่มขรึมพลางตอบกลับ “รับค่ะ”
ใบหน้าของบาทหลวงยังคงยิ้มแย้มเหมือนอย่างเคย เขาหันหน้ามองไปยังลู่เซิ่น “ลู่เซิ่น คุณยินดีที่จะรับผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาหรือไม่ โดยสัญญาว่าไม่ว่าจะในยามที่เธอป่วยหรือสุขสบาย และด้วยเหตุผลอื่นใดก็ตาม คุณจะรักเธอ ดูแลเธอ ให้เกียรติเธอ ยอมรับในเธอ และจะถือซื่อสัตย์ต่อเธอไปตลอด ตราบเท่าที่ชีวิตจะหาไม่”
ฉินซีหันหน้าไปมองเขาอย่างไม่รู้ตัว
กรามของลู่เซิ่นประกบแน่น แรงที่เขาใช้กุมมือเธอบ่งบอกว่าเขาเองก็ตื่นเต้นไม่ต่างจากฉินซี
เขาพยักหน้าราวกับกำลังเซ็นสัญญาที่สำคัญที่สุดในชีวิต แต่น้ำเสียงหนักแน่นอย่างไม่สามารถแย้งได้ “รับครับ” บาทหลวงยังคงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มใจดีของเขาพลางหันหน้าไปหาคนอื่นๆอีกสี่คนในโบสถ์ “พวกคุณเต็มใจที่จะเป็นพยานสำหรับคำมั่นสัญญาในการแต่งงานของทั้งสองคนหรือไม่”
แม้แต่สูหยิงที่ตกอยู่ภายใต้บรรยากาศเช่นนี้ ก็ยังพยักหน้าด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
บาทหลวงหันหน้ากลับ เขาหยิบแหวนที่เตรียมไว้ล่วงหน้าจากด้านหน้า เอ่ยคำกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ “แด่พระองค์ แหวนวงนี้จะเป็นตัวแทนคำสัญญาและปฏิญาณที่ทั้งสองได้ให้ไว้”
เมื่อพูดจบ เขาก็เงยหน้าขึ้น หันมองไปยังลู่เซิ่นด้วยรอยยิ้ม
ลู่เซิ่นพยักหน้ารับ เขาหยิบแหวนของฉินซี บรรจงสวมเข้าไปที่นิ้วนางของเธอ
ฉินซีสังเกตเห็นว่านิ้วมือของลู่เซิ่นสั่น แต่เธอก็ไม่ได้หัวเราะเยาะเขา
เพราะเธอที่ยกมือขึ้น ก็สั่นอย่างเห็นได้ชัดเช่นกัน
แหวนถูกดันเข้าไปยังโคนนิ้วนางข้างซ้ายของเธออย่างช้าๆ ลู่เซิ่นเงยหน้าขึ้นมองฉินซีพลางเอ่ยปาก “ผมขอให้แหวนวงนี้เป็นเครื่องหมายของความรัก ในนามของพระบิดา พระบุตร และพระวิญญาณบริสุทธิ์ ผมขอมอบทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมีให้แก่คุณ”
สายตาที่ลึกซึ้งของเขา ราวกับจะทำให้ฉินซีจมดิ่งลงไปในนั้น แต่ยังคงอยู่ภายใต้การจัดการของบาทหลวง เธอเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้สวมแหวนให้กับลู่เซิ่น
ดังนั้นเธอจึงรีบหันไปหยิบแหวนวงใหญ่ขึ้นมาทันที เช่นเดียวกับลู่เซิ่น เธอสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของเขาพลางพูดขึ้น “ฉันขอให้แหวนวงนี้เป็นเครื่องหมายของความรัก ในนามของพระบิดา พระบุตร และพระวิญญาณบริสุทธิ์ ฉันขอมอบทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันมีให้แก่คุณ”
คำสัญญาเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ แต่ก่อนฉินซีเคยคิดว่าตราบใดที่ไม่ใช่ข้อตกลงบนแผ่นกระดาษขาวพร้อมกับตัวหนังสือดำสนิท มันล้วนไม่น่าเชื่อถือทั้งสิ้น
แต่ต่อหน้าบาทหลวงที่ยิ้มแย้ม ต่อหน้าโบสถ์ที่งดงามแห่งนี้ ทั้งหมดทำให้คำสัญญาที่บางเบา กลับกลายมีน้ำหนักขึ้นมา
มันตราตรึงอยู่ในหัวใจของฉินซีและเป็นนิรันดร์ยิ่งกว่าข้อตกลงบนกระดาษแผ่นไหนๆ
หลังจากที่สิ้นคำพูดของฉินซีบาทหลวงยิ้มพลางจับมือของฉินซีและลู่เซิ่นและพูดขึ้น “เจ้าบ่าวและเจ้าสาวได้สัญญาต่อกันและรับแหวนเรียบร้อยแล้ว ในนามของพระบิดา พระบุตร และพระวิญญาณบริสุทธิ์ ขอประกาศว่าคุณทั้งสองได้แต่งงานเป็นสามีภรรยา พระเจ้าได้ผูกคุณทั้งสองไว้ด้วยกัน ไม่มีสิ่งใดที่จะพรากจากไปได้”
เมื่อพูดจบ น้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนไปเคร่งขรึมขึ้น “พระบิดา พระบุตร และพระวิญญาณบริสุทธิ์ที่อยู่เบื้องบน โปรดคุ้มครองคุณทั้งสอง อวยพรแก่คุณทั้งสอง ประทานพรอันยิ่งใหญ่แก่คุณ ให้คุณได้ครองคู่จวบจนดับสูญไปด้วยกัน อาเมน ขอพระองค์สถิตอยู่กับคุณทั้งสอง”
ลู่เซิ่นหันตัวกลับ ส่วนฉินซีก็หันตัวกลับและยืนอยู่ต่อหน้าเขาในตอนนี้
ระยะห่างระหว่างทั้งสองถูกดึงจนเข้าใกล้
น้ำเสียงของบาทหลวงเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงแห่งรอยยิ้มอีกครั้ง “ลู่เซิ่น ฉินซี ผมได้เห็นคำมั่นสัญญาที่คุณทั้งสองให้ไว้แล้ว ผมรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะประกาศให้ทุกคนที่นั่งอยู่ ณ ที่นี้รู้ว่าคุณทั้งสองเป็นสามีภรรยากันแล้ว ตอนนี้ เจ้าบ่าวสามารถจูบเจ้าสาวได้”
ลู่เซิ่นเข้าใกล้ฉินซีทันทีที่สิ้นเสียงของบาทหลวง
