บทที่ 13 ความจริงใจที่ผมแต่งกับคุณ
อั้ยเถียนอึ้ง สายตามองก้าวเท้าของมู่วี่สิงที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าของเวินจิ้ง“วันนี้ว่างไหม？”
เวินจิ้งส่ายหัว เธอยังต้องส่งอั้ยเถียนกลับไปอีก
“ทำไม？”
“ฉันต้องส่งอั้ยเถียน เธอไม่ค่อยสบาย”
“เดี๋ยวผมไปส่งเขาก่อน แล้วคุณค่อยไปกับผมที่ที่นึง”น้ำเสียงของมู่วี่สิงออกแนวสั่ง
เวินจิ้งขมวดคิ้ว ตอนนี้เองอั้ยเถียนก็พูดขึ้นว่า“จิ้งจิ้ง เธอไปเถอะ เดี๋ยวฉันกลับเองได้”
“ไม่ได้ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอก่อน”เวินจิ้งคล้องแขนอั้ยเถียน
นั่งอยู่ในรถ อั้ยเถียนไม่กล้าพูดอะไร ได้แค่ส่งวีแชทหาเวินจิ้ง
เวินจิ้งนั่งข้างคนขับ ข้อความของอั้ยเถียนเด้งมาตลอด
“แต่งงานจริงๆเหรอ？”
“จริง”
“เมื่อไหร่เนี่ย？”
“อาทิตย์ก่อน”
“พวกเธอรู้จักกันได้ยังไง？”
“……นัดดูตัว”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว แน่นอนว่าเจอกับมู่วี่สิงก็คือตอนที่ดูตัว แต่ว่าเป็นตอนที่เธอดูตัวกับคนอื่น
“แม่เธอมีของดีขนาดนี้เชียว？ฮือฮือฮือ ฉันก็อยากได้！”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว นึกถึงฉีเซิน แต่ว่าเธอไม่ได้รู้จักอะไรเขา ตอนที่เจอกันที่ร้านกาแฟ เขาโกรธมากที่เธอมีแฟนแล้วแต่ยังไปเจอเขา ไม่พอใจอย่างมาก
แต่เมื่อหลายวันก่อนที่เขามาส่งเธอ ก็ดูอบอุ่นดีนะ
“จับตาดู”
เวินจิ้งกับอั้ยเถียนส่งข้อความหากันไม่หยุด จนมู่วี่สิงเห็น เขาขมวดคิ้ว เขาเหยียบคันเร่งอย่างแรง เวินจิ้งที่ไม่ทันระวังเกือบจะหน้าทิ่ม
มือของมู่วี่สิงบังหน้าผากให้เธอแล้วพูดเสียงทุ้มว่า“ไม่ให้เล่นโทรศัพท์”
เวินจิ้งกระพริบตา สายตาของมู่วี่สิงน่ากลัวมาก เธอเก็บโทรศัพท์อย่างเชื่อฟัง
อั้ยเถียนมองทั้งสองคน รู้สึกเต็มไปด้วยความอึดอัด
พอส่งอั้ยเถียนกลับบ้านเสร็จ มู่วี่สิงกับเวินจิ้งก็ไปย่านคนรวยที่ใจกลางเมือง ที่นี่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลเหรินหมิน
“มาที่นี่ทำไม？”
เวินจิ้งลงจากรถ มองที่พักที่ดูสูงๆ มู่วี่สิงพาเธอไปชั้นบนสุด
“นี่คือเรือนหอเรา”
เวินจิ้งอึ้งไป เดินผ่านสวนเข้าไป ด้านในยังเป็นห้องโล่งๆ ไม่มีการตกแต่ง
“ชอบที่นี่ไหม？”มู่วี่สิงถามแล้วพาเธอไปที่ระเบียงที่เกือบจะมองเห็นเมืองหนานเฉิงครึ่งนึง
ช่างต่างกับที่ที่เธอเคยอยู่ตั้งแต่เด็กๆ
“ชอบ”เวินจิ้งพยักหน้างงๆ
“นี่คือแพลนออกแบบภายใน ชอบสไตล์ไหนคุณเลือกเลยหรือถ้าคุณมีความคิดยังไงก็บอกผม”มู่วี่สิงยื่นไอแพดมาให้
เธอชอบ？
“คุณตัดสินใจก็ได้”เวินจิ้งได้สติกลับมาแล้วมองมู่วี่สิงอีกรอบ“ที่จริงแล้วพวกเราไม่ใช่สามีภรรยากันจริงๆไม่ต้องแบบนี้ก็ได้”
“นี่คือความจริงใจที่ผมแต่งกับคุณ เวินจิ้ง แสดงก็ต้องแสดงให้ครบชุด รู้ไหม？”มู่วี่สิงลูบหัวเธอ
แต่นี่มัน……ครบชุดเกิน
“ต่อไปพวกเราอยู่ที่นี่เหรอ？”เวินจิ้งถาม
“อือ แต่ว่าตกแต่งภายในอย่างน้อยอีกสองเดือน ช่วงเวลานี้พวกเราต้องกลับไปพักบ้านเก่าก่อน”
เวินจิ้งก้มลงมองแพลนในมืออย่างตั้งใจ สุดท้ายก็เลือกสไตล์ญี่ปุ่นที่ธรรมดาๆที่สุด เธอไม่ชอบที่ดูสวยงามเกินไป เอาแบบง่ายๆธรรมดาๆก็พอแล้ว
“ต้องการอะไรก็บอกผม”
“ไม่ต้องการอะไรแล้ว”เวินจิ้งมองมู่วี่สิง ท่าทางที่เขาจริงจังช่างน่าหลงใหล
เธอหันไป เบ้าตาก็มีน้ำตารื้นๆ
เหมือนเธอจะยังไม่ชินชีวิตแต่งงาน ส่วนมู่วี่สิงกลับจัดการให้เธอเรียบร้อยทุกอย่าง
“คุณนายมู่ ตอนนี้เรากลับบ้านไปกินข้าวกันเถอะ”มู่วี่สิงแพลนเวลาได้ดีเสมอ
“ช่วงนี้ ฉันกลับบ้านตัวเองก่อนดีไหม？”เวินจิ้งเสนอ
“ทำไมล่ะ？”มู่วี่สิงนิ่งไป ออร่าความน่ากลัวแพร่กระจาย
“ฉันยังต้องการเวลาปรับตัวอีกหน่อย”เวินจิ้งก้มหน้าพูด
