บทที่ 1407 รอยรั่วมากมาย
เหยาจ้าวพูดเสียงอู้อี้ : “ฉันยินดีรับบทลงโทษทุกอย่าง เพื่อชดใช้ความผิดพลาดที่เกิดขึ้น”
เขาเข้าใจความหมายประโยคเมื่อกี้ของจ้านเซิน ไม่ได้ต้องการจะสอบถามความเห็นของเขา แต่ต้องการทดสอบเขา
จ้านเซินจ้องเขา ดวงตาลึกล้ำ
เขาไม่พูดอะไร ต่อมา เขาก็เก็บสายตากลับไป
“เรื่องนี้รอให้กลับไปถึงองค์กรค่อยว่ากัน ตอนนี้ทุกคนเตรียมตัวออกเดินทาง”
จ้านเซินออกคำสั่ง บอดี้การ์ดลงมือในทันที
ฉินซียืนเหม่อลอยอยู่ที่เดิม เหมือนตุ๊กตาที่ไร้วิญญาณ
แววตาของเธอเหม่อมองไปด้านหน้า คนอยู่ที่นี่ แต่ความคิดกลับอยู่ที่ร่างกายของลู่เซิ่น
ฉินซีกลัวว่าเมื่อกี้จ้านเซินจะลงมือหนักเกินไป ลู่เซิ่นอยู่ตรงนั้นคนเดียว จะเกิดเรื่อง
พอคิดว่าลู่เซิ่นอ้วกออกมาเป็นเลือดมากมายขนาดนั้น ในใจของฉินซียิ่งรู้สึกเหมือนมีเข็มทิ่มในใจเป็นรูเป็นรอยเป็นพันรอยรั่ว
จ้านเซินสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนว่าอารมณ์ของฉินซีผิดปกติ ความโกรธแค้นปรากฏบนใบหน้า
เขาจับข้อมือฉินซีในทันที ดวงตาดำสนิทเปล่งประกายความหม่นหมอง : “ถ้าคุณยังคิดถึงเขาอีก ฉันจะให้คนกลับไปฆ่าเขาตอนนี้ทันที”
จ้านเซินกระซิบที่ข้างหูของฉินซี พูดอย่างเย็นชา
ความรักที่รุนแรงขนาดนั้นของเขา การครอบครองที่น่ากลัว ทำให้คนรู้สึกกลัวมาก
ได้ยินว่าจ้านเซินจะฆ่าลู่เซิ่น ฉินซีส่ายหน้าอย่างรุนแรง : “ไม่ได้!”
เธอตะโกนอย่างรุนแรงและใช้อารมณ์
ฉินซีจ้องจ้านเซินอย่างเกลียดชัง ในดวงตาไม่มีความอ่อนโยนอย่างเมื่อก่อนอีกแล้ว : “จ้านเซิน ฉันขอเตือนคุณ ถ้าคุณกล้าลงมือกับเขา ฉันจะยิ่งอยากตายให้คุณดู”
เธอรู้ในสายตาของจ้านเซินตอนนี้ อย่างเดียวที่มีค่าคือชีวิตของเธอ
ดังนั้น ฉินซีจึงมีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะใช้ข่มขู่จ้านเซิน
จ้านเซินสบตาเข้ากับดวงตาโกรธแค้นคู่นั้นของเธอ ในใจเจ็บปวดมาก
“หึ!”
เผชิญหน้ากับความตายของฉินซี จ้านเซินทำได้แค่ปล่อยความคิดที่จะฆ่าลู่เซิ่นไว้ชั่วคราว
ขณะเดียวกัน
โจวเอ้อที่อยู่ด้านนอกโรงพยาบาล เห็นลู่เซิ่นเข้าไปนานแล้ว ไม่ออกมาสักที ในใจเริ่มลนลานขึ้นมา
“ทำไมยังไม่ออกมา หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น”
โจวเอ้อเดินหงุดหงิดวนไปมาอยู่ที่หน้าประตูโรงพยาบาล สายตามองเข้าไปในโรงพยาบาลบ่อยๆ
แต่ว่า ไม่ว่าเขาจะรอยังไงลู่เซิ่นก็ยังไม่ออกมา
แต่แล้ว หน้าประตูใหญ่ก็มีเสียงฝีเท้าก้าวมาเรื่อยๆ
โจวเอ้อได้ยินความวุ่นวายของฝีเท้าอย่างชัดเจน ดูท่าคนจำนวนไม่น้อยกำลังวิ่งมาทางเขา
เขาตกใจ รีบหาที่ซ่อนในพุ่มหญ้า
ประตูใหญ่โรงพยาบาลถูกเปิดออก
บอดี้การ์ดตั้งแถวเรียงกันต้อนรับการออกมาของจ้านเซิน
เห็นฉากนี้ โจวเอ้อขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก
จากนั้นโจวเอ้อเห็นด้านหลังจ้านเซินมีคนเดินตามอีกหลายคน
หนึ่งในนั้น ก็คือฉินซีที่พวกเขาพยายามตามหาอย่างยากลำบาก
ข้อมือของฉินซีโดนใส่กุญแจมือไว้ ชุดผู้ป่วยสีฟ้าอ่อนยังมีคราบเลือดสีแดงอยู่
“แย่แล้ว!”
ในใจโจวเอ้อคิดว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแล้ว
เขาดูอารมณ์ที่ย่ำแย่ของฉินซีออกได้อย่างชัดเจน เธอไม่ยินดีที่จะเดินตามจ้านเซินเลยแม้แต่น้อย
หรือว่าลู่เซิ่นจะเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ?
โจวเอ้อเดาไปเรื่อย หัวใจสั่นหวั่นไหว อยากจะรีบพุ่งเข้าไปหาลู่เซิ่นในโรงพยาบาลหลังจากที่จ้านเซินออกไป
จ้านเซินเดินมาได้ครึ่งทางก็หยุดกะทันหัน
เหมือนมีความรู้สึกอะไรแปลก จ้านเซินหันหน้าดวงตาแหลมคมมองไปด้านข้าง
ทิศทางนั้น พอดีกับที่พุ่มหญ้าที่โจวเอ้อซ่อนตัวอยู่
“มีอะไร?”
ถังย่าเห็นจ้านเซินหยุดเดินกะทันหัน จึงเดินขึ้นมาถาม
เธอมองตามสายตาของจ้านเซิน เห็นพุ่มหญ้านั้น ตาหรี่เล็กลง
ความรู้สึกของผู้หญิงบอกเธอว่า ในนั้นน่าจะมีอะไร
ถังย่าเม้มริมฝีปาก : “ฉันไปดูเอง”
บรรยากาศเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาในพริบตา ฉินซีที่เดิมทีดวงตาเหม่อลอยก็ตื่นเต้นขึ้นมาด้วย
เมื่อกี้ในโรงพยาบาลเธอเห็นแค่ลู่เซิ่น
แต่กลับไม่เห็นโจวเอ้อปรากฏตัวตั้งแต่ต้น หรือตอนนี้เขาซ่อนตัวอยู่ในพุ่มหญ้านี่?
ในใจของฉินซีร้อนรนอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าจะช่วยเขายังไงดี ตอนนี้มือของเธอถูกล็อกกุญแจมือไว้ ไม่มีเวลาจะไปช่วยคนอื่น
เธอได้ภาวนาเงียบให้จ้านเซินและถังย่าเข้าใจผิด
ถังย่าเดินก้าวขายาวไปตรงหน้าพุ่มหญ้า : “ออกมาเถอะ ฉันเห็นคุณแล้ว”
สายตาแหลมคมของเธอมองไปที่พุ่มหญ้าสูงประมาณครึ่งตัวคน ริมฝีปากแดงขยับน้อยๆ
แต่ คำพูดของถังย่าไม่ได้รับการตอบกลับใดๆ
ถังย่าหรี่ตามองอย่างอันตราย เธอเดินไปข้างหน้าอย่างอดไม่ไหวและแหวกพุ่มหญ้าออก
ที่น่าแปลกใจก็คือ ในนั้นไม่มีอะไรเลย
“เมี๊ยว～”
และในตอนนั้นเอง ด้านข้างพุ่มหญ้าปรากฏแมวตัวหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมากะทันหัน ดำไปทั้งตัว
มันกระโดดมาทางถังย่าอย่างบ้าคลั่ง และเปิดคมเล็บออกมา
ถังย่ารู้สึกถึงอันตรายที่กำลังจะมาถึง จึงตัดสินใจหลบออก
หลังแมวน้อยกระโดดเคว้งกลางอากาศ ก็รีบวิ่งหนีไป
ถังย่ามองพุ่มหญ้าที่ว่างเปล่า เม้มริมฝีปาก
เธอเดินกลับมาตรงหน้าจ้านเซิน : “ไม่มีอะไร แค่แมวตัวเดียว”
ถังย่ารายงานอย่างสงบนิ่ง
จ้านเห็นฉากเมื่อกี้แล้ว : “ไปเถอะ”
เขาพยักหน้า บ่งบอกให้ทุกคนเดินไปทางลาดจอดรถใต้ดิน
ฉินซีเห็นว่าในนั้นไม่มีโจวเอ้ออยู่ ก็สบายใจขึ้นมาหน่อย
ขอแค่โจวเอ้อยังไม่โดนค้นพบ ลู่เซิ่นก็ยังมีหวังว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป
ฉินซีเชื่อมั่นในความสามารถของโจวเอ้อ ต้องหาลู่เซิ่นเจอแน่นอน
โจวเอ้อที่อยู่ในพุ่มหญ้าด้านซ้าย ตกใจจนเหงื่อออกเต็มตัว
เขาขดตัวอยู่ในพุ่มหญ้าโดยไม่แม้แต่จะขยับ มองเงาของจ้านเซินและฉินซีหายลับไปกับตา
รอจนกระทั่งบอดี้การ์ดทั้งหมดสลายตัวและถอยออกไป โจวเอ้อถึงจะกล้าลุกขึ้น
ทว่า ขาของเขากลับชาไปหมดแล้ว
โจวเอ้อเดินโซซัดโซเซออกมา จนเกือบจะล้มลงกับพื้น
เขาตบหน้าอกอย่างขาดความมั่นใจ เมื่อกี้เกือบจะไม่รอดแล้ว โชคดีที่แมวตัวนั้นกระโดดออกมากะทันหัน ดึงดูดความสนใจของถังย่า
ที่โจวเอ้อตกใจก็คือ ความสามารถด้านการสังเกตของจ้านเซินแม่นยำได้ขนาดนั้น
ความรู้สึกของโจวเอ้อ บอกว่าลู่เซิ่นต้องเกิดเรื่องขึ้นอย่างแน่นอน
ไม่งั้นลู่เซิ่นคงไม่ทนมองฉินซีโดนจ้านเซินพาตัวกลับองค์กร โดยไม่แยแส กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่ออกมา
ตามที่โจวซิงเคยบอกก่อนหน้านี้ จ้านเซินยังเกรงใจฉินซีอยู่มาก
แต่ตอนนี้กลับใส่กุญแจมือฉินซี ด้านข้างยังมีคนคอยคุ้มกันมากมาย
เห็นได้ชัดว่าจ้านเซินรู้เรื่องของฉินซีกับลู่เซิ่นแล้ว พวกเขาโดนเปิดโปงแล้ว
“ไม่ดี!”
โจวเอ้อรีบวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาล
ตอนนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจดูรอบๆ ว่ายังมีสายตาของจ้านเซินหลงเหลืออยู่อีกไหม
รีบช่วยลู่เซิ่นกับโจวซิงเป็นเรื่องเร่งด่วนที่สุด
โจวเอ้อวิ่งตามแผนที่ที่ลู่เซิ่นเคยทำไว้ วิ่งอย่างบ้าคลั่งไปตามทางห้องพักผู้ป่วยของฉินซี
ในที่สุด โจวเอ้อก็มาอยู่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วย เห็นจ้านเซินใบหน้าช้ำปูดบวม และถูกมัดปิดปากไว้อย่างแน่นหนา
หัวใจของโจวเอ้อร้อนใจขึ้นมาทันที : “ลู่เซิ่น! ลู่เซิ่น!”
เขาประคองลู่เซิ่นขึ้นจากพื้นเย็นๆ ตะโกนเรียกเสียงดัง
แต่ลู่เซิ่นกลับไม่ส่อให้เห็นแววตื่นได้สติแม้แต่นิด
