บทที่ 1416 โอกาสที่ฟ้าประทาน
หลอจี่หอางมองอีกครั้ง พบว่าตัวเองไม่ได้มองผิด
เป็นถังย่าจริง ตอนนี้เธอกำลังกินข้าวอยู่กับผู้ชายที่รีบร้อนมาในวันนั้น ตามที่เธอบอกว่าเป็นผู้ช่วยของเธอ
“หัวหน้าหลอ ทำไมไม่พูดอะไรล่ะ?”
หลิวซีหางเห็นเขายืนเย็นชาอยู่ที่เดิม แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย
เธอมองตามสายตาของหลอจี่หอาง
“คุณถัง！”
หลิวซีหางตะโกนออกมาอย่างตกใจ
เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ผลักประตูกระจกเข้ามา รีบเดินเข้ามาข้างตัวถังย่า : “คุณถัง คุณก็มากินหม้อไฟที่นี่เหมือนกัน บังเอิญจัง”
เธอทักทายถังย่าอย่างกระตือรือร้น โดยไม่แสดงความแปลกใจแม้แต่นิด
ถังย่ามองท่าทางบริสุทธิ์ของเธอ ยิ้มบางๆ และพูดว่า : “ใช่สิ วันนี้เกิดอยากกินขึ้นมาพอดี เลยมากินหม้อไฟ พวกคุณก็…”
เธอเงียบไปชั่วคราว กวาดสายตามองคนที่อยู่ด้านหลังหลิวซีหาง
ถึงแม้พวกเขาจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว แต่ท่าทางเที่ยงตรงนั้น แค่ดูก็รู้ว่าเป็นตำรวจ
หลิวซีหางพูดตรงไปตรงมา : “วันนี้ทีมเล็กๆ ของพวกเรามากินข้าวกัน ฉันบอกว่าอยากกินหม้อไฟ หัวหน้าหลอเลยพาพวกเรามาที่นี่”
เธอพูดพลางวิ่งกลับไปตรงหน้าหลอจี่หอางอย่างเร็ว
“หัวหน้าหลอ ทำไมคุณไม่ทักทายคุณถังล่ะ”
หลิวซีหางผลักหลอจี่หอางให้เดินมาด้านหน้า กระตุ้นอย่างร้อนใจ
เธอรู้สึกว่าระหว่างถังย่ากับหลอจี่หอางต้องมีพรหมลิขิตต่อกัน ไม่งั้นเมืองใหญ่ขนาดนี้ ไม่น่าบังเอิญเจอกันอีกครั้งได้อย่างนี้
ในเมื่อโอกาสมาถึงแล้ว ยิ่งต้องรีบคว้าโอกาสไว้
หลอจี่หอางเดินไปตรงหน้าถังย่าอย่างไม่มีทางเลือก และหยุดยืนตรงหน้าถังย่า : “สวัสดีคุณถัง”
เขาพูดผ่านๆ ตรงข้ามกับความกระตือรือร้นเมื่อกี้ของหลิวซีหาง
เธอวางตะเกียบในมือลง ริมฝีปากแดงขยับน้อยๆ : “เหมือนหัวหน้าหลอจะไม่อยากเจอฉัน ทำไม? ฉันปรากฏตัวตรงนี้บดบังสายตาหัวหน้าหลอหรือไงกัน?”
คำพูดถังย่าเฉียดคม แววตาร้อนแรงมองตรงไปที่หลอจี่หอาง
ทำให้หลอจี่หอางหวนกลับไปคิดถึง วันนั้นที่สนามบิน ท่าทางครั้งแรกที่เจอถังย่า
ทุกครั้งที่เจอ ถึงย่ามีไหวพริบและรู้จักพูด
หลอจี่หอางทนไม่ไหวนิดหน่อย : “คุณถัง ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น คุณเข้าใจผิดแล้ว”
เขาพูดอย่างอึดอัด
หลิวซีหางเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี รีบเข้ามาช่วยพูดสองสามคำ : “คุณถัง คุณอย่าเข้าใจหัวหน้าของเราผิดไปนะ หัวหน้าของพวกเราไม่มีประสบการณ์ด้านความรัก ปกติก็ไม่ค่อยชอบติดต่อกับผู้หญิง รอบตัวถ้าไม่ใช่ผู้ชายก็เป็นพวกทำผิดกฎหมายพวกนั้น เวลาพูดเลยแข็งทื่อไปหน่อย”
เธอพูดอย่างจริงจัง : “แต่ฉันกล้ารับประกัน คำพูดของหัวหน้าของพวกเราไม่ได้ต่อต้านคุณ นี้เพราะความเคยชินจากอาชีพของเขา”
สีหน้าหลิวซีหางจริงจังขนาดนั้น กลัวถังย่าโกรธ
ถังย่ามองท่าทางพยายามอธิบายของเธอ อดหัวเราะออกมาไม่ได้ : “ฮ่าฮ่า”
เธอโบกมือ และหยิบตะเกียบขึ้นมาอีกครั้ง
“โอเค เมื่อกี้ฉันแค่ล้อเล่น หัวหน้าหลออย่าได้เอามาใส่เด็ดขาด”
ในขณะที่พูดถังย่ากะพริบตาปริบๆใส่หลอจี่หอางอย่างสนุกสนาน แววตาสวยงามเผยให้เห็นอารมณ์มากมาย
ซิวหน่ายซิงที่นั่งดูภาพนี้อยู่ตรงข้าม ขยับมุมปาก
เขาแอบถอนหายใจเงียบๆ ในใจ รู้สึกว่าถังย่าเป็นผู้หญิงที่ร้ายจริงๆ
ใจชอบจ้านเซินชัดๆ แต่กลับเล่นหูเล่นตากับผู้ชายคนอื่น
ที่สำคัญ การกระทำของถังย่าช่างไร้หัวใจ เธอไม่เคยมีความคิดรับผิดชอบต่อผู้ชายพวกนั้น
และพวกชายพวกนั้นกลับหลงเสน่ห์ของถังย่า อย่างถอนตัวไปขึ้น
ซิวหน่ายซิงมองหลอจี่หอางที่แผ่รังสีความซื่อสัตย์ไปรอบตัว เขาเงียบไปสามวินาที
หวังแค่ว่าตำรวจที่ยังไม่ประสาด้านความรัก จะไม่หลงใหลในรูปลักษณ์ของถังย่า
ไม่อย่างนั้น เขาคงหาออกไม่เจอ
ซิวหน่ายซิงมองเกมพลางลวกหม้อไฟพลาง
หลิวซีหางรอยยิ้มเธอปรากฏขึ้น สบายใจขึ้นมาหน่อย
เธอเห็นโต๊ะของถังย่าใหญ่มาก แววตาส่องประกายวิบวับ
หลิวซีหางถามลองเชิง : “คุณถัง คุณไม่รู้สึกว่าโต๊ะของคุณว่างไปหน่อยหรือ เธอกะพริบตาปริบๆ มองถังย่า ในแววตาซ่อนความหมายอื่นไว้”
“อืม? ไม่รู้สึก”
ถังย่าส่ายหน้า ไม่เข้าใจความหมายของเธอ
เวลาที่เธอกินหม้อไฟ จะสั่งอาหารเยอะมาก ยังชอบนั่งคนเดียวทั้งโต๊ะ บางครั้งหยิบของซ้ำกันมาลวกในหม้อ
ดังนั้น ถังย่าจึงตั้งใจหาร้านที่มีโต๊ะใหญ่ๆ
โต๊ะแปดที่นั่ง โดนถังย่ากับซิวหน่ายซิงสองคนเหมาไปแล้ว
หลิวซีหางได้ยินเธอพูดอย่างนี้ ดวงตาเผยความผิดหวัง
“งั้นก็ได้”
เธอพูดมาขนาดนี้แล้ว ถ้าจะพูดไปอีกคงไม่ดี
ถ้าเธอยังพูดอีกว่าอย่านั่งข้างถังย่า งั้นก็คงดูอยากสนิทสนมเกินไป หลอจี่หอางต้องรู้สึกไม่สบายใจแน่นอน
คิดได้อย่างนี้ หลิวซีหางทำได้แค่ปล่อยไปชั่วคราว
“ทั้งสองท่านค่อยๆ กิน พวกเราขอตัวก่อน”
ดวงตาหลอจี่หอางส่องประกายความหม่นหมอง เขากล่าวทิ้งไว้หนึ่งประโยค และหมุนตัวเดินออกมา
เงาร่างนั้นมีความโกรธอย่างชัดเจน ทำให้ถังย่าไม่เข้าใจ
เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย ทำไมอยู่ๆ หลอจี่หอางก็โกรธขึ้นมา
แน่นอนหลอจี่หอางโกรธท่าทางของถังย่า คำพูดของหลิวซีหางเมื่อกี้ความหมายก็ชัดเจนอยู่แล้ว แต่ถังย่ากลับแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ ปฏิเสธเธอ
ปฏิเสธหลิวซีหาง ก็หมายถึงปฏิเสธเขาด้วย นี้ทำให้ใจในของหลอจี่หอางไม่สบายใจแปลกๆ
ความจริงแล้ว ปกติหลอจี่หอางก็ไม่ชอบกินข้าวกับคนแปลกหน้าอยู่แล้ว
แต่หลังจากโดนถังย่าปฏิเสธ เขากลับอยากที่จะเอาชนะขึ้นมา
หลิวซีหางเห็นหลอจี่หอางเดินออกไปแล้ว ก็ไม่รู้จะอยู่ต่อทำไม : “คุณถัง มีโอกาสพวกเราค่อยคุยกันใหม่”
เธอโบกมือไปทางถังย่า และรีบเดินตามออกไป
“ได้สิ”
ถังย่ายิ้มมุมปาก พยักหน้ารับ
เธอไม่ได้ใส่ใจเหตุการณ์นี้ ถึงท่าทางของหลอจี่หอางเหมือนกำลังโกรธ แต่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ
ซิวหน่ายซิงมองท่าทางไร้หัวใจของถังย่า ส่ายหน้าและถอนหายใจยาว : “เห้อ…ผู้ชายคนหนึ่งโดนทำร้ายหัวใจที่ดีงามอีกแล้ว”
เขาพูดทีเล่นทีจริงทำให้ถังย่าขมวดคิ้ว
“พูดดีๆ!”
ถังย่าหยุดคีบอาหารชั่วครู่ แววตาดำสนิทส่องประกายแหลมคม
เธอมองตรงไปที่ซิวหน่ายซิง ส่งสัญญาณให้พูดให้ชัดเจน
“พี่ใหญ่ คุณดูไม่ออกหรือไง สาวน้อยที่ชื่อหลิวซีหางคนนั้น ถามว่าคุณว่าข้างตัวยังว่างใช่ไหม เพราะอยากจะร่วมโต๊ะกับคุณไม่ใช่รึไง?”
ซิวหน่ายซิงรู้ว่าถังย่าไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ อดเอ่ยปากสอนเธอไม่ได้
“อืม?”
ถังย่าตะลึงไปสักครู่ ดวงตาปรากฏความสับสน
