บทที่1425 ทั้งหมดล้วนถูกบังคับ
จ้านเซินมองไปที่ฉินซี แววตามีความไม่พอใจ “กำหนดวิธีการที่เป็นวิทยาศาสตร์ที่สุด รวดเร็วที่สุดไว้ให้เธอแล้ว ทำไมเธอถึงไม่ฟัง!”
เขาโกรธที่ฉินซีไม่ห่วงใยร่างกายของตัวเอง ทนทรมานทั้งวัน
ฉินซีมองท่าทีโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงของเขา ก็เม้มปาก “ครั้งต่อไปไม่ทำแล้ว”
ต่อหน้าจ้านเซิน เธอได้แต่ก้มหัว
เห็นเธอน้ำเสียงหดหู่ไม่พูดจา ในใจของจ้านเซินก็รู้สึกช่วยไม่ได้ “ช่างเถอะ”
ราวกับเริ่มตั้งแต่วันนั้นที่ลู่เซิ่นมาช่วยฉินซีที่โรงพยาบาล ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
ทุกครั้งที่จ้านเซินเผชิญหน้ากับฉินซี มักจะมีความรู้สึกอึดอัด
เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม อาจเป็นเพราะสายตาที่ฉินซีมองตนมันเย็นชาเกินไป
“หมอเหยา นายอยู่ที่นี่ดูฉินซีไว้ ให้เธอทำตามเนื้อหาบนตารางแผนการอย่างเคร่งครัด ถ้าเธอไม่ได้ทำตามนั้น หรือว่าเพราะร่างกายเหนื่อยล้าเกินไป ทำให้เกิดสิ่งผิดปกติอะไรก็ตาม นายคงจะรู้ผลที่ตามมา”
จ้านเซินหรี่ตาคู่ยาวลงอย่างอันตราย มองตรงไปที่เหยาจ้าวที่ยืนอยู่ตรงข้ามตน น้ำเสียงเผยกลิ่นอายคุกคาม
เขารู้ ว่าตนเองอยู่ที่นี่ฉินซีมีแต่จะยิ่งนิ่งเงียบ
อีกอย่าง การก่อกบฏในตัวของฉินซีคือปัญหา จะไม่ฟังคำพูดของเขา
แต่ฉินซีจะไม่ยอมคนอื่นได้รับเคราะห์เด็ดขาด ดังนั้นจ้านเซินจึงจงใจพูดแบบนี้ เพื่อให้ฉินซีเชื่อฟัง
เหยาจ้าวพยักหน้าอย่างเคารพ ต่อแววตาที่เย็นชาคู่นั้นของเขา “ครับ”
เขารู้ดีว่าวิธีการของจ้านเซินร้ายกาจแค่ไหน แต่นี่ไม่ใช่เพราะคำสั่งของจ้านเซินเขาถึงดูแลฉินซีด้วยใจ เขาคิดทำเพื่อร่างกายของฉินซีจริงๆ
ฉินซีมองแผ่นหลังที่จากไปไกลของจ้านเซิน ดวงตาสีเข้มเป็นประกายด้วยแสงสลัวอย่างไม่ทิ้งร่องรอย
เธอหายใจเข้าลึก คายเอาก๊าซในอกออก
ฉินซีมองไปที่เหยาจ้าว กำลังคิดที่จะเอ่ยปากพูด แต่กลับถูกเหยาจ้าวชิงพูดก่อน “ตอนนี้เธอต้องพักผ่อนยี่สิบนาที จากนั้นค่อยฝึกฝนต่อ”
เหยาจ้าวเอ่ยปากอย่างเคร่งครัด “ถ้าหากเธออยากให้ฉันโดนจ้านเซินลงโทษ ตอนนี้จะไม่ฟังฉันก็ได้ เข้าไปฝึกได้เลย”
เขายืนอยู่ที่เดิมด้วยท่าทีเข้มงวด มองตรงไปที่ฉินซี
สายตานั้น ทำให้ฉินซีรู้สึกทนไม่ได้
จ้านเซินลงโทษคนด้วยวิธีที่โหดร้ายแค่ไหน ฉินซีรู้ดี
เธอถอนหายใจ พูดอย่างหมดหนทาง “ช่างเถอะ ฉันพักซักหน่อยก่อนแล้วกัน เหนื่อยพอสมควร”
ฉินซีหย่อนก้นลงนั่งบนโซฟา ใบหน้าซีดขาวเผยความเหนื่อยล้า
แน่นอนว่าเธอเหนื่อยมาก ร่างกายและสมองต่างรู้สึกอ่อนล้า
แต่ในหัวของเธอยังคงเป็นลู่เซิ่น ยังไงก็นอนไม่หลับ ได้เพียงใช้การฝึกมาทำให้ตนเองชินชา แบบนี้จะได้ไม่ปล่อยความคิดของตนรั่วไหลออกไป
เห็นท่าทีที่ไม่สบายใจของฉินซี เหยาจ้าวเองก็ลำบากใจไปด้วย
เหยาจ้าวส่งยาน้ำเสริมกำลังให้เธอ “ดื่มซักอึกก่อน ช่วงนี้เธอไม่ได้กินอะไรเลย”
อากาศร้อนขึ้นเรื่อยๆ ความอยากอาหารของฉินซีก็ลดลงตาม
ถ้าเกิดไม่กินข้าว แล้วยังฝึกฝนทุกวันอีก ซักวันหนึ่งร่างกายของฉินซีจะรับไม่ไหวเอาได้
ฉินซีค่อยๆลืมตาขึ้นมองไปที่ยาน้ำไร้สีขวดนั้น ขมวดคิ้ว
พูดตามตรง เธอไม่ชอบดื่มอะไรแบบนี้เลย
เพราะรสชาติขมมากจริงๆ แทบจะเหมือนยาจีน แล้วยังกลิ่นไม่ดีอย่างมาก
ต่อให้สีจะโปร่งใส แต่ข้างในจะต้องมีส่วนผสมของยาจีนเพิ่มเข้าไปแน่
แต่ก่อนตอนที่ฉินซีอยู่ในองค์กร ดื่มไปไม่รู้กี่ขวด แทบจะวันละสามครั้ง ก่อนมื้ออาหารทุกมื้อจะต้องดื่มหนึ่งขวด
แน่นอน ทั้งหมดนี่ล้วนแต่โดนบังคับ
นับตั้งแต่ที่ครั้งหนึ่งฉินซีเคยแอบเทยาน้ำทิ้ง แล้วถูกจ้านเซินจับได้ หลังจากนั้นทุกครั้งที่ดื่มยา จ้านเซินจะเฝ้าดูอยู่ข้างเธอ
ดังนั้น ยาน้ำขวดนี้ ได้ฝังเมล็ดพันธุ์ลึกลงไปในสมองของฉินซี
ทุกครั้งเพียงแค่เห็นมัน ร่างกายก็เกิดขยะแขยงขึ้นมา
“แหวะ～”
ฉินซีเบือนหน้าหนีอาเจียนออกมา
เธอโบกมืออย่างหงุดหงิด “เอาไปไกลๆหน่อย ฉันไม่ต้องการของแบบนี้”
ตอนนี้จ้านเซินไม่อยู่ที่นี่ เป็นธรรมดาที่ฉินซีจะไม่เป็นเด็กดีเชื่อฟัง
ของดื่มยากที่ฆ่าคนได้แบบนี้ ชั่วชีวิตนี้เธอจะไม่ดื่มมันอีกแม้แต่อึกเดียว
เหยาจ้าวขมวดคิ้ว “ไม่ได้ จ้านเซินสั่งฉันไว้ ให้ฉันดูเธอดื่มมันด้วยตาตัวเอง เขาบอกว่า ถ้าเขาจับได้ว่าเธอไม่ดื่ม ตอนมื้อเย็น เขาจะกรอกปากเธอสองขวดด้วยมือตัวเอง”
อันที่จริงนี่เป็นเพียงสิ่งที่เหยาจ้าวพูดเอาเอง จ้านเซินไม่ได้สั่งไว้แบบนี้เลย
เหยาจ้าวรู้เพียง คำพูดของเขา ฉินซีจะไม่รับฟัง ได้เพียงใช้จ้านเซินมาคุกคาม ฉินซีถึงจะหวั่นเกรงไม่มากก็น้อย
แน่นอน หลังจากฉินซีได้ฟังประโยคนี้ สีหน้าก็ดำมืดลงทันที
มือที่วางอยู่ข้างตัวกำหมัดขึ้น ในใจของฉินซีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา
จ้านเซินทำแบบนี้กับเธอได้จริงๆ ถึงตอนนี้ยังบังคับเธอดื่มยา
ฉินซีกัดฟันพูด จ้องไปที่เหยาจ้าว “นายไม่พูด เขาจะรู้ได้ไง”
เธอไม่อยากดื่มของเล่นนี่เลยจริงๆ คาดว่าเอาของแบบนี้ให้สุนัขกิน สุนัขก็ตายได้
“เธอคิดว่าจ้านเซินโง่หรอ?”
เหยาจ้าวมองไปที่กล้องวีดีโอด้านข้าง ส่งสัญญาณให้ฉินซีดื่มไปอย่างซื่อตรงเถอะ ไม่ต้องฝืนแล้ว
ฉินซีโกรธจนแทบจะปล่อยหมัดใส่หน้าเหยาจ้าว
เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าเหยาจ้าวขวางหูขวางตา เป็นแค่สุนัขที่จ้านเซินส่งมา
ฉินซีคิดคำนวณอยู่ในใจ
ถ้าหากตอนนี้ไม่ดื่ม ตอนเย็นก็ต้องดื่มสองขวด งั้นก็คือความทุกข์สองเท่า
ภายใต้ความทำอะไรไม่ได้ ฉินซีได้เพียงพูดอย่างโมโห “เอามานี่!”
เธอตะโกนอย่างแรง แววตาราวกับแสงของมีด
ถ้าสายตาสามารถฆ่าคนได้ งั้นตอนนี้เหยาจ้าวก็ไม่รู้ตายไปกี่ครั้งแล้ว
เหยาจ้าวมองท่าทีโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงของเธอ แววตาก็แอบเผยรอยยิ้ม
เขาเดินอ้อยอิ่งไปถึงข้างตัวฉินซี ยื่นมือออกไป “ให้เธอ”
เหยาจ้าวรู้สึกว่า ท่าทางของฉินซีในตอนนี้น่ารักเกินไปแล้ว
ใครจะไปรู้ ว่าฉินซีที่ไม่กลัวฟ้ากลัวดิน ถูกทำให้เป็นอาวุธสังหารขององค์กร กลับกลัวข่ม กลัวการดื่มยา ถ้าหากเผยแพร่ออกไปคาดว่าความน่าเกรงขามจากเมื่อก่อนก็คงไม่มีแล้ว
“ให้นายส่งของมาให้ยังทำอ้อยอิ่ง น่ารำคาญ！”
สายตาของฉินซีมองตามเขาอย่างแนบแน่น เมื่อเห็นการก้าวเดินของเขาเชื่องช้าแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดกระตุ้น
ตามปกติ ฉินซีไม่เคยมีการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ที่ชัดเจนขนาดนี้มาก่อน
ตอนนี้ เป็นเพราะยาน้ำขวดเล็กๆขวดนี้ ฉินซีราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน
เห็นท่าทีเธอประหม่าจนจะตายให้ได้ แล้วยังก้าวร้าว เหยาจ้าวอดที่จะขำไม่ได้
แต่ว่า เหยาจ้าวรู้ ถ้าตอนนี้เขาส่งเสียงหัวเราะออกมา ถูกฉินซีเห็นเข้า เขาได้ตายอย่างอนาถแน่นอน
เพื่อชีวิตอันน้อยนิดของตน เหยาจ้าวกล้ำกลืนไว้ จนหน้าแดงก่ำ
ความสนใจของฉินซีทั้งหมดวางไว้บนยาน้ำขวดนั้น คิดว่าอีกเดี๋ยวจะดื่มมันยังไงให้มีท่าทางที่เท่สมาท เด็ดขาดเสียหน่อย
