บทที่1426 โกรธ
ฉินซีมีความนับถือตัวเองอย่างมาก เธอไม่อยากให้เหยาจ้าวมองเป็นเรื่องตลก
ดังนั้น ภายใต้สถานการณ์ที่มีความประหม่าสูง ฉินซีเลยไม่ได้สังเกตเห็นเหยาจ้าวที่กำลังแอบขำตนอยู่
เห็นการเคลื่อนไหวของเหยาจ้าวเชื่องช้าแบบนี้ มือยังคงสั่นอยู่ ในที่สุดฉินซีก็ทนไม่ไหว
“เอามา!”
ฉินซีลุกขึ้น เดินไปด้านหน้าของเหยาจ้าว เอื้อมมือไปคว้ายาน้ำในมือเขา
เดิมทีเธอคิดที่จะเงยหน้าดื่มมันลงไปทันที ให้เหยาจ้าวเห็นว่าตนแข็งแกร่งแค่ไหน
แต่ว่า ในตอนที่ฉินซีหยิบยาน้ำขวดนั้นมาได้ กลับขยับไม่ได้แล้ว
มือทั้งคู่ของเธอราวกับเป็นอัมพาต ยืนตัวแข็งอยู่กับที่
ฉินซีอยากที่จะเปิดออก แต่ว่า เธอไม่มีความกล้า
เหยาจ้าวมองดูท่าทางอวดเก่งของเธอ ขำจนเจ็บท้อง
เขาปิดปากไว้ “อะแฮ่ม….”
เหยาจ้าวส่งเสียงกระแอมเบาๆ กลั้นรอยยิ้มข้างในใจไว้ ค่อยๆเอ่ยปาก “เป็นอะไร? ไม่กล้าดื่มแล้วหรอ?”
เขาจงใจใช้คำพูดกระตุ้นฉินซี อยากให้ฉินซีติดกับ
ฉินซีภายใต้สถานการณ์แบบนี้อับอายเป็นที่สุด “เหยาจ้าว ฉันจะบอกนายให้นะ นายอยู่ตรงนั้นพูดกระซิบกระซาบให้มันน้อยๆหน่อย ใครบอกฉันไม่กล้าดื่มแล้ว ฉันก็แค่รอแค่นั้นเอง”
ฉินซีมุ่ยปากพูด จ้องเขม็งไปที่เหยาจ้าวอย่างดุร้าย
เหยาจ้าวกลั้นขำอย่างยากลำบาก เขาแอบบีบต้นขาตัวเองในจุดที่ฉินซีมองไม่เห็น “ฮิฮิ ในเมื่อเธอไม่กลัว งั้นรออะไรอยู่? รอจนสุดท้ายก็ยังต้องดื่มอยู่ดี รีบตัดสินใจซะดีกว่า”
ในน้ำเสียงของเขามีรอยยิ้มเล็กน้อย น้ำตาปรากฏขึ้นจากมุมตาของเขา
“พูดพล่อยให้มันน้อยหน่อย! ถ้ายังพูดอีกฉันจะกรอกยาน้ำขวดนี้ลงท้องนาย ให้นายดื่มกับฉัน”
ฉินซีค้นพบความผิดแปลกของเขาได้อย่างว่องไว เมื่อเห็นว่าเขากล้าหัวเราะเยาะตน ก็โมโหขึ้นมาทันที
เธอยกแขนขึ้นสูง เขย่ายาน้ำในมืออย่างข่มขู่
ถึงอย่างไรยาน้ำขวดนี้ก็ช่วยให้สุขภาพแข็งแรง ดื่มเข้าไปก็ไม่ได้มีอันตรายอะไร แล้วยังทำให้ร่างกายแข็งแรงด้วย คนที่ทั้งวันเอาแต่ศึกษายา ไม่ออกกำลังอย่างเหยาจ้าว ยิ่งต้องดื่มมากหน่อย มีสุขภาพที่แข็งแรงถึงจะถูก
พูดคำนี้ออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเหยาจ้าวก็หายไปทันที
“อันนี้จ้านเซินเตรียมไว้ให้เธอเป็นพิเศษ ฉันจะไปกล้าแบ่งได้ยังไง เธอดื่มเองเถอะ อย่าทำให้ความพยายามของจ้านเซินสูญเปล่า”
เหยาจ้าวเน้นย้ำคำว่า “พยายาม” ฉินซีที่โกรธเกรี้ยวอยู่ยิ่งลุกเป็นไฟ
เธอกลัวมากจริงๆ แต่เหยาจ้าวยังคงพูดไม่คิดทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง
ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะคำพูดของจ้านเซิน วันนี้เธอจะต้องกรอกยาน้ำขวดนี้ลงไปในท้องของเหยาจ้าวให้ได้
ให้เขารู้เสียหน่อย ว่าความน่ากลัวของคนมันเป็นยังไง
“เหยาจ้าว นายคอยดูเถอะ”
ฉินซีขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูด รังสีฆ่าฟันเผยขึ้นในดวงตาสีเข้ม
ตอนนี้เป็นฤดูร้อนแท้ๆ อุณหภูมิรอบด้านสูงมาก แต่เหยาจ้าวกับรู้สึกอย่างอธิบายไม่ได้ว่าเหมือนมีลมเย็นๆพัดผ่านคอไป ทำให้เขาหนาวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
ฉินซีจ้องมองเขาอย่างดุร้าย เปิดฝาขวดยาน้ำอย่าไม่กลัวตาย
กลิ่นขมที่เข้ามาปะทะหน้า ทำให้ฉินซีเกือบจะอาเจียนออกมา
ฉินซีบีบจมูก เงยหน้าที่เทาทะมึนเหมือนคนตายขึ้น กรอกยาน้ำเข้าไปทันที
จากนั้น เธอก็หยิบน้ำบนโต๊ะขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว กลั้วปากไม่หยุด
“แหวะ～”
ฉินซีคลื่นไส้ ใบหน้าแดงก่ำ
ขมเกินไปแล้ว บนโลกนี้ทำไมถึงมีของไม่น่ากินแบบนี้ได้
สิ่งนี้สามารถเรียกได้ว่าเป็นอาวุธชีวเคมีได้เลย อยู่ในระดับเดียวกับปลาซิวกระป๋องเลย
ฉินซีเอ่ยปากด้วยความโมโห พูดกรีดร้องไปที่เหยาจ้าว “ตอนที่นายไม่มีธุระอะไร จะปรับเปลี่ยนรสชาติของยาน้ำนี่หน่อยไม่ได้หรอ? ไม่รู้ว่าสิ่งที่นายเรียนมาจะไปทำอะไรกินได้ แม้แต่เรื่องเล็กๆแค่นี้ยังทำได้ไม่ดี ไม่มีประโยชน์เลยจริงๆ”
เพราะว่าในปากขมเกินไป ดังนั้นอารมณ์ของฉินซีเลยกลายเป็นไม่ดีขึ้นมา
เหยาจ้าวถูกต่อว่าโดยไม่มีเหตุผล เลยเอ่ยปากอย่างน้อยใจ “ขมขนาดนั้นเลยหรอ? ของนี้ฉันไม่ได้ทำขึ้นมานะ เป็นพวกตาแก่หัวโบราณพวกนั้นทำ เธอจะมาโมโหฉันทำไม”
เขามองไปที่ขวดที่ถูกฉินซีโยนไปด้านข้าง รู้สึกว่าการตอบสนองของฉินซีนั้นโอเว่อร์เกินจริง
ยาน้ำนี้เหยาจ้าวเองก็เคยชิม แม้ว่าเขาเองก็รู้สึกว่าขมมาก แต่ก็ไม่ได้กีดกันเท่าฉินซี
อันที่จริง ความสามารถในการรองรับรสขมของแต่ละคนนั้นไม่เหมือนกัน
ฉินซีบังเอิญเป็นคนประเภทที่ไม่สามารถกินขมได้อย่างมาก เธอชอบของหวานมาก ยิ่งหวาน ก็ยิ่งทำให้ฉินซีมีความอยากอาหาร
หนึ่งปีที่อยู่นอกองค์กรมานี้ ฉินซีจะกินเค้กหนึ่งชิ้นแทบจะทุกวัน
ทุกวันตอนที่ลู่เซิ่นเลิกงาน จะแวะซื้อกลับมาบ้าน แบ่งกันกับฉินซี
คิดถึงตรงนี้ ฉินซีก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ
น้อยใจที่ไม่ได้กินเค้กที่แสนอร่อย ไม่อาจเจอลู่เซิ่นได้ ล้วนใช้เรื่องยาน้ำในครั้งนี้ มาระบายกับเหยาจ้าว “งั้นนายคุยกับจ้านเซินไม่ได้หรอ ให้เขาปรับปรุงหน่อย หรือไม่นายก็ไปลงชื่อกับจ้านเซิน เข้าสู่กระบวนการ ปรับเปลี่ยนรสชาติหน่อยได้ไหม? หนทางมีมากกว่าความยากลำบาก นายอย่าหลีกเลี่ยงหน้าที่!”
ฉินซีพูดอย่างมีความชอบธรรม ทุกประโยคแทรกเข้าไปในใจของเหยาจ้าว
มองดวงตาที่แดงแล้วของฉินซี เหยาจ้าวก็ยิ้มไม่ออกอีกต่อไปแล้ว
เขายกมือทั้งคู่ขึ้น ทำท่าทียอมแพ้ “โอเคโอเคโอเค ฉันรู้แล้ว ฉันผิดเอง อีกเดี๋ยวฉันจะไปรายงานกับจ้านเซิน รับประกันว่าภายในหนึ่งอาทิตย์จะวิจัยอาหารเสริมกำลังที่รสชาติดีออกมาให้ได้ ใช้ได้ไหม?”
เหยาจ้าวกลัวฉินซีขึ้นมาแล้วจริงๆ ไม่กล้าที่จะเถียงกับเธอ
เขารู้สึกว่าอาการของฉินซีในตอนนี้ไม่มั่นคง ถ้าทะเลาะกับเธอต่อไป เธอก็จะร้องไห้
ถ้าจ้านเซินรู้เข้า ก็จะคิดว่าเขารังแกฉินซีเป็นการส่วนตัว หรือไม่ก็จะดึงดูดให้เกิดความสงสัยมากขึ้น
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เรื่องนี้ซับซ้อนยิ่งขึ้น เหยาจ้าวจึงเลือกที่จะยอมจำนนโดยไม่ลังเล
“อืม”
ฉินซีพยักหน้า เห็นเขาตกลงแล้ว อารมณ์ก็ดีขึ้นเล็กน้อย
แล้วเธอก็หยิบลูกอมเม็ดหนึ่งเข้าปาก ความรู้สึกที่หวานละมุมนั้น ละลายอยู่ที่ปลายลิ้น ในที่สุดรสชาติขมก็จางหายไปช้าๆ
ได้กินลูกอม อารมณ์ของฉินซีก็กลายเป็นมีความสุข
ยี่สิบนาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงแค่เวลาที่ฉินซีกินยา ยังเกินมาไม่น้อย
มองนาฬิกาบนกำแพง ฉินซีก็ขมวดคิ้ว
เธอจัดแจงเสื้อผ้าเล็กน้อย ค่อยๆเอ่ยปาก “ถึงเวลาแล้ว ฉันไปฝึกก่อนนะ มีเรื่องอะไรรอฉันออกมาค่อยคุย”
ไม่พูดเรื่องกินยา สมองของฉินซีก็ฟื้นความมีเหตุมีผลกลับมา
เหยาจ้าวมองแผ่นหลังของเธอ แล้วส่ายหน้า “เฮ้อ….”
เขาไม่รู้จริงๆ ควรทำยังไงกับผู้หญิงอย่างฉินซีดี
แม้ว่าฉินซีจะเข้าไปฝึกฝนแล้ว แต่เหยาจ้าวก็ไม่กล้าไป เกรงว่าฉินซีอยู่คนเดียวจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงอย่างไรพอฝึกแล้วเธอก็ไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
นึกถึงคำเตือนของจ้านเซิน เหยาจ้าวเลยรออยู่ด้านนอกอย่างซื่อตรง มองนาฬิกาบนผนัง คำนวณเวลาในใจ
