บทที่ 1446 หาเรื่อง
สายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาอย่างนี้ ทำให้ฉินซีย่นคิ้วไม่พอใจ
ถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะภารกิจ ฉินซีคงจะควักลูกตาของเขาออกมา ทำเป็นลูกบอลเตะแล้ว
ฉินซีหรี่ตาอันตราย เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ส่งสายตาเตือน
ผู้จัดการรู้สึกได้ถึงลมเย็นวูบทันที พัดคอของเขาขึ้นไป ถึงกับหดตัวโดยไม่รู้ตัว ในใจรู้สึกกลัวเล็กๆ
เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองน่าจะทำให้ฉินซีไม่พอใจ ผู้จัดการก็รีบซ่อนสายตาหื่นกระหายนั้น
เขารีบเดินไปตรงหน้าฉินซี ยิ้มประจบ “เลขานุการฉิน สวัสดีครับ”
ผู้จัดการยื่นมือ หวังว่าจะจับมือทักทาย
ผิวพรรณของฉินซีขาวผ่องเหมือนกับไข่ไก่ปอกเปลือกแล้ว เขาคิดเรื่องนี้อยู่นาน
ผู้จัดการอยากฉวยโอกาสนี้สัมผัส อยากรู้ว่าสัมผัสอ่อนนุ่มเนียนเหมือนอย่างที่เขาคิดหรือไม่
ฉินซีเห็นเขากล้าแสดงความรู้สึกอย่างนี้ สายตาเหมือนอำพันส่องประกายเย็นเฉียบ “คุณคือผู้จัดการของโรงแรมที่นี่ใช่มั้ยคะ”
เธอกดเสียงต่ำ พูดจากเย็นชา ไม่เจตนาอยากจะจับมือกับผู้จัดการ
มือผู้จัดการค้างกลางอากาศ ใบหน้าอิ่มเอิบมีรอยยิ้มเก้อเขิน
เขาชักมือกลับเงียบๆ พยักหน้า ท่ามกลางสายตาเฉียบคมของฉินซี “ใช่ครับ เลขานุการฉิน คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”
ระหว่างเดินมา เขาสอบถามชื่อของฉินซีกับโจวเอ้อแล้ว
“คุณถามว่าฉันมีปัญหาอะไรหรือคะ”
ฉินซีโยนคำถามกลับไปอย่างเย็นชา ริมฝีปากขยับเบาๆ
อันที่จริงการตกแต่งงานเลี้ยงไม่เลวทีเดียว
แต่ท่าทางของผู้จัดการคนนี้ทำให้ฉินซีไม่พอใจมาก เธอเตรียมใช้โอกาสนี้สั่งสอนเขาเสียหน่อย
“เอ๊ะ”
เมื่อถูกฉินซีย้อนถาม ผู้จัดการสีหน้างงงวย
เขาส่ายหน้า ยิ้มเก้อเขิน “เลขานุการฉินผมไม่ค่อยเข้าใจคุณหมายถึงด้านใน ถ้าหากบอกผมตรงๆ ผมจะให้คนไปแก้ไขให้ครับ”
ผู้จัดการนั่งตำแหน่งนี้มาสิบกว่าปี เขาเป็นคนพูดจาชัดเจนมีเหตุผล ทำให้หาข้อบกพร่องไม่ได้
แต่ฉินซีตั้งใจแล้ว อยากจะจัดการเขา ไม่ว่าเขาพูดจาน่าฟังอย่างไร ก็เปลี่ยนผลลัพธ์ไม่ได้
“เหอะๆ”
ฉินซีพูดยิ้มแย้ม สายตาที่เป็นประกายเหมือนอำพันเสียดแทง “ประธานหลูร่วมงานกับโรงแรมพวกเขามาหลายครั้งแล้ว พวกคุณใช้ทัศนคติแบบนี้ทำขอไปทีกับเราหรือคะ”
เธอถามเสียงดัง ใบหน้างดงามมีร่องรอยความโกรธ
“เลขานุการฉิน พวกเราไม่มีเจตนาทำอย่างนั้นกับ ประธานหลู แน่ๆ คุณอย่าเพิ่งโกรธ มีอะไรพวกเราค่อยๆ ไปคุยกันที่ห้องรับรอง”
ฉินซีโกรธจริงๆ ผู้จัดการใจเต้นไม่เป็นส่ำ
แต่เขายังคงไม่ค่อยเข้าใจตัวเองทำผิดอะไร ทำให้ฉินซีโกรธจัด
“พอแล้ว!”
ฉินซีจ้องเขาเดือดจัด “จนถึงตอนนี้แล้ว ฉันยังมีอารมณ์ไปพักผ่อนอีกหรือ ไม่รู้หรือไงคะงานเลี้ยงจะจัดคืนพรุ่งนี้แล้ว ถึงตอนนั้นประธานหลู ไม่พอใจ จะไม่มีผลดีอะไรกับคุณ”
จั่วยีจั่วเอ้อ ยืนฟังเงียบๆ อยู่ข้างๆ ต่างฝ่ายสบตากัน ไม่เข้าใจฉินซีต้องการทำอะไร
พวกเขาแค่แกล้งทำเป็นมาตรวจงาน เพื่อฉวยโอกาสจดจำลักษณะพื้นที่ในฮอลล์จัดเลี้ยงเท่านั้น
ส่วนเรื่องการตกแต่งงานเลี้ยงดีหรือไม่ หลูจื๋อหลินจะพอใจหรือไม่ ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขาสักนิด
ภารกิจของพวกเขาครั้งนี้คือจับตัวหลูจื๋อหลิน เค้นถามเขาโอนเงินผิดกฎหมายไปตรงไหน และหาหลักฐานการหนีภาษีของเขา
แต่เมื่อคิดว่าจ้านเซินเพียงแต่สั่งให้เขาติดตามฉินซีเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นไม่ต้องแทรกแซง ทั้งสองคนจึงอดทนไว้
ถูกฉินซีขู่จนตกใจ ผู้จัดการทันใดนั้นรู้สึกกังวล
ผู้จัดการพูดอึกๆ อักๆ ขอความเห็นใจจากฉินซี “เลขานุการฉิน ผมห่วงว่าคุณจะเหนื่อย ถ้าคุณไม่อยากไปห้องพักผ่อน อย่างนั้นเราคุยกันตรงนี้ก็ได้”
สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ ดูท่าทางตกใจไม่น้อยทีเดียว
ฉินซียืนกอดอก ก้มหน้ามองเขา “ไม่กี่วันก่อน ประธานหลู ให้คนแจ้งพวกคุณครั้งนี้จะจัดงานเต้นรำหน้ากาก พวกคุณดูสไตล์การตกแต่งของพวกคุณสิ นี่มันอะไรกัน”
เธอเคาะผ้าโปร่งที่อยู่ข้างๆ สีขาวเหมือนนางฟ้า
แต่ไม่ตรงกับความรู้สึกที่หลูจื๋อหลิน ต้องการ
ฉินซีถามอย่างสงสัย “ฉันอยากรู้ความเข้าใจของคุณ งานเต้นรำหน้ากากควรจะให้ความรู้สึกแบบไหน”
เธอจ้องมองผู้จัดการ รอคำตอบจากเขา
ผู้จัดการนึกไม่ถึงว่าเธอจัดการยากขนาดนี้ คิดหาทุกวิถีทางที่จะตอบคำถาม “ลึกลับครับ”
เขาตอบออกไปกลางๆ
“คุณก็รู้ว่าลึกลับ งั้นคุณบอกฉันหน่อย คุณใช้ผ้าโปร่งสีขาวขนาดนั้นทำอะไร ฉันให้คุณตกแต่งงานเต้นรำหน้ากาก ไม่ใช่งานแต่งงาน”
ฉินซีจ้องมองเขาดุดัน ดวงตาดำขลับฉายแววไม่พอใจ
ในเมื่อเขาตอบว่าลึกลับ เช่นนั้นเขาก็ไม่ทึ่มนัก
แต่รูปแบบที่ทำออกมาไม่ได้มาตรฐาน นั่นหมายความว่าเขาไม่ได้ตั้งใจทำเรื่องนี้แต่แรก เพียงแต่ทำลวกๆ เท่านั้น
ฉินซีคาดเดาได้ถูกต้องทั้งหมด
ผู้จัดการร่วมงานกับหลูจื๋อหลิน มาหลายปี ในตอนแรกเขาก็ดูแลอย่างระมัดระวัง ต่อมาก็ค่อยๆ ไม่ได้ระวังเท่าแต่แรกแล้ว
เมื่อก่อนเขาเชิญดีไซเนอร์ ช่วยออกแบบเวทีเต้นรำให้หลูจื๋อหลิน โดยเฉพาะ
แต่ตอนหลังเขาโลภมาก จึงเก็บเงินค่าจ้างดีไซเนอร์ แอบเข้ากระเป๋าตัวเอง
ตอนที่ผู้จัดการทำครั้งแรกก็กลัวอยู่บ้าง กลัวว่า หลูจื๋อหลิน ดูออกจะโกรธ
แต่เหมือนว่าหลูจื๋อหลิน จะไม่สังเกตเห็น เขาจึงยิ่งกล้ามากขึ้น เขาประหยัดทุกส่วนที่ทำได้ เดิมทีการตกแต่งของโรงแรมใช้วัสดุที่แพงและหรูหราที่สุด ตอนนี้เขาเปลี่ยนเป็นวัสดุที่ราคาถูกที่สุดแทน
แม้เมื่อก่อนเลขาของ หลูจื๋อหลินจะมาตรวจสอบ แต่ก็ไม่เคยเข้มงวดขนาดนี้
ผู้จัดการกังวลเมื่อฉินซีกลับไปแล้วจะรายงานเรื่องนี้กับหลูจื๋อหลิน ถึงตอนนั้นตัวเองจะต้องรับผลที่ตามมา รีบขอความเห็นใจ “เลขานุการฉิน ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมแค่เลอะเลือนไปหน่อย หวังว่าจะให้โอกาสผมแก้ตัวใหม่ ผมจะทำให้คุณพอใจแน่นอน”
ใบหน้าของเขาลนลาน กลัวว่าฉินซีจะไม่ตอบตกลง
“เหอะๆ”
ฉินซียิ้มเสียดสีปฏิเสธเขา “ดิฉันคิดว่าทัศนคติของคุณมีปัญหา นับจากนี้เริ่มเปลี่ยนผู้จัดการโรงแรม”
เธอพูดจาเรียบๆ ตัดสินความเป็นความตายของผู้จัดการ
ผู้จัดการสีหน้าไม่อยากเชื่อ เขาตอบปากสั่น “เลขานุการฉินคุณจะทำอย่างนี้ไม่ได้!”
