ฉินซีกระพริบตาให้เหยาจ้าวอย่างไม่ทิ้งร่องรอย ส่งสัญญาณให้เขาหาโอกาสมาหาเธอที่ห้องในภายหลัง
เหยาจ้าวได้รับสัญญาณ แสร้งทำทีไม่เข้าใจ ยืนอยู่ข้างตัวจ้านเซินอย่างสงบ
หลังจากจ้านเซินมองส่งฉินซีจากไปแล้ว ก็มองไปที่จั่วยีจั่วเอ้อที่อยู่ด้านข้าง
เขาเอ่ยปากแผ่วเบา “จั่วยีจั่วเอ้อ ไปที่ห้องหนังสือกับฉัน”
เหยาจ้าวราวกับถูกมองข้ามไป ไม่มีใครสนใจ
แต่ว่า นี่เป็นสิ่งที่เขาต้องการ
ตอนนี้จ้านเซินไปทำธุระที่ห้องหนังสือแล้ว เป็นโอกาสให้เขาไปหาฉินซี
ฉินซีรู้ว่าเหยาจ้าวจะมา จึงไม่ได้ล็อคประตู
เธอได้ยินเสียงเคาะประตู จึงพูดขึ้นอย่างสงบ “เข้ามาเถอะ”
เหยาจ้าวผลักประตูออก เดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง
ท่าทีเขาหลบๆซ่อนๆ ทำให้ฉินซีหมดคำจะพูด
“จ้านเซินปล่อยนายมา?”
ฉินซีนึกไม่ถึงว่าเขาจะตามมาเร็วขนาดนี้ แปลกใจเล็กน้อย
เหยาจ้าวเดินมานั่งลงบนโซฟา “ไม่ใช่ จ้านเซินเรียกจั่วยีกับจั่วเอ้อไป ไม่ได้สนใจฉัน”
พอได้ฟังว่าจ้านเซินเรียกจั่วยีจั่วเอ้อไป ใบหน้าของฉินซีก็เผยรอยยิ้มที่มีความหมายลึกซึ้ง
“จะต้องถามพวกเขาแน่ๆว่าฉันมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”
ขณะที่พูด ฉินซีเปิดกระเป๋าเดินทางที่อยู่ข้างตัวออก
เธอเอาของทุกอย่างที่อยู่ในนั้นออกมาจัดเรียง วางเป็นหมวดหมู่
ใบหน้าของเหยาจ้าวเผยความเคร่งขรึม “ฉินซี ครั้งนี้เธออยู่ข้างนอกได้เจอลู่เซิ่นไหม? พวกเธอสองคนไม่ได้ทำเรื่องวุ่นวายใช่ไหม”
สองวันมานี้ เหยาจ้าวเป็นกังวลอยู่ในองค์กรมาโดยตลอด
บนตัวฉินซีไม่มีมือถือ เขาก็ไม่มีทางติดต่อเธอได้
เหยาจ้าวได้เพียงสวนอ้อนวอนในใจเงียบๆ ฉินซีจะต้องรักษาความสงบนิ่ง อย่าทำเรื่องหุนหันพลันแล่นเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นความพยายามทั้งหมดที่ผ่านมาของพวกเขาจะต้องศูนย์เปล่า
เป็นธรรมดาที่ฉินซีจะรู้ว่าเขากำลังกังวลอะไร เธอจงใจเว้นช่วงให้ติดตาม พูดพลางยิ้มเบาๆ “นายลองเดาดู”
เธอกระพริบตาอย่างขี้เล่น มองตรงไปที่เหยาจ้าว
ในเวลาแบบนี้ ฉินซียังมีอารมณ์มาล้อเล่น!
เหยาจ้าวแทบจะไม่มีลมหายใจ ถูกฉินซีทำให้โกรธ
แต่ว่า เมื่อได้เห็นท่าทางที่ผ่อนคลายมีความสุขของฉินซี หัวใจของเหยาจ้าวก็สงบลงตาม
เหยาจ้าวพูดอย่างมั่นใจ “ฉันเดาว่าพวกเธอไม่ได้ทำ”
ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริง ฉินซีคงไม่สงบอยู่ได้อย่างตอนนี้แน่
ฉินซีพยักหน้า “ใช่ ไม่ได้ทำ”
แม้ว่าเธอจะคิดถึงลู่เซิ่นมาก
แต่ในใจยังคงมีความชั่งใจ
ฉินซีไม่ใช่คนที่สนใจแต่ความสุขตรงหน้า ที่เธอต้องการคือตลอดไป
“สองวันนี้ในองค์กรมีอะไรผิดปกติไหม?”
ฉินซีเอ่ยถามต่อ
“ไม่มี นอกจากที่จ้านเซินใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หลังจากที่เธอไปแล้ว ทุกอย่างก็เป็นปกติดี”
เหยาจ้าวนึกถึงใบหน้าที่มืดมนของจ้านเซินช่วงวันสองวันมานี้ ก็รู้สึกยากที่จะทนได้
ดีที่ตอนนี้ฉินซีกลับมาแล้ว จ้านเซินก็ฟื้นตัวแล้ว
เช่นเดียวกับที่ฉินซีคาดการณ์ไว้ ในห้องหนังสือ จ้านเซินกำลังถามคำถามจั่วยีจั่วเอ้อ
“สองวันที่ผ่านมา ฉินซีได้ติดต่อกับคนที่น่าสงสัยภายนอกไหม?”
จ้านเซินนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน มองไปที่ทั้งสองด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
เครื่องติดตามที่อยู่ของเขา เห็นได้เพียงว่าฉินซีปรากฏตัวขึ้นที่ไหน แต่กลับไม่สามารถดูได้ว่าเธอติดต่อกับใครบ้าง
จั่วยีจั่วเอ้อครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วเอ่ยปากโดยพร้อมเพรียงกัน “ไม่มีครับ”
“บอส สองวันมานี้พวกเราสองคนพี่น้องคุ้มกันอยู่ข้างกายคุณฉินมาโดยตลอด เธอปฏิบัติภารกิจอย่างซื่อตรง ไม่มีการกระทำที่คิดจะหลบหนีใดๆ”
จั่วยีรายงานสถานการณ์กับจ้านเซินไปตามตรง
ถึงตอนนี้เขายังคงถูกลวงความจริง ไม่รู้เลยซักนิดว่าฉินซีกับลู่เซิ่นได้แอบพบกันเป็นการส่วนตัวแล้ว
จั่วยีจั่วเอ้อเป็นลูกน้องที่จ้านเซินเชื่อใจมากที่สุดในองค์กร นอกเหนือจากถังย่า
ได้ยินจั่วยีพูดแบบนี้ ในใจของจ้านเซินก็ถอนหายใจยาว
“อืม”
จ้านเซินเหลือบมองเขาเบาๆ “เอาเอกสารต้นฉบับที่เป็นหลักฐานมาให้ฉัน”
แฟกซ์นั้นเขาได้รับแล้ว ตอนนี้เอกสารต้นฉบับยังอยู่ในมือของจั่วยี
“ครับ”
จั่วยีหยิบเอกสารในอ้อมแขนออกมา ส่งให้จ้านเซิน
จ้านเซินอ่านดู หลังจากแน่ใจแล้วว่าของข้างในไม่มีข้อผิดพลาด ก็โบกมือให้ทั้งสอง “โอเค พวกนายออกไปเถอะ”
“จริงด้วย!”
ในตอนที่จั่วยีจั่วเอ้อเดินไปถึงประตู จ้านเซินก็ส่งเสียงออกมากะทันหัน
“เอาสำเนาเล่มนี้ ส่งให้ตำรวจ”
ดวงตาสีเข้มของจ้านเซินเผยแสงสลัวที่ไม่ชัดเจน เขาหยิบแฟ้มเอกสารใหม่เอี่ยมออกมาส่งให้จั่วยี
“ได้ครับ บอส”
หลังจากจั่วยีกับจั่วเอ้อรับคำสั่งมาก็ออกจากห้องหนังสือไป
คำที่จั่วยีพูดเมื่อกี้สะท้อนอยู่ในหูของจ้านเซิน ความตื่นตัวที่มีต่อฉินซีก็ลดลงเล็กน้อย
บางทีครั้งนี้ฉินซีอาจจะถอดใจแล้วจริงๆ อยากที่จะอยู่ในองค์กรอย่างสงบสุข ไม่อยากหนีอีกแล้ว
ถ้าเป็นแบบนั้น ก็ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว
……
งานเลี้ยงกำลังจะจบลง
หลูจื๋อหลินยังหานักฆ่าไม่พบ ในใจร้อนรนอย่างมาก
ด้วยความทำอะไรไม่ได้ เขาได้เพียงยืนอยู่กลางเวทีเต้นรำ หยิบไมโครโฟนขึ้นมา
“เรียนแขกที่รักทุกท่าน สวัสดีครับ งานเต้นรำในวันนี้ต้องขอบคุณการสนับสนุนญาติสนิทมิตรสหายทุกท่าน ถึงสามารถจัดงานให้ยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้ ตอนนี้งานเต้นรำใกล้จะจบลงแล้ว เชื่อว่าทุกท่านต้องอยากรู้แน่ว่าคนที่ตนคุยมาทั้งคืน มีหน้าตาเป็นอย่างไร มีตัวตนเป็นใครใช่ไหมครับ?”
พูดถึงตรงนี้ หลูจื๋อหลินก็ชะงัก
เขาเริ่มถอดหน้ากากออกก่อน พูดพลางยิ้มบางๆ “ตอนนี้ให้พวกเราทะนุถนอมครึ่งชั่วโมงสุดท้าย ถอดหน้ากากออก ใช้ตัวตนที่แท้จริง รูปลักษณ์ดั้งเดิม มาปฏิบัติกับอีกฝ่ายอย่างซื่อตรงกันเถอะครับ”
ต้องบอกเลยว่า หลูจื๋อหลินเป็นผู้เชี่ยวชาญที่สามารถเพิ่มสีสันให้บรรยากาศได้
ด้วยแรงบันดาลใจจากเขา ผู้คนต่างถอดหน้ากากออกทีละคน
หรูเว่ยเสียงซ่อนตัวอยู่ในมุม สังเกตการณ์อย่างละเอียด
ครั้งนี้ เขาไม่กล้าไปจับคนมาประโคมข่าวแบบเมื่อกี้แล้ว
หรูเว่ยเสียงมองไปรอบด้าน ไม่พบบุคคลน่าสงสัยใดๆ
เขาถอนสายตากลับมาอย่างเสียไม่ได้ ไม่รู้ว่าอีกเดี๋ยวควรจะอธิบายให้หลูจื๋อหลินฟังยังไง
ถ้าเขาสุ่มจับมาซักคน ถึงตอนนั้นไม่พบเอกสารสำคัญฉบับนั้นบนตัวเขา หลูจื๋อหลินก็ยังคงไม่ปล่อยเขาไป
หรูเว่ยเสียงครุ่นคิด ถ้าเขารังแกหลูจื๋อหลิน เขาจะต้องโกรธมากกว่าเดิมแน่ พูดความจริงไปตามตรงดีกว่า
ไม่ทันรู้ตัว งานเลี้ยงก็มาถึงตอนท้าย
ผู้คนเริ่มออกจากห้องจัดเลี้ยงไปตามๆกัน
ลู่เซิ่นเองก็เตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าจะออกไปแล้ว
ในห้องรับรอง
หลูจื๋อหลินเรียกหรูเว่ยเสียงเข้ามาอีกครั้ง
“เป็นไงบ้าง? ครั้งนี้หาเจอไหม?”
เขาคิดหาวิธีให้ทุกคนถอดหน้ากากออกมาแล้ว ถ้าหรูเว่ยเสียงยังหาไม่เจออีก งั้นก็พูดปัดไปไม่ได้แล้ว
“ไม่เจอครับ”
หรูเว่ยเสียงส่ายหัว
เขารู้สึกว่ามือสังหารคนนั้นก็คือฉินซี แต่ฉินซีกลับถูกปล่อยตัวไปแล้ว
พรรคพวกของฉินซีอีกหนึ่งคน เขาไม่เห็นว่าอยู่ตรงไหน หรูเว่ยเสียงก็รู้สึกว่าแปลกมาก
“ไอ้ขยะ!”
หลูจื๋อหลินตะโกนอย่างรุนแรง ยกคดีขึ้นมา
“งั้นแกบอกฉันซิ ว่าตอนนี้แกเตรียมตัวจะแก้ไขยังไง!”
