flash marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 1495 คุมเชิง

“คุณจ้าน คุณบอกว่าคุณชอบฉินซีตลอดทั้งวัน แต่คุณมีความคลุมเครือกับผู้หญิงคนอื่น นี่คือสิ่งที่คุณเรียกว่าความชอบหรือไม่?”

ลู่เซิ่นพูดตรงๆ ดวงตาของเขาลุกโชน

เขาชิงชังการต่อสู้ในใจอย่างสุดซึ้ง ผู้ชายแบบนี้ไม่สมควรเป็นคู่ต่อสู้ในความรักของเขา

ไม่สามารถชอบฉินซีได้อย่างสุดใจ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกละอายที่จะยืนอยู่ที่นี่และเถียงกับเขา

ถ้าเขาเป็นจ้านเซิน ตอนนี้เขาก็จะหนีไปแล้ว

จ้านเซินรู้สึกว่า หลายปีมานี้ เขาให้อิสรภาพแก่ฉินซี มากพอแล้ว

แต่ว่า ในสายตาของลู่เซิ่น จ้านเซินเพียงแค่เห็นแก่ตัว

เขาไม่เคยสนใจความรู้สึกของฉินซี การชอบใครสักคนจริงๆ คือการอยากให้เธอมีชีวิตที่ดี ไม่ใช่ทรมานเธอแบบนี้

คำพูดเหล่านี้ ลู่เซิ่นขี้เกียจที่จะพูดกับจ้านเซิน

จ้านเซินเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนั้นตั้งแต่เด็ก เดิมทีไม่ได้ฟังเสียงพูดของคนทั่วไป

การดำรงอยู่ของเขาเองคือโรคประสาท ลู่เซิ่นไม่อยากเปลืองลิ้น

เมื่อจ้านเซินได้ยินเขาพูดแบบนี้ ความกดอากาศก็ค่อยๆลดลง: “เหอะ เหอะ ถ้าฉันก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะชอบฉินซี คุณมีมากกว่าหรือ? คุณเป็นเพียงชายหนุ่มที่ปรากฏตัวในภายหลัง คุณเอาอะไรมาให้ฉินซีมีความสุข!”

เขาถามอย่างเผ็ดร้อน เป็นเรื่องยากที่จะเห็นอารมณ์แปรปรวนบนใบหน้าที่เย็นชาของเขา

มือที่วางอยู่ข้างๆเขากำหมัดแน่น เขาโกรธมากจริงๆ

ลู่เซิ่นมองเขาด้วยความโกรธและเยาะเย้ย “จ้านเซิน คุณกล้ายอมรับไหม ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ฉันปรากฏตัว ฉินซีก็ชอบฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น แม้ว่าฉันจะเป็นแค่คนธรรมดา แต่ฉินซีก็ยังชอบฉันอยู่ เธอไม่รักคุณ เธอจะไม่มีวันรักคุณ”

เขาฉีกผ้าชั้นนี้อย่างไร้ความปราณี ให้บาดแผลของจ้านเซินสัมผัสกับอากาศ

นี่เป็นสิ่งที่ จ้านเซินไม่เคยกล้าคิด เขาจงใจปกปิดความจริงนี้ แต่ทุกคนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

แม้ว่าจ้านเซินจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับมัน ผลลัพธ์ก็จะไม่เปลี่ยนแปลง แต่อย่างใด

จ้านเซินถูกสะกิดเข้าไปในหัวใจของเขา ความโกรธกลิ้งออกมา: “พอแล้ว!”

เขาตะโกนด้วยความโกรธ ชูกำปั้นขึ้นและกระแทกไปตามทิศทางของลู่เซิ่น รูม่านตาของลู่เซิ่นหดตัวเล็กน้อย

เขาได้ยินเสียงลมพัดผ่าน แสดงให้เห็นว่าจ้านเซินกำลังต่อยเร็วแค่ไหน

นึกถึงเวลานี้ สิ่งที่จ้านเซินทำกับ ฉินซีและเขา ความโกรธในใจของลู่เซิ่นก็ไม่สามารถระงับได้อีกต่อไป

ลู่เซิ่นและจ้านเซินต่อสู้กันในพื้นที่เล็ก ๆ

ทั้งสองชกกันไปมา ไม่รู้เหนื่อย

ถังย่าและโจวซิงเฝ้ามองข้างๆ อยากจะเข้าไปแทรกแซง แต่พวกเขาไม่รู้ว่าจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยอย่างไร

ทั้งคู่ไม่เล่นกล แต่ใช้หมัดเพื่อต่อสู้

ในไม่ช้า ลู่เซิ่นและจ้านเซินก็ได้รับบาดเจ็บกัน

ทั้งสองแยกออกจากกันอย่างเหนื่อยล้า พิงกำแพง หอบอย่างรุนแรง

ลู่เซิ่นจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่แผดเผา แววตาคมกริบที่ส่องประกายในดวงตาสีดำสนิท

จ้านเซินจะไม่แพ้ใคร สองตาสบกันในอากาศ มีการระเบิดของไฟที่รุนแรงและสงครามได้หยุดลงบนพื้นผิว แต่ในความเป็นจริงมันยังคงดำเนินต่อไปอย่างสุดลูกหูลูกตา

“ฉินซีอยู่ที่ไหน?”

จู่ๆจ้านเซินก็พูดขึ้น หัวใจของลู่เซิ่นสั่นไหว

เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี รู้สึกว่าจ้านเซินได้วางกับดักไว้แล้ว รอให้พวกเขาติดกับ

ลู่เซิ่นระงับความตื่นตระหนกไว้ในใจและพูดอย่างเย็นชา “คำถามนี้คุณยังจะมีหน้ามาถามฉัน? คุณแย่งฉินซีไปจากฉันกลับไปที่องค์กร ตอนนี้คุณมาหาฉันเพื่อต้องการคน”

เขาเหล่ตามองไปที่จ้านเซินอย่างอันตราย ด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

ทักษะการแสดงของลู่เซิ่นนั้นยอดเยี่ยมมาก ถ้าไม่ใช่เพราะจ้านเซินจัดการสอดแนมมาก่อน ดูฉินซีเข้ามาที่โรงพยาบาล คงจะถูกเขาหลอกให้หลงกลจริงๆ

จ้านเซินได้ยินคำถามของเขา ตะโกนเสียงเย็นเยือก: “จะไม่ออกมาจริงๆหรือ? ถ้าไม่ออกมา ฉันจะเข้าไป”

หลังจากพูดจบ ขาเรียวยาวของเขา ก็เดินไปที่ห้องผู้ป่วย

ลู่เซิ่นจ้องมองฉากนี้ด้วยความตกใจ ขวางอยู่ตรงหน้าเขา: “ฉันบอกแล้ว ฉันไม่ต้อนรับคุณ”

เขามีท่าทีแข็งกร้าว ทั้งสองกำลังต่อสู้กัน

จ้านเซินพูดด้วยริมฝีปากบาง ๆ “ประธานลู่ คุณไม่ให้ฉันเข้าไปเป็นเพราะไม่มั่นใจหรือ?”

ทั้งสองเผชิญหน้ากันนอกประตู ฉินซีซ่อนตัวอยู่ในตู้ได้ยินชัดเจน

เมื่อเห็นว่าจ้านเซินกำลังจะเข้ามาจริงๆ หัวใจของฉินซีก็เต้นแรง

เธอแน่ใจว่า จ้านเซินสังเกตเห็นถึงบางสิ่งบางอย่างอย่างแน่นอน มิฉะนั้นจะเป็นไปไม่ได้ที่จะดื้อรั้น

ตามสิ่งที่ฉินซีรู้ เหยาจ้าวพูดออกมาอย่างเปิดเผย ตอนนี้จ้านเซินอยู่ในห้องหนังสือ และตั้งแต่จากไปก็ไม่ได้ออกมา

ทำไมจ้านเซินถึงมาปรากฏตัวที่นี่ ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวก็คือ จ้านเซินวางแผนมานาน เฝ้าต้นไม้รอกระต่าย มาที่โรงพยาบาลเพื่อจับตัวเธอ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฉินซีตกใจ

มิน่าละ คราวนี้จ้านเซินริเริ่มตามหาเธอ เมื่อส่งเธอออกไปปฏิบัติภารกิจ

เดิมทีมีกรวางกับดักไว้ รอให้เธอไปติดกับ

ฉินซีรู้สึกประหลาดใจและโกรธในใจ เธอไม่คาดคิดว่าจ้านเซินจะเป็นคนที่ฉลาดแกมโกงและมีไหวพริบเช่นนี้

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่มีโทสะ เธอต้องหาทางหนีโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นเธอจะถูกจ้านเซินจับได้

ฉินซีออกจากตู้อย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน

ตราบใดที่จ้านเซินไม่ได้จับเธอได้ที่โรงพยาบาล ก็ยังมีโอกาส

อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้ว่า จ้านเซินตั้งมีการรอซุ่มโจมตีด้านนอก ฉินซีกระโดดออกจากหน้าต่างและหลบหนี

เมื่อฉินซีลงมาแล้ว จั่วยีจั่วเอ้อออกมาจากพงหญ้า

“คุณฉิน”

เสียงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ ฉินซีตัวสั่นด้วยความตกใจ

เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความไม่เชื่อ และเผชิญหน้ากับดวงตาของจั่วยีจั่วเอ้อ

ฉินซีต้องการหลบหนี แต่จั่วยีจั่วเอ้อก็ตามมา

เสียงการต่อสู้ดังมาจากนอกหน้าต่าง ลู่เซิ่นก็ตกใจ

เขาหันกลับไปอย่างกะทันหัน และพบว่าฉินซีกำลังต่อสู้กับจั่วยีจั่วเอ้อ

ลู่เซิ่นไม่สนใจ กระโดดออกไปนอกหน้าต่างโดยตรง: “ฉินซี”

เขาปกป้องฉินซี ทั้งสองวิ่งไปที่ด้านนอกของโรงพยาบาล

“ไปเร็ว!”

เดิมทีลู่เซิ่นไม่ได้คิดที่จะเสี่ยงเช่นนี้ แต่ตอนนี้เขาถูกค้นพบแล้วเขาไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ รอความตายได้อีกต่อไป

อาการบาดเจ็บของลู่เซิ่นยังไม่หายสนิท ถ้าเขาได้พบกับจ้านเซินโดยบังเอิญ แน่นอนว่าไม่เป็นการดีแน่ ดังนั้นเขาจึงเลือกพาฉินซีหนีออกไป

ตราบใดที่พวกเขาสามารถหลบหนีการไล่ล่าของจ้านเซิน และหาที่ที่ไม่มีใครอยู่ พวกเขาก็สามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฉินซีและลู่เซิ่นก็มีแรงจูงใจ

พวกเขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะแยกวงล้อมออกไป

ฉินซีเห็นรถจี๊ปที่จอดอยู่

เธอขว้างกริชออกจากตัว “ปัง” มันกระแทกกระจกอย่างแรง

กระจกแตกกระจายเต็มพื้นในพริบตา และเปิดออก

ฉินซียืดแขนเข้าไปข้างในและเปิดประตูรถ

เธอมองไปที่ลู่เซิ่นที่ยังคงสร้างกำแพงสูงให้ตัวเองอยู่ข้างหลัง หัวใจเต็มไปด้วยความตื้นตัน