บทที่ 148 ใครเป็นสามีของคุณกันแน่
“บริษัทเหิงอวี่กรุ๊ปไม่ได้อยู่ในการจัดการของผม” มู่วี่สงตอบเสียงเรียบ
มู่เฉิงนิ่งเงียบ เขาไม่ได้โกรธ แค่เป็นห่วงหลานคนนี้
“อย่าทำอะไรตามอารมณ์ ตอนนี้แกคุมอำนาจแล้ว อาทิตย์หน้าฉันวางแผนจะจัดแถลงข่าว เปิดตัวแกอย่างเป็นทางการ”
“คุณปู่ ผมไม่อยากเปิดเผยตัวตน” ใบหน้ามู่วี่สิงเรียบนิ่ง
“ไม่ได้ ครั้งนี้แกต้องฟังปู่ บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปเป็นรากฐานของตระกูลเรามายาวนาน ตอนนี้แกเป็นผู้กุมอำนาจคนใหม่ ฉันต้องแนะนำให้กับนักข่าวทั้งหมด”
“เดิมทีบริษัทมู่ซื่อก็จัดการเงียบๆมาโดยตลอด ผมไม่อยากเปิดเผยหน้าตา”
“วี่สิง แกเองที่อยากจะรับช่วงต่อบริษัทมู่ซื่อ ครั้งนี้ปู่ไม่ได้บังคับแก ตอนนี้ฉันยังเป็นประธานใหญ่ แกต้องฟังฉัน！” มู่เฉิงเอ่ยเสียงแข็ง
ครู่ใหญ่ มู่วี่สิงไม่ได้ตอบอะไรกลับไป หมุนตัวเดินออกไป
มู่เฉิงหน้าเข้ม จะโกรธก็โกรธไม่ลง ทำได้เพียงลงไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป แม่บ้านรีบร้อนวิ่งขึ้นมาเคาะประตู “คุณชายน้อยคะ คุณผู้หญิง คุณท่านลงไปเดินในสวนดอกไม้ แต่ตอนนี้ยังไม่กลับขึ้นมา พวกเราตามหาเขาไม่พบค่ะ”
เวินจิ้งสีหน้าเรียบนิ่ง เมื่อสักครู่มู่วี่สิงเดินกลับมาด้วยใบหน้าทะมึน ที่แท้ก็ทะเลาะกับคุณปู่?
แล้วทำไมคุณปู่ถึง….
มู่วี่สิงอยู่ในห้องน้ำ เธอจะลงไปหาที่สวนดอกไม้ก่อน รับไฟฉายจากแม่บ้าน เดินมาเรื่อยๆจนถึงแนวสันเขา
ที่นี่ไม่มีแสงสว่าง ลมพัดเย็น เวินจิ้งอดไม่ได้ตัวสั่นระริก
“โอ้ย！”
ทันใดนั้นมีเสียงดังขึ้น เป็นเสียงคุณปู่
เวินจิ้งมุ่งหน้าไปตามต้นเสียง เจอมู่เฉิงอยู่ทางเข้าในป่าลึก
เขาล้มอยู่บนพื้น สีหน้าโกรธไม่พอใจ
“คุณปู่ ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?” เวินจิ้งเอ่ยถามอย่างห่วงใย
“ไม่เป็นไร เป็นเธอที่กตัญญู หลายชายคนนั้นของฉันเอาแต่ทำให้ฉันโกรธ！” มู่เฉิงเอ่ยอย่างโมโห
เวินจิ้งค่อยๆประคองมู่เฉิงขึ้น เอ่ยปาก “วี่สิงก็เป็นห่วงคุณปู่มากนะคะ”
“อย่าพูดถึงไอ้เด็กนั่นเลย คำขอเล็กน้อยของฉันมันยังทำให้ไม่ได้ เจตนาของมันเอาแต่โกรธฉัน ไม่ง่ายกว่าเขาจะรับช่วงต่อบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ฉันทำเพื่ออยากให้ตำแหน่งของเขามั่นคง เปิดเผยเขาต่อสาธารณชน ต่อไปเขาถึงจะสามารถใช้ประโยชน์คนในและทรัพยากรในหนานเฉิงได้！” มู่เฉิงเอ่ยออกมาจากใจ
เวินจิ้งเข้าใจที่คุณปู่พูด แต่ฐานะมู่วี่สิงก่อนหน้านี้คือคุณหมอ เขาก็มีแฟนคลับมากมาย ถ้าประกาศออกไปว่าเป็นผู้บริหารบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปอีก เกรงว่าแฟนคลับของเขาคงจะเป็นบ้ากันเลยทีเดียว
“คุณปู่ เรื่องธุรกิจหนูไม่เข้าใจ แต่ถ้าทำเพื่อเขาจริงๆ หนูจะลองคุยกับเขาให้”
เธอไม่อยากให้เกิดช่องว่างระหว่างมู่วี่สิงและมู่เฉิง
“จริงหรอ?” มู่เฉิงดีใจ
เวินจิ้งยิ้มบางๆ “หนูจะลองดูค่ะ”
กลับมาถึงบ้าน แม่บ้านเห็นว่ามู่เฉิงกลับมาแล้วก็โล่งใจ มู่วี่สิงเดินลงมาพอดี ใบหน้าไม่ค่อยแสดงออกมาถึงความห่วงใย “คุณปู่ ดึกแล้วก็ไม่ต้องออกไปแล้ว”
“หึ！” มู่เฉิงเชิดหน้าหนีไปทางอื่น ไม่สนใจเขา ตั้งใจคุยแค่กับเวินจิ้ง
เวินจิ้งอดไม่ได้ยิ้มออกมา แต่พอสบตากับแววตาโกรธของมู่วี่สิง เธอก้มหน้าลงทันที
ไปส่งมู่เฉิงถึงห้องแล้ว พอออกมา เห็นมู่วี่สิงรออยู่หน้าห้อง
แขนยาวโอบรอบเอวของเธอ เขาผลักเธอชิดผนัง กักเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน
“คุยอะไรกับคุณปู่?” เขาหรี่ตาแคบ
“คุยเรื่องที่เกี่ยวกับคุณ มู่วี่สิง จริงแล้วๆคุณปู่ทำเพื่อคุณนะ”
“คุณกลายเป็นตัวแทนของเขาแล้วหรอ ใครเป็นสามีของคุณกันแน่? หืม?” น้ำเสียงมู่วี่สิงไม่พอใจ
