ซิวหน่ายซิง ได้ยินว่าอีกฝ่ายเรียกจ้านเซินว่าไอ้ควาย ทันใดนั้นมือก็มีเหงื่อออกเพราะกังวล หัวใจสั่นสะท้าน
หวังว่าจ้านเซินจะแสดงความเมตตา อย่ากระเซ็นเลือดตรงนี้
จ้านเซินดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงจากด้านหลัง เขาเอียงศีรษะเพื่อมองไปที่ถังย่า: “คุณกำลังสอนฉันอยู่หรือเปล่า?”
เขาพูดด้วยเสียงต่ำ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม
จ้านเซินไม่เข้าใจ กฎในองค์กร ถูกวางไว้ที่นั่นอย่างชัดเจน บนกระดาษสีขาวเขียนด้วยตัวอักษรสีดำ ทุกคนคัดมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ท่องมาแล้วนำครั้งไม่ถ้วน ทำไมยังไม่พิมพ์อยู่ในใจ
เห็นได้ชัดว่าฉินซีทำผิดก่อน เธอทรยศต่อองค์กรก่อน ในฐานะผู้นำในองค์กร เขาควรจะสำเร็จโทษฉินซีมานานแล้ว
แต่จากความรู้สึกที่ได้อยู่ด้วยกันทั้งกลางวันและกลางคืนเป็นเวลาหลายปี เขาให้โอกาสฉินซีมากมาย
เธอไม่เคยเห็นคุณค่า
ในที่สุดเขาก็ตื่นขึ้นมา รู้ว่าแม้ว่าจะมอบโอกาสให้ฉินซีหลายร้อยครั้ง หลายพันครั้ง เธอก็ไม่สามารถกลับมา
เธอต้องการทรยศต่อองค์กรและจากไป อยากจะปฏิบัติตามกฎในองค์กร เมื่อลงโทษฉินซี มันจะกลายเป็นความผิดของเขาหรือ?จ้านเซินอยากจะถาม ทำไมผลสุดท้ายจึงเป็นความผิดเขา
ถังย่ามองเห็นอันตรายที่ริบหรี่อยู่ในดวงตาของเขา ทันใดนั้นหัวใจก็รัดแน่น: “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันแค่รู้สึกว่าถ้าคุณต้องการชีวิตฉินซีจริงๆ มันน่าเสียดาย จริงๆ”
เธอไม่หวังว่าเพราะเรื่องของฉินซี จะทะเลาะกับจ้านเซิน
“น่าเสียดาย? เหอะเหอะ……”
เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนั้น จ้านเซินก็หัวเราะออกมา
น้ำเสียงของจ้านเซินมีความหมาย: “ถ้าเธอสนใจชีวิตของตัวเองจริงๆ เธอจะฝ่าอันตรายออกไปแบบนี้ เพียงเพื่อพบกับลู่เซิ่น แม้แต่ชีวิตตัวเธอเองก็ไม่ต้องการ แล้วทำไมฉันจะขัดขวางมันอีก?”
เขาพูดแข็งกร้าวและเด็ดขาด แต่ในใจยังคงเศร้าอยู่เล็กน้อย
จ้านเซินมีเลือดมีเนื้อ ฉินซีอยู่กับเขามานานแล้ว แม้แต่แมวหรือสุนัขก็ควรมีความรู้สึก ยิ่งเป็นคนแล้วไม่ต้องพูดถึง
ถังย่าเห็นว่าเขาตัดสินใจแล้ว ไม่สามารถย้อนกลับได้แล้ว ได้แต่ถอนหายใจในใจอย่างเงียบ ๆ : “ฉันเข้าใจ”
เธอปิดปากสนิท ไม่พูดต่อ
ฉินซี ฉันทำทุกอย่างที่สามารถทำได้แล้ว
ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนความคิดของจ้านเซินได้
ต่อจากนี้ไป เธอทำได้เพียงให้ฉินซีโชคดีเท่านั้น
ถังย่าหลับตาลงช้าๆ โดยไม่ได้วางแผนที่จะช่วยฉินซีพูดต่อ
“ครืดครืดครืด…”
ในขณะนี้ โทรศัพท์ในกระเป๋าของถังย่าก็ดังขึ้น
เธอขมวดคิ้ว และหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อดู หมายเลขผู้โทรมาคือจั่วยี
จ้านเซินก็เห็น: “รับ”
เขาสั่งอย่างเย็นชา ถังย่ากดปุ่มรับสายใต้นาฬิกาของเขา
“ฮัลโหล”
ถังย่าแนบหู พูดด้วยเสียงต่ำ
เสียงกังวลจากด้านซ้ายของโทรศัพท์: “คุณถัง พวกเรากำลังเข้าไปถนนข้างหน้า พบรถที่คุณฉินโดยสารมา ยังมีผู้ชายคนหนึ่งถูกตีสลบ”
น้ำเสียงของเขาสูงมาก จ้านเซินที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้ยินอย่างชัดเจน
เมื่อได้ยินว่าพบรถของฉินซีแล้ว ใจจ้านเซินก็รู้สึกรัดแน่น
เขากัดฟันและพูดว่า “ถามจั่วยี ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ให้เขาส่งตำแหน่งมาที่โทรศัพท์ของคุณ ดูแลที่เกิดเหตุให้ดี แล้วฉันจะไปในทันที”
จ้านเซินพูดเร็วมาก เขาทั้งพูดทั้งเตรียมกลับรถ มุ่งหน้าไปยังตำแหน่งของจั่วยี
“ตกลง”
ถังย่าทำตามคำแนะนำของเขา ให้จั่วยีส่งตำแหน่งมา
เธอเปิดระบบนำทาง รอให้ จ้านเซินถอยรถออกไป
รถที่อยู่ข้างหลังเขา เมื่อเห็นจ้านเซินไม่ตรงไป และยังไม่ขานรับ ลงจากรถด้วยความโกรธ เตรียมพร้อมทุบหน้าต่าง.
“เฮ้ ฉันคุยกับคุณ! คุณไม่ได้ยินเหรอ”
“คุณหูหนวกหรือเปล่า สรุปแล้วคุณขับรถเป็นไหม! แม่ง คุณอย่าแกล้งทำเป็นคนโง่ที่นี่ รีบๆตอบ ไม่งั้นฉันจะฆ่าคุณ
พระเจ้า!”
อีกฝ่ายตะโกน ในปากมีแต่คำด่าไม่มีคำพูดดีๆ
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่เหมือนดาบของจ้านเซิน ก็ปิดปากทันที
แม้ว่าจ้านเซิน จะไม่ได้พูด เขาก็รู้สึกได้อย่างชัดเจน ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ไม่ใช่คนที่กวนโมโหอย่างแน่นอน
จ้านเซินเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา ริมฝีปากบางของเขาเปิดออกเบา ๆ : “ถ้าไม่อยากถูกรถชนตาย ก็ไปให้พ้น!”
น้ำเสียงเด็ดขาดของเขา อีกฝ่ายกลัวจนแทบจะฉี่รดกางเกง
เจ้าของรถที่ยังเคยหยิ่งผยอง นั่งลงบนพื้น ทำโคลนเลอะเสื้อผ้าไปหมด
เขาไม่รู้ว่าทำไม แค่รู้สึกว่าสายตาของจ้านเซินตอนนี้น่ากลัวจริงๆ ทำให้ขาทั้งสองข้างอ่อนลง ควบคุมตัวเองไม่ได้ที่อยากคุกเข่าลงกับพื้น ขอให้เขาไว้ชีวิต
ความอ่อนแอเช่นนี้ ทำให้ซิวหน่ายซิงอยากจะหัวเราะเล็กน้อย
แต่เมื่อคิดถึงสถานการณ์ในปัจจุบัน เขายังคงอดทนมันไว้
จ้านเซินทำการเลี้ยวโค้งรถอย่างรวดเร็ว กลับรถออกไป
รถพุ่งออกไป เหลือเพียงเจ้าของรถคันนั้นที่ยังนั่งอยู่บนพื้นสีเหลือง ตัวสั่น
เขาใช้เวลานานก่อนที่สติจะฟื้นคืน คลานขึ้นจากพื้น ขึ้นรถด้วยอาการสั่นสะท้านและจากไปด้วยความตื่นตระหนก
จ้านเซินไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอาวุธที่มีอานุภาพร้ายแรงเพียงใด เขาทำตามคำแนะนำในการนำทาง ไปตลอดทาง
มาถึงที่ตำแหน่งของจั่วยี
เขาจอดรถข้างทาง ลงจากรถ
จั่วยีรออยู่ก่อนหน้ามานานแล้ว เมื่อเขาเห็นจ้านเซินและถังย่ามาถึง ก็ก้มศีรษะลงอย่างเคารพและกล่าวว่า “นายท่าน คุณถัง”
จ้านเซินโบกมือ เพื่อหยุดเรื่องไร้สาระของเขา
เขาจ้องมองไปทางจั่วยีด้วยสีหน้าจริงจังและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? ผู้ชายคนนั้นพยานปากของคุณ ตอนนี้อยู่ที่ไหน?” จ้านเซินเดินก้าวยาวๆเข้าไปหาเขา ตามหลังด้วยถังย่า
เธอเห็นรอยล้อของรถจี๊ปที่พื้น มันลึกกว่าร่องรอยอื่น ๆ มาก
ดูเหมือนว่าฉินซีเคยเดินบนถนนสายนี้มาก่อน ไม่ผิดแน่
ตามสถานการณ์ที่จั่วยีพูดไว้ ฉินซีน่าจะทิ้งรถและหนีไป?
จั่วยีพาเขาไปที่รถจี๊ป: “นายท่าน คือเขา”
ในขณะเดียวกัน ผู้ชายคนนั้นก็ยังไม่รู้สึกตัว
ดูเหมือนว่าเขากำลังหลับอยู่ แต่เขาถูกตีจนสลบ และถูกทิ้งไว้ที่นี่
จ้านเซินขมวดคิ้ว สั่งอย่างเย็นชา: “หยิบขวดน้ำมา สาดให้เขาตื่น”
เขาถูกตีจนสลบ ดังนั้นการใช้วิธีธรรมดาจึงอ่อนโยนเกินไป ไม่สามารถปลุกเขาได้ ดังนั้นต้องใช้วิธีการที่มีประสิทธิและได้ผล แม้ว่าจะหยาบคาย แต่มันได้ผล
“ครับ”
จั่วยีพยักหน้า กลับไปที่รถ และหยิบขวดน้ำออกมา
หลังจากเขาเปิดแล้ว ก็เทลงบนศีรษะของชายคนนั้นโดยตรง
การกระทำของจั่วยีนั้นคล่องแคล่วมาก ไม่หวั่นหวาดแม้แต่น้อย
หน้าเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา ราวกับว่ากำลังทำงานลำบากและหนักมาก
เดิมทีชายคนนี้เป็นคนสติเลอะเลือน จู่ๆก็รู้สึกหนาวที่หัว เหมือนกับว่าจะจมน้ำ ทันใดนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมา
“แค่ก แค่ก แค่ก…..”
ชายคนนี้ไออย่างรุนแรง สำลักน้ำที่เข้าจมูกโดยไม่ได้ตั้งใจ แสบร้อนบริเวณท้อง เขาหายใจไม่สะดวก
