แม้ว่าถังย่าจะนั่งอยู่ในรถ แต่รู้สึกได้ชัดเจนว่าอุณหภูมิโดยรอบลดลง
เธอรู้ดีว่าจ้านเซินกำลังโกรธ แถมหนักมากอีกต่างหาก
ถังย่าแหงนหน้าขึ้นจับจ้องแผ่นหลังของซิวหน่ายซิง ด้วยความรู้สึกอบอุ่น
ทีแรกที่เธอช่วยซิวหน่ายซิงเอาไว้ เธอไม่ได้หวังอะไรมากมาย เพียงแค่แย่อ่อนในชั่วพริบตาเท่านั้น
แต่การกระทำของซิวหน่ายซิงหลายปีมานี้ ทำให้ถังย่าต้องมองเขาใหม่
ถังย่าไม่เคยเสียใจทีหลัง ที่ช่วยซิวหน่ายซิงออกมาจากตรงนั้น
แม้ว่าทีแรกจ้านเซินจะเคยบอกกับพวกเขาว่าทำงานด้านนี้ไม่สมควรที่จะมีความรู้สึก การที่เก็บซิวหน่ายซิงกลับมานั้นเป็นความผิดพลาด ท้ายที่สุดจะเป็นการทำร้ายตนเอง
แต่ความจริงได้พิสูจน์ ว่าเธอคิดไม่ผิด ในตอนที่เธอตกอยู่ในอันตราย ต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด ซิวหน่ายซิงเป็นคนแรกที่ก้าวออกมา
โดยปกติซิวหน่ายซิงมักจะมีทีท่ากล้าๆ กลัวๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าจ้านเซิน ราวกับว่าเกรงกลัวเขามาก
แต่ตอนนี้เขากลับก้าวออกมา โดยไม่นึกถึงชีวิตตนเองด้วยซ้ำ
บอกว่าไม่ซาบซึ้งนั้นเป็นไปไม่ได้ ซิวหน่ายซิงทำถึงขนาดนี้แล้ว ถังย่าจะทนเห็นเขาตายไปในเงื้อมมือของจ้านเซินต่อหน้าต่อตาได้อย่างไร?
เรื่องนี้เป็นตัวเธอเองที่ก่อเรื่องขึ้น กล้าทำก็กล้ารับ ถังย่าเป็นผู้หญิงสมัยใหม่ที่แข็งแกร่ง เธอไม่มีทางให้คนอื่นรับกรรมแทนเธอแน่
หากเธอรักตัวกลัวตายจริงๆ เมื่อสักครู่เธอก็ไม่มีทางล่วงเกินจ้านเซิน ยิ่งไม่มีทางพูดจาสามหาวแบบนั้นออกมา
ถังย่ากล่าวอย่างช้าๆ “ซิวหน่ายซิง เธอไปก่อนเถอะ ตรงนี้ฉันจะจัดการเอง”
เธอส่งสายตาให้กับซิงหน่ายซิงเพื่อเตือนให้เขาหลบไปอีกด้าน อย่าเกะกะตรงนี้
ซิวหน่ายซิงถึงตาโตด้วยความสงสัย “นาย หากผมหลีก หากอีกสักพักเขา……”
เขากล่าวออกมาอย่างหักห้ามไม่ได้ ถังย่ากวาดตามองเขา อย่างไม่สบอารมณ์
ถังย่ากล่าวอย่างเย็นชา “ที่ฉันพูดกับแกเมื่อกี้นี้ แกไม่ได้ยินหรือไง?”
เธอรู้ดีว่านิสัยของซิวหน่ายซิงนั้นดื้อด้านขนาดไหน หากเธอไม่เคร่งครัดสักหน่อย ซิวหน่ายซิงไม่มีทางถอยไปง่ายๆ แน่
เมื่อเห็นถังย่าโกรธขึ้นมาจริงๆ ซิวหน่ายซิงได้แต่พยักหน้าอย่างว่าง่าย “นาย ผมได้ยินแล้ว”
การกระทำของจ้านเซินเมื่อสักครู่ ทำร้ายความรู้สึกของถังย่ามาก ตอนนี้เขาไม่ต้องการที่จะทำให้เธอรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้
“ได้ยินแล้ว ก็ถอยออกไปซะ”
ถังย่ากล่าวด้วยน้ำเสียงดุดัน ทำให้ซิงหน่ายซิงเศร้าสร้อย
แต่ซิวหน่ายซิงก็ไม่อยากที่จะขัดคำสั่งจึงได้แต่เดินไปอีกทาง
เมื่อไร้การบดบังจากเขา ร่างของซิวหน่ายซิงชัดเจนตรงหน้าของถังย่า
ถังย่ารู้สึกว่าอากาศโดยรอบลดลง บางลงมากกว่าเดิม
เธอไร้คำพูดใดๆ พลันยืนนิ่งเงียบรอจ้านเซินเป็นฝ่ายปริปาก
ทีแรกจ้านเซินคิดที่จะขอโทษถังย่า แต่เมื่อเห็นรอยแดงบนลำคอของเธอ เขาไม่รู้จะเริ่มอย่างไร
เขายืนตัวตรงอยู่ที่เดิม หวนนึกถึงคำของถังย่าเมื่อสักครู่
ถังย่าต้องเสียใจมากแค่ไหน เธอถึงได้บอกกับเขาว่ามาหาเธออีกครั้ง เพื่อที่จะฆ่าเธอ
เขายืนอยู่ที่เดิมนิ่ง ทำให้ถังย่าอึดอัดใจ
ถังย่าเป็นคนที่มีนิสัยใจร้อนแต่ทุนเดิมซึ่งต่างจากจ้านเซิน หลังจากที่นิ่งไปสามวินาที เธอก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
เธอกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “มีอะไร ว่ามาเลย หากนายต้องการชีวิตของฉันอยู่อีก ถ้างั้นนายก็เอาไปเลย ยังไงซะชีวิตนี้ก็ได้มาจากพ่อของนาย ตอนนี้นายคิดจะเอากลับไปก็สมควรแล้ว”
ถังย่าเกลียดความนวยนาดแบบนี้ที่สุด จะเป็นหรือจะตาย ก็แค่คำเดียวเท่านั้น
หลายปีมานี้ เธอมีชีวิตอยู่อย่างยากลำบาก
แม้ว่าคนในองค์กรจะให้ความเคารพแก่เธอ มองว่าเธอเป็นมือขวาของจ้านเซินคงใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่ไม่มีใครรับรู้ความลำบากใจของเธอ
มือขวาที่ว่า เพียงแค่ต้องใช้ความทุ่มเทมากกว่าคนอื่น รับผิดชอบมากขึ้น เสี่ยงอันตรายมากขึ้น
ความเป็นจริงแล้ว เธอเป็นเพียงมีดเล่มหนึ่งของเธอ
จ้านเซินไม่ได้ต้องการเธอจริงๆ เพียงแต่ตอนนี้ในองค์กรยังไม่เจอคนที่มีความสามารถมากกว่าเธอเท่านั้นเอง เพราะงั้นถังย่าถึงได้อยู่ตำแหน่งนี้ต่อไป
หากวันหนึ่งมีใครที่มีความสามารถมากกว่าเธอ ก็จะเป็นวันที่เธอต้องลงจากตำแหน่ง
ถังย่าเข้าใจสถานะของเธอเป็นอย่างดี เพราะงั้นหลายปีมานี้ ต่อให้เธอแอบรักจ้านเซินมากแค่ไหน แต่เธอก็ยังรักษาระยะห่างที่ความจะเป็น
เธอรักอย่างอดสู เธอคิดว่าหากไม่มีกฎระเบียบขององค์กร จ้านเซินก็ไม่มีทางชอบผู้หญิงที่ต่ำต้อยอย่างเธออยู่ดี
ความจริงได้พิสูจน์แล้ว ว่าเธอคิดไม่ผิด
จ้านเซินสามารถแหกกฎขององค์กรเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับไม่ใช่เธอ
เมื่อคิดอย่างนั้น ถังย่าเจ็บจี๊ดในหัวใจ “ทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรเลย อยากจะให้ฉันลงมือจัดการเองหรือ?”
เธอแหงนหน้าขึ้นจ้องจ้านเซินเขม็ง ดวงตาสีอำพันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ถังย่ากล่าว พรางหยิบมีดพกออกมาจากข้างกาย
เธอโน้มตัวเดินลงมาจากรถ มุ่งเข้าไปที่จ้านเซินอย่างช้าๆ
ถังย่าหยุดยืนตรงหน้าของจ้านเซิน ริมฝีปากแดงเม้มแน่น “ถือซะว่าเห็นแก่ที่ฉันทุ่มเทเพื่อองค์กรมานานหลายปี จัดการฉันซะ”
เธอกล่าว พร้อมกับยัดมีดพกไปที่มือของจ้านเซิน
ถังย่ายืนอยู่ที่หน้าของเขานิ่ง ค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ
เธอมอบโอกาสการตัดสินความเป็นความตายให้กับจ้านเซิน
ถังย่าเข้าใจดี หานจ้านเซินคือที่จะฆ่าเขาจริง ใครก็ห้ามเขาไม่ได้ วันนี้ต่อให้เขาหนีไปไกลแค่ไหนเขาก็จะตามล่าหาให้ได้
เธอไม่อยากจะหนี ความรู้สึกแบบนั้นเหนื่อยเหลือเกิน
บางทีเกิดใหม่ในชาติหน้า เธอสามารถเกิดใหม่ในครอบครัวที่ดี ก็ไม่ต้องทนความยากลำบากเหมือนอย่างในชาตินี้อีก
จ้านเซินยืนจ้องเธอนิ่งอยู่กับที่ ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบไร้คำพูดใดๆ
นัยน์ตาสีเข้มฉายแสงสลัวไม่ชัดเจน เสมือนกับว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง
จ้านเซินหยิบมีดขึ้นชี้ไปยังบริเวณท้อง ถูเบาๆ
ซิวหน่ายซิงยืนมองเหตุการณ์อยู่อีกด้านด้วยความตื่นเต้น มือที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่น
เขารู้ว่าตอนนี้ถังย่ากำลังพนัน ว่าจ้านเซินจะลงมืออีกครั้งหรือไม่
แต่การพนันของถังย่าในครั้งนี้อันตรายเหลือเกิน หากเธอคาดเดาความคิดของจ้านเซินผิดไป วันนี้ก็จะเลือดนอง
ซิวหน่ายซิงเหงื่อแตกเต็มฝ่ามือ จับจ้องถังย่านิ่ง เพื่อเตรียมตัว
หากจ้านเซินลงมือกับถังย่าจริงๆ เขาก็จะพุ่งเข้าไปขัดขวางด้วยชีวิต
“เคร้ง”
เสียงที่ชัดเจนดังก้อง ถังย่าลืมตาขึ้นตามสัญชาตญาณ
เธอหันไปทางต้นตอของเสียง ก็ได้พบว่ามีดพกได้ตกอยู่ที่พื้น
ถังย่าแหงนหน้าขึ้นอย่างสงสัย หันไปทางจ้านเซิน ขนตาที่งอนงามสั่นเทาเล็กน้อยอาจจะได้ไปเกิดในที่ดีๆ ไม่ต้องทนอยู่กับฝันร้ายเหมือนในชาตินี้อีก
