ฉินซีกังวลใจ ไม่รู้ว่าโจวเอ้อไปเจอกับจั่วยีกับจั่วเอ้อหรือเปล่า
“น่าจะถึงแล้ว เมื่อสักครู่เขาส่งข้อความให้ฉันแล้ว”
ลู่เซิ่นก็กังวลใจเล็กน้อย แต่ความกังวลบนใบหน้าของพวกเขาก็หายไป
ฉินซีได้ยินเสียงแหวกหญ้าเบาบางรอบหู หันกลับไปดู มีคนหนึ่งออกมาจากพุ่มหญ้า
ฉินซีตกใจ รีบจับมือลู่เซิ่นแล้วทำท่าป้องกัน
“ใคร！”
ฉินซีตะโกนสุดเสียง ชักอาวุธออกมา
กริชคมหนึ่งเล่ม เสียบไปโดยตรง
โจวเอ้อหรี่ตามอง หันหัวเพื่อหลบ
กริชแทงลึกเข้าไปในลำต้น ใบไม้ร่วงลง
โจวเอ้อมองดูฉากนี้ด้วยความสยอง ตบหน้าอกซ้ำๆ “ฉินซี คุณจะฆ่าฉันแล้วหรอ？ฉันคือโจวเอ้อไง”
เขาพูดด้วยความตื่นตระหนก เปิดเผยตัวตน กลัวว่าฉินซีจะลงมืออีกครั้ง เช่นนั้นเขาอาจจะรักษาชีวิตน้อยๆไม่ได้แล้ว
ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ฉินซีตะลึงกะทันหัน
“โจวเอ้อ”
เธอมองไปที่ใบหน้าแปลกๆนั้น เกิดความสงสัยในใจเล็กน้อย
ทันใดนั้นฉินซีก็นึกขึ้นได้ว่า วันนี้โจวเอ้อบอกว่าจะปลอมตัวแล้วพาคนมา เช่นนี้ก็จะไม่ถูกสังเกตเห็น
เพราะเรื่องของคุณปู่เช่ เธอก็เลยลืมไป
โจวเอ้อดึงกริชบนต้นไม้ลงมา ด้วยความยากลำบาก
แรงแขนของฉินซีเยอะมาก สามารถแทงกริชเข้าไปได้ลึกมาก ถ้าแทงบนร่างคนจริงๆ ก็คงจะตายทันที
นึกถึงตรงนี้ โจวเอ้อตัวสั่นกะทันหัน
ภาพนั้นเสียวเกินไป เขาไม่กล้าดู
โจวเอ้อถือกริช เดินมาตรงหน้าเธอ คืนกริชให้กับฉินซี “ใช่ ฉันเอง”
รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “พวกคุณสองคนปลอดภัยดีนะ ฉันกำลังคิดว่าจะขึ้นไปหาพวกคุณ”
โจวเอ้อมองทั้งสองอย่างกังวลใจ แล้วพูดช้าๆ
“ปลอดภัยดี”
ลู่เซิ่นส่ายหัว “ทำไมคุณถึงหลบอยู่ในนี้？”
เขาถามด้วยความสงสัย โจวเอ้อขมวดคิ้ว “เมื่อสักครู่ตอนที่ฉันรอพวกคุณที่เชิงเขา ทันใดนั้นได้ยินเสียงรอยเท้า หลังจากนั้นฉันก็เห็นจั่วยีกับจั่วเอ้อพาคนขององค์กรขึ้นไปบนภูเขา เพื่อหลีกเลี่ยงพวกเขาฉันจึงซ่อนตัวไว้”
โจวเอ้อเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ให้พวกเขาฟังอย่างละเอียด
“จั่วยีเจอพวกคุณหรือไม่？ ฉันเห็นพวกเขาลงมาอย่างโกรธเคือง ยังเตรียมจะขึ้นไปหาพวกคุณแล้ว”
โจวเอ้อกะพริบตาแล้วถาม ตอนที่เขาเห็นจั่วยีรู้สึกไม่ดีในปฏิกิริยาแรก
แต่ว่า หลังงจากนั้นเห็นจั่วยีกับจั่วเอ้อกลับมาคนเดียว ข้างกายไม่มีฉินซีกับลู่เซิ่น จึงถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก
โจวเอ้อคิดว่า ด้วยสีหน้าของจั่วยีกับจั่วเอ้อน่าจะหาฉินซีไม่เจอ ไม่เช่นนั้นตอนลงจากภูเขา ก็น่าจะเอาตัวพวกเขาลงมาด้วยแล้ว
ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รีบร้อนขึ้นไป คิดว่ารออีกสักพัก
ฉินซีส่ายหัว “ไม่เจอ”
ลู่เซิ่นมองไปรอบๆ พูดเบาๆว่า “ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คุยกัน พวกเราควรออกไปจากที่นี่ก่อน”
ขณะพูด เขาก็จับข้อมือของฉินซี
โจวเอ้อเดินตาม หลังจากนั้นก็หามุมที่หลบภัย
ลู่เซิ่นมองไปที่โจวเอ้อ “ของที่ให้คุณเตรียม เอามาหมดหรือยัง？”
โจวเอ้อพยักหน้า “ทั้งหมดอยู่ในรถ”
สภาพถนนที่นี่แย่มาก ดังนั้นโจวเอ้อจึงไม่ได้ขับรถขึ้นมาด้วย
และถ้าขับรถมา เป้าหมายใหญ่เกินไป โจวเอ้อกลัวว่าจะถูกจ้านเซินหาเจอ
“พาพวกเราไปสิ”
ทั้งสามคนเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง
ลู่เซิ่นกับฉินซีนั่งเข้าไปในรถ มองโจวเอ้อที่ยืนอยู่ข้างๆ “คุณไม่ขึ้นรถหรอ？”
โจวเอ้อมองทั้งสองคนด้วยความอาลัยอาวรณ์ “ฉันไม่ขึ้นไป พวกคุณขับรถไปได้เลย ฉันจะนั่งรถคันอื่นกลับ”
ถึงแม้เขาก็ไม่อยากให้ฉินซีกับลู่เซิ่นจากไป แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาใช้อารมณ์ในการตัดสินใจ
“ตกลง”
ลู่เซิ่นมองเขา เข้าใจความหมายของเขาแล้ว
เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก “เรื่องที่เมืองไห่ ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณกับโจวซิงแล้ว”
ลู่เซิ่นกล่าวด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“อืม คุณไม่ต้องกังวล ฉันกับโจวซิงจะจัดการให้ดีที่สุด พวกเราจะรอคุณกับฉินซีกลับมา”
โจวเอ้อกล่าวด้วยเสียงแหบ “พวกคุณรีบไปเถอะ ดูแลตัวเองด้วย！”
หลังจากนั้นเขาจับมือลู่เซิ่นมิตรภาพที่ลึกซึ้งระหว่างทั้งสองไม่ต้องพูดก็เข้าใจกัน
“ดูแลตัวเองด้วย”
ปากแดงๆของฉินซีกขยับเบาๆ รู้สึกประทับใจมาก
รถขับไปอย่างรวดเร็วบนถนน
ไม่นานก็หายไปจากตรงทุ่งนา โจวเอ้อยืนอึ้งอยู่ที่เดิม ยืนเฝ้ามองรถหายไปจากสายตา จากนั้นจึงค่อยๆถอนสายตาออก เดินไปตามทางที่มา
……..
ฐาน
ในห้องหนังสือ จ้านเซินมองจั่วยีกับจั่วเอ้อที่ยืนอยู่ตรงหน้า ความโกรธหมุนวนอยู่ในใจ “ไร้ค่า！”
เขาหยิบเอกสารบนโต๊ะขึ้นมา โยนออกไปโดยตรง
กระดาษลอยอยู่ในอากาศ ค่อยๆตกลงสู่พื้น
จั่วยีกับจั่วเอ้อยืนเคียงข้างกัน ยืนตัวสั่น
ทั้งสองก้มหน้าลง ไม่กล้าสบสายตาจ้านเซิน “ขอโทษ หัวหน้า”
มองหน้าตาโง่ๆของพวกเขา จ้านเซินโกรธเคืองมาก “พวกคุณบอกฉันว่า ฉินซีกับลู่เซิ่นซ่อนตัวอยู่บนภูเขานั่นไม่ใช่หรอ แล้วทำไมตอนนี้ไม่พบแม้แต่เงา พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่！”
เขาลุกขึ้นอย่างโกรธเคือง เดินไปตรงหน้าจั่วยีกับจั่วเอ้อ
จ้านเซินค่อยๆใกล้เข้ามา ทันใดนั้นจั่วยีกับจั่วเอ้อก็ตกใจมาก
ช่วงนี้อารมณ์ของจ้านเซินแย่มาก ทุกคนขดตัวกลัว ไม่กล้ายั่วโมโห
อย่างไรก็ตาม ณ ขณะนี้จั่วยีกับจั่วเอ้อออกคำสั่งทหาร กล่าวว่าจะต้องหาฉินซีกับลู่เซิ่นเจอแน่นอน เกือบนำคนกว่าครึ่งองค์กรไปปิดทางเข้าออกของภูเขาทันที ค้นหาตามลำดับ
จ้านเซินตั้งความหวังไว้ที่จั่วยีกับจั่วเอ้อแต่พวกเขาใช้กำลังคนและทรัพยากรจำนวนมาก สุดท้ายกลับไม่เจออะไรเลย ทำให้จ้านเซินโกรธมาก
ตอนนี้ยิ่งเขามองสองคนนี้ ก็ยิ่งรู้สึกไม่เป็นที่พอใจ
ซื่อสัตย์และซื่อตรงอะไร พูดให้ไม่น่าฟัง ก็คือโง่ ไม่มีสมอง ดังนั้นตอนนี้จึงไม่มีร่องรอยอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
“พูด！”
จ้านเซินชี้ไปที่ทั้งสองอย่างโกรธเคือง ตะโกนสุดเสียง “พวกแกคิดว่าเงียบแล้วไม่พูดอะไร เรื่องนี้ก็จะผ่านไปหรอ？”
เขาจ้องทั้งสองคน ดวงตาสีเข้มระเบิดแสงที่คมชัดออกมา
จั่วยีกับจั่วเอ้อไม่กล้าตอบ เพียงก้มหัวลงต่ำๆ
“หัวหน้า เรื่องนี้เป็นความผิดของฉันเอง ถ้าท่านจะลงโทษ ก็ลงโทษฉัน ฉันยินดีรับผิด”
จั่วยีก้าวออกมาแล้วกล่าว ไม่อยากให้จั่วเอ้อเดือดร้อนไปด้วย
จั่วเอ้อเห็นพี่ชายรับผิด ก็ตื่นตกใจ “หัวหน้า นี่คือความคิดของฉัน ไม่เกี่ยวกับพี่ชาย”
เห็นทั้งสองกำลังแย่งกันรับโทษ ไม่เพียงแต่ไม่ทำให้จ้านเซินใจอ่อน แต่ยิ่งทำให้เขาโมโหมากขึ้น
“พอได้แล้ว！”
สิ่งที่จ้านเซินไม่อยากเห็นที่สุดก็คือปฏิกิริยาที่พวกเขาเห็นอกเห็นใจกัน
ดูเหมือนว่ากฎเกณฑ์ในองค์กร พวกเขาได้ลืมไปหมดแล้ว
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาก็จะช่วยเตือนความจำให้กับจั่วยีกับจั่วเอ้อหน่อย
