บทที่ 152 ไม่ลืม
เวินจิ้งกังวล ฉีเซินไม่มีทางมาช่วยเธอ
เขาจะแต่งงานกับฉินเฟย………..
“ฉืออี้เหิง” เสียงจากปลายสายของฉีเซินถูกส่งมา
ใบหน้าของเวินจิ้งซีดขาว ฉีเซิน คุณอย่ามานะ……..
มองใบหน้าซีดขาวของเวินจิ้ง ฉืออี้เหิงกดเสียงต่ำ “ผมเอง ลองทายสิว่าผมอยู่กับใคร?”
“มีอะไรก็พูดมา！” ฉีเซินหมดความอดทน
ฉืออี้เหิงยิ้มเบาๆ “ถ้าผมจับว่าที่ภรรยาของคุณกับเวินจิ้ง คุณจะช่วยใคร?”
ปลายสายไม่ตอบกลับมา ฉีเซินวางสายไปแล้ว
ฉืออี้เหิงขมวดคิ้ว บีบคอเวินจิ้งเอาไว้แน่น “ดูเหมือนว่า ฉีเซินจะไม่ได้ใส่ใจคุณแล้วจริงๆ”
“ทำไมเขาต้องใส่ใจฉัน? ฉืออี้เหิง ตอนนี้คุณเป็นโรคหวาดระแวงรึไง！” เวินจิ้งถากถางเขา
“จุ๊จุ๊ หรอ? คุณรู้ไหมว่ามู่วี่สิงทำผมเจ็บแค้นมากแค่ไหน เขาไม่แม้แต่จะสนใจเงินลงทุนห้าสิบล้านของตัวเองด้วยซ้ำ จะไล่ผมออกจากหนานเฉิง จะทำให้บริษัทเหิงอวี่กร๊ปล้มละลาย ผมประเมินเขาต่ำเกินไปแล้ว แค่พริบตาเดียวก็กลายเป็นประธานบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป เวินจิ้ง คุณนี่มีฝีมือจริงๆ มิน่าถึงได้แต่งงานกับเขา” เสียงแสบแก้วหูของเขาเอ่ย ความแค้นในสายตายิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
เวินจิ้งขมวดคิ้ว “หรือว่าคุณคิดว่าฉันจะรอคุณกลับมาจริงๆ? ฉืออี้เหิง คุณอย่าฝันไปเลย”
“คุณ！” ฉืออี้เหิงใบหน้าขรึม “ตอนที่ผมเลิกกับคุณ คุณเคยบอกจะไม่ลืมผม จะรอผม คุณโกหกทั้งหมดใช่ไหม！”
เวินจิ้งนิ่งค้าง ความทรงจำที่ผ่านมาเริ่มโผล่ขึ้นมาในหัว ความจริง เธอในตอนนั้นหลงรักฉืออี้เหิงมาก จนไม่อยากเชื่อว่าเขาจะไปมีใจให้ฉินเฟย ยุ่งเหยิงกันอยู่ชั่วระยะ จนพวกเขาหนีไปจากหนานเฉิงด้วยกัน
สามปีมานี้ ยังแอบคิดถึงเขา คิดว่าเขาจะเลิกกับฉินเฟยหรือยัง มาเริ่มต้นใหม่กับเธอ
แต่มาถึงตอนนี้ ความทรงจำเหล่านั้นมันได้สลายหายไปหมดแล้ว
“เป็นเพราะคุณที่ทำให้ฉันผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉืออี้เหิง กลับตัวเถอะ อย่าทำเรื่องเลวร้ายไปมากกว่านี้เลย” เวินจิ้งมองเขานิ่ง แววตาไม่หลงเหลือความรู้สึกใดๆ
“กลับตัว? คุณคิดว่าตอนนี้ผมจะกลับตัวได้หรอ? เพราะคุณบังคับผม เพราะมู่วี่สิงบังคับผม ผมโดนพวกคุณทำร้ายขนาดนี้ จะให้ปล่อยพวกคุณไปง่ายๆแบบนี้หรือไง！”
ตอนนั้นเอง ด้านนอกประตูมีเสียงเท้าใกล้เข้ามา เวินจิ้งตะโกนเสียงดัง “ฉืออี้เหิง ไสหัวไปเดี๋ยวนี้นะ！”
“เวินจิ้ง หุบปากเดี๋ยวนี้！” ฉืออี้เหิงลนลาน อยากจะอุดปากเวินจิ้งเอาไว้ แต่เวินจิ้งรวบรวมแรงทั้งหมดผลักเขาออก แล้ววิ่งหนีไป
เปิดประตูออกไป ฉีเซินสวมชุดสูทยืนอยู่หน้าประตู คิ้วเรียวยาวผูกเข้าหากัน
เขาเห็นกล่องของขวัญตกอยู่ที่ทางเดิน ต่อมาได้ยินเสียงของเวินจิ้ง จึงเดินตามเสียงมาทางนี้
“ฉีเซิน” เวินจิ้งขมวดคิ้ว ยังไม่ทันได้ตั้งสติก็ถูกฉืออี้เหิงลากข้อมือกลับเข้าไปในห้อง ฉีเซินเดินตามเข้ามา
“ฉืออี้เหิง ดูสิว่าตอนนี้สภาพคุณมันเป็นยังไง? ข่มขู่ฉินเฟยแล้วมาข่มขู่เวินจิ้ง คุณคิดว่าคุณจะหนีรอดงั้นหรอ?” ฉีเซินเอ่ยน้ำเสียงนิ่งสงบ ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มดูถูก
เมื่อสักครู่เขาไปดูฉินเฟยแล้ว ตอนนี้คนทั้งคฤหาสน์กำลังตามหาฉืออี้เหิง แค่เขาออกไปก็ถูกจับได้แล้ว
“หนีไม่รอดแล้วยังไง ฉีเซิน ผมมีข้อเสนอจะคุยกับคุณ” ฉืออี้เหิงบอก มือยกขึ้นบีบลำคอเวินจิ้ง
เวินจิ้งสำลัก รู้สึกหายใจไม่ออก ดวงตาจ้องมองฉีเซิน เธอไม่มีแรง “ฉืออี้เหิง คุณหยุดเถอะ”
