บทที่ 19 โลกของคนสองคนของคุณหมอมู่
ที่บ้านตระกูลมู่
เวินจิ้งยืนอยู่หน้ากระจก มองมุมปากที่ถูกกัดจนเลือดไหล มู่วี่สิงเป็นหมาหรือไง？ถึงได้กัดเธอ！
ถูอยู่นานเวินจิ้งถึงออกไป อาบน้ำแล้วตัวเธอก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆ มู่วี่สิงเงยมองด้วยใบหน้าหล่อเหลานั่นอย่างเรียบๆ
“คืนนี้เราก็ต้องนอนด้วยหันเหรอ？”เวินจิ้งถามอย่างกระสับกระส่าย
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว มองไปที่ใบหน้าที่ไม่พอใจของเวินจิ้ง
สายตาไม่สบายใจก็ปรากฏ เขาปลดกระดุมเชิ้ตออก เวินจิ้งตกใจจนไม่กล้าเข้ามา ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู
“กลัวผมเหรอ？”น้ำเสียงของมู่วี่สิงอบอุ่นกว่าเมื่อกี้เยอะมาก
ก็แค่เวินจิ้งมองเขาเป็นศัตรูแล้ว
เธอเม้มปากซักพักแล้วพยักหน้า
ตอนอยู่ในรถ มู่วี่สิงจูบเธออย่างบ้าคลั่ง กดเธอไว้แล้วขึ้นคล่อม
“เวินจิ้ง ผมก็แค่โกรธ”มู่วี่สิงลุกขึ้นมา ค่อยๆเดินไปข้างหน้าของเธอ
เวินจิ้งถอยหลังจนไปชิดกำแพง แล้วถอยหลังต่อไปไม่ได้
“ทำไมล่ะ？”เวินจิ้งถาม
เธอกับฉืออี้เหิงจบกันไปแล้ว มู่วี่สิงโกรธอะไร？
มองใบหน้าที่ดูแย่ของเวินจิ้ง หน้าของมู่วี่สิงก็หม่นลง ไม่พูดอะไร
สักพักเขาวอนรอบเธอแล้วเข้าไปห้องน้ำ ปิดประตูดังจนเธอตกใจ
เธอขมวดคิ้ว สมองแน่นไปหมดไม่คลายลง อยากจะเปิดประตูออกไปแต่ก็ถูกล็อคเหมือนเมื่อคืน
มู่วี่สิงล็อคเหรอ？
พอคิดขึ้นมา เวินจิ้งก็นั่งไม่อยู่
ตอนที่มู่วี่สิงออกมา เวินจิ้งก็ยืนอยู่ที่หน้าห้องมองเขาอย่างระแวดระวัง“ฉันจะนอนห้องแขก”
สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยน ดูเหมือนคาดหวัง
“อยู่ที่นี่”พูดจบมู่วี่สิงก็เปิดประตูไปง่ายๆด้วยปลายนิ้ว
พอเวินจิ้งจะไปเปิดประตู ก็ล็อคอีกรอบ
“บ้าเอ้ย！”
เธอขมวดคิ้ว แต่ก็ผ่อนคลายออกมาหน่อย มู่วี่สิงไม่อยู่เธอก็จะนอนอย่างสบายใจ
วัดถัดมา เวินจิ้งถูกเสียงโทรศัพท์ปลุกให้ตื่น เป็นคนแผนกบุคคลโทรเข้ามาแจ้งว่าวันนี้เธอต้องไปทำงาน
วันนี้นายคนใหม่จะเข้ามา พนักงานทุกคนต้องเข้าฟัง
เวินจิ้งไม่กล้าไปสาย อาบน้ำเสร็จก็ลงไปที่ห้องรับแขกที่มีแค่มู่เฉิง
“หลานสะใภ้จะไปทำงานเหรอ？”มู่เฉิงถามอย่างสงสัย
“ใช่ค่ะคุณปู่ หนูต้องรีบไปแล้ว ท่านค่อยๆทานนะคะ หนูไปก่อนนะ”
บริษัทการผลิตยาเทียนอี。
พอเวินจิ้งถึง อั้ยเถียนก็เพิ่งลงจากรถ
เห็นเวินจิ้งลงมาจากรถโรลส์-รอยซ์ อั้ยเถียนก็อึ้งไปแล้วเดินเข้ามา“ฮี่ฮี่ นี่รถคุณหมอมู่มาส่งเหรอ？”
เวินจิ้งนั่งไป“ไม่ใช่……ก็แค่ติดรถมาทำงานด้วยน่ะ！”
“ติดรถ？ในรถนี้นอกจากคนขับรถก็ไม่มีใคร”อั้ยเถียนพูด
เวินจิ้งไม่ชอบอะไรเว่อร์ๆ ทีแรกเลยไม่ให้คนขับรถมารับส่ง
“จิ้งจิ้ง ยังไงซะคุณหมอมู่ก็เลี้ยงเธอไหว ฉันว่าเธอลาออกแล้วไปอยู่บ้านเป็นคุณนายเถอะ”
“ไม่ได้ อยู่บ้านเป็นคุณนายก็จะโดนเร่งให้มีลูก ฉันไม่เอา！”เวินจิ้งปฏิเสธทันที
แต่พอคิดว่าเธอกับเขาไม่ได้แต่งงานจริงๆก็คิดว่าเธอจะคิดเยอะขนาดนั้นทำไม？
“อั้ยหยา เหมือนว่าเธอจะมีโลกแค่เธอสองคนกับคุณหมอมู่นะ！”ทั้งสองเดินเข้าลิฟท์ อั้ยเถียนพูดเบาๆ แต่ในลิฟท์ค่อนข้างเล็ก คำที่เธอพูดทุกคนในลิฟท์ต่างได้ยิน
แต่เวินจิ้งก็แค่พนักงานตัวเล็กๆธรรมดาๆ ไม่มีใครมาสนใจเธอ
แต่เพื่อที่จะเลี่ยงคำพูดนินทาพวกนั้นเลยอุดปากอั้ยเถียน“เถียนเถียน เรื่องนี้ห้ามพูด！”
