บทที่ 256 ใส่ใจเขามาก
“พี่สาว เธอก็ยังคงเย็นชากับฉัน” ฉีเซินพูดอย่างไม่พอใจ
หลังอาหาร เวินจิ้งไม่พูดอะไรมาก
“ไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่สาว ไม่ชิน” เวินจิ้งพูดเสียงเงียบ
“เธอเป็นลูกสาวของแม่ฉัน เธอยังอยากปฏิเสธตัวตนนี้?”
“ยังไงก็มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ฉันไม่อยากกลับไปตระกูลหลิน”
เธอไม่ได้ละการติดต่อจากตระกูลหลิน แต่ถ้าหากจะให้ยอมรับ เธอยังต้องปรับตัว
“เพราะว่าเธอเป็นลูกที่แม่ฉันทอดทิ้ง ดังนั้นเธอจึงไม่เต็มใจกลับไป เลยละเว้น” ฉีเซินมองเวินจิ้ง เปิดเผยเธอ “อย่างไรก็ตาม แม่ฉันก็ทำอะไรไม่ถูก ไม่เช่นนั้น ตอนนั้นตระกูลฉีคงทนเธอไม่ได้”
“ตระกูลฉี? ตอนนั้นเราทำอะไรกับเขาไว้?” สายตาของเวินจิ้งเผยความกังวลออกมา
“เธออยากรู้ งั้นก็ช่วยฉันอย่างหนึ่ง ผลประโยชน์ร่วมกัน” ฉีเซินหรี่สายตา
เวินจิ้งอยากรู้ เรื่องระหว่างตระกูลฉีกับตระกูลหลิน
“นายจะบอกฉันจริงเหรอ?”
“ฉันเคยหลอกเธอเมื่อไหร่กัน?” ฉีเซินเข้าหา
เวินจิ้งผลักเขาออก “เรื่องที่นายหลอกฉันไม่น้อย”
“ผู้ชายคนนั้นคือมู่วี่สิง ไม่ใช่ฉัน”
เวินจิ้งไม่ได้เถียงเขา
“นายจะให้ฉันช่วยอะไร?”
“คืนนี้มีสังสรรค์ดื่มเหล้า หากเธออยู่ ข้อตกลงของฉันก็จะราบรื่นขึ้นมาก” ฉีเซินยกริมฝีปากบาง
“ฉันดื่มเหล้าไม่เป็น และให้ความบันเทิงไม่เป็น” เวินจิ้งลำบากใจ
“เธอเป็นแค่ไม้ทื่อๆก็พอแล้ว”
เวินจิ้ง: …
…
กลางคืน ตะเกียงไฟแรก
มีสายโทรเข้ามาจากมู่วี่สิง เวินจิ้งกำลังอยู่บนรถของฉีเซิน
“ยังอยู่บ้านหลิน?”
เวินจิ้งเงียบ มองไปที่ฉีเซิน
“ค่ะ ฉันจะกลับดึกหน่อย”
“ฉันประชุมเสร็จ ค่อยไปรับเธอ”
“ไม่ต้องไม่ต้อง คุณนายฉีจะส่งฉันกลับไป คุณตั้งใจทำงาน” น้ำเสียงของเวินจิ้งเบาลง
มู่วี่สิงฟังออกคำพูดของเธอดูไม่ธรรมชาติ ดวงตาสีดำเคร่งขรึม
เวินจิ้งรีบวางสาย กลับรู้สึกผิดเล็กน้อย
เฮ้อ ชัดเจนกับฉีเซินก็ไม่ได้ทำอะไร แต่เพราะไม่อยากทำให้มู่วี่สิงโกรธ
เธอใส่ใจเขามากจริงๆ
“ทำไมฉันถึงรู้สึก เธอเหมือนกำลังเล่นชู้กับฉัน” ฉีเซินล้อเลียน
เวินจิ้งจ้องมองเขาอย่างใจเย็น “น้องชาย เล่นชู้คำนี้อย่าใช้มั่วซั่ว
“ไม่แน่เราอาจไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ” ฉีเซินพูดกะทันหัน
“ฉันไม่ผิดประเพณีกับนายหรอก” เวินจิ้งพูดเย็นชา
“ใครจะรู้ ถ้าหากเราไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด เธอจำไว้ ฉันเป็นตัวเลือกหมายเลขหนึ่งของเธอ” ฉีเซินเข้าใกล้ ตากระพริบเป็นประกาย
เวินจิ้งเลี่ยงสายตาของเขา อดไม่ได้ที่จะกรอกตาบน
ยังเป็นตัวเลือก…
“ฉีเซิน นายโรคจิตรึเปล่า ฉันไม่สนใจนาย”
“เรื่องของวันข้างหน้า ตอนนี้ตอบไม่ได้”
“เมื่อก่อน ตอนนี้ ต่อไป นายจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ได้” เวินจิ้งกระแทกเสียงไป
“เธอยืนยันเป็นมู่วี่สิงแล้วเหรอ?” น้ำเสียงไม่พอใจของฉีเซิน
เวินจิ้งหันไป แม้ว่าเธอจะเปิดใจไปแล้ว แต่ท่าทีของมู่วี่สิงกลับไม่สามารถทำให้เธอมั่นคงได้
เธอเชื่อที่เขาพูด ว่าจะไม่จากเธอไปไหน
แต่ว่า เธออยากให้เขาตอบเหมือนกัน
เธอรู้สึกว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ เพียงแต่ เขาไม่เคยยอมรับ
หัวใจของเวินจิ้งก็เจ็บทันที
เธอคิดว่าตัวเองไม่มีทางผิดหวังกับการชอบความกล้าหาญของใครสักคนอีก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับมู่วี่สิง เธอเต็มใจ
“พี่สาวของฉัน ฉันยังรอว่าต่อไปเธอจะร้องไห้ในอ้อมแขนของฉัน”
“ไม่มีวันนั้น”
ฉีเซินหรี่สายตา วันนั้น ไม่นานก็ถึง
…
คลับซีเซิง
ขณะที่เวินจิ้งเดินตามฉีเซิน คนในห้องส่วนตัวก็ถึงกันแล้ว
ร่างสูงหันหลังไปทางเวินจิ้ง ด้านข้างหล่อเหลาและมีเสน่ห์
แสงสลัว ใบหน้าของผู้ชายค่อยๆหันมา
หลิงอี้?
เธอถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ไม่คิดว่าจะเจอเขาอีกครั้ง
ความกลัวบนใบหน้าของเธอฉีเซินเห็นอย่างชัดเจน รอยยิ้มลึกซึ้ง
“คุณหลิง ขอโทษที่มาสาย”
หลิงอี้นั่งตรงกลาง สายตามองไปที่เวินจิ้งอย่างปิดบังไม่ได้
ผู้หญิงคนนี้ ยังกล้ามาปรากฏตัวตรงหน้าเขา
“นี่คือพี่สาวของฉัน เวินจิ้ง” ฉีเซินแนะนำ
“เวินจิ้ง” หลิงอี้เคี้ยวชื่อนี้ ค่อนข้างเหมาะกับเธอ
ไม่ว่าเมื่อไหร่ อารมณ์อ่อนโยนและเงียบสงบของเธอทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจ
“คุณหลิง” เวินจิ้งพูดเสียงเบา
เธอรู้ ว่าฉีเซินนำความเดือดร้อนมาให้เธอ
เธอถลึงตาใส่เขา และกระซิบ “นายจงใจ?”
“ฉันจงใจอะไร?” ฉีเซอนพูดล้อเล่น
เวินจิ้งขมวดคิ้ว การไร้การแสดงทางสีหน้าของฉีเซิน ทำให้เวินจิ้งสงสัย
แต่เธอนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ เธอกับหลิงอี้รายงานอย่างใกล้ชิด โดยไม่มีใบหน้าเต็มของเธอ
หรือว่าฉีเซินจะไม่ร้จริงๆว่าเธอรู้จักหลิงอี้?
“ไม่มีอะไร” เวินจิ้งหันไป
“เธอรู้จักกับหลิงอี้?”
หลิงอี้พูด “อืม ก่อนหน้านี้ฉันเข้าใจผิดคิดว่าคุณเวินเป็นคู่หมั้นของฉัน ทำให้เธอเดือดร้อนมาก ไม่คิดว่าจะเป็นพี่สาวของนาย”
“พี่สาวของฉันใจดีมาก” ฉีเซินมองเวินจิ้ง “พี่สาว เธอไม่รังเกียจความผิดของคุณหลิง ใช่ไหม?”
เวินจิ้งยิ้มเห่ยๆ “เป็นความเข้าใจผิด อธิบายให้ชัดเจนก็พอแล้ว”
ไม่แคร์ไม่ได้ แต่เธอก็ไม่ไปจุกจิก
“อืม งั้นเรามาคุยเรื่องทางการ”
ฉีเซินและหลิงอี้ต้องการร่วมมือกันในการพัฒนายาตัวใหม่ เวินจิ้งน่าเบื่อ และไม่มีเจตนาที่จะสอดแนมในความเป็นส่วนตัวเชิงพาณิชย์ของผู้อื่น
อย่งไรก็ตาม สาวตาที่เหมือนมีอะไรและไม่มีอะไรของหลิงอี้ส่งมา ทำให้เธอเหมือนนั่งอยู่บนเข็ม
“แผนของคุณฉีนั้นดีมากแต่ผมยังต้องกลับไปพูดคุยกับผู้บริหาร” หลิงอี้ไม่ได้เซ็นชื่อทันที
ฉีเซินไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ขยิบตาให้เวินจิ้ง
เวินจิ้งงง เขาบอกให้เธอเป็นแค่ “ท่อนไม้” ไม่ใช่เหรอ นี่เธอยังต้องโน้มน้าวด้วยเหรอ?
“คุณเวินคิดยังไงครับ?” หลิงอี้ถาม
สายตาบังคับของฉีเซินมองมา
เวินจิ้งหนังหัวชา การทำงานนี้ไม่ง่ายจริงๆ…
“คุณหลิงคิดว่ายังมีปัญหาอะไรอีก?”เวินจิ้งยิ้ม
“ยาตัวใหม่นี้ในท้องตลาดมีประเภทที่คล้ายกัน แต่ผู้ชมไม่กว้าง และยอดขายไม่สูง”
“ยอดขายของยาประเภทเดียวกันไม่สูงเพราะช่องการไม่แพร่กระจาย บริษัทยารายใหญ่ยังไม่ได้ทำการวิจัยยาตัวนี้อย่างเป็นทางการ ทำไมคุณหลิงไม่เป็นคนแรกที่เป็นคนกินปู?”
หลิงอี้เลิกคิ้ว แปลกใจกับคำพูดของเวินจิ้ง
นี่ควรเป็นสำหรับมืออาชีพในด้านอุตสาหกรรมที่รู้เท่านั้น
“แต่สุดท้ายแล้วมันเป็นแผนวิจัยและพัฒนามูลค่าหลายพันล้านดอลลาร์ ซึ่งจะรีบเร่งไม่ได้”
“คุณหลิงพูดมีเหตุผล”
เวินจิ้งมองไปทางฉีเซิน แสดงให้เห็นว่าเธอได้พยายามแล้ว
“ฉันรับสายก่อน พี่สาว เธอช่วยสร้างความบันเทิงให้กับคุณหลิงหน่อย” ฉีเซินออกไปประชุมครึ่งทาง
ในห้องเหลือเพียงสองคน เวินจิ้งคิดแค่อยากออกจากที่นี่เร็วๆ
ดึกมากแล้ว มู่วี่สิงน่าจะกลับบ้านแล้ว?
เธอคิดถึงเขามาก…
รู้สึกได้ถึงความว้าวุ่นใจของเวินจิ้ง หลิงอี้หรี่สายตา “ไม่อยากให้ความบันเทิงกับฉัน?”
“หากคุณหลิงมีธุระ รอให้คุณฉีกลับมาค่อยเจรจาต่อรอง” เวินจิ้งทำตัวห่างเหินกับเขา
ความไม่พอใจปรากฏบนใบหน้าของหลิงอี้ “เรื่องก่อนหน้านี้ฉันต้องขอโทษด้วย”
“ฉันไม่ได้โกรธ ฉันรู้ว่าคุณก็ถูกคนทำให้เข้าใจผิด”
“ถ้าหากเธอคือซูยิน ฉันจะพึงพอใจมาก” หลิงอี้ยกริมฝีปากบาง
เวินจิ้งอึ้ง ทันใดนั้นในหัวสมองก็นึกขึ้นมาถึงคำพูดที่หลิงอี้เคยพูดกับเธอ—คบกับเขา
เธอไม่เคยคิดจริงจัง
กลับรู้ ว่าเขาไม่ได้พูดเรื่อยเปื่อย
