บทที่ 301 ตามที่เธอต้องการ
เมื่อได้ยินที่พูด มู่วี่สิงดวงตาเย็นชา ทันใดนั้นก็จับหลังศีรษะของเวินจิ้งรุนแรง และกดจูบอย่างร้อนแรง
เวินจิ้งเบิกตากว้าง รีบผลักเขาออก แต่ก็ช้าไป
ลมหายใจที่ท่วมท้น เธอไม่สามารถหนีไปได้
ราวกับเธอเป็นเหยื่อที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ได้แต่ยอมจำนน!
“อะ!”
วินาทีต่อมา ทันใดนั้นมู่วี่สิงดันเธอออก ลิ้นที่เจ็บปวด เธอกล้ากัดเขา!
เวินจิ้งเช็ดริมฝีปากอย่างหนัก จ้องมองมู่วี่สิงด้วยความโกรธ “คุณอย่าแตะต้องฉัน มู่วี่สิง อย่าลืม ว่าเราหย่ากันแล้ว”
เธอย้ำเตือนเขาอีกครั้ง ความสัมพันธ์ที่พวกเขาหย่าร้าง
ดี ดีมาก!
ดวงตาของมู่วี่สิงปรากฏความดุร้าย จับข้อมือของเธอแรงๆ และโยนเธอไปที่เตียงอย่างรุนแรง
เวินจิ้งเบิกตากว้าง สายตามองมู่วี่สิงที่ยิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ามา หัวใจเต้นรัว
เธอชินกับสายตาแบบนี้ของเขามาก
“มู่วี่สิง คุณเห็นด้วยกับการหย่า ตอนนี้คุณ หมายความว่ายังไง!” เวินจิ้งจ้องมองเขา ด้วยน้ำเสียงโกรธ
เขาเห็นเธอเป็นอะไร?
ในเมื่อหย่ากันแล้ว ก็ไม่เกี่ยวข้องกับเธออีก แล้วทำไมตอนนี้ถึงทำเช่นนี้
เธอไม่เข้าใจ
เมื่อได้ยินที่พูด สายตาของผู้ชายเปลี่ยนไป ริมฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย เขาพูดเงียบๆว่า “การหย่า เป็นไปตามที่เธอต้องการใช่ไหม?”
เวินจิ้งเงียบ นานกว่าจะเข้าใจความหมายในคำพูดของมู่วี่สิง
“ใช่ เป็นไปตามที่ฉันต้องการ” เธอปากไม่ตรงกับใจ
“อืม คุณเวิน ยินดีด้วย” มู่วี่สิงถอยออกอย่างเย็นชา ไม่ได้อยู่ต่อ มู่วี่สิงรีบออกจากทันที
ภายในบ้านหลังใหญ่ เหลือเพียงเธอเท่านั้น
มีเพียงกลิ่นอายของมู่วี่สิงที่ยังไม่หายไปไหน
ยินดีด้วย
คำพูดของเขายังก้องอยู่ในหู เวินจิ้งหัวเราะอย่างประชด
ที่แท้เขาคิดเช่นนี้เอง
เก็บของใช้ในชีวิตประจำวัน ก่อนที่เวินจิ้งจะจากไป ได้เอากุญแจวางไว้บนโต๊ะ
คาดว่าต่อไป เธอคงไม่กลับมาอีกแล้ว
มีสิ่งเดียวที่ยังอยู่เหมือนกัน ยังมีแหวนแต่งงาน ในงานแต่งที่มู่วี่สิงมอบให้เธอ
…
ที่ประตู รถคาเยนน์คันสีดำจอดอยู่ใต้ร่มของต้นไม้
ผู้ชายมองแผ่นหลังที่ผอมบางของเวินจิ้ง สายตาทอดมองอยู่นาน
นาน กว่าจะเปิดประตู และขึ้นไปการ์เด้นมู่เจียวาน
มองกุญแจและแหวนบนโต๊ะ เขาหยิบขึ้นมา กำไว้ในฝ่ามือแน่นหนา
เมื่อกลับถึงถนนอันหนิง เวินจิ้งเพิ่งพบว่ามีสายที่ไม่ได้รับหลายสาย
ส่วนใหญ่เป็นหลินเวยที่โทรมา
ไม่นาน มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอรับสาย
“คุณนายหลิน”
“เสี่ยวจิ้ง ปู่ของเธอเข้าโรงพยาบาล เมื่อกี้เกือบช่วยชีวิตไว้ไม่ทัน หมอบอกว่า ตามสถานการณ์ตอนนี้ เขาอยู่ได้ไม่ถึงเดือนนี้แล้ว” น้ำเสียงร้องไห้ของหลินเวยดังมา
เวินจิ้งขมวดคิ้ว สำหรับคุณปู่ ค่อนข้างเป็นกังวลอยู่
แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาทำกับเธอ เธอไม่สามารถอภัยให้เขาได้
“คุณนายหลิน รบกวนคุณช่วยดูแลเขาให้ดี” น้ำเสียงของเวินจิ้งเย็นชา
“เธอเข้ามาดูคุณปู่เถอะ เขาอยากเจอเธอ เสี่ยวจิ้ง ยังไงเขาก็เป็นปู่ของเธอ” น้ำเสียงของหลินเวยขอร้องเล็กน้อย
เวินจิ้งเม้มริมฝีปาก ในที่สุดก็อดทนได้ แล้ววางสาย
ไม่นาน สายของหลิงอี้โทรเข้ามา
เวินจิ้งนึกอยู่แล้ว ว่าต้องเป็นเรื่องของคุณปู่ เธอจึงปิดเครื่อง
แต่ ในใจก็ยังเป็นห่วง
กลางคืน เธอซื้อตั๋วไปประเทศบี
และไม่รู้ว่าคุณปู่อยู่โรงพยาบาลไหน เธอไปพักที่โรงแรมก่อน แล้วเปิดมือถืออีกครั้ง
ในไม่ช้าสายของอั้ยเถียนโทรมา
“ทำไมเธอไปประเทศบีอีกแล้ว? ฉันกลับมาประเทศบีแล้ว เธออยู่ไหน?” อั้ยเถียนถามอย่างเป็นห่วง
ก่อนหน้านี้เธอมาพักร้อนที่ต่างประเทศกับครอบครัว พอดีกับตอนที่เวินจิ้งมาประเทศบี
“ฉันอยู่…” เวินจิ้งแจ้งที่อยู่ของโรงแรม
อั้ยเถียนรีบมาอย่างใจร้อน ทั้งสองไม่เจอกันนาน ครั้งนี้ได้เจอกันสักที
“ที่รักของฉัน ดูเธอสิผอมจนเป็นแบบนี้แล้ว” อั้ยเถียนจับหน้ารูปไข่ของเวินจิ้งด้วยความเจ็บปวดแทน เนื้อก็ไม่ค่อยมีแล้ว
เป็นจริงที่ การอกหักจะทำให้คนซีดเซียว
“ที่ไหน น้ำหนักของฉันไม่ลด”
“โอเค บอกฉันว่าเธอได้ไปหามู่วี่สิงไหม?”
เมื่อครู่ในสายรู้ว่าเวินจิ้งมาแล้ว อั้ยเถียนอะไรก็ยังไม่ได้ถาม
“ฉันได้เจอมู่วี่สิงแล้ว แต่ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ทุกคนต่างก็ยอมรับความจริงของการหย่า” เวินจิ้งนึกถึงอารมณ์ของมู่วี่สิงในตอนเช้า แม้ว่าต่อมาทั้งสองจะมีการติดต่อกันอย่างใกล้ชิด แต่นั่นก็ไม่สามารถอธิบายอะไรได้
สุดท้าย เขาก็จากไป
นับจากนี้ไป เธอก็ต้องยอมรับความจริงแล้ว
“อะไรนะ? จิ้งจิ้ง เธอจะบ้าเหรอ ตระกูลหลินให้เธอหย่า เธอก็หย่าจริงๆ!” อั้ยเถียนไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้
“เธอรู้ไหม ว่าฉันก็เคยต่อสู้ แต่สุดท้าย ผลก็ยังเป็นแบบนี้”
“อย่างนั้นก็แต่งงานใหม่!” อั้ยเถียนพูดด้วยความโกรธ
เมื่อได้ยินที่พูด เวินจิ้งขมวดคิ้ว ครั้งแรกที่เธอแต่งงานกับมู่วี่สิงก็ไม่มีเหตุผล
ถ้าหากมีโอกาสอีกครั้ง เธอจะต้องมีเหตุผลเยอะขึ้น
จะไม่ติดกับอีกแล้ว
“ตอนที่ร่างกายของฉันรับไม่ไหว ตอนนั้นความคิดเดียวของฉันคือ หากฉันต้องตาย ฉันก็จะไม่หย่า”
เวินจิ้งยิ้ม “ฉันรู้ชัดเจนว่า ฉันออกจากมู่วี่สิงไม่ได้ แต่เธอดูฉันตอนนี้ ก็เดินออกมาแล้ว”
ออกจากการ์เด้นมู่เจียวาน ตอนที่ถอดแหวนแต่งงาน เธอได้เปลี่ยนไปแล้ว
เรียนรู้ที่จะปล่อยวาง
เดิมทีการแต่งงานในครั้งนี้ก็เป็นแค่การสัญญา แค่อุบัติเหตุ แต่ตอนนี้ทุกอย่างได้กลับมาอยู่ในสภาวะเดิม
“จิ้งจิ้ง ฉันเจ็บปวดแทน ทำไมหลินเจิ้งต้องแยกพวกเธอออกจากกัน”
เธอรู้ว่ายากแค่ไหนการที่เวินจิ้งจะเริ่มความสัมพันธ์ครั้งใหม่ ตอนนี้เธอได้ปล่อยวางเรื่องทุกอย่างของเมื่อก่อนแล้ว
แต่ก็ต้องทุกข์ทรมานกับการเปลี่ยนแปลงดังกล่าว
“คุณปู่ต้องการควบคุมชีวิตของฉัน ตั้งแต่ฉันกลัยไปตระกูลหลิน เส้นทางอนาคตของฉันก็ถูกวางแผนไว้แล้ว”
“สุดท้าย ยังไงเธอก็สอบเข้าบัณฑิตวิทยาลัยได้สำเร็จ อย่างนั้นก็ตั้งใจเรียนหนังสือดีๆ ยังไม่ต้องนึกเรื่องอื่น” อั้ยเถียนเอาใจ
เวินจิ้งยิ้ม “ฉันก็คิดอย่างนี้ เธอรู้มาตลอด ฉันก็ไม่สามารถยอมแพ้การเป็นหมอได้”
“จิ้งจิ้ง ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะสนับสนุนเธอ แต่ว่าฉันเจ็บปวดแทนเธอกับคุณหมอมู่…”
“ใช่แล้ว ตอนนี้เธอกลับมา ไม่ใช่ว่าถูกจับเหรอ?” อั้ยเถียนเรียกสติกลับมา
“คุณปู่เข้าโรงพยาบาล ฉันอยากไปดูๆ”
“ฉันรู้ว่าเธอต้องใจอ่อน แต่ว่ายังไงก็เป็นคนในครอบครัว ฉันเข้าใจ”
“แต่ฉันไม่รู้ว่าคุณปู่อยู่โรงพยาบาลไหน อาจต้องขอร้องให้เธอช่วยตรวจสอบ”
“รอข่าวจากฉัน เธอไม่ต้องพักโรงแรมแล้ว เธออยู่ที่ไหน ฉันให้คนขับไปรับเธอ”
“ฉันไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอนะ”
“เฉินเซียวเดินทางเพื่อธุรกิจแล้ว ในบ้านมีแค่ฉัน เธอจะทนให้ฉันอยู่ห้องโล่งๆคนเดียวเหรอ?” น้ำเสียงของอั้ยเถียนนั้นช่างน่าสังเวช
“ก็ได้ แต่สามีของเธอเดินทางเพื่อธุรกิจบ่อยเกินไปรึเปล่า” เวินจิ้งถามอย่างช่วยไม่ได้
เกือบทุกครั้งที่ได้คุยกับอั้ยเถียน เฉินเซียวมักไม่อยู่บ้าน
“ฉันชินแล้ว เขาเป็นคนยุ่ง เธอรีบมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน…”
ตอนนี้อั้ยเถียนและเฉินเซียวอาศัยอยู่ในบ้านเดี่ยวใจกลางเมือง การตกแต่งนั้นเรียบง่าย แต่มัน…ก็เรียบง่ายเกินไปจริงๆ
ส่วนใหญ่จะเป็นเฟอร์นิเจอร์ การตกแต่งเหมือนไม่ได้ใช้ความคิด
เมื่อมาถึงเวินจิ้งก็รู้สึกอึดอัดมาก
เมื่อก่อนเธอเคยอาศัยที่การ์เด้นมู่เจียวาน อบอุ่นกว่าที่นี่เยอะมาก
