บทที่335 ของของผม ก็คือของคุณ
เวินจิ้งตัวแข็งทื่อไม่ขยับ จูบของผู้ชายนั้นเร่าร้อน เหมือนกับว่าจะเผาเธออย่างนั้น
เรียกสติกลับคืนมาได้ เธอรีบผลักเขาออกทันที
แต่ว่าจะต่อต้านเขาได้ยังไง จูบของเขายิ่งจูบยิ่งรุนแรงมากขึ้น
แก้มของเวินจิ้งแดงก่ำ ทั้งสองคนไม่ได้สัมผัสใกล้ชิดแบบนี้มานานมากแล้ว
ปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกายนั้นไว้เกินไป เธอรับไว้ไม่ไหว
ทำได้แค่เพียงยกขาขึ้น และเตะขึ้นอย่างแรง
มู่วี่สิงรีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว สายตาเปลี่ยนเป็นลึกและอันตรายเป็นอย่างมาก
“คุณนายมู่ ” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำลงเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ
เวินจิ้งรู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัว
เธอหมุนตัวกลับ “คุณอย่าซี้ซั้วเข้ามา ด้านนอกมีคน ”
คางถูกมู่วี่สิงดึงไว้อยู่ เธอไม่สบตาเขาไม่ได้
“ถ้าไม่มีคน คุณก็อนุญาตให้ผมเข้ามาได้แล้ว? ” ริมฝีปากบางของเขาฉีกยิ้ม
“ไม่มีทาง! พวกเราหย่ากันแล้ว! ” เวินจิ้งพูดด้วยความโกรธ
ได้ยินคำพูดนั้น สายตาของผู้ชายนั้นก็ยิ้มอย่างลึกซึ้ง
“เวินจิ้ง คุณสวยมากๆ ” ริมฝีปากบางของเขาบรรจงลงมาที่ข้างหูของเธอ สายตาหยุดมองที่เรือนร่างของเธอ
ยืนอยู่หน้ากระจก เวินจิ้งมองตัวเองที่อยู่ในกระจก คอของชุดออกแบบเป็นคอVเล็กๆ ชุดขับผิวให้ดูขาว กระดูกไหปลาร้าที่ละเอียดอ่อนงดงาม รอบเอวที่เหมาะพอดี ขาวบริสุทธิ์สะอาดไปทั้งตัว
แต่เหมือนกับว่า เข้าร่วมงานวันเกิดของคุณปู่ ไม่จำเป็นต้องแต่งตัวอลังการมากขนาดนี้
เวินจิ้งรีบเปลี่ยนชุดคืนทันที แต่กลับพบว่ามู่วี่สิงได้จ่ายเงินไปแล้ว
เธอรีบไปห้ามเขาในทันที “มู่วี่สิง ฉันไม่ซื้อชุดนี้ ”
“หือ? ” เขาขมวดคิ้ว
“ลองดูชุดอื่นๆ ”
แต่ว่ามู่วี่สิงได้เซ็นชื่อลงไปในบิลแล้ว……
พนักงานร้านห่อชุดเสร็จเรียบร้อย เวินจิ้งไม่ได้รับ พนักงานทำได้แค่ส่งให้มู่วี่สิง
“ไม่อยากใส่ชุดนี้ ก็ไปเลือกอีก ”
เวินจิ้งเลือกชุดสีดำตามสีต้องการ เดินไปที่เคาน์เตอร์คิดเงิน เธอยืนยันที่จะซื้อเอง
แต่พนักงานร้านรู้สึกลำบากใจ “คุณเวินค่ะ คุณผู้ชายมู่ได้ผูกเงินจำนวนหนึ่งกับทางร้านพวกเราแล้ว หลังจากนี้คุณเวินซื้อของในร้านของพวกเราก็สามารถใช้ยอดเงินที่เหลือซื้อได้โดยตรงเลยค่ะ ”
เวินจิ้ง : ……
เธอหันหน้าไปมองมู่วี่สิง “คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ ”
“คุณควรที่จะได้รับ ” มู่วี่สิงสายตาลึกซึ้ง
เวินจิ้งตกอยู่ในภวังค์สายตาของเขาชั่วขณะหนึ่ง
รับกล่องชุดมา เวินจิ้งก็เดินจากร้านเสื้อผ้าไป มู่วี่สิงเดินตามเธออยู่ด้านหลังตลอด
ไม่ได้ขึ้นรถ เวินจิ้งเดินข้ามไปธนาคารฝั่งตรงข้ามโดยตรง
เพราะว่าจำนวนเยอะเกินไปไม่สามารถโอนไปได้ทันที เวินจิ้งถอนเงินออกมา
“นี้คือเงินค่าชุด ”
สีหน้าของมู่วี่สิงนิ่งเงียบมาก สำหรับเงินที่เวินจิ้งยื่นมาให้ เขาไม่ได้รับ
“ของที่ให้แล้ว ผมไม่รับคืน ” มู่วี่สิงพูดอย่างเย็นชา
“ฉันไม่อยากติดค้างสิ่งของอะไรไม่ว่ากับใครก็ตาม ”
“ของของผม ก็คือของของคุณ ” มู่วี่สิงจับข้อมือของเธอ ทันใดนั้นก็ดึงเวินจิ้งเข้ามาในอ้อมกอดทันที
รับเงินของเธอมา เขายื่นคืนเคาน์เตอร์ไป “ช่วยฝากเงินของเธอกลับไป! ”
พนักงานที่เคาน์เตอร์รู้สึกมีความลำบากนิดหน่อย มองไปที่เวินจิ้ง “คุณเวิน จะ……”
“รบกวนคุณเอาเงินพวกนี้โอนไปที่บัญชีนี้ ” เวินจิ้งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หมุนตัวกลับไปเขียนเลขบัญชี เลขบัตรธนาคารของมู่วี่สิง
สายตาของมู่วี่สิงเยือกเย็นเป็นน้ำแข็ง
เขาเรียกผู้จัดการธนาคารออกมา “หยุดทำธุรกรรมใดๆของคุณผู้หญิงคนนี้ ”
พูดจบ ก็ลากเวินจิ้งออกจากประตูมา
“มู่วี่สิง! ” เวินจิ้งโกรธ
“เวินจิ้ง ของที่ผมให้คุณ คุณไม่อยากได้ ก็ต้องเอา! ” เขาสีหน้าเข้มงวด ยากที่จะโต้แย้งได้
เห็นมู่วี่สิงจะให้เธอขึ้นรถ เวินจิ้งสะบัดแขนเขาออก
“ฉันสามารถกลับเองได้ ” พูดเสร็จ ก็หมุนตัวแล้วเดินไปที่รถแท็กซี่ที่อยู่ด้านหลัง
เข้าไปนั่งบนรถ เวินจิ้งก็มองหน้าต่างด้านนอก มู่วี่สิงยังคงมองเธอ
เป็นความผิดของเธอเหรอ……เธอเหมือนมองเห็นสายตาที่ผิดหวังของมู่วี่สิง
เธอต้องตาลายแน่ๆ
ในตอนนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นวีแชทของมู่วี่สิง
พรุ่งนี้ผมจะไปรับคุณ
เวินจิ้งไม่ได้ตอบกลับ
มองดูชุดที่อยู่ด้านข้าง เธอค่อยๆเรียกสติกลับคืนมา
ของที่ผมให้คุณ คุณไม่อยากได้ ก็ต้องเอา……
……
พลบค่ำ วันต่อมา
รถของมู่วี่สิงขับมาถึงด้านล่างหอพัก
เมื่อตอนที่เวินจิ้งลงมา มู่วี่สิงก็ถึงแล้ว เหมือนกับว่ารอเธอมาตลอดเวลา
เธอเดินอ้อมไปทันที คนบางคนก็กลับลงจากรถมาขวางเธอไว้
“ผมไปส่งคุณ ” ถึงแม้จะเป็นเสียงที่อ่อนโยน แต่เวินจิ้งฟังแล้วรู้สึกว่าเป็นการบ่งชี้แบบบังคับ
“ฉันไปเอง ”
แต่ว่ามู่วี่สิงไม่ได้ให้โอกาสเธอ จับข้อมือของเธอลากไปที่รถ
“มู่วี่สิง! ”
“เวินจิ้ง อย่ามาท้าทายกับความอดทนของผมนะ ” น้ำเสียงของมู่วี่สิงค่อนข้างเย็นชา
เขาไม่ชอบการขัดแย้งต่อต้านของเธอ
“พวกเราเลิกกันแล้ว ประธานมู่อย่าพูดประโยคอะไรที่ทำให้คนเข้าใจผิด ” เวินจิ้งน้ำเสียงเย็นชา
“คุณเข้าใจผิดอะไร? ” เขาถาม
เวินจิ้งเม้มปาก เธอจะเข้าใจผิด……ว่าที่แท้มู่วี่สิงชอบเธอ
แต่เธอไม่กล้าคิด
“ระหว่างพวกเรา ไม่ว่าใครก็ไม่ควรมาก้าวก่ายซึ่งกันและกัน”
“คุณทำได้ไหม? ” มู่วี่สิงเลิกคิ้ว
“ฉันทำได้ ” เวินจิ้งรีบพยักหน้าทันที คำพูดนี้พูดให้มู่วี่สิงฟัง และก็พูดให้ตัวเองฟัง
“ถ้านี้เป็นสิ่งที่คุณอยากได้ ผมก็จะสัญญากับคุณ ”
“จริงไหม? ” เวินจิ้งไม่ค่อยเชื่อ
และก็มีความแปลกใจนิดๆ
“เงื่อนไขคือ คืนนี้เป็นคู่ผม ”
“คุณจะขาดคู่หนึ่งคนเหรอ? ” เวินจิ้งบ่น
ใบหน้าที่รูปหล่อของมู่วี่สิง ในฐานะนี้ ผู้หญิงที่อยากจะเป็นคู่ของเขาเยอะมากจนนับไม่ถูกต่างหากถึงจะถูก
“ขาด ”
เวินจิ้ง : ……
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถเก๋งขับมาจอดที่หน้าประตูโรงแรมหกดาว
เวินจิ้งสวมรองเท้าส้นสูง ชุดสีดำล้วนขับผิวขาวของเธอ ขาเรียวยาวทำให้คนหลงใหล
ควงแขนมู่วี่สอง ทั้งสองคนเดินเข้ามาก็เป็นที่จับตามองของคนไม่น้อย
แต่ก่อนงานแต่งของมู่วี่สิงกับเวินจิ้งก็ไม่ได้มีการคุยโม้ แต่ก็เรื่องการแต่งงานของทั้งสองคนก็ค่อยๆแพร่ออกไป
แต่ทั้งสองคนหย่ากันแล้วกลับไม่ได้เปล่าประกาศ ในสายตาของผู้คนส่วนมาก ยังคิดว่าพวกเขาสองคนยังคงมีความสัมพันธ์แบบสามีภรรยาอยู่
งานเลี้ยงนี้ส่วนมากเป็นเพื่อนและคนในตระกูลมู่ คนที่มู่วี่สิงรู้จักนั้นไม่น้อย แป๊บเดียวก็ถูกคนมากมายล้อมรอบเข้ามาคุยด้วย
เวินจิ้งถือแก้วแชมเปญ ยืนอยู่ข้างมู่วี่สิงอย่างเงียบๆ
เลื่อนสายตาไป มู่เฟิงและเย่ชิ่นก็เดินเข้ามาแล้ว
มูเฉิงเห็นหน้าสองคนนี้ สีหน้าก็นิ่งขึ้นมาทันที
เขาสั่งบอดี้การ์ดทันที “เอาพวกมันออกไป! ”
มู่เฟิงยิ้มๆ สีหน้าไม่แคร์อะไร “พ่อ ผมมาอวยพรวันเกิดให้พ่อนะ ของขวัญมาส่งแล้ว ผมก็จะจากไปเอง ”
“คุณพ่อ สุขสันต์วันเกิด ” เย่ชิ่นยื่นของขวัญอย่างอ่อนโยน
เป็นชุดเซตโบราณที่ดีที่สุด มูเฉิงชอบสะสมของโบราณมากใครๆก็รู้กันหมด แต่ในตอนนี้ เขากลับทำลายของโบราณนั้นแตกกระจายอย่างไม่แคร์
ช่วงเวลานี้ ทำให้แขกที่อยู่รอบๆเข้ามาดู
สีหน้าของเย่ชิ่นไม่น่าดู ค่อยๆก้มศีรษะล้มไป ทำตัวน่าสงสาร
มู่เฟิงโกรธมาตั้งนานแล้ว ประคองเย่ชิ่นอย่างระมัดระวัง เมื่อตอนที่ตำหนิมูเฉิงนั้นก็กลับโกรธอย่างมาก “พ่อ เย่เย่มีความจริงใจที่จะมาอวยพรวันเกิดให้พ่อนะ ”
“ยังจะตกตะลึงอะไร เอาพวกมันออกไป! ” มูเฉิงไม่สนใจพวกเขาสองคนแม้แต่น้อย
“คุณปู่ อย่าโกรธเลย วันนี้เป็นวันเลี้ยงฉลองวันเกิด ล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน……” มู่เหิงเดินเข้ามาพูดโน้มน้าว
“มู่เฟิงไม่ใช่คนในตระกูลของพวกเราตั้งนานแล้ว! ” มูเฉิงพูดอย่างโมโห
