บทที่ 35 ความจริงปรากฏ
ผู้อำนวยการตามเข้ามาในห้องทำงานของมู่วี่สิง “เรื่องนี้คุณรู้มาตั้งนานแล้วใช่มั้ย? ทำไมถึงไม่บอกผม?”
“ไม่จำเป็น” มู่วี่สิงบอกหน้านิ่ง
“คุณ…ช่างเถอะๆ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ตระกูลเย่บอกว่าจะช่วยบริจาคทุนสำหรับตึกใหม่ บอกว่าถือเป็นการชดเชยให้คุณ”
มู่วี่สิงมองรายชื่อผู้ป่วย ตอบรับเสียงเย็นไปคำนึง
ผู้อำนวยการเข้าในอารมณ์ของมู่วี่สิงก็พูดอะไรมากอีก
บ่ายวันนี้มู่วี่สิงมีตรวจเคสคนไข้ อั้ยเถียนลงทะเบียนไว้แต่เนิ่น ๆแล้ว อ่านข่าวรอเรียกอยู่ข้างๆ
“ในที่สุดความจริงก็ปรากฏแล้ว ฉันรู้ตั้งนานแล้วว่าคุณหมอมาไม่มีทางใช้ยาผิด ยัยคนไข้นั่นก็เหลือเกิน กล้าใช้ยาเองมั่วซั่ว!” อั้ยเถียนพูดอย่างขัดเคือง
เวินจิ้งดูแล้วสมองก็อดไพล่คิดไปถึงสายเมื่อเช้าที่ได้รับตอนตื่นนอนไม่ได้
ตอนที่เหม่ออยู่นั้น อั้ยเถียนก็ดึงเธอเข้าไปในห้องตรวจ มู่วี่สิงเห็นเวินจิ้งก็ขมวดคิ้วน้อยๆ
เวินจิ้งจงใจทำเป็นไม่เห็นเขา ยืนอยู่ตรงตำแหน่งใกล้ประตู
“ครั้งนี้ใช้ยาหมดแล้วถ้าไม่มีอาการอะไรก็ไม่ต้องมาแล้วครับ” มู่วี่สิงดูเคสผู้ป่วย
ตอนที่อั้ยเถียนเดินออกไปใบหน้าก็ท้อแท้
“ฉันคิดว่าเดือนหน้ายังจะได้มาเจอหมออีกแท้ๆ”
“ใครเขาจะชอบมาโรงพยาบาลกัน หายแล้วก็ถือว่าดีแล้วไง” เวินจิ้งใบหน้ามืดครึ้ม
ตั้งแต่เข้ากลุ่มแฟนคลับของมู่วี่สิงเธอก็ได้พบกับยิ่งมีแฟนคลับที่แปลกเสียยิ่งกว่าแปลก แถมยังบ้าคลั่งยิ่งกว่าอั้ยเถียนเสียอีก
“เธอจะรองคุณหมอมู่เลิกงานมั้ย?” อั้ยเถียนถามเธอ
เวินจิ้งย่นคิ้ว ตอนนี้ยังห่างจากเวลาเลิกงานของมู่วี่สิงอีกนาน เธอสั่นหน้า
มาตอนนี้หลี่ซานก็เดินเข้ามา เวินจิ้งจำเธอได้ เป็นพยาบาลเลขาของมู่วี่สิง
“คุณเวิน คุณหมอมู่บอกว่าให้คุณรอเขาเลิกงานค่ะ”
อั้ยเถียนขยิบตาให้เธอคลุมเครือ “งั้นฉันไม่ขอเป็นก้างละ”
ยังคงเป็นห้องทำงานของมู่วี่สิง เวินจิ้งนั่งลงบนโซฟา สายตามองไปรอบ ๆ
เวลานี้เองก็เผลอไปสะดุดเข้ากับถองใบใหญ่ เป็นถุงร้านสะดวกซื้อที่เธอกับอั้ยเถียนไปซื้อมา
ดูเหมือนว่าเขายังไม่ได้เปิดดูเลยนี่?
เวินจิ้งเดินเข้าไป ดึงถุงขนมมากมายพวกนั้นออกมา รอจนมู่วี่สิงกลับมาค่อยให้เขากิน
วางถุงขนมพวกนั้นแล้วเวินจิ้งก็มองถุงร้านสะดวกซื้อ พอดูที่ก้นถุงก็เห็นกล่องเล็กๆหนึ่งใบ
เธอคว้ามันขึ้นมาดู หลังจากอ่านตัวอักษรด้านบนแล้วใบหน้าก็ร้อนฉ่า
อั้ยเถียนซื้อถุงยางมาด้วยงั้นเหรอเนี่ย?
ตอนนี้เองที่มู่วี่สิงผลักประตูเข้ามา เวินจิ้งชะงักค้าง หดไม้หดมือเข้ามาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
“เอ่อ” เธอกัดปาก วางของในมือลงในกระเป๋า ซ่อนสิ่งนั้นไว้
มู่วี่สิงสังเกตเห็นตั้งนานแล้ว ขายาวเดินเข้ามา มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าของเวินจิ้ง จับมือของเธอแล้วก็ดึงของที่เธอซ่อนไว้ออกมา
Okamoto 003?
ดวงตาของชายหนุ่มลึกล้ำ น้ำเสียงแฝงแกมหยอก “คุณนายมู่ยั่วผมงั้นเหรอ?”
เวินจิ้งกัดปาก หลบจากสายตาของเขา “ฉันไม่ได้ซื้อนะ”
“งั้นเหรอ?” มู่วี่สิงหยุดอยู่ครู่หนึ่ง ควานหาใบเสร็จในถุงร้านสะดวกซื้อ ด้านบนมีชื่อเซ็นเอาไว้ว่าเวินจิ้ง
อั้ยเถียน ที่นี่จงใจเล่นงานฉันใช่มั้ย!
เวินจิ้งอยากร้องไห้ทว่าไม่มีน้ำตา ยื่นมือไปคว้าถุงยางนั่นกลับมา “ซื้อผิดน่ะ!”
“อยากจะซื้อแบบอื่นเหรอ?” มู่วี่สิงหรี่ตาลง มีแววขบขันอยู่ในนั้น
เวินจิ้งยิ่งเขินกว่าเก่า เขย่งปลายเท้าปิดปากมู่วี่สิง “คุณอย่าพูดจาเลอะเทอะ! ฉันไม่ได้ซื้อจริงๆ!”
มู่วี่สิงกลับถือโอกาสกอดเวินจิ้งเอาไว้ ริมฝีปากเผยออก นิ้วมือของเวินจิ้งก็ถูกเขาเลียเสียแล้ว
เธอตะลึงงัน ความเย็นๆอุ่นๆที่นิ้วมือแพร่ไปทั้งร่าง
มือไม้ชาจนเธอสั่งไปทั้งร่าง
