บทที่ 387 ยิ่งเข้าใกล้ ยิ่งจมลึก
หลิงอี้ยืนอยู่ที่ประตูตลอด คำพูดของคุณหมอเขาก็ได้ยิน หว่างคิ้วขมวดกัน
ตอนที่คุณหมอออกมา เขาอยากจะไล่ตามเขาไป กลับเห็นมู่วี่สิงรอเขาอยู่ที่ห้องทำงานตลอด
สายตาของหลิงอี้เข้ม หลบอย่างข้างนอก
“ศาสตราจารย์มู่ เนื้องอกในหัวสมองของเวินจิ้งกำลังแพร่กระจาย คุณแน่ใจว่าจะปิดบังเธออยู่อย่างนี้?”
“คุณก็รู้ หากผ่าตัด ความสำเร็จในการผ่าตัดไม่เกินห้าเปอร์เซ็นต์”
ข้างนอก หลิงอี้ร่างกายแข็งทื่อไปหมด ประโยคนี้เข้ามาในหูของเขาโดยไม่ตกหล่นเลยสักคำ ร่างกายของเขาอดไม่ได้สั่นเทา
เวินจิ้งเป็น…
เขาเกือบจะผลักประตูเข้าไป ทั้งสองคนเห็นเขา เห็นได้ชัดว่าแปลกใจมาก
หลิงอี้โกรธจนคว้าคอเสื้อของมู่วี่สิง “มู่วี่สิง นายยังคงหลอกลวงเธอตลอด!”
มู่วี่สิงสีหน้าเริ่มตึงเครียด ความเจ็บปวดในสายตาเผยออกมา
เขาเพียงแค่ ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากยังไงดี
ความจริงที่โหดร้ายนี้ แม้แต่เขายังยอมรับไม่ได้
นับประสาอะไรกับเวินจิ้ง
เธอเพิ่งสอบเข้าแพทย์ตามฝันได้ เขาไม่ต้องการให้สิ่งเหล่านี้มาบีบคั้นความเจ็บปวด
“หากไม่ผ่าตัด จะเกิดอะไรขึ้น?” หลิงอี้ถามเย็นชา
คุณหมอข้างๆส่ายหัวแล้วพูด “อาจมีเวลาเพียงแค่สามปี นี่เป็นสถานการณ์ที่ดีที่สุด”
สิ้นเสียง หลิงอี้คลายมือรุนแรง ชกหมัดไปที่กำแพง
และข้างนอก ตอนแรกเวินจิ้งจะมาเอาเวชระเบียนกับคุณหมอ กลับไม่คิดว่า จะมาได้ยินข่าวสายฟ้าในวันที่แดดจัด
เหอะ
เธอยิ้มอย่างขมขื่น แท้จริงแล้วแบบนี้นี่เอง
มิน่า เธอมักปวดหัวทรมานโดยไร้สาเหตุ สุขภาพแย่ลง และเป็นลมเป็นครั้งคราว
ระหว่างสามปี…
นี่ยังเป็นสถานการณ์ที่ดี
เวินจิ้งไม่รู้ว่าตัวเองกลับไปที่ห้องผู้ป่วยได้ยังไง นอนลง เธอหลับตาลง ทั้งที่ทรมานมาก แต่น้ำตาไม่ไหลเลยสักหยด
กอดไหล่ไว้ เธอพาตัวเองหลบอยู่ใต้ผ้าห่ม เหมือนว่าแบบนี้ ความโศกเศร้าก็จะถูกซ่อนไว้
จนกระทั่งเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างนอกจึงทำให้เธอได้สติ
คนที่เข้ามาคือหลิงอี้
มองสายตาของเวินจิ้ง ตึงเครียดมาก
เขาต้องการบอกความจริงกับเวินจิ้ง แต่ว่าคำพูดนั้นกลับพูดไม่ออก
ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจความรู้สึกของมู่วี่สิงแล้ว บางที เขาก็เหมือนกับเขา ไม่โหดร้ายพอ พูดไม่ออก
“ฉันซื้อโจ๊กมาให้เธอ” หลิงอี้เดินเข้าไปใกล้
เปิดโต๊ะเล็กออก ท่าทางของเขาสั่นเทาเล็กน้อย
เมื่อเขาคิดฟุ้งซ่าน โจ๊กร้อนก็หกออกมา
“ขอโทษ…” หลิงอี้รีบทำความสะอาดให้เรียบร้อย
เวินจิ้งส่ายหัวเบาๆ “ไม่เป็นไร คุณกลับไปเถอะ ฉันอยู่คนเดียวได้”
ตอนนี้เธอไม่อยากติดต่อกับใครทั้งนั้น และก็ไม่อยากพูด
“ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอ ฉันนั่งบนโซฟา ไม่รบกวนเธอแน่นอน” สิ้นเสียง หลิงอี้ไม่ได้เข้าไปใกล้อีก
รู้นิสัยของหลิงอี้ ยังไงก็ไล่เขาไปไม่ได้อยู่ดี เวินจิ้งทานโจ๊กอย่างเงียบๆ
ตอนกลางคืน มองการ์ตูนบนมือถือของตัวเอง ทั้งๆที่เป็นการ์ตูนตลก ดูไปดูมาก็อยากจะร้องไห้ขึ้นมา
“หลิงเหยา ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก” น้ำเสียงของเวินจิ้งเย็นชาเล็กน้อย
หลิงอี้เงยหน้า มองสีหน้าของเวินจิ้ง และขมวดคิ้ว
“คุณกลับไปเถอะ” เวินจิ้งพูดอีกครั้ง
หชิงอี้เห็นการต่อต้านในดวงตาของเธอ ไม่ได้ปฏิเสธ
ถ้าหากเธออยากอยู่ลำพัง เขาก็จะไม่รบกวนเธอ
ปิดประตู หลิงอี้เห็นมู่วี่สิงที่อยู่ข้างนอกตลอด
พิงกำแพง นิ้วของเขาหนีบบุหรี่ไว้
“ให้ฉันม้วนหนึ่ง?” หลิงอี้เดินเข้าไปใกล้
มู่วี่สิงโยนบุหรี่ไปหนึ่งกล่อง เหมือนสองคนที่กำลังพูดคุยเรื่องงานพูดคุยเรื่องส่วนตัวบนทางเดิน
“สามารถผ่าตัดได้ไหม?”
“สามารถ แต่โอกาสประสบความสำเร็จนั้นเป็นศูนย์” มู่วี่สิงสีหน้าเครียด
“งั้นนายคิดจะปิดบังเธอไปตลอด?”
“ช้าหน่อย ตัวเธอเองก็จะรู้เองได้”
“ไม่มีวิธีแล้วจริงๆเหรอ?” หลิงอี้ลดสายตาลง ความเจ็บปวดในดวงตาปรากฏ
เวินจิ้งอายุยังน้อย จะยอมรับกับสิ่งที่โหดร้ายแบบนี้ได้อย่างไร
“ฉันจะหาวิธี ฉันจะไม่ให้เธอตาย” คำพูดของมู่วี่สิง แต่ละคำ มีพลัง
เช้าวันถัดไป เวินจิ้งสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
คุณหมอออกยาให้เธอบางส่วน แล้วฉีกป้ายออก
แต่เวินจิ้งรู้ ยาเหล่านี้มีประโยชน์ต่ออาการของเธอ
หลิงอี้ส่งเธอกลับไปวิทยาลัย ระหว่างทางได้บอกให้เธออย่าลืมกินข้าวให้ครบสามมื้อ พักผ่อนให้เพียงพอ อย่าหักโหม
เวินจิ้ง—ตอบรับ สีหน้าเรียบเฉย
ชีวิตในวิทยาลัยทุกอย่างปกติ ใกล้จะปิดเทอมแล้ว ทุกคนกำลังเตรียมตัวสอบ
ทุกวันศุกร์ยังคงเป็นมู่วี่สิงที่มาสอน เวินจิ้งนั่งอยู่แถวหลัง ฟังอย่างตั้งใจ
แต่ครั้งก่อนที่เธอนอนโรงพยาบาลระยะหนึ่ง มีความรู้หลายอย่างที่ตกหล่นไป ตอนนี้เมื่อฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจ
เปิดดูแผนการสอน เธอก็ขมวดคิ้ว
มีการทดสอบเล็กน้อยในห้องเรียน เธอเป็นคนส่วนน้อยที่ไม่ผ่าน ถูกมู่วี่สิง—หลังเลิกเรียนถูกเรียกไปห้องพักครู
เวินจิ้งเป็นกรณีพิเศษ เธอขาดเรียนไม่น้อย สุดท้ายมู่วี่สิงก็เหลือแต่เธอคนเดียว
“ให้ฉันสอนเธอส่วนตัวไหม?” มู่วี่สิงถาม
มองดูผลสอบของเวินจิ้ง เขาขมวดคิ้ว ไม่ใช่แย่ธรรมดา
“ไม่จำเป็น ฉันจะพยายามเรียนให้ทัน”
“ฉันคะแนนบอกแล้ว ทุกคาบเรียนของเธอจำเป็นต้องตั้งใจเรียน หากเธอสามารถเรียนด้วยตัวเองได้ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องมาสอนพวกเธอแล้ว
แน่นอน คาบของมู่วี่สิง จะลำบากหากเรียนด้วยตัวเอง
เวินจิ้งรู้อยู่แล้ว แต่เธอไม่อยากรบกวนมู่วี่สิง…
เขารับช่วงดูแลบริษัทมู่ซื่อ ปกติเขามักจัดการทุกอย่าง
“ฉันบอกแล้วว่าฉันเรียนด้วยตัวเองได้” เวินจิ้งหัวแข็ง
“เวินจิ้ง ตัวเธอเองไม่ได้” น้ำเสียงของมู่วี่สิงเย็นเล็กน้อย
ตอนที่เผชิญกับเวินจิ้ง เขาอ่อนโยนและมีความอดทน เวลานี้ นิสัยค่อนข้างหงุดหงิด
เขาไม่ชอบที่เธอต่อต้าน
“ได้ ศาสตราจารย์มู่ต้องการทำยังไง?” เวินจิ้งมองเขา
“ทุกคืนรอฉันที่นี่ ฉันจะมาสอนเธอ”
เวินจิ้งมองเขาตึงเครียด เธอไม่คิดว่ามู่วี่สิงจะมีเวลาว่างมากพอขนาดนั้น
“วางใจ ช่วงนี้ฉันไม่ยุ่ง”
เวินจิ้งยังไม่เชื่อ
“เวินจิ้ง เธอเป็นนักเรียนของฉัน เธอปฏิเสธไม่ได้”
“ฉันรู้แล้ว”
“เริ่มคืนนี้” มู่วี่สิงพูดทิ้งท้ายหนึ่งประโยค
เวินจิ้งรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ว่า ใครให้มู่วี่สิงเป็นศาสตราจารย์ล่ะ!
กลับถึงหอพัก เวินจิ้งโกรธจนโยนหนังสือลงบนโต๊ะ
หลิงเหยากลับมาตั้งนานแล้ว มองเวินจิ้งด้วยความกังวลเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น”
“ไม่มีอะไร”
นั่งลง เธอก็เอ่ยปาก “ทุกคืนมู่วี่สิงจะสอนหนังสือฉัน”
“โหะโหะ” หลิงเหยายิ้ม “ไม่เลวนะ”
“ฉันไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา” เวินจิ้งมีปัญหา
เธอแค่ต้องการ ใช้ชีวิตที่เหลือให้สงบสุข
“เพราะอะไร ศาสตราจารย์มู่เป็นที่น่าชื่นชมและน่าพอใจขนาดนี้ หรือว่า ตัวเธอเองกลัวว่าจะควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ไหว?” หลิงเหยาเดินมา
เวินจิ้งจับผม เธอชัดเจนดีว่ามู่วี่สิงดึงดูดเธอขนาดไหน
ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งจมลึก
จนป่านนี้ ยิ่งอยู่เธอยิ่งควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่แล้ว
ในเมื่อมีเวลาไม่มากแล้ว งั้นก็ควรอนุญาตให้ตัวเองทำตามอำเภอใจบ้างแล้ว
เธอไม่รู้…
