บทที่ 39 อย่าได้เข้ามาใกล้อีก
เวินจิ้งไม่ตอบกลับ ครู่ใหญ่ต่อมาฉืออี้เหิงก็ถามมาอีก “เสี่ยวจิ้ง คุณจะมามั้ย?”
“ไม่” เวินจิ้งตอบกลับไป
จากนั้นก็ไม่มีข้อความจากฉืออี้เหิงอีก
ผู้ชายคนนี้เจตนาทำให้เธอรู้สึกรังเกียจรึไงนะ?
เวินจิ้งรู้สึกไม่เป็นสุขอยู่ครู่ใหญ่ เธอวางมือถือไว้ด้านข้างแล้วเข้าไปอาบน้ำ
ตอนที่มู่วี่สิงเขามา มือถือของเวินจิ้งก็ดัง ทว่าไม่แสดงชื่อคนโทร.เข้ามา
หยุดนั่งไปพักหนึ่งเขาก็ค่อยคว้ามือถือขึ้นมากดรับสาย
“เสี่ยวจิ้ง”
“ผมคือมู่วี่สิง” เสียงของชายหนุ่มเย็นเยือก
เห็นได้ชัดว่าฉืออี้เหิงไม่ได้คาดการณ์ไว้แบบนี้ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาชั่วขณะหนึ่ง
“ผมเป็นเพื่อนสมัยเรียนของเสี่ยวจิ้ง”
“คุณเป็นแฟนเก่าของเธอ คราวหน้าอย่าโทร.มาหาเธออีก ตอนนี้เธอมีความสุขมากอยู่แล้ว”
จบคำมู่วี่สิงก็กดตัดสายไปเสียอย่างนั้น
ฉืออี้เหิงตะลึง คำพูดของมู่วี่สิงยังคงวนเวียนอยู่ในหูของเขาไม่ยอมหายไป
ตอนนี้เธอมีความสุขมาก
ใบหน้าของเขาซีดลง ก้นสายตามีคลื่นอารมณ์มากมาย หดหู่ ไม่ยินยอม เจ็บปวด เสียใจ
ทุกครั้งที่เขาเห็นเวินจิ้ง เขาก็ต้องบังคับตัวเองสุดความสามารถเพื่อไม่ให้เข้าไปใกล้เธอ
อยู่ ๆด้านหลังก็มีเสียงของฉินเฟยดังขึ้นมา ทว่าฉืออี้เหิงยังคงใจลอย กระทั่งมือถือถูกแย่งออกไปจากมือ
“คุณโทร.หาเวินจิ้ง?” ฉินเฟยถาม แล้วมือถือก็ถูกเธอเขวี้ยงลงพื้นอย่างโมโห
ฉืออี้เหิงย่นคิ้ว “คุณทำอะไร!”
“ฉันถามคุณว่ากำลังทำอะไร! อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าช่วงนี้คุณส่งข้อความหาเวินจิ้ง แถมยังไปหายัยนั่นอีก!” ฉินเฟยพ่นคำพูดออกมา
“ผมก็แค่เป็นห่วงเธอในฐานะเพื่อนร่วมห้องอย่างบริสุทธิ์ใจ” ฉืออี้เหิงอธิบาย
ฉินเฟยหัวเราะเสียงเย็น เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ “รอบตัวคุณมีเพื่อนมากมายไม่สนใจ ทำไมต้องเป็นเวินจิ้ง? ฉืออี้เหิง ถ้าคุณยังลืมรักเก่าที่มีต่อยัยนั่นไม่ได้ งั้นก็ไม่ต้องมาแต่งงานกับฉัน!”
สิ้นคำฉืออี้เหิงก็ร้อนรนขึ้นมาแล้ว เขารีบเข้าไปกอดฉินเฟย “เฟยเฟย ผมเปล่านะ ผมรับปากคุณว่าผมจะไม่ไปหาเธออีกแล้ว”
ฉินเฟยมองเขา สีหน้าเย็นชา ครู่ต่อมาก็กอดตอบฉืออี้เหิงในที่สุด
“ฉืออี้เหิง อย่าทำให้ฉันผิดหวังได้มั้ย?” ภายนอกฉินเฟยอาจจะดูเป็นคนเข้มแข็ง แต่ต่อหน้าฉืออี้เหิง เธอเป็นแค่เด็กสาวที่ต้องการความรักคนหนึ่งเท่านั้น
“ได้”
เวินจิ้งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาเห็นมู่วี่สิงกำลังนั่งอยู่บนโซฟาก็นิ่งค้างไป
ปกติว่าเขาจะเข้ามาในห้องนอนก็ดึกมากแล้ว ทำไมวันนี้ถึง…
มู่วี่สิงช้อนสายตาขึ้น มองเวินจิ้งด้วยใบหน้าไม่ปรากฏความรู้สึก สายตาของเขาตกลงบนชุดนอนลายการ์ตูนของเธอ ตาโตหยุดพอดีที่ส่วนหน้าอกของเวินจิ้ง
สายตาของเขานิ่งไม่ขยับอยู่นาน
เวินจิ้งขมวดคิ้ว จากนั้นก็ก้มหน้ามองตามสายตาของเขา ในแทบจะทันทีที่เธอวิ่งเข้าไปอยู่ในกองผ้าห่ม “มองอะไรน่ะ!”
“มองภรรยาตัวเอง ทำไมงั้นรึ?” มู่วี่สิงขยับเข้ามาใกล้ สองมือยึดที่ไหล่ของเวินจิ้งไว้ ดวงตาดึงดูด
ชั่วขณะหนึ่งที่หัวใจของเวินจิ้งเต้นผิดจังหวะ
“คุณ…อย่าเข้ามาใกล้ไปมากกว่านี้นะ” แววตาของมู่วี่สิงเร่าร้อนแผดเผามองมาจนเธอไม่รู้จะทำยังไง
“ที่นี่เป็นของผม” มู่วี่สิงพูดไปก็ใช้นิ้วคีบปลายคางของเวินจิ้งไว้
แบบนี้แล้วเธอก็ต้องเงยหน้าสบตากับเขาอย่างช่วยไม่ได้
ยังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบกลับ ริมฝีปากอุ่นร้อนก็กดทับลงมา เวินจิ้งเบิกตาโต เสียงของชายหนุ่มดังอยู่ข้างหูของเธอ “หลับตาซะ”
เวินจิ้งเชื่อฟัง กระทั่งกลิ่นของมู่วี่สิงจากไปเธอถึงค่อยลืมตาขึ้นมา
หน้าร้องจัง ทั้งตัวก็ร้อนไปหมดเหมือนกับว่าจะไหม้อยู่แล้ว
เธอก้มลงที่อกของชายหนุ่ม น้ำเสียงมีแววสับสนเลอะเลือน “ทำไมคุณชอบเอาเปรียบฉันอย่างนี้อยู่เรื่อง!”
สิ้นคำ ชายหนุ่มก็หัวเราะเสียงต่ำ จากนั้นก็ปิดปากเวินจิ้งอีกครั้ง
ครั้งนี้เธอกระทั่งถูกเขาทับอัดไปบนเตียงนอน จนทั้งร่างขยับไม่ได้
