flash marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 451 ไม่อยากแยกจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว

บทที่ 451 ไม่อยากแยกจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว

ตอนนี้เวินจิ้งก็จะมาช่วยงานมู่วี่สิงเป็นบางเวลา อยู่กันสองต่อสองในห้องทำงาน ก็ถือว่าเป็นการเดทที่นับครั้งได้

เสียงเคาะประตู เกาเชียนเข้ามารายงานเรื่องงาน

“ประธานมู่ พรุ่งนี้เป็นวันประมูลที่ดินเป่ยเจียวาน คุณจะไปด้วยตัวเองไหม?”

“อืม” มู่วี่สิงพยักหน้า คิ้วเข้มขมวดกันขึ้นมา

มองดูเอกสารในมือของเวินจิ้งก็คือชุดการประมูลที่ดิน ที่ดินของเป่ยเจียวานเป็นที่ดินที่ใช้ในทางการแพทย์ ในปัจจุบันหลายบริษัทต้องการใช้ที่ดินนี้ในเขตชานเมืองทางตอนเหนือเพื่อสร้างโรงพยาบาล เพราะยังไงเขตชานเมืองทางตอนเหนือก็เพิ่งได้รับการพัฒนา ศักยภาพที่ไม่มีสิ้นสุด และในปัจจุบันทรัพยากรสาธารณะก็ขาดแคลนมาก

ซึ่งคู่แข่งข้างต้น นอกจากบริษัทมู่ซื่อ ก็ยังมีบริษัทหลินซื่อ และยังมีการลงทุนของตระกูลโจว

บริษัทหลินซื่อเวินจิ้งรู้อยู่แล้ว แต่ตระกูลโจว…เธออดนึกถึงครอบครัวของโจวหย่านไม่ได้

แต่ทำไมตระกูลโจวถึงยื่นมาถึงหนานเฉิงได้

เวินจิ้งไม่ค่อยเข้าใจ และไม่ได้คิดมากไปกว่านี้

ช่วยงานเอกสารของมู่วี่สิงเสร็จ ก็มองดูเวลา แล้วเดินไปหน้าโต๊ะทำงาน

“ประธานมู่ ควรไปทานข้าวได้แล้ว”

สายแล้ว มู่วี่สิงมักทานอาหารไม่ตรงเวลา ทำให้คนเป็นห่วงจริงๆ

“ฉันจะให้เกาเชียนส่งเธอกลับไปก่อน” มู่วี่สิงพูด

เวินจิ้งขมวดคิ้ว แต่ไม่แสดงอาการใดๆ

เกาเชียนเข้ามาดูทั้งสองคน ทันใดนั้นก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

มู่วี่สิงเงยหน้าขึ้น สบตาเข้ากับสายตาที่เป็นห่วงของเวินจิ้ง สุดท้ายก็วางปากกาลง

“อืม กินข้าว”

เวินจิ้งถึงจะยิ้มออกมา

“พรุ่งนี้ต้องไปโรงพยาบาลไหม” มู่วี่สิงถามเธอ

เวินจิ้งส่ายหน้า ไป่สือไปเข้าร่วมการประชุมที่ต่างประเทศ ศาสตราจารย์หลายท่านไม่อยู่โรงพยาบาล เธอจึงว่างสามวัน

“ไปเป่ยเจียวานกับฉัน หืม?”

เวินจิ้งนึกถึงการประมูลของวันพรุ่งนี้ “หากฉันไป…เหมือนว่าจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่”

เธอก็ไม่ได้เป็นพนักงานประจำของบริษัทมู่ซื่อ ควรจะเป็นเพื่อนร่วมงานของเขาที่ไปกับมู่วี่สิง

“ฉันเป็นคนตัดสิน” มู่วี่สิงยื่นคำขาด

“แม่ฉันอาจจะอยู่ด้วย” เวินจิ้งคิดแล้วก็พูด

ตอนนี้บริษัทหลินซื่ออยู่ในความดูแลของหลินเวยทั้งหมด หลิงอี้ไม่อยู่ ก็ต้องเป็นหลินเวยที่ต้องไปแทนในนามของบริษัทหลินซื่อ

“อืม เธอคิดว่าเป่ยเจียวานเป็นยังไง?” มู่วี่สิงถาม

“เป่ยเจียวานมีแนวโน้มในการพัฒนาในอนาคตที่ดีมาก ในเมื่อรัฐบาลได้วางแผนให้ที่นั่นเป็นพื้นที่ใช้สำหรับการแพทย์ ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาล หากได้ที่ดินนั้นมาก็ไม่สูญขาดทุน”

ทิศเหนือของหนานเฉิงเพิ่งได้รับการพัฒนาเมืองใหม่

ในปัจจุบัน มีการแย่งชิงที่ดินนั้นไม่น้อย แสดงให้เห็นถึงศักยภาพของที่ตรงนั้น

แต่เมื่อนึกถึงบริษัทหลินซื่อก็จะแย่งชิงเหมือนกัน ก็กล่าวได้ว่าบริษัทมู่ซื่อก็จะเป็นคู่แข่งกับบริษัทหลินซื่อ

ความสามารถของมู่วี่สิงเธอรู้ดี และวิธีการของหลินเวยในด้านของห้างสรรพสินค้าก็ขึ้นชื่อในเรื่องของความรวดเร็วและความแม่นยำ สำหรับตระกูลโจว เวินจิ้งนั้นไม่รู้อะไรเลย

“หลายปีมานี้บริษัทมู่ซื่อลงทุนกับโรงพยาบาลไม่น้อยเลย แต่เป่ยเจียวานก็เป็นที่ดินที่แห้งแล้งสำหรับบริษัทมู่ซื่อ ถ้าหากสามารถได้มันมา บริษัทมู่ซื่อจะมีพลังมากขึ้น”

“บริษัทหลินซื่อก็จะแย่งชิงเหมือนกัน ความสามารถของบริษัทหลินซื่อ ไม่ได้อยู่ภายใต้บริษัทมู่ซื่อเลย” เวินจิ้งเตือน

คุณปาเป็นคนก่อตั้งบริษัทหลินซื่อเองกับมือ ไม่เคยปฏิเสธ เพียงแต่รากฐานก่อนหน้าของบริษัทหลินซื่อไม่ได้อยู่หนานเฉิง ดังนั้นในด้านชื่อเสียงค่อนข้างอ่อน

แต่ที่ดินในวันพรุ่งนี้จะตกอยู่ในมือของใคร ก็ไม่สามารถรู้ได้

“ฉันจะไม่ออมมือ” มู่วี่สิงยกริมฝีปาก

“ยังไงก็มีการแย่งชิงที่ยุติธรรมในห้างสรรพสินค้า ฉันก็จะไม่ยืนอยู่ฝ่ายใด” เวินจิ้งยืนความเป็นกลาง

ทานข้าวเสร็จมู่วี่สิงก็ส่งเวินจิ้งกลับบ้าน ก่อนลงจากรถ เธอก็เน้นย้ำกับมู่วี่สิง “ไม่ให้ข้ามคืน กลับบ้านเช้าๆ”

“เธอไม่อยู่การ์เด้นมู่เจียวาน ฉันไม่อยากกลับไป”

“คุณทำแบบนี้ไม่ได้” เวินจิ้งรู้สึกหงุดหงิด

มู่วี่สิงยังคงทำหน้าเดิม เมื่อเห็นว่าเวินจิ้งกำลังจะโกรธ สีหน้าจึงอ่อนโยนลงมา “ฉันพูดความจริง จิ้งจิ้ง ฉันไม่อยากแยกจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว”

“พรุ่งนี้ก็ได้เจอแล้ว” เวินจิ้งสวมกอดมู่วี่สิง ซึมซับอุณหภูมิร่างกายของเขา

“อืม รอฉัน กลับไปเถอะ” มู่วี่สิงยกริมฝีปาก ก้มศีรษะลงประทับริมฝีปากแดง จูบเวินจิ้งจนอ่อนระทวยถึงจะปล่อย

เมื่อกลับถึงตระกูลหลิน หลินเวยยังไม่นอน กำลังดูข่าวการเงิน

“พรุ่งนี้ไม่ต้องไปมหาลัย?” หลินเวยถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่ต้อง สองสามวันนี้ไม่มีเรียน”

“งั้นก็อยู่บ้านพักผ่อนดีๆ ช่วงนี้แม่อาจยุ่งมาก” หลินเวยถอนหายใจ

ช่วงนี้หลิงอี้ไม่อยู่ เรื่องต่างๆ ของบริษัทหลินซื่อทวีคูณขึ้น เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย

เวินจิ้งหยุดฝีเท้า สังเกตเห็นว่าหลินเวยไม่พูด เธอจึงนั่งลงข้างกายเธอ

“แม่”

“เสี่ยวจิ้ง เธอก็รู้ว่าหลิงอี้เจ้าเด็กนั่นรับช่วงจากบริษัทหลิงซื่อแล้ว แม่หวังว่าเธอจะสามารถช่วยแบ่งเบาภาระของบริษัทหลินซื่อบ้าง”

เวินจิ้งขมวดคิ้ว คนของบริษัทหลินซื่อผอม นอกจากหลินเวยก็มีเพียงเวินจิ้งที่สามารถช่วยแบ่งเบาภาระได้

“ฉัน…” เวินจิ้งเงียบ

เธอรู้ว่าหลินเวยก็ค่อยๆ แก่ตัวลง แม้ว่าบริษัทหลินซื่อจะกำลังเฟื่องฟู แต่ความจริงตั้งแต่หลังจากหลินเจิ้งจากไป ผู้ถือหุ้นหลายคนก็แอบต้องการดึงหลินเวยลง และกลืนกินบริษัทหลินซื่อ

ความอันตรายบางส่วนที่ซ่อนไว้ค่อยๆ ปรากฏ

“แค่กแค่ก” หลินเวยพิงโซฟา สีหน้าค่อยๆ ขาวซีด อดไม่ได้ที่จะไอออกมา

เวินจิ้งพยุงหลินเวยอย่างประหม่า คนใช้รีบเอายามาให้อย่างรวดเร็ว

“แม่ ก่อนหน้านั้นคุณเคยคออักเสบ ไม่เคยไปหาหมอเลยเหรอ?” เวินจิ้งพูดด้วยความเป็นห่วง

“ช่วงนี้ยุ่งมาก ไม่มีเวลา” หลินเวยส่ายหน้า

“พรุ่งนี้ฉันจะไปโรงพยาบาลกับคุณด้วย” เวินจิ้งพูดอย่างจริงจัง

“พรุ่งนี้มีการประมูล ฉันไม่ไปไม่ได้”

“แม่ สุขภาพสำคัญ”

“หากพรุ่งนี้ฉันไปโรงพยาบาล เสี่ยวจิ้งเธอต้องไปร่วมงานการประมูลแทนฉัน” หลินเวยพูดกะทันหัน

เวินจิ้งหยุดชะงัก แต่เธอก็ตอบตกลงกับมู่วี่สิงแล้วว่าพรุ่งนี้จะไปกับเขาด้วย แต่ตอนนี้หลินเวยป่วย เวินจิ้งขมวดคิ้ว ทนดูแม่ไปทำงานทั้งที่ยังป่วยไม่ได้

“แม่ แต่ว่าฉันไม่เป็นอะไรเลย” เวินจิ้งขมวดคิ้ว กลัวว่าตัวเองจะทำเรื่องวุ่นวายกันไปหมด

“พรุ่งนี้ฉันจะให้ผู้อำนวยการหซู่หนานไปกับเธอด้วย” เป็นการประมูลเพื่อใช้เป็นพื้นที่ทางการแพทย์ของเป่ยเจียวาน บริษัทหลินซื่อจะพัฒนาตลาดของหนานเฉิง จำเป็นต้องได้ที่ดินนั้นมา”

เวินจิ้งเม้มริมฝีปาก พยักหน้าช้าๆ

ก็กล่าวได้ว่า พรุ่งนี้เธอกับมู่วี่สิงจะอยู่ตำแหน่งตรงข้ามกัน

พาคุณแม่กลับเข้าไปในห้อง เวินจิ้งรับเอกสารบางส่วนในการประมูลของวันพรุ่งนี้ หลินเวยเน้นย้ำกับเธอว่าคืนนี้ต้องจำไว้ให้ชัดเจน

แต่ในความเป็นจริง ตอนที่อยู่ที่บริษัทมู่ซื่อในวันนี้เธอก็เข้าใจได้เกือบหมดแล้ว

และการประมูลขั้นต่ำของบริษัทมู่ซื่อ เธอก็รู้ด้วย

ตอนนี้เอกสารทั้งหมดของบริษัทหลินเวยก็อยู่ตรงหน้าของเธอ การประมูลต้องต่ำกว่าของบริษัทมู่ซื่อ แต่เมื่อรู้บรรทัดล่างของฝั่งบริษัทมู่ซื่อแล้ว เธอจึงสามารถขึ้นราคา และนำที่ดินมาได้

แต่แบบนี้ ไม่ยุติธรรม

เวินจิ้งกุมศีรษะอย่างหงุดหงิด พรุ่งนี้ไม่ค่อยกล้าไปแล้ว

ในเวลานี้ มือถือก็ดังขึ้น เป็นสายจากมู่วี่สิง

สาวแรกเวินจิ้งไม่รับสาย สายที่สองถึงจะรับ

เธอไม่ค่อยสบายใจ ได้แต่เงียบ

“ใครทำให้เธอโกรธ? หืม?” น้ำเสียงที่อ่อนโยนของมู่วี่สิงดังขึ้น

เวลาที่เวินจิ้งไม่พูด ส่วนใหญ่ก็เพราะโกรธ

“ไม่มีใครทำให้ฉันโกรธ ฉันโกรธตัวเอง” เวินจิ้งรู้สึกหงุดหงิด น้ำเสียงค่อนข้างรีบร้อน

“บอกฉันมา ว่าเกิดอะไรขึ้น” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว