บทที่ 462 การส่งอ้อมกอด
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ลี่หนานเฉิงส่งมู่วี่สิงกลับถึงการ์เด้นมูเฉียวานเรียบร้อย
เวินจิ้งรีบมาที่นี่ เมื่อเห็นผู้ชายเมาจนหมดสติที่อยู่ในรถ ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป
“เวินจิ้ง ฉันฝากเพื่อนฉันด้วยนะ” หลี่หนานเฉิงไม่ได้พูดมาก หลังจากช่วยพามู่วี่สิงเข้าไปในบ้าน เขาก็จะไปเลย
เวินจิ้งย้ายมู่วี่สิงไปที่โซฟาแล้วตบหน้าของเขาเบาๆ “มู่วี่สิง ตื่นๆ”
ไม่มีการตอบรับ
เวินจิ้งมองด้วยความปวดหัว เธอวางกระเป๋าของเธอลงและไปทำชาแก้เมา
เมื่อเธอเดินกลับมา ก็เห็นว่ามู่วี่สิงลืมตา เขาตื่นแล้ว
เธอทำโกรธ มองดวงตาของมู่วี่สิงด้วยสายตาที่โกรธ
“จิ้งๆ “เขาเรียกเธอ ยื่นมือออกมาอยากจะกอดเธอ แต่ถูกเวินจิ้งผลักออกไปอย่างรังเกียจ
“ห้ามกอดฉัน”
กดหน้าอกของเขา เวินจิ้งหยิบชาแก้เมาที่อยู่ข้างๆ”ดื่มไปก่อน ฉันจะไปเปิดน้ำให้คุณอาบ”
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว แต่ดื่มอย่างเชื่อฟัง
เดินเข้าไปในห้องน้ำ เวินจิ้งนั่งยองลงข้างๆ อ่างอาบน้ำ เธอใส่กระโปรงสีขาว กระโปรงยาวถึงเข่า หลังจากนั่งยองลง เธอขยับมันขึ้นเบาๆ ก็ได้เห็นผิวหนังส่วนล่างของร่างกายส่วนหนึ่ง
ผิวขาวนวลเนียน
ภาพแบบนี้ก็ตกอยู่ในสายตาของมู่วี่สิงพอดี แม้ความเมาหายไปเยอะแล้ว แต่ความโกรธก็มากขึ้น
ขายาวเดินเข้าเรื่อยๆ เวินจิ้งยังไม่ทันรู้ตัวก็ถูกกอดจากด้านหลังแล้ว มู่วี่สิงผลักเธอลงไปในอ่างอาบน้ำ …
“มู่วี่สิง”เวินจิ้งโกรธขึ้นมา เธอเปียกไปหมดแล้ว แต่หน้าอกของมู่วี่สิงก็ร้อนแรงเหมือนไฟไหม้
ได้รู้สึกถึงการกระทำของเขา เวินจิ้งจึงรีบผลักเขาออกไปทันที
“ออกไป คนขี้เมา”
มู่วี่สิงเงยหน้า จับหน้าเล็กๆของเวินจิ้งขึ้น และน้ำเสียงของเขามีความสั่งเบาว่า “คุณอาบน้ำให้ฉัน”
“ฝันไปเถอะ” เวินจิ้งหนีออกจากอ่างอาบน้ำทันที แต่ไม่ได้ระวังเท้าของเธอลื่น เมื่อเห็นว่ากำลังจะชนอ่างอาบน้ำแล้ว และถูกกอดอย่างแน่นอยู่ในอ้อมแขนของมู่วี่สิง
“จะให้กอดเหรอ”
เวินจิ้ง..
“ขอโทษนะ คืนนี้ฉันดื่มเยอะไปหน่อย” เสียงของมู่วี่สิงนั้นอ่อนโยนมาก
“คุณอาบน้ำไปก่อน อย่าเพิ่งพูดกับฉัน กลิ่นไวน์หนักมาก” เมื่อพูดเสร็จ เธอก็ผลักมู่วี่สิงออกและวิ่งออกไปเองเลย
เมื่อมู่วี่สิงออกมา เวินจิ้งนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนอน นอนหลับไปนิดนึงแล้ว
มู่วี่สิงเดินเข้าไป พร้อมกับจูบเย็นๆ และเวินจิ้งก็ลืมตาทันที
“กลิ่นของไวน์… ”
เธอเกลียดมันมาก
แม้ว่ามู่วี่สิงแปรงฟันแล้ว แต่ยังมีกลิ่นไวน์แรงมากอยู่ดี
“ทำไมคืนนี้คุณดื่มเยอะมาก ไปคุยธุรกิจแล้วเหรอ” เวินจิ้งเอนกายในอ้อมแขนของเขา
มู่วี่สิงยื่นริมปากบางๆของเขา ดวงตาของเขาเย็นมาก
“ไม่ได้ไปคุยธุรกิจ”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว นึกถึงเมื่อกี้ได้เจอลี่หนานเฉิง เป็นเพราะเขากลับมาเหรอ
“พวกคุณนัดกันเหรอ”
“ครับ”
“เป็นเพื่อนอะไรกันนี่ พวกเขาเทไวน์ให้คุณมากขนาดนี้” เวินจิ้งพูดเบาๆ
ในความคิดของเธอ ยังไงมู่วี่สิงก็จะไม่ดื่มมากขนาดนี้เองเป็นอันขาด
มู่วี่สิงยิ้มว่า “วันนี้ฉันไปเจอเย่เฉียวมา ก็เลยควบคุมอารมณ์ไม่ได้เบาๆ”
เวินจิ้งอึ้งไปหลังจากได้ยินสิ่งนี้
เธอรู้ว่าเย่เฉียวถูกตัดสินลงโทษในขณะนี้ และเรื่องนี้เกิดขึ้นได้เร็วขนาดนี้ มันคงเป็นฝีมือของมู่วี่สิงแน่
“งั้นตอนนี้อารมณ์ของคุณดีขึ้นหรือยัง อารมณ์ไม่ดี ก็เลยดื่มไวน์ไปเยอะมากเหรอ” น้ำเสียงของเวินจิ้งรู้สึกไม่พอใจมาก
เมื่อก่อนทำไมเธอไม่รู้เลยว่ามู่วี่สิงมีด้านนี้อยู่
เมื่อกี้เมื่อเห็นสภาพที่เขาเมา เธอก็ตกใจมาก
“วันหลังไม่กล้าอีกแล้ว ถ้าอารมณ์ไม่ดี แฟนจะปลอบฉันใช่มั้ย” มู่วี่สิงเข้าใกล้ และจับคางของเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยยิ้ม สดใสมาก
เวินจิ้งเหมือนเกือบจะจมน้ำตาย
ความโกรธก็หายไปอย่างไม่รู้ตัว
“ดูการกระทำของคุณ”
…
อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา เย่เฉียวถูกตัดสินว่าติดสินบนและถูกตัดสินจำคุกสิบปี
ตำแหน่งของรองอธิการบดีว่างอยู่ หลายคนแนะนำให้ไป๋สือขึ้นไปที่ตำแหน่งนี้ แต่ไป๋สืออยากเกษียณแล้ว แม้คนที่แนะนำจะมากแค่ไหนก็ตาม เขาก็ปฏิเสธตลอด
เวินจิ้งช่วยไป๋สือทำการผ่าตัดเสร็จเรียบร้อย แต่เห็นคนที่คุ้นเคยอยู่ข้างนอกรอเธอตลอด
เวินจิ้งจำไม่ค่อยได้ว่าเธอคือใคร
ผู้หญิงเดินเข้าหน้าไปเอง “สวัสดีค่ะ ฉันเป็นภรรยาของซูฉางคุณผ่าตัดให้เขาเมื่อสัปดาห์ที่แล้วค่ะ”
เวินจิ้งคิดอยู่สักพักค่อยจำได้
เป็นผู้ป่วยที่มู่วี่สิงผ่าตัดให้เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว
“หมอมู่เป็นคนที่ผ่าตัดให้ ตอนนี้ผู้ป่วยเป็นยังไงบ้างคะ” เวินจิ้งถามอย่างเป็นห่วง
“เกือบจะหายแล้วค่ะ บ่ายนี้ก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว ธงนี้จะให้คุณและคุณหมอมู่ค่ะ”
มันเป็นครั้งแรกที่เวินจิ้งได้รับธง เธอรู้สึกปลื้มนิดหน่อย
จริงๆแล้ว บุญญาภินิหารส่วนใหญ่เป็นของมู่วี่สิง
“ความเมตตาของคุณหมอ” สี่คำนี้ มู่วี่สิงควรได้รับมากกว่า
“ขอบคุณค่ะ”
“ฉันควรจะขอบคุณมากกว่าค่ะ นี่มีผลไม้เล็กน้อย คุณรับไว้นะคะ” ผู้หญิงคนนี้ใจดีมาก
เวินจิ้งปฏิเสธอย่างสุภาพ แต่ผู้หญิงคนนั้นเดินตามไปที่ห้องทำงานและวางลงก็เดินออกไปแล้ว เวินจิ้งมองกล่องผลไม้ขนาดใหญ่ มีแต่แบ่งให้หมอและพยาบาลคนอื่นๆเท่านั้น สำหรับธงนี้ เธอแขวนอยู่ในห้องทำงานของมู่วี่สิง ถ่ายรูปและส่งให้เขา
มู่วี่สิงชินกับเรื่องนี้มาก เมื่อก่อนเขาได้รับธงเหล่านี้เกือบทุกวัน ห้องทำงานของตอนนี้เป็นแห่งนี้ใหม่ แต่ก็มีอยู่มากมาย
“จิ้งๆคุณเก็บมันไว้นะ นี่คือคนไข้มอบให้คุณ”มู่วี่สิงกล่าว
“ได้ยังไงล่ะ คุณเป็นหมอที่ผ่าตัดนะ” เวินจิ้งไม่พอใจ
เธอรู้สึกว่าเธอแค่ช่วยเล็กน้อยเท่านั้นเอง
บุญญาภินิหารส่วนใหญ่ต้องเป็นของมู่วี่สิงสิ
“ฉันได้เห็นความก้าวหน้าและความพยายามของคุณ คุณหมอเวิน คุณควรได้รับ”
คุณหมอเวิน
เวินจิ้งชอบมู่วี่สิงเรียกเธอแบบนี้มาก
มันไม่ง่ายเลยที่จะได้รับการยอมรับจากมู่วี่สิงนะ
แม้ว่ามู่วี่สิงจะพูดอย่างนั้น แต่เวินจิ้งก็แขวนธงไว้ในห้องทำงานของมู่วี่สิง
ในเวลานี้ มีเสียงเดินอย่างเร่งรีบอยู่ด้านนอก มีผู้ป่วยถูกส่งตัวเข้ามาโดยด่วน
เวินจิ้งรีบไปที่ห้องฉุกเฉินทันทีและศาสตราจารย์ไป๋ก็ตามหลังมา
ไม่คิดว่าผู้ป่วยจะเป็นโจวหย่าน
ตอนนี้แขนและต้นขาของของโจวหย่านไม่มีแรง และมาพร้อมกับอาการปวดหัวและไข้ขึ้น ไป๋สือตัดสินว่าเธอเป็นโรคหลอดเลือดสมอง หลังจากได้ทำการรักษาเบื้องต้นแล้ว ผู้ป่วยจะถูกย้ายไปที่ห้องผู้ป่วยทั่วไป
“อึดอัดมาก…”โจวหย่านไม่ได้อยู่ในอาการหมดสติ หลังจากกลับมาห้องผู้ป่วย เธออยากขยับ แต่ไม่มีแรงสักนิดเลย
“อาการของการหมดแรงและเป็นไข้และปวดหัวจะค่อยๆดีขึ้นภายในสามวัน คุณต้องนอนรักษาอยู่ในโรงพยาบาลหลายวัน ไม่มีอะไรมากหรอก”
“ทำไมฉันถึงเป็นโรคหลอดเลือดสมองล่ะ… “โจวหย่านพูดเบาๆ
“ผ่าตัดสมองเมื่อปีที่แล้ว และระบบภูมิคุ้มกันจะลดลงบ้างซึ่งเกิดติดเชื้อไวรัส”
เวินจิ้งบันทึกสถานการณ์อย่างละเอียดอยู่ข้างๆไป๋สือพูดต่อว่า “ก่อนหน้านี้คุณจะเป็นผู้ป่วยของคุณหมอมู่ คุณควรไปให้เขาตรวจเช็คให้คุณอีกครั้ง”
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ใบหน้าที่ซีดของโจวหย่านก็ดูสดใสขึ้น
“ฉันจะรีบแจ้งคุณหมอมู่ค่ะ”
เวินจิ้งเห็นเธออารมณ์ดีขึ้นทันที และส่ายหัวอย่างไม่รู้ทำยังไงดี
คุณหมอมู่เป็นยาที่ดีจริงๆ
เวินจิ้งต้องเฝ้าโจวหย่านในคืนนี้ มู่วี่สิงรู้เรื่องนี้ เขาก็รีบเข้ามาในคืนนั้น
เวินจิ้งรีบดมว่าตัวเขามีกลิ่นไวน์หรือเปล่าโดยไม่รู้ตัว
มู่วี่สิงลูบหัวของเธอเต็มไปด้วยความรัก “เป็นยังไงบ้าง”
“เอ่อ ให้ผ่านแล้วกัน”
