บทที่ 531 มีแต่คนอื่นเท่านั้นที่กล้าทำร้ายกับฉัน
“โจวเซินขอบคุณสำหรับการเตือน แต่ฉันจะไม่สงสัยมู่วี่สิงแน่นอน”
พูดเสร็จ เวินจิ้งก็รีบเก็บของออกไป
อากาศในโรงพยาบาลเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ แต่ในขณะนี้เธอรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก
เธอจะไม่สงสัยมู่วี่สิงเด็ดขาด
เขาไม่มีทางหลอกลวงเธอแน่
หายใจเข้าลึกๆ เธอมาที่แผนกประสาทวิทยา ผ่านไปสามชั่วโมงแล้ว การผ่าตัดของมู่วี่สิงคงใกล้เสร็จแล้วมั้ง
โจวหย่านถือเสื้อกาวน์สีขาวและผลักเปิดประตูห้องทำงาน เมื่อเห็นเวินจิ้งอยู่ที่นั่นก็อึ้งไปสักพัก
หลังจากวางเสื้อลง เธอก็ออกไปโดยไม่มีการแสดงอาการใดๆ
แต่มีลิปสติกอันหนึ่งในกระเป๋าเสื้อที่เปิดอยู่
เวินจิ้งขมวดคิ้ว หยิบลิปสติกขึ้นมาและตามโจวหย่านออกไปว่า ” เอาของของคุณไปด้วย”
“อืม ฉันลืม นี่คือสิ่งที่หมอมู่ให้ฉัน”โจวหย่านพูดอย่างจงใจ
“โจวหย่าน คุณคงกำลังอยู่ในความฝันมั้ง” เวินจิ้งพูดออกมาตามตรง
“คุณ …ไม่เชื่อก็ตามใจ” โจวหย่านกระแทกเท้าอย่างโกรธๆ
ทีแรกอยากเห็นท่าทีโกรธของเวินจิ้ง แต่ยิ่งหล่อนใจเย็นมากแค่ไหน เธอกลับยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น
“ลิปสติกยี่ห้อนี้มีข่าวว่ามีปัญหามานานแล้ว ฉันขอเตือนคุณ อย่าใช้เยอะ” น้ำเสียงของเวินจิ้งเย็นเยือก
“คุณ”โจวหย่านโกรธมากขึ้นและทุบลิปสติกอย่างโกรธ
ในเวลานี้ มู่วี่สิงกำลังออกมาจากห้องผ่าตัด โจวหย่านยังร้องไห้อย่างหดหู่ ท่าทางน่าสงสารเหลือเกิน
เวินจิ้งอยู่ข้างๆเธอ ในสายตาของคนอื่น ดูเหมือนว่าเวินจิ้งกลั่นแกล้งเธอ
เวินจิ้งขมวดคิ้วแบบเอือมระอา เป็นน้องอายุน้อยจริงๆ
ไม่รู้ทำไม เธอก็ไม่ค่อยอยากเห็นมู่วี่สิงในตอนนี้
หันตัวเดินเข้าไปในลิฟต์ ใบหน้าของมู่วี่สิงจมลงและตามเข้าไปด้วย
แต่โจวหย่านห้ามเขาไว้” หมอมู่ เมื่อกี้เวินจิ้งปาลิปสติกของฉัน เธอต้องไม่ชอบที่ฉันทำงานในแผนกเดียวกับคุณแน่ค่ะ”
“ฉันยินดีที่เห็นเวินจิ้งหึง” มู่วี่สิงพูดด้วยความอ่อนหวานเบาๆ
โจวหย่านปากจู๋อยู่และน้ำตาก็ไหลออกมามากขึ้น
ออกจากโรงพยาบาล ตอนแรกเวินจิ้งจะกลับไปการ์เด้นมูเจียวาน แต่ไม่อยากเห็นหน้ามู่วี่สิง เธอกลับมหาวิทยาลัยดีกว่า
เพิ่งเรียกแท็กซี่ได้ แต่มู่วี่สิงก็เข้ามากอดเธอไว้
เวินจิ้งชนเข้าไปอ้อมกอดที่คุ้นเคย แต่ขัดขืนเบาๆ
“คุณปล่อยฉัน”
“โจวหย่านตั้งใจทำให้คุณโกรธ อย่าโกรธเลยนะ” มู่วี่สิงพูดอย่างอ่อนโยน
“ฉันไม่ได้โกรธ” ตอนนี้อารมณ์สงบลงบ้าง น้ำเสียงของเวินจิ้งก็อ่อนโยนขึ้น
มู่วี่สิงจับมือเล็กๆของเธอ “ใบหน้าเหี่ยวย่น มีริ้วรอยด้วย นี่เรียกว่าไม่โกรธเหรอ”
“คุณนั่นล่ะที่มีริ้วรอย” เวินจิ้งโต้กลับอย่างโกรธๆ
แต่คำพูดของมู่วี่สิง ก็ทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นเยอะ
“เรากลับบ้านกันนะ” มู่วี่สิงจับมือเธอเดินไปที่คาเยนน์ที่คุ้นเคย
เวินจิ้งพยายามดิ้นขัดขืนอยู่สองสามครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ ถูกมู่วี่สิงล่อลวงให้เข้าไปนั่งในรถ
เฮ้อออ …เขามีวิธีเอาชนะใจเธอตลอดเลย
“คุณรู้ไหมว่าเมื่อกี้โจวหย่านพูดอะไรกับฉัน “
“อะไรเหรอ”
“เธอบอกว่าคุณซื้อลิปสติกเธออันหนึ่งให้เธอ”
“เงินของฉันอยู่ในมือของจิ้งจิ้งหมด จะมีเงินซื้อลิปสติกให้เธอที่ไหนล่ะ” มู่วี่สิงยิ้มอย่างแบบเอือมระอา
“ถ้าคุณมีเงิน คุณจะซื้อให้เธอเหรอ” เวินจิ้งแกล้งทำท่าโกรธ
“ไม่หรอก จิ้งจิ้ง ฉันจะซื้อของให้ว่าที่คุณผู้หญิงมู่เท่านั้น รู้ไหม” เสียงของมู่วี่สิงอ่อนโยนและทุ้มต่ำ
มองสายตาของเธอ เหมือนว่ามีกาแลคซีหลายพันแห่งซ่อนอยู่ น่าดึงดูดเหลือเกิน
แต่สมองของเวินจิ้งนึกถึงคำพูดของโจวเซิน เธอก็ตกตะลึง
“งั้นเรามาสัญญากันนะ” เวินจิ้งยื่นนิ้วก้อยออกมา
มู่วี่สิงจูบหน้าผากของเธอเต็มไปด้วยความรัก “โอเค”
กลับมาถึงการ์เด้นมูเจียวาน แม่บ้านทำความสะอาดบ้านเรียบร้อยแล้ว เวินจิ้งนั่งอยู่บนโซฟา ผ่อนคลายทั้งตัวเลย
แต่ข้อความของโจวเซินก็ทำให้เธอกังวลใจขึ้นมาอีก
ต้องรีบทำการบ้าน
เวินจิ้งรีบเปิดกระเป๋าและทำการบ้านของวันนี้ที่ยังทำไม่เสร็จ เพียงแต่ว่าครั้งนี้คำถามวิเคราะห์ของศาสตราจารย์ส้งไม่ง่ายเลย เวินจิ้งนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นตั้งนาน แต่ก็คิดคำตอบไม่ออก
ในขณะนี้มู่วี่สิงเพิ่งทำอาหารมื้อดึกสองชุดเสร็จ เห็นเวินจิ้งที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล เดินไปหยิบกระดาษฝึกเขียนในมือของเธอ
เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นข้างๆหูว่า “ผู้ป่วยรายนี้มีอาการลูกตาสั่น คุณสามารถพิจารณาว่าก้านสมอง สมองน้อยและระบบประสาทส่วนกลางอื่นๆมีปัญหาหรือเปล่า”
เวินจิ้งเข้าใจทันที เธอเพิกเฉยต่อสถานการณ์ของผู้ป่วยด้วย
“มู่วี่สิง คุณเป็นเทพเจ้า” เวินจิ้งมองเขาย่างชื่นชม
“คุณโง่เอง” มู่วี่สิงยิ้มและอุ้มเธอไปที่โต๊ะอาหาร
“คุณนั่นล่ะโง่ ฉันฉลาดมาก ไม่งั้นฉันจะเข้ามหาลัยFได้ยังไงล่ะ”
“ไม่ใช่เพราะการช่วยของฉันเหรอ” มู่วี่สิงเลิกคิ้ว
ก่อนการสัมภาษณ์ มู่วี่สิงติวให้เวินจิ้งเกือบทุกวัน
เวินจิ้งรู้สึกอายและตั้งใจพูดด้วยความภาคภูมิใจว่า “อ่อ เหตุผลนี้ คิดเป็น10%แล้วกัน”
…
หลายวันต่อมา เวินจิ้งก็เรียนที่มหาวิทยาลัยเลย และติดต่อกับหลิงเหยาไปบ้าง ตอนนี้เธอกลับมาเรียนตามปกติได้แล้ว เวินจิ้งวางแผนที่จะไปเยี่ยมเธอหลังเลิกเรียนในวันศุกร์
เพียงแค่ว่าตอนกลางคืนมีการทดลองทำให้ไปไม่ได้ สายๆก็ได้รับสายจากเบอร์แปลก เป็นสายจากอั้ยเถียน
คนในบาร์บอกว่าอั้ยเถียนเมาแล้ว เธอก็รีบไปทันที
เมื่อถึงบาร์ เวินจิ้งถามบริกรว่าเมื่อกี้มีคนโทรหาฉัน.. “
“โอ้ คุณหมายความว่าคุณอั้ยเหรอ เมื่อกี้มีผู้ชายคนหนึ่งมารับเธอกลับไปแล้วครับ”
“อะไรนะ”
“บอกว่าเป็นสามีของเธอ หน้าตาหล่อดี ฉันเดาว่าคงเป็นเพราะสามีภรรยาทะเลาะกันมั้งครับ”
เวินจิ้งนึกถึงเสี้ยงหงเป็นคนแรก หาเจอเบอร์ของเสี้ยงหงและโทรไปยืนยันว่าใช่ถึงจะโล่งใจ
เป็นเวลาดึกแล้ว วันนี้เวินจิ้งใส่กระโปรงสีขาวและไม่ได้แต่งตัวเลย เทียบกับผู้หญิงที่งดงามและมีเสน่ห์ในบาร์ เห็นได้ชัดเลยว่าเธอสดชื่นมาก ดึงดูดความสนใจมากอย่างรวดเร็ว
เธอไม่ได้อยู่นาน เมื่อเธอหันตัว มีร่างสูงก็ล้มลงตรงหน้าเธออย่างกะทันหัน
“เจียงฉี”เวินจิ้งมองผู้ชายที่ถูกทุบตีจนฟกช้ำอย่างหนัก ตกใจมาก
เจียงฉีที่เธอรู้จัก หน้าตาหล่อและดูสุภาพบุรุษ แต่ตอนนี้สภาพสิ้นหวังและน่าอับอาย
“ส่งฉันไปโรงพยาบาล … “เจียงฉีพูดด้วยเสียงต่ำ และจับเท้าของเวินจิ้งไว้
“ค่ะ คุณรอก่อนนะ”
เวินจิ้งเรียกรถพยาบาล โชคดีที่เจียงฉียังสามารถเดินเองได้ ไม่งั้นเธอคงลากผู้ชายคนนี้ไปไม่ได้แน่
ในรถ เวินจิ้งมองเขา “เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
“อืม ถูกตี ฉันชินไปแล้ว” เจียงฉีทำท่าไม่ซีเรียส
เทียบกับเจียงฉีเมื่อก่อนที่เวินจิ้งรู้จัก มันแตกต่างกันมากเหลือเกิน
“เจียงฉี เกิดอะไรขึ้น”
เจียงฉีหลับตาและพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำและเจ็บปวด “ฉันถูกสั่งให้ออกจากมหาวิทยาลัยเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว หลังจากออกจากมหาวิทยาลัย ฉันมีแต่บ้านที่เช่าอยู่ชั่วคราว และวางแผนที่จะหางานทำ แต่ไม่สำเร็จสักทีเลย แถมยังถูกทำร้ายในตอนกลางคืนด้วย … …”
เวินจิ้งรู้สึกหวาดกลัวเมื่อเธอได้ยิน “คุณสร้างศัตรูที่ไหนเหรอ…
เจียงฉียิ้มอย่างเย็นชา “ฉันจะสร้างศัตรูกับใครได้ล่ะ มีแต่คนอื่นเท่านั้นที่กล้าทำร้ายฉัน”
