บทที่ 574 ของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุด
มู่วี่สิงเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มบางๆของเขามีความเย็นชาเล็กน้อย
“อืม”
เมื่อบอกธุระเสร็จ เขาก็ไม่ได้อยู่ในห้องผู้ป่วยต่อ
เวินจิ้งรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเดินตามไป
แต่มู่วู่สิงกลับเดินเข้าไปในห้องของ โจวหย่าน แล้ว เธอไม่อยากเห็นหน้า โจวหย่าน จึงคิดว่าอยู่ที่นี่ดีแล้ว
วันนี้เป็นวันเกิดของโจวหย่าน เลี่ยวหยงจึงให้คนมาจัดห้องผู้ป่วยตั้งแต่เช้าแล้ว จากห้องที่ดูว้าเหว่จึงอบอุ่นขึ้นมาไม่น้อย
เมื่อเห็นมู่วี่สิงเดินเข้ามา โจวหย่านก็ยิ้มขึ้นมาทันที
“คุณหมอมู่ เดี๋ยวฉันกินพิซซ่าได้ไหม” เธอมองเขาตาเป็นประกาย
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว “ถ้าไม่เผ็ดกินได้”
“งั้นฉันรีบสั่งอาหารก่อน” วันนี้อารมณ์ของเลี่ยวหยงก็ดีเหมือนกัน
แต่พอออกมาจากห้องผู้ป่วย ก็เจอเข้ากับเงาของคนคนหนึ่งที่ไม่อยากเจอ
โจวเซินถือเค้กและกล่องของขวัญเดินเข้ามา เลี่ยวหยงหยุดเดินในทันที “คุณมาทำไม”
“วันเกิดน้องสาว ผมจะไม่มาได้ไง” โจวเซินพูดด้วยน้ำเสียงสูงส่ง
เลี่ยวหยงรู้สึกโมโหไม่น้อย เธอรู้ว่าโจวหย่านก็ไม่อยากเจอพี่ชายตัวเองเหมือนกัน
“โจวเซิน อย่ามาหาเรื่อง” เลี่ยวหยงเตือน
“ผมจะหาเรื่องอะไรได้” โจวเซิน ยิ้มเย็น
พูดจบ เขาก็เดินเข้าไปในห้อง
โจวหย่านกำลังคุยกับมู่วี่สิงอยู่ “เย็นนี้คุณอยู่ฉลองกับฉันได้ไหม”
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
“คุณหมอมู่ มีคุณอยู่ด้วยนี่มันดีจริงๆ ฉันไม่รู้สึกว่าอยู่โรงพยาบาลมันน่าเบื่อเลย”
โจวหย่านยิ้มได้ไม่นาน
ก็เห็นพี่ชายเดินเข้ามา สีหน้าของเธอจึงแย่ไปในทันที
“โจวหย่าน สุขสันต์วันเกิดนะ” เขาส่งกล่องของขวัญไปให้
โจวหย่านรับมาแล้วก็วางอย่างเย็นชาไว้ข้างๆ
เสียงของ โจวเซิน ดังขึ้นมาอีก “ดูเหมือนว่าพอหมอมู่อยู่ ในสายตาของเธอก็ไม่มีพี่ชายคนนี้เลยนะ”
“ใช่ที่ไหน” โจวหย่าน ปฏิเสธ
สายตาของเธอมีแต่มู่วี่สิง แต่พอมีพี่ชายอยู่ด้วย จึงทำให้เธอรู้สึกไม่สะดวก
ในห้องผู้ป่วยครื้นเครงเป็นอย่างมาก โจวหย่านอยู่ห้องพิเศษ พอตอนนี้เปิดระเบียงออกไป จึงทำให้ห้องดูกว้างมาก
ความครื้นเครงในห้องนี้ช่างตรงกันข้ามกับห้องของเจียงฉีที่เงียบสงบ แม้แต่เพลงที่เปิด เวินจิ้งก็ได้ยิน
“เค้าฉลองกันหรอ” เจียงฉีเงยหน้า
เวินจิ้งอ่านหนังสืออยู่ แต่ห้องฝั่งตรงข้ามนั้นเสียงดังมากจริงๆ เธอจึงตั้งใจจะไปปิดประตู แต่กลับเห็นภาพที่ทำให้เธอถึงกับนิ่งไป
เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่ไม่ชอบกินของหวานอย่างมู่วี่สิง ตอนนี้จะกินเค้กนมสด
และข้างๆเขา ก็มีโจวหย่านที่ใส่ชุดผู้ป่วยยืนอยู่ ตอนนี้เธอกำลังใจมงกุฎเจ้าของวันเกิด สีหน้าดูมีความสุข
ในสายตาของโจวหย่าน มองเขาด้วยสายตาเดียวกับเธอ
สายตาที่รักมู่วี่สิงแบบเดียวกัน
ใจของเธอสั่นเล็กน้อย ราวกับรู้ว่ามู่วี่สิงจะมองกลับมา เธอจึงรีบปิดประตูในทันที
“ฝั่งตรงข้ามทำอะไรอยู่หรอ” เจียงฉีถามด้วยความกังวล หลังจากเห็นสีหน้าของเวินจิ้ง
“ฉลองวันเกิด” เธอตอบเสียงเรียบ
แต่จริงๆแล้วตอนนี้เธอเสียใจมาก
“เวินจิ้ง เธอไม่สบายรึเปล่า สีหน้าเธอดูไม่ดีเลย”
“ไม่เป็นไร ฉันจะกลับแล้ว นายพักผ่อนเถอะ”
พูดจบ เวินจิ้งก็รีบออกจากโรงพยาบาลทันที ในสมองของเธอเอาแต่ฉายภาพที่มู่วี่สิงอยู่กับโจวหย่านซ้ำๆ ถ้าทั้งคู่ไม่ได้สนิทกัน แล้วทำไมมู่วี่สิงต้องไปฉลองวันเกิดให้โจวหย่านด้วย
เธอหึงแล้ว หึงมากจริงๆ
อากาศข้างนอกหนาวเล็กน้อย เวินจิ้งกอดอกแน่น เธอไม่ได้กลับมหาลัย และก็ไม่ได้กลับการ์เด้นมูเจียวานด้วย แต่มาที่คอนโดอั้ยเถียนแทน
ก่อนมา เธอได้เช็คแล้วว่าเสี้ยงหงไม่อยู่
“จิ้งจิ้ง เป็นอะไรไป” อั้ยเถียนเห็นท่าทางของเธอแปลกไปตั้งแต่ที่เจอ เพราะเป็นเพื่อนกันมานานจึงดูออก
“มู่วี่สิงฉลองวันเกิดให้โจวหย่าน” เวินจิ้งพูดด้วยความขุ่นเคือง
“หึงหรอ” อั้ยเถียนพูดอย่างเข้าใจอารมณ์
เข้าใจจุดที่เวินจิ้งขุ่นข้องใจ
“ช่วงนี้ทำสงครามเย็นกับมู่วี่สิงอยู่ ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจมั้ย” เวินจิ้งก้มหน้าลง ก่อนจะหยิบมันฝรั่งบนโต๊ะมากัด
มีของกิน แต่ความสนใจก็ไม่ว่อกแว่ก
“สงครามเย็นหรอ แต่พวกเธอดีกันมาตลอดเลยไม่ใช่หรอ”
อย่างน้อยเธอก็ไม่เคยเห็นทั้งคู่ทะเลาะกัน
“ไม่ใช่” เวินจิ้งพูดหงอยๆ
“ทำไมพวกเธอถึงทำสงครามเย็น”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว “น่าจะเป็นเพราะว่าช่วงนี้ฉันอยู่ดูแลเจียงฉีที่โรงพยาบาล”
“ถ้าเป็นฉันก็หึง”
“แต่เจียงฉีเจ็บเพราะฉันนะ จะให้ฉันยืนดูเฉยๆหรือไง”
“แต่เธอไม่ใช่แฟนของเจียงฉีนะ”
“งั้นฉันผิดหรอ” เวินจิ้งขมวดคิ้ว
“เธอแค่ใจอ่อน เจียงฉีเจ็บหนักไหม”
“ก็ไม่ได้หนัก ตอนนี้มู่วี่สิงเป็นหมอประจำตัวให้เขา”
“อึก!” อั้ยเถียนดื่มชาอยู่ แทบจะพ่นน้ำออกมา
เธอมองไปที่เวินจิ้งด้วยความประหลาดใจ “เขาสองคนไม่ตีกันใช่มั้ย”
“ไม่นะ” ปากของเวินจิ้งขยับน้อย
“ถ้าเป็นฉันนะ ช่วงนี้จะไม่ไปโรงพยาบาลเลย”
“แต่….”
“เวินจิ้ง ฉันว่ามู่วี่สิงชอบเธอมากขนาดนี้ ที่เขาฉลองวันเกิดกับโจวหย่าน ก็คงเป็นเพราะอยากประชดเธอเท่านั้นแหละ ตอนนี้เธอควรจะอยู่โรงพยาบาล ไม่ใช่หนีมาหาฉันแบบนี้”
เวินจิ้งส่ายหน้า ถ้าเธอกลับไปตอนนี้ก็จะทำให้เขาเบื่อเปล่าๆ
อั้ยเถียนพูดเสียงแข็ง “จิ้งจิ้ง ผู้ชายของเธอ เธอจะเอาอยู่มั้ย”
“เอาสิ” เวินจิ้งตอบแบบไม่ต้องคิด
“ก็แค่นี้ อย่าลืมว่าเธอเป็นตัวจริง อย่าให้โจวหย่านมางาบไปได้” อั้ยเถียนอยากจะเปิดสมองเวินจิ้งออกมาดูจริงๆ
แต่เธอก็เป็นคนใจดีอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ขณะนี้ ณ.โรงพยาบาล
งานวันเกิดของโจวหย่านไม่ได้จัดนาน เพราะโรงพยาบาลเป็นที่ที่ต้องรักษาความสงบ ดังนั้นเมื่อกินเค้กเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันไป
สีหน้าของมู่วี่สิงยังนิ่งเหมือนเดิม ในขณะที่เขาจะหมุนตัวออกไป โจวหย่านก็รั้งเขาอีก
“มู่วี่สิง ถ้าคืนนี้คุณยอมอยู่เป็นเพื่อนฉัน คงจะเป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดเลย”
“อืม”
โจวหย่านชินกับความเย็นชาของมู่วี่สิงแล้ว ยิ่งมองแผ่นหลังของเขา ช่วงนี้เธอก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ
ข้างนอก โจวเซินกำลังสูบบุหรี่อยู่ เมื่อเห็นมู่วี่สิง เขาก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างดูถูก
“นายยอมอยู่กับผู้หญิงคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“เกี่ยวอะไรกับคุณ”
“ยังไงผู้หญิงคนนี้ก็เป็นน้องสาวฉัน”
มู่วี่สิงไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังเดินกลับห้องทำงานในทันที
แต่โจวเซินก็ยังเดินตามมาอย่างไม่ลดละ
“นายนึกว่าแค่ทำงานร่วมกับ เลี่ยวหยง แล้วก็สามารถโค่น ตระกูลโจวได้หรอ”
“ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้น แต่ผมชอบที่จะดูปัญหาในตระกูลโจว นะ” มู่วี่สิงพูดเสียงเย็น
“มู่วี่สิง นี่เป็นสิ่งที่ตระกูลมู่เป็นหนี้ฉัน” โจวเซินมองด้วยสายตาแดงก่ำ และกำมือแน่น
“แล้วไง นายว่าฉันควรยกมู่ซื่อกรุ๊ปทั้งหมดให้นายงั้นหรอ”
“มันยังไม่พอ” โจวเซินหรี่ตาลงอย่างเย็นชา
เขาจะเอาอีก เอามากกว่านี้
“ถ้านายมาแย่งไปได้ ก็ทำให้ดูหน่อย” มู่วี่สิงพูดนิ่งๆ
เขาไม่เคยเห็นโจวเซินอยู่ในสายตามาก่อน
“งั้นก็ขอให้ ประธานมู่ รอดูแล้วกัน”
