บทที่ 578 ฉันจะไปกับคุณ
กลางดึก เวินจิ้งนอนหลับอยู่ในอพาร์ตเมนต์ของมู่วี่สิง แต่ชายหนุ่มกลับนอนไม่หลับทั้งคืนเขายืนอยู่บนระเบียงด้วยความเหงา
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หันกลับมา และกลับไปที่เตียงโดยกอดเวินจิ้งไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่น
เมื่อเวินจิ้งตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น มู่วี่สิงก็ไม่ได้นอนอยู่ข้างเธอแล้ว
เขามักจะตื่นเช้ากว่าเธอเพื่อทำอาหารเช้าเสมอ
หลังจากอาบน้ำแล้ว เธอก็เดินออกจากห้องนั่งเล่น แต่ก็ยังไม่พบมู่วี่สิง เธอจึงดูเวลาก่อนจะพบว่ามันเป็นเวลาเกือบสิบโมงแล้ว
เธอนอนไม่หลับมาหลายคืนแล้ว และเมื่อคืนที่ผ่านมาเป็นคืนที่เธอนอนหลับเพราะมีมู่วี่สิงอยู่ข้างๆ
อาหารเช้ารสเลิศวางอยู่บนโต๊ะ มู่วี่สิงทิ้งข้อความไว้ว่า เขาไปที่โรงพยาบาลหนานเฉิงก่อน ส่วนเวินจิ้งให้ไปที่นั่นในช่วงบ่าย
เธอนั่งลงและกินอาหารเช้าช้าๆ
มุมปากของเธอยกขึ้นตลอดเวลา ชีวิตแบบนี้แหละที่เธอชอบ
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น และเป็นเจียงฉีที่ส่ง WeChat ให้เธอ
เวินจิ้งกินข้าวเช้าเสร็จแล้วรีบมาที่ห้องเรียนหน่อย เธออ่านแล้วจึงตอบกลับไปอย่างขอโทษ “ขอโทษที ฉันลืมตอบคุณ เมื่อคืนฉันไม่ได้กลับมา”
เมื่อคืนมู่วี่สิงโกรธมาก จนลืมตอบว่าเจียงฉีว่าตนไม่ได้อยู่ที่หอพัก
“ไม่เป็นไร อยู่กับมู่วี่สิงหรอ” เจียงฉีถามไป
เวินจิ้งพยักหน้า ทันใดนั้นก็นึกถึงสิ่งที่มู่วี่สิงพูดเมื่อคืน
เจียงฉีสนใจเธอหรือเปล่า
เป็นไปไม่ได้
“อาทิตย์หน้าก็ต้องส่งการบ้านแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันนอนโรงพยาบาลบ่อยๆ ดังนั้นต่อจากนี้ฉันอาจจะยุ่งๆ”
“ฉันจะพยายามให้ความร่วมมืออย่างดีที่สุด” เวินจิ้งยิ้ม “ช่วงนี้แผลเป็นยังไงบ้าง”
“มันยังไม่สามารถใช้งานได้ แต่หมอมู่บอกว่ามันจะมีการฟื้นฟู ไม่กังวลเกินไป”
ทั้งสองพูดหารือกันจนมาถึงห้องเรียน พวกเขาก็ยังคงคุยเรื่องการบ้านก่อนหน้าของพวกเขาจนถึงบ่าย เมื่อเริ่มเย็นแล้ว เวินจิ้งจึงรีบไปโรงพยาบาล
เจียงฉีไม่มีเรียนในช่วงบ่าย เขาจึงเสนอตัวไปส่งเวินจิ้ง
“ตอนนี้ถ้านั่งรถสาธารณะไปไม่ทันแน่ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อของให้กินระหว่างนั่งบนรถ พอถึงก็น่าจะกินเสร็จพอดี”
เวินจิ้งมองดูเวลาและดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น
เธอมาถึงโรงพยาบาลในเวลาบ่ายสอง ซึ่งมู่วี่สิงเพิ่งตรวจคนไข้เสร็จพอดี
เมื่อเห็นเจียงฉัและเวินจิ้งมาด้วยกัน ใบหน้าของเขาก็เข้มขึ้น
เวินจิ้วสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน …
“เจียงฉี ฉันถึงแล้ว”
“โอเคงั้นฉันจะกลับแล้ว ค่อยนัดกันตอนเย็นถ้าว่าง”
คำนี้ลอยไปเข้าหูของมู่วี่สิง ทำให้เขาก็โกรธมากขึ้น
เขาเหล่ตามองไปที่เวินจิ้งอย่างเย็นชา
เวินจิ้งมองดวงตาของมู่วี่สิงอย่างกลัวๆ …
เธอเดินเข้าไปหาเขา “อย่าหึง”
“คุณรู้ด้วยหรอว่าผมจะหึง” มู่วี่สิงจ้องมองเธออย่างเย็นชา
“ฉันกลัวว่าฉันจะสาย เจียงฉีเลยมาส่งฉันที่นี่”
ทำไมเธอจะไม่รู้ว่ามู่วี่สิงหึง
“ผมไม่โกรธ” มู่วี่สิงขมวดคิ้วอย่างทำอะไรไม่ได้ เมื่อมองไปที่การแสดงออกที่ค่อนข้างกลัวของเวินจิ้ง ใบหน้าของเขาก็อ่อนลง
“โอเค” เวินจิ้งเดินตามมู่วี่สิงไป
ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องทำงาน เขาก็ลากเธอมายืนตรงหน้า และจูบเธออย่างลึกซึ้ง จนเวินจิ้งห้ามไม่อยู่
มู่วี่สิงชอบทำนอกสถานที่แบบนี้เสมอ และเธอรู้สึกละอายใจ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้
“โอเค ต้องทำงานแล้ว …” เวินจิ้งหยุดเขาไว้
เธอรู้สึกว่าถ้าเธอไม่หยุดมู่วี่สิง เขาอาจจะกินเธอที่นี่จริงๆ
ชายคนนี้ดูอ่อนโยนและหล่อเหลา แต่จริงๆแล้วเขามีเล่ห์กลมากมาย
“อืม การบ้านจะเสร็จเมื่อไหร่” เขาถามเสียงต่ำ
ตอนนั้นเวินจิ้งก็รู้ได้ทันทีว่า เขากำลังถามเกี่ยวกับการบ้านที่ทำกับเจียงฉี
“สัปดาห์หน้า”
“อืม” เวินจิ้งมองไปที่ใบหน้าที่สงบของมู่วี่สิงด้วยความสับสนเล็กน้อย
ตลอดบ่ายเวินจิ้งยุ่งอยู่กับการเดินวอร์ดตามมู่วี่สิง เพราะช่วงนี้มีผู้ป่วยจำนวนมากขึ้น ภาระงานจึงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามเมื่อพบกับผู้ป่วย มู่วี่สิงก็มักจะอารมณ์อบอุ่นเสมอ
การประชุมสิ้นสุดลงในเวลาประมาณหนึ่งทุ่ม มู่วี่สิงจึงล็อคห้องทีละห้องก่อนเลิกงาน
เมื่อก่อนหน้านี้ โจวหย่าน เพิ่งจะได้รับอนุญาตออกจากโรงพยาบาลไปได้ แต่เธอกลับยังคงอยู่ในวอร์ด
เวินจิ้งจดบันทึกตามมู่วี่สิง โดยที่ โจวหย่าน ก็ยังคงทำตัวราวกับเวินจิ้งไม่ได้อยู่ในห้อง เสียงที่นุ่มนวลของเธอดูเหมือนจะทำตัวเหมือนเด็กสำหรับมู่วี่สิง
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉันที่บ้านล่ะ ยังไงก็มีคนไข้ไม่มากในโรงพยาบาล มีฉันเพิ่มอีกคนจะเป็นไรไป”
“ผมไม่มีเวลามากพอมาตรวจคุณทุกวันหรอกนะ หลังจากที่กำหนดวันผ่าตัด คุณค่อยมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง” เสียงของมู่วี่สิงยังนิ่งไม่เปลี่ยน
“ไม่ ถ้าฉันไม่สามารถไปทำงานได้ในช่วงนี้ ฉันก็จะไม่ออก” โจวหรันตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่
ความเบื่อหน่ายในดวงตาของมู่วี่สิงแผ่ขยายออกไป เมื่อ โจวหย่านมองไปเห็น น้ำเสียงของเธอก็ลดลงอย่างมากในทันที “หมอมู่ฉันไม่มีที่ไป ถ้าฉันออกจากโรงพยาบาล ฉันก็ต้องไปอยู่กับ โจวเซิน ฉันไม่อยากอยู่กับเขา”
โจวหย่าน อ้อนวอน
มู่วี่สิวหรี่ตาลง แต่ใบหน้าของเขายังคงหนักแน่น
เขาหันหลังและออกจากห้องไป เวินจิ้งมองไปที่ใบหน้าของมู่วี่สิง แต่มองไม่เห็นว่าเขาโกรธหรือไม่
แต่เรื่องของ โจวหย่าน มู่วี่สิงก็ทนต่อเธอมานานแล้ว และเธอก็ควรจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
เวินจิ้งเดินตามหลัง ดังนั้นเมื่อ โจวหย่าน เรียกเธอ มู่วี่สิงจึงไม่ได้ยิน
“คุณโจวมีอะไรหรือเปล่าคะ” ท่าทีของเวินจิ้งเย็นชา
“เธอรู้ไหมว่าอัตราความสำเร็จของการผ่าตัดของฉันคือเท่าไหร่” โจวหย่าน ถามอย่างกะทันหัน
เธอไม่กล้าถามมู่วี่สิง และแม่ของเธอก็ไม่ยอมบอก เธอจึงเลือกที่จะถามเวินจิ้ง
แม้ว่าเธอจะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้มากนัก แต่ถ้าหมดเวลาเธอก็จะยินดี ถ้าเธอสามารถดูแลมู่วี่สิงได้ดี
เวินจิ้งขมวดคิ้ว นี่ … หมอและคนในครอบครัวควรจะบอก โจวหย่าน นานแล้วไม่ใช่หรือ
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” เวินจิ้งส่ายหัว
ปกติแล้วเธอช่วยงานมู่วี่สิง แต่เธอไม่เข้าใจเรื่องของ โจวหย่าน อย่างแท้จริง
“อืม” โจวหย่าน ตอบอย่างเนือยๆ
จากนั้นเวินจิ้งก็เดินจากไป อันที่จริงเธอก็เดาได้ว่า โจวหย่าน คงอยู่ได้อีกไม่นาน
แต่อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกน่าสงสาร
มู่วี่สิงถอดเสื้อคลุมสีขาวออก แล้วเก็บข้าวของเตรียมจะกลับ
และในตอนนี้เวินจิ้งก็เพิ่งจะได้เช็คโทรศัพท์ของเธอ
เจียงฉีนัดเธอในวันพรุ่งนี้ แต่ตอนนี้เวินจิ้งต้องถามมู่วี่สิงก่อน
“พรุ่งนี้คุณไม่ว่าง”
เวินจิ้ง “…..”
“พรุ่งนี้คุณไม่ได้ตรวจ”
“มีผ่าตัด”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว เธอต้องอยู่ที่นั่นด้วยหรือ
“ถ้าคุณอยากจะไปกับเจียงฉีก็ได้” มู่วี่สิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ
เมื่อคำพูดเหล่านี้หลุดออกมา เวินจิ้งก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก
แต่ยังก็ดูออกว่า มู่วี่สิงตั้งใจทำ
มันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ
“ถ้าคุณอยากให้ฉันไปกับคุณ ฉันก็จะไปกับคุณ” เวินจิ้งพูดอย่างจริงจัง
จากนั้นมู่วี่สิงก็เดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก
เวินจิ้งคิดว่ามู่วี่สิงกลับไปก่อนแล้ว แต่รถของเขากลับจอดไว้ที่ประตู และเมื่อเวินจิ้งออกมา เขาก็เปิดประตูให้เธอ
“เข้าไปในรถ” พูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง
เวินจิ้งกัดริมฝีปาก เธอไม่พอใจที่ต้องเจอกับมู่วี่สิงโหมดนี้
ทั้งสองอยู่ในบรรยากาศอึมครึมหน้าโรงพยาบาล
