บทที่ 585 แต่ทำไมถึงต้องเป็นเธอ
“เจียงฉี”สีหน้าของเวินจิ้งมืดมนลงเล็กน้อย
“โอเค ฉันไม่พูดแล้วก็ได้ เจิงยุ่ยทำไมยังไม่มานะ？”เจียงฉีขมวดคิ้ว
ตอนนี้มีผู้ที่เกี่ยวข้อง ในการทำหัวข้อวิจัยนี้ทั้งหมดสามคน ยังมีเพื่อนร่วมชั้นอีกคนหนึ่ง ก็คือเจิงยุ่ย และยังเป็นนักศึกษาปริญญาเอกแผนกศัลยกรรม
ทันทีที่พูดจบ เจิงยุ่ยก็มาถึง เขาสวมแว่นตาขอบดำ ผิวของเขาขาวกว่าคนทั่วไป ดูเหมือนคนที่ดูค่อนข้างอ่อนแอ
เขาก็เป็นนักศึกษาของศาสตราจารย์เฉิน เขาเคยอยู่ที่วิทยาเขตของประเทศFมาก่อน หลังจากนั้นก็ย้ายมา แล้วมาอยู่กับศาสตราจารย์เฉิน
“ถ้าจะพูดให้ถูก ผมก็ถือว่าเป็นรุ่นพี่ของพวกคุณ”เจิงยุ่ยยิ้ม แต่รอยยิ้มนี้ กลับทำให้เวินจิ้งรู้สึกขนลุกขึ้นมาเล็กน้อย
“สวัสดีค่ะ ฉันคือเจียงฉี และนี่คือเวินจิ้งค่ะ”เจียงฉีเริ่มพูดแนะนำ
หลังจากที่ทุกคนทำความรู้จักกันเรียบร้อยแล้ว แล้วก็ถามเข้าสู่การทำวิจัยอย่างรวดเร็ว
เมื่อมีจำนวนผู้ร่วมโครงการเพิ่มหนึ่งคน เห็นได้ชัดว่าเวินจิ้งก็ไม่ได้ใจแคบอะไร จนถึงตอนกลางคืน เวินจิ้งถึงจะออกจากห้องทดลอง
ในเวลานี้ ห้องทำงานของอาจารย์
มู่วี่สิงกำลังดูคอมพิวเตอร์ หลิงเหยาก็ทำงานในมือเสร็จเรียบร้อย แต่มู่วี่สิงไม่ได้ออกไป เธอจึงยังไม่ออกไปเหมือนกัน
ดวงตาของหลิงเหยา ค่อยๆ ตกอยู่บนตัวเขา และอยู่ในความหลงใหลอย่างไม่ตั้งใจ
ผู้ชายคนนี้ ทำให้คนยากที่จะต้านทานจริงๆ
ทันใดนั้น ไม่รู้ว่ามู่วี่สิงเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อไหร่ หลิงเหยาอยากหลบสายตาของเธอ แต่ก็ไม่ทันแล้ว
“ศาสตราจารย์มู่”เธอยิ้มออกมา
ใบหน้าของมู่วี่สิงยังคงเคร่งเครียด“คุณเลิกงานได้แล้วนะ”
“แล้วคุณล่ะคะ？”
“ผมยังมีงานให้ต้องทำ”
“คุณให้ฉันช่วยเถอะค่ะ ตอนนี้ฉันเป็นผู้ช่วยของคุณ”หลิงเหยาขมวดคิ้ว
“หลิงเหยา ในเมื่อตอนนี้ผมเป็นหัวหน้าของคุณ คำพูดของหัวหน้าคุณก็ไม่ฟังแล้ว？”
หลิงเหยาก้มหน้าลง และทำได้แค่จากไปอย่างไม่เต็มใจ
ทันทีที่เธอออกจากประตู เวินจิ้งก็กำลังเดินมาทางนี้ เห็นได้ชัดว่าเพื่อมาหามู่วี่สิง
ทั้งสองคน ต่างไม่ได้กล่าวทักทายกัน เพียงแค่เดินผ่านกันไป
มู่วี่สิงยืนอยู่ข้างหน้าต่าง และฉากนี้ชัดเจนอยู่ในดวงตาของเขา
“มู่วี่สิง ตอนนี้หลิงเหยาเป็นผู้ช่วยของคุณเหรอคะ？”
“อืม”มู่วี่สิงพยักหน้าเบาๆ
“ถ้าฉันไม่รู้มาก่อน คุณก็คงจะไม่บอกฉันไปตลอดใช่ไหมคะ”เวินจิ้งสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย
มู่วี่สิงวางมือของเขา ไว้บนไหล่ของเธอ แล้วก้มลงไปมองเธอให้ตัวเท่าๆ กัน“ผมไม่รู้ว่าจะบอกคุณยังไงดี”
ความสัมพันธ์ระหว่างเวินจิ้งกับหลิงเหยา อาจกล่าวได้ว่าแตกหัก
แต่ว่าช่วงเวลานี้ หลิงเหยาทำได้เพียงแค่อยู่ที่นี่
“คุณคิดว่าฉันจะโกรธเหรอ？”เวินจิ้งเงยหน้าขึ้นมอง
“ไม่โกรธหรอก”มู่วี่สิงน้ำเสียงเคร่งขรึม
“งั้นก็ถูกต้องแล้ว”
“ผมไม่ต้องการให้คุณรู้สึกไม่สบายใจ”มู่วี่สิงพูดอย่างเอาแต่ใจ
เวินจิ้งขมวดคิ้ว เขาคงรู้สึกเจ็บปวดมาก
“ก็ยังดี……แต่ทำไมถึงต้องเป็นเธอ”
“การจัดวางของผู้มีอำนาจ”
“คุณไม่ได้ถือว่าเป็นผู้มีอำนาจเหรอคะ？”เธอรู้ว่า อำนาจของมู่วี่สิง พูดได้ว่าทำได้ด้วยมือข้างเดียว
ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไร ที่เขาจะทำไม่ได้
“ผมไม่ใช่”มู่วี่สิงยิ้มออกมาเบาๆ
ใบหน้าของเวินจิ้งดูเหมือนไม่ค่อยจะเชื่อ
ไม่อย่างนั้น มู่วี่สิงจะย้ายมาที่มหาวิทยาลัยF อย่างง่ายดายได้ยังไง
“จิ้งจิ้ง เร็วที่สุดก็เป็นเทอมหน้า ผมจะหาตำแหน่งที่เหมาะสมกว่านี้ให้หลิงเหยา”
“ไม่ต้อง ฉันเชื่อคุณค่ะ”เวินจิ้งพูดอย่างหนักแน่น
เธอไม่คิดว่า หลิงเหยาจะมาเขย่าความรู้สึกระหว่างพวกเขาได้
……
สุดสัปดาห์ หลินเวยที่ทำธุระมา ก็ได้กลับมาเมืองหนานแล้ว เวินจิ้งและมู่วี่สิงไปที่บ้านใหญ่ตระกูลหลิน
“เสี่ยวจิ้ง มาที่ห้องหนังสือกับแม่หน่อย”หลินเวยเรียกแค่เวินจิ้ง
เวินจิ้งขมวดคิ้ว คิดว่าแม่จะพูดเรื่องเกี่ยวกับบริษัทหลินซื่อกับเธอ
แต่ว่า แต่เธอกลับเอารายงานขึ้นมา บนรายงานเป็นเรื่องเกี่ยวกับเธอและเจียงฉี ที่เข้าร่วมงานแถลงข่าวเมื่อสามวันก่อน
เธอชำเลืองมอง ก็สะดุดเข้ากับตัวหนังสือ“คู่รักหัวกะทิ”ด้านบน
ภาพด้านบน แสดงภาพเจียงฉีกำลังมองเธอด้วยความรัก ที่ถูกจับภาพโดยนักข่าว ซึ่งพาดหัวข่าวว่าทั้งสองคนกำลังมีความรักกัน
ช่วงนี้เวินจิ้งไม่ค่อยได้ดูข่าวมากนัก ดังนั้นจึงไม่ค่อยรู้เรื่องนี้เท่าไหร่
เธอเลื่อนเปิดดูเพื่ออ่านหัวข้ออื่นต่อ เนื้อหาทั้งหมดคล้ายกันหมด โดยทั้งหมดได้เขียนว่า ครั้งนี้เป็นหัวข้อการวิจัยที่น่าตื่นเต้นในแวดวงวิชาการในฐานะคู่รัก
“แม่คะ……”
“เสี่ยวจิ้ง นี่มันเกิดอะไรขึ้น？วี่สิงเด็กคนนั้นรู้เรื่องไหม？”
“หนูกับเจียงฉีไม่ได้มีอะไรเลยค่ะ พวกเราเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นทั่วไป”เวินจิ้งขมวดคิ้ว
“แม่ดูเจียงฉีคนนี้ เหมือนจะชอบหนูมากนะ”
สายตานี้ ไม่ได้ทำให้คนรู้สึกเข้าใจผิดได้เลย ก็แค่ชอบเวินจิ้ง ถึงได้มองเธอด้วยสายตาแบบนั้น
เวินจิ้งไม่ว่าจะอธิบายยังไง ก็คงจะอธิบายได้ไม่ชัดเจน
“หนูไม่รู้ค่ะ”เธอตอบอย่างหงุดหงิด
“โอเค แม่แค่จะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น แม่ก็แค่คิดว่า ความสัมพันธ์ระหว่างหนูกับวี่สิงมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า”
“หนูกับเขายังดีค่ะแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”
“อืม แต่แม่ได้ยินว่า ตอนนี้สถานการณ์ของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หลายๆ บริษัทกำลังโจมตีบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปอยู่”
หลินเวยที่อยู่ในตลาดสรรพสินค้า แค่เหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ ก็สามารถรู้ได้แล้ว
“หนูแค่รู้มา เหมือนกับว่าตระกูลโจวกำลังตั้งเป้ามาที่บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปค่ะ”
“ยังมีบริษัทอีกมากมาย อีกทั้งจุดแข็งของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปอยู่ที่นี่ นั่นก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว”
แม่และลูกสาวก็ลงมาชั้นล่าง หลังจากคุยกันได้สักพัก มู่วี่สิงอยู่ในสวนดอกไม้ ช่วงนี้หลินเวยได้เลี้ยงแมวชินชิล่า มันวิ่งไปมา อยู่รอบๆ เท้าของมู่วี่สิง
เวินจิ้งไม่ได้ชอบสัตว์ตัวเล็กๆ เป็นพิเศษ แต่เมื่อลูกแมวตัวเล็กๆ ได้วิ่งเข้ามาหา ก็ทำให้เธอถึงกับใจอ่อน
เมื่อนั่งยองๆ ลูกแมวตัวน้อยๆ ก็กระโดดเข้ามาในอ้อมกอดของเธอ นุ่มนุ่มแบบไม่ค่อยถนัด
“ว้าย น่ารักจัง”เวินจิ้งลูบไปที่ขนแมว รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
“ชอบเหรอ？ซื้อให้คุณตัวหนึ่ง”มู่วี่สิงเดินเข้ามาหา แล้วนั่งยองๆ ข้างๆ เวินจิ้ง
“ยังไม่เอาดีกว่าค่ะ ฉันพักอยู่ที่หอพัก แล้วก็ไม่มีเวลามากพอที่จะเลี้ยงมัน”เวินจิ้งส่ายหัว
ในวิชาชีพของแพทย์ เวลาถูกกำหนดให้อุทิศเพื่อผู้ป่วย
“งั้นก็เลี้ยงที่การ์เด้นมูเจียวาน ผมจะให้คนใช้ดูให้”
“ให้ฉันคิดก่อนนะคะ ฉันชอบโลกของเราสองคนตอนนี้มากกว่า”เวินจิ้งยังคงส่ายหัว
ในความเป็นจริง เธอไม่ได้รังเกียจที่จะเลี้ยงสัตว์ตัวเล็กๆ เพียงแต่ว่า ทุกอย่างอาจจะมีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น เธอกลัวว่า หากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นกับแมวของเธอ เธอจะต้องรู้สึกเสียใจมากแน่ๆ
“งั้นก็ขึ้นอยู่กับคุณ”เขาจับมือเวินจิ้ง แล้วทั้งสองคนก็กลับไปที่วิลล่า ตามปกติทั้งสองจะต้องพักที่บ้านใหญ่ตระกูลหลินหนึ่งคืน แต่ตอนเช้าในวันพรุ่งนี้ เวินจิ้งต้องทำหัวข้อวิจัยต่อ จึงทำได้เพียงแค่กลับไปที่มหาวิทยาลัยF ถ้าไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้เธอจะมาไม่ทัน
หลังจากที่เวินจิ้งออกไปเพียงไม่นาน ก็มีรถสีดำหนึ่งคันมาหยุดอยู่ที่ประตูบ้านของบ้านใหญ่ตระกูลหลิน
ชายที่ดูเป็นผู้ใหญ่ลงมาจากรถ แล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างสบายใจ
“เซิ่ง คุณมาได้ยังไง？”หลินเวยมองไปที่เขา อย่างประหลาดใจ
“คิดถึงคุณนะ ที่รัก”
หลินเวยยิ้ม กอดชายคนนั้น แล้วยืนเขย่งเท้า จูบไปที่ปากที่มีหนวดรุงรังของเขา“เกลียด ฉันก็คิดถึงคุณค่ะ คุณไม่ใช่อยู่ประเทศCเหรอคะ？”
“ช่วงนี้ผมอยู่ที่เมืองหนานตลอด คนของตระกูลโจวไม่รู้เส้นทางของผมหรอก”
“ถ้างั้น คุณจะอยู่ที่นี่กับฉันแล้วเหรอคะ？”
“ไม่กลัวว่าเวินจิ้ง จะกลับมาอย่างกะทันหันเหรอ？”
“เธอเพิ่งออกไป ครั้งหน้าที่จะกลับมา ก็คงจะอีกนาน”หลินเวยตอบด้วยน้ำเสียงต่ำ
“อืม งั้นผมก็ไม่เกรงใจที่จะอยู่แล้วนะ……”
