บทที่ 605 ความใส่ใจที่ไม่มีทางความคุมได้
เวินจิ้งก็ไปหาผู้อำนวยการทันที ตัวเธอเองไม่ได้ขอลาพัก
“คุณหมอเวิน คุณทำงานหนึ่งปียังไม่ได้พัก แถมทำงานเพิ่มสะสมชดเชยไม่ใช่น้อย พอดีช่วงเวลานี้มีหมอดูแลที่โรงพยาบาลหนึ่งคน คุณก็หยุดพักดีๆ”
เวินจิ้งคิ้วขมวด เพ่งมองผู้อำนวยการอย่างพินิจ คำพูดของเขาก็เหมือนไม่มีอะไร
แต่วันหยุดหนึ่งเดือน….ยาวเกินไปรึเปล่า?
เธออยู่บ้านก็น่าเบื่อ ตอนนี้เธอชอบชีวิตเติมเต็ม
“ผู้อำนวยการโรงพยาบาล หยุดได้ แต่หยุดนี้นั้นยาวไปแล้ว….”
“พอดีงั้นก็ไปเที่ยวต่างประเทศสิ วางใจเถอะ โรงพยาบาลทางนี้มีหมอทำงานแทนคุณ”
สิ้นคำพูด เวินจิ้งรู้สึกไม่สบายใจ แต่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลพูดอย่างนี้ เธอก็ปฏิเสธไม่ได้
เวยอานรู้ข่าวนี้ ก็รีบมาที่ห้องทำงาน
“คุณหมอเวิน เธอมีความสุขมากไปแล้ว วันหยุดหนึ่งเดือน เธอสามารถไปเที่ยวยุโรปได้หนึ่งเดือน!”เวยอานคิดอยากจะขอแต่ก็ขอหยุดไม่ได้นานขนาดนี้
“ตอนนี้ฉันอยากหยิบมีดผ่าตัด”เวินจิ้งยิ้ม
“เธอจะบ้าเหรอ มีวันหยุดต้องพักผ่อนดีๆ เธอไม่ใช่คนเหล็ก เธอคิดดูปีนี้เธอ ทำงานไม่คิดชีวิตจริงๆ” เวยอานเป็นห่วง ดังนั้นมีเวลาเวินจิ้งก็พักผ่อนดีๆ
“มีเหรอ? ฉันรู้สึกว่ายังดี”
ในมหาลัยFนั้นเวลาเธอเรียนนั้นอัดแน่น บวกกับฝึกงาน จริงๆแล้วจังหวะชีวิตก็ไม่ต่างอะไรจากนอนนี้
ยุ่งอยู่กับงานนิดหน่อย ก็ไม่มีเวลาคิดเหลวไหล
เกือบจะเลิกงานแล้ว เวินจิ้งไปตรวจห้องคนไข้ พรุ่งนี้หยูจิ่งห้วนก็ออกโรงพยาบาลแล้ว พยาบาลหลายคนอยู่ในห้องผู้ป่วยคุยเป็นเพื่อนหยูจิ่งห้วนอย่างติดอกติดใจ กลัวว่าต่อไปจะไม่ได้พบเขาอีกแล้ว
เสน่ห์นี้….กั้นไว้ไม่ได้จริงๆ
หยูจิ่งห้วนอดทนปฏิเสธเหล่าพยาบาลอย่างอ่อนโยน หลังจากทุกคนจากไปอย่างติดอกติดใจ เวินจิ้งถึงได้เข้ามา
“แม่ผมตุ๋นซุปมาให้ นี้ของคุณ” หยูจิ่งห้วนส่งถ้วยเก็บความร้อนให้
เวินจิ้งขมวดคิ้ว พวกนี้เธอชิมฝีมือคุณน้าหยูแล้วไม่น้อยครั้ง….
“ไม่กี่วันมานี้คงหลับไม่ค่อยดีใช่ไหม ซุปนี้มีผลให้จิตใจสงบ ไม่เลวเลยนะ” หยูจิ่งห้วนกระพริบตามาทางเธอ
เวินจิ้งยังรู้สึกเย็นชา ต่อมาอีกด้าน เธอตรวจเช็คอาการเขา
เข้าใกล้มาก เธอได้กลิ่นลมหายใจของเด็กชาย
“คุณหมอเวิน ผมพึ่งได้ยินพยาบาลพูดว่าคุณจะหยุดยาวเหรอ?” หยูจิ่งห้วนรีบถาม
“อืม”
“งั้นคุณวางแผนจะไปไหน?”
“ยังไม่ได้คิด”เวินจิ้งส่ายหัว
วันหยุดร่วงลงมาจากฟ้าทำให้เธอรับมือไม่ทัน
“เมื่อก่อนฉันไปเรียนต่อต่างประเทศที่สวิตเซอร์แลนด์ ถ้าคุณไปที่นั่น ผมสามารถเป็นไกด์เที่ยวให้คุณได้”
“ฉันคงไม่ออกนอกประเทศ”เวินจิ้งพูดอย่างลวกๆ
ภาษาอังกฤษเธอไม่ได้ดีมาก ออกนอกประเทศละก็….การสื่อสารมีปัญหา
“ในประเทศล่ะก็ ตัวเองนั้นคุ้นเคย หลายที่เธอก็ไปมาแล้ว”
“อืม”เวินจิ้งวางที่ฟังหัวใจลง แล้วถอยหลัง
“พรุ่งนี้ออกโรงพยาบาลได้แล้ว”สิ้นคำพูด ก็เดินออกจากห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว
หยูจิ่งห้วนมองเงาหลังของเวินจิ้ง คิ้วขมวดแน่นขึ้น
เขาหล่อขนาดนี้ ดูดีขนาดนี้ อ่อนโยนขนาดนี้ คาดไม่ถึงจะมีคนมองเขาไม่เข้าตาเหรอ?
พ่ายแพ้ พ่ายแพ้อย่างมาก!
เลิกงานแล้วกลับบ้าน
เวลาว่างนั้น มักจะนึกถึงผู้ชายหล่ออ่อนโยน
พึ่งจะหลับตานอน หลินเวยเดินมาที่ห้องรับแขก ในมือถือตั๋วเครื่องบินหนึ่งใบ
“เสี่ยวจิ้ง ไม่ใช่ลูกมีวันหยุดหนึ่งเดือนเหรอ แม่จองตั๋วเครื่องบินให้ลูกไปยุโรป ลูกก็ไปเที่ยวให้สนุกนะ”
เวินจิ้งถลึงตาใหญ่ ทันใดนั้นได้สติไม่น้อย
“แม่ แม่ก็รู้ภาษาอังกฤษหนูไม่ดี”
“งั้นก็ดีเลยใช้โอกาสนี้ไปฝึกฝน ตอนนี้โทรศัพท์มีแอปมากมาย ลูกยังกลัวตัวเองหายอีกเหรอ?”
“อืม หนูไม่กลัว”จริงๆแล้วเวินจิ้งแค่หาข้ออ้างให้ตัวเอง
“งั้นโอเค เครื่องบินตอนเช้าของมะรืนนะ ตารางการเดินทางแม่จัดให้ลูกแล้ว ลูกจะเที่ยวให้สนุก”หลินเวยส่งกลยุทธ์ให้
เวินจิ้งเอาขึ้นมา ยังคงเป็น….รายละเอียดอย่างมาก
“แม่ แม่วางใจเถอะ?”เธอไม่เคยเที่ยวคนเดียวมาก่อน
แถมตอนนี้นัดเพื่อนก็ไม่ทันแล้ว
ใครจะมีเวลาหนึ่งเดือนเป็นเพื่อนเธอ? เวยอานต้องทำงาน อั้ยเถียนก็ต้องทำงาน ซูยิงตอนนี้ก็ยังติดต่อไม่ได้ ใครก็หาเธอไม่เจอ
คิดไปคิดมา ก็คงไปด้วยตัวเองแล้ว
“แน่นอน”
เวินจิ้งมองแม่อย่างสงสัย รู้สึกว่าเธอแปลกๆ
หลินเวยกลับไปที่ห้อง ไม่นานคุณน้าหยูก็โทรมา
“เรียบร้อยแล้ว จัดการทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว”
หลังจากนั้นสองวัน
เวินจิ้งพึ่งรู้ว่าตัวเองจะต้องไปเปลี่ยนเครื่องที่เมืองหนานก่อน ถึงได้บินตรงไปยุโรป
เมืองหนาน…..
เมืองนั้น เป็นเมืองที่เธอไม่อยากก้าวเข้าไปอีก
โชคดีแค่เป็นทางผ่าน เวลาเปลี่ยนเครื่องอยู่ในสองชั่วโมง
หลังจากถึงเมืองหนาน เธอก็เข้าไปในห้องVIPทันที เวินจิ้งเอาแก้วกาแฟ ไอร้อนอบอุ่นไปที่คาง เธอหยิบนิตยสารบนชั้นวางมาดู แต่ก็โดนคนบนหน้าปกทิ่มแทงตา
วินาทีถัดมา ก็เหมือนมันหวานลวกมือ เธอรีบร้อนเปิดทิ้ง
คนบนหน้าปก คือมู่วี่สิง
ยังมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมงถึงขึ้นเครื่อง เวินจิ้งสงบลง ก้มหน้าดื่มกาแฟ ทันใดนั้นรู้สึกไม่ปกติแต่กลับเป็นลมหายใจที่คุ้นเคย
เงยหน้าขึ้นอย่างไม่รู้ตัว สายตาของเธอพบกับเงาร่างยาว
เวลานี้สมองของเวินจิ้งนั้นว่างเปล่า แม้แต่กาแฟร้อนหกใส่มือก็ไม่รู้สึกเจ็บ
นั้นเป็นมู่วี่สิง แค่ครั้งนี้ คือเขาตัวเป็นๆ แถมเวลานี้มีหลิงเหยาสวยงดงามนั่งข้างๆเขา
เวินจิ้งไม่ได้หันหัว และก็ไม่อยากจะทักทาย แค่หยิบผ้าเช็ดปาก มาเช็ดหลังมือที่แดง
เวลานี้เธอเหมือนสัตว์เล็กที่นอนคว่ำเปลือยเปล่าแล้วถูกแทง นั่งยองๆเลือดไหลไปทุกซอกทุกมุม แค่มีชีวิตอยู่ก็รู้สึกชาแล้ว
ด้านหลังเคลื่อนไหวไม่น้อย คนที่ตามไม่ใช่แค่มู่วี่สิงกับหลิงเหยา ยังมีนักข่าวมากมาย
เมื่อก่อนมู่วี่สิงไม่ชอบก็คือการปรากฏตัวในสังคมแล้วได้รับการสัมภาษณ์ ตอนนี้กลับเหมือนว่ามีสัมภาษณ์ของเขาไปทุกที่ เปลี่ยนเป็นคนชั้นสูงไปไม่น้อย
เวินจิ้งเปิดกระเป๋าหาหูฟังเจอ แค่เสียงพูดคุยหัวเราะที่ยากจะต่อต้านเข้ามาในหูตัวเอง ทำให้เธอรู้สึกเสียใจ
สามปีที่แล้ว เป็นเพราะมู่วี่สิงที่มีผลกระทบต่ออารมณ์ตัวเอง
เธอเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้
เธอไม่รู้ทั้งสองไปพักร้อนหรือไปทำงาน แต่ไม่ว่าจะทำอะไร เวินจิ้งก็ยังให้ความสนใจมาก
ความสนใจไม่มีทางควบคุมได้
ไม่นานมู่วี่สิงกับหลิงเหยาก็จากไป ตรงหน้าเธอมีสิ่งปิดกั้นไว้ ทั้งสองคงไม่น่าจะเห็นเธอ
เธอสูดลมหายใจลึกๆ มองเงาทั้งสองคนที่จากไป เจ็บจนถึงที่สุด
โทรศัพท์ครั้งสุดท้ายกับมู่วี่สิงเมื่อสามปีก่อน คำพูดที่เย็นชาของเขายังวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าในข้างหูเธอ
เวินจิ้ง เราเลิกกันแล้ว
