บทที่ 627 คุณแอบมองฉัน
สมองของเวินจิ้งแจกแจงข้อดีของหยูจิ่งห้วนทีละข้อ แต่ก็กังวลมาก
เธอเคยรักผู้ชายคนหนึ่งมาก รู้ว่าการรักใครสักคนจริงๆ นั้นก็คือฝังรากลึกในใจมาก และไม่มีเหตุผลด้วย
แค่เธอพยายามถึงทุกวันนี้ … แต่รู้ว่าเธอยังไม่สามารถชอบเขาได้อย่างสุดใจ
“คุณกำลังมองมาที่ฉันอยู่”จู่ๆหยูจิ่งห้วนก็พิงอยู่บนไหล่เวินจิ้ง และพูดอย่างมั่นใจ “พบว่าฉันก็หล่อมากใช่ไหมล่ะ”
“อืม คุณหล่อมาก” เวินจิ้งพยักหน้า แต่ใบหน้าของเธอมีความรู้สึกผิดเบาๆ”วันนี้ฉันกินข้าวกับคุณไม่ได้ พรุ่งนี้ทางโรงพยาบาลจะมีการประชุม ฉันต้องเตรียมตัวหน่อย”
“ต้องการให้ฉันช่วยไหม”หยูจิ่งห้วนยิ้มอย่างครุ่นคิด
“ไม่ต้องหรอก”
เขามองคิ้วของเวินจิ้ง เป็นครั้งแรกที่เข้าไปเองและจูบคิ้วของเธอ “ไปเถอะ”
เวินจิ้งหันหน้าไปเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวและหลีกเลี่ยงโดยไม่ได้ตั้งใจ”แล้วคุณล่ะ”
“ฉันก็ต้องกลับไปโรงพยาบาลเหมือนกัน”ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สังเกตเห็นการกระทำของเธอและพูดอย่างสบายๆว่า “คณบดียังรอฉันอยู่”
กลับไปถึงโรงพยาบาลหนานเฉิง หยูจิ่งห้วนลากกระเป๋าของเขาไปที่ชั้น28 และโยนมันไว้ในห้องตัวเองแล้วค่อยขึ้นไปที่ห้องทำงานของมู่วี่สิง
มู่วี่สิงนั่งอยู่บนโซฟา คุยโทรศัพท์อย่างแซวๆอยู่ ยกมือให้เขารอสักครู่
หยูจิ่งห้วนนั่งลงบนโซฟาและมองไปรอบๆอย่างแซวๆ
โทรศัพท์ของมู่วี่สิงค่อนข้างยาว หรือว่าหยูจิ่งห้วนเหนื่อยแล้วจริงๆ เมื่อเขาเหล่ตาตื่นขึ้นมาบนโซฟา ก็เห็นมู่วี่สิงยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยสีหน้าเยาะเย้ยเล็กน้อย
เขามองตัวเองโดยไม่รู้ตัวและอย่างที่คิดไม่มีผิด เขาได้ยินมู่วี่สิงพูดว่า”ฉันไม่รู้เลยว่าคุณมีงานอดิเรกแบบนี้ด้วย”
“อะไรนะ”
“สีชมพู”มู่วี่สิงชี้ไปและหันไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้าม”มีเพื่อนร่วมงานบอกว่ารถของคุณเก่าเกินไป คราวหน้าลองเปลี่ยนเป็นสีชมพูลิมิเต็ดเอดิชั่นดีไหม”
“ไอ้จะบ้าตาย”หยูจิ่งห้วนมองไปที่ร่มสีชมพูที่เขาหยิบขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวและพูดเบาๆว่า”ฉันหยิบร่มของเธอมาด้วย”
มู่วี่สิงมองเขาด้วยสายตาที่เย็นเยือก และเม้มปากบางๆอย่างเย็นชา”แฟนไปรับที่สนามบินเหรอ”
หยูจิ่งห้วนลังเลสักครู่ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
เขาตอบไม่ตามคำถาม”เข้าเรื่องงานดีกว่า”
สิบห้านาทีต่อมา เขาสรุปการแลกเปลี่ยนอย่างสั้น สรุปว่า”ก็ประมาณแบบนี้ล่ะ โครงการนี้ยังไม่สามารถเริ่มต้นได้ ปัญหาทางเทคนิคยังไม่สามารถแก้ไขได้อย่างรวดเร็ว และค่าใช้จ่ายจะสูงกว่างบประมาณมาก”
มู่วี่สิงกอดอกโดยไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ สักพักค่อยพูดช้าๆ”จิ่งห้วน คุณมีความรู้สึกแบบนี้หรือเปล่า เรื่องบางเรื่อง … คุณไม่สามารถปล่อยวางได้อย่างเต็มที่ ทั้งๆที่คุณจะรู้ว่า จะต้องสูญเสียอย่างมาก”
หยูจิ่งห้วนขมวดคิ้ว รู้สึกอย่างอธิบายไม่ถูกว่าเจ้านายหมายถึงอย่างอื่น
แต่อีกฝ่ายแค่ยิ้มเบาๆ ทำให้ความสงสัยของเขาหายไปอย่างรวดเร็ว”คุณไปทำการวิจัยอย่างเต็มที่เถอะ คุณไม่จำเป็นต้องไปคิดเรื่องด้านเงิน เบื้องหลังของโรงพยาบาลหนานเฉิง คือบริษัทมู่ซือกรุ๊ป”
หลังจากหยูจิ่งห้วนออกไป มู่วี่สิงก็ค่อยๆเอนหลังดื่มถ้วยหนึ่ง และเปิดลิ้นชักข้างๆ
ในข้างในว่างเปล่า มีแต่กรอบรูปกลับหัวอยู่ในนั้น
นอกหน้าต่างของอาคารสูง เสียงฝนตกเย็นๆ ไฟมืดลง
ไม่รู้ว่าผู้ชายกำลังคิดอะไรอยู่อย่างตั้งใจ ดวงตาของเขาเย็นชามาก แต่นิ้วของเขาลูบที่ขอบของกรอบแว่นเบาๆ ไม่ก็ไม่ได้เปิดดู
…
ในวันจันทร์ การประชุมผู้ถือหุ้นประจำครึ่งปีของบริษัทหลินซือกรุ๊ปจัดขึ้นตามกำหนด
เวินจิ้งลางานไปประชุมขอบริษัทหลินซือกรุ๊ป เธอเป็นทายาทที่ถูกต้องตามกฏหมายของบริษัทหลินซือกรุ๊ป แต่หุ้นของเธออยู่ในมือของหลินเวยมาโดยตลอด และเธอไม่คิดจะรับมือต่อด้วย
ตอนนี้บริษัทหลินซือกรุ๊ปได้รับความช่วยเหลือจากบริษัทโจวซือกรุ๊ป การพัฒนาในประเทศFก็ไปได้ค่อนข้างดีมาโดยตลอด แต่การประชุมครั้งนี้ ทำให้เวินจิ้งซึ่งเป็นคนนอกได้รับกลิ่นที่อันตรายเหมือนกัน
จู่ๆบริษัทโจวซือกรุ๊ปก็ประกาศถอนทุนจากบริษัทหลินซือกรุ๊ป ซึ่งทำให้บริษัทหลินซือกรุ๊ปต้องการระงับโครงการหลายโครงการที่ได้เริ่มทำแล้ว เพื่อเติมเต็มช่องว่างการระดมทุน
แต่ก่อนนั้น บริษัทหลินซือกรุ๊ปไม่รู้เรื่องอะไรเลย
หลินเวยประกาศว่าการประชุมถูกระงับชั่วคราว สื่อสารกับโจวเซิ่งเป็นเวลานานมากถึงจะวางสาย
“คุณแม่ เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
“นี่เป็นการตัดสินใจของโจวเซิน บริษัทหลินซือกรุ๊ปมีคนของบริษัทโจวซือกรุ๊ปอยู่แล้ว พวกเขาถูกโจวเซินควบคุมไปแล้ว ตอนนี้บริษัทโจวซือกรุ๊ปได้ยื่นคำตัดสินในการถอนทุนไปแล้ว และโจวเซินได้ผ่านมันไปโดยพลการเรียบร้อย”น้ำเสียงของหลินเวยเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
ถึงแม้ว่าโจวเซินจะอยู่ในยุโรปในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา แต่ไม่คิดว่าเขาจะแอบซื้อหุ้นของบริษัทซือกรุ๊ป ตอนนี้ในเบื้องหลังโดยตลอด ตอนนี้หุ้นส่วนของเขาเกือบจะเท่ากับของโจวเซิ่งแล้ว
วิกฤตครั้งนี้ ไม่ใช่เฉพาะบริษัทหลินซือกรุ๊ปเท่านั้น ยังรวมถึงบริษัทโจวซือกรุ๊ปด้วย
เวินจิ้งรู้สึกหวาดกลัวเมื่อเธอได้ยินแบบนี้ เธอรู้ฝีมือการของโจวเซิน แต่เขาลงมือกับญาติของตัวเองได้ด้วยเหรอ
อย่างน้อยเขาก็เรียกหลินเวยว่า”คุณแม่”โดยตลอด และดูเหมือนว่าทั้งสองจะเข้ากันได้ดีในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
แต่ครั้งนี้การถอนทุนอย่างกะทันหันของบริษัทหลินซือกรุ๊ป ทำให้บริษัทหลินซือกรุ๊ปไม่รับมือไม่ทัน
วินาทีถัดมา เมื่อเธอเห็นแม่แทบยืนไม่ไหวและกำลังจะเป็นลม เวินจิ้งรีบมาจับตัวเธอไว้ เธอยังจำได้คุณหมอบอกเธอว่าสภาพร่างกายของแม่ในปัจจุบันไม่ได้ดีเท่าเมื่อก่อนแล้ว ห้ามได้รับกระตุ้นอีกเด็ดขาด
ช่วยจับแม่เธอนั่งลงบนโซฟา เวินจิ้งเม้มปากไม่รู้จะทำยังไงดีต่อ
ถ้าแม้แต่โจวเซิ่งก็ไม่ห้ามโจวเซินไม่ได้ คราวนี้มันจะเป็นปัญหาใหญ่สำหรับบริษัทหลินซือกรุ๊ปแน่นอน
เธอไม่เคยยุ่งงานของบริษัทหลินซือกรุ๊ป ก็ไม่เข้าใจเรื่องของวงการธุรกิจเหมือนกัน ยิ่งไม่รู้จะช่วยอะไรได้
ช่วยจับคุณแม่เธอเข้าไปในห้องพักผ่อน ผ่านไปไม่นาน โจวเซิ่งก็โทรหาเวินจิ้ง
“คุณพ่อ”
เวินจิ้งชินที่เรียกโจวเซิ่งแบบนี้
“เสี่ยวจิ้ง คุณแม่ไม่รับสายของพ่อ พวกคุณยังอยู่ในบริษัทหลินซือกรุ๊ปหรือเปล่า”
“ใช่ค่ะ คุณแม่นอนหลับแล้ว เธอเหนื่อยเหลือเกิน”เวินจิ้งขมวดคิ้ว
“พ่อจะมารับพวกคุณตอนนี้ แต่ลูกลงไปที่ร้านกาแฟชั้นล่างรอพ่อก่อนนะ”
เวินจิ้งคลุมผ้าห่มให้แม่เธอ และปรับอุณหภูมิในห้องค่อยออกไปข้างนอก
เมื่อเธอออกจากห้องทำงาน เธอบอกกับทุกคนว่าอย่าเข้าไปรบกวน เธอจึงเดินลงไปที่ร้านกาแฟ
ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโจวเซิ่งไม่ได้ใกล้ชิดมาก แต่หลายปีที่ผ่านมาเขาดีกับหลินเวยมาก เวินจิ้งมองเห็นอยู่ในสายตา
แถมโจวเซิ่งถือว่าเธอเป็นลูกสาวแท้มาโดยตลอด และปฏิบัติต่อเธอดีกว่าโจวเซินด้วยซ้ำ
“คุณพ่อ ” ผ่านไปไม่นาน เวินจิ้งก็เห็นโจวเซิ่งแล้ว
โจวเซิ่งอายุ 60กว่าแล้ว มีผมหงอกเยอะพอสมควร แต่ก็ยังดูอย่างมีพลังอยู่
พนักงานเอากาแฟมาสองถ้วยมา และโจวเซิ่งวางกองกระดาษไว้ตรงกลางโต๊ะ
เวินจิ้งเห็นถ้อยคำลับที่สุดบนหน้าปก ซึ่งเป็นแผนการจัดหาหุ้นของบริษัทหลินซือกรุ๊ป
“เสี่ยวจิ้ง ลูกลองดูก่อน”โจวเซิ่งพูดอย่างเคร่งขรึม “นี่คือไฟล์เอกสารของปีที่แล้ว”
จริงๆแล้วเวินจิ้งยังไม่สามารถเข้าใจเอกสารเหล่านี้ได้ทั้งหมด แต่รู้สถานการณ์ปัจจุบันของบริษัทหลินซือกรุ๊ปจากการประชุมเมื่อกี้ เพราะฉะนั้นก็พอเข้าใจประมาณ เมื่อดูไปที่ข้างหลัง หน้าของเธอก็ซีดไปหมดแล้ว
