flash marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 671 ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องกังวล

บทที่ 671 ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องกังวล

หลิงเหยามองไปที่ใบหน้าเฉยเมยของมู่วี่สิง พร้อมหัวเราะเยาะให้กับตัวเอง “ยิ่งใกล้วันแต่งงานมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวมาก ฉันพบว่าไม่เพียงฉันแต่อยากจะแต่งงานกับคุณเท่านั้นแต่ฉันยังหวังว่า คุณจะรักฉัน รักฉันเหมือนที่ฉันรักคุณ ถ้าคุณทำไม่ได้ ฉันขอ … ไม่แต่งงานแบบนี้”

“งานแต่งงานของเราจะไม่ยกเลิก” มู่วี่สิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม

หลิงเหยามองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของชายคนนั้น ริมฝีปากของเธอกัดไว้นาน โดยไม่พูดอะไรออกมา

ผ่านไปหลายปีแล้ว แต่เธอก็ยังมองชายคนนี้ไม่ออก

แต่ในตอนนี้เธอรู้ดีว่าหัวใจของเขายังอยู่ที่เวินจิ้ง

วันรุ่งขึ้น ณ.ร้านกาแฟที่เงียบสงบ

เวินจิ้งมาถึงก่อนเวลา วิวที่นี่ดีมาก ชั้นที่สามสิบแปดสามารถมองเห็นเมืองได้อย่างกว้างขวาง

หลิงเหยานั่งลงตรงข้ามเธอ และสั่งกาแฟหนึ่งแก้ว

ช่วงนี้นี้อารมณ์ของเธอไม่ค่อยดีนัก เห็นได้ชัดว่าเธอจะสามารถแต่งงานกับมู่วี่สิงได้อย่างแน่นอน แต่ในตอนนี้เธอกลับต้องการหนี

เธอเป็นลูกสาวที่เป็นที่รักมาตั้งแต่เด็ก และเกือบทุกสิ่งที่เธอต้องการก็ขึ้นอยู่แค่ปลายนิ้วของเธอเท่านั้น แต่มู่วี่สิงกลับไม่ใช่อย่างนั้น

“เวินจิ้งฉันอยากรู้ว่า เธอยังชอบมู่วี่สิงอยู่หรือเปล่า” หลิงเหยามองไปที่เวินจิ้ง

ตลอดสามปีที่ผ่านมา เธอแทบไม่เปลี่ยนไปเลย แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเปลี่ยนไปมาก

อารมณ์เย็นลงมากขึ้น ใบหน้ายังคงบอบบาง และทั้งตัวก็มีเสน่ห์น่าหลงใหล

เวินจิ้งขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ดูเหมือนเธอจะไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนี้

เมื่อเห็นความเงียบของเวินจิ้ง หลิงเหยาก็คิดว่าเธอยอมรับแล้ว

เมื่อสามปีก่อนโจวหย่านป่วยหนัก และมีสถานการณ์ที่ทำให้เวินจิ้งต้องจ่ายยาผิดให้เธอ ที่มู่วี่สิงและโจวหย่านแต่งงานกัน ก็เพียงเพื่อหลักฐานที่อยู่ในมือโจวหย่านเท่านั้น แต่ทั้งสองไปไม่ถึงขั้นตอนสุดท้ายของการแต่งงาน โจวหย่านเสียชีวิตภายในงานแต่งงาน

และตอนนั้น ตอนที่เวินจิ้งถูกโจวเซินจับตัวไป มู่ซือซือก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เพราะคอยติดตามโจวเซิน

อยู่ตลอด มู่วี่สิงรู้สึกผิด และความปรารถนาสุดท้ายของมู่ซือซือ ก็คือต้องการให้มู่วี่สิงแต่งงานกับหลิงเหยา ดังนั้น ตลอดสามปีมานี้ หลิงเหยาจึงได้อยู่ข้างๆมู่วี่สิงตลอด

หลังจากฟังหลิงเหยาเงียบๆจนจบ สีหน้าของเธอก็ซีดขึ้นมา

มู่วี่สิงแต่งงานกับโจวหย่านเพื่อปกป้องเธอจริงหรือ

เธอจำได้ว่าเมื่อสามปีก่อน เนื่องจากมู่วี่สิงกำลังผ่าตัด เธอจึงให้ยาโจวหย่าน แต่เธอไม่คาดคิดว่านั่นจะเป็นแผนของโจวหย่าน

“ทำไมคุณถึงบอกฉันเรื่องนี้” เวินจิ้งเงยหน้าขึ้น และมองไปที่หลิงเหยา

เห็นได้ชัดว่าเธอชอบมู่วี่สิงมาก และกำลังจะแต่งงานกับเขา

“เพราะฉันไม่อยากแต่งงานกับมู่วี่สิง” หลิงเหยาพูดอย่างใจเย็น

เธอรู้สึกโล่งใจเมื่อได้พูดแบบนี้

ที่ผ่านมาเธอดื้อรั้นเกินไป เธอรู้ว่ามู่วี่สิงยอมให้เธออยู่เคียงข้าง เพราะรู้สึกผิดต่อมู่ซือซือ แต่เธอไม่เคยต้องการสิ่งนี้

เธอต้องการความรักที่บริสุทธิ์ ไม่เกี่ยวข้องกับใคร

“ฉันพูดจบแล้ว” หลิงเหยาดูเวลา ก่อนที่จะเตรียมออกไป

แต่เวินจิ้งกลับเรียกเธอไว้ก่อน “พวกเธอไม่ได้มีลูกด้วยกันหนึ่งคนแล้วหรอ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิงเหยาก็ยิ้มและหันหน้าไป “พ่อของเด็กไม่ใช่มู่วี่สิง”

เวินจิ้งนั่งอยู่ในร้านกาแฟเป็นเวลานาน จนกระทั่งโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เธอถึงได้หลุดออกจากภวังค์

หลังจากดื่มกาแฟที่หายร้อนไปหมดแล้ว เธอก็มาที่บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป

ส้งวี่เป็นคนเซ็นสัญญากับเธอ เห็นได้ว่าส้งวี่ไม่มีท่าทีอยากเจอเธอเท่าไหร่นัก

เวินจิ้งพอจะเดาเหตุผลได้ เนื่องจากทุกคนไม่สามารถแยกการตายของมู่ซือซือกับเธอออกจากกันได้ และส้งวี่เคยเป็นคนรักของมู่ซือซือ ดังนั้นเขาจึงไม่มีสีหน้าที่ดีต่อเธออย่างแน่นอน

“เวินจิ้ง ผมไม่คิดว่าคุณจะมีความอดทนขนาดนี้” ส้งวี่มีน้ำเสียงเยาะเย้ย อย่างไม่ปิดบัง

เวินจิ้งที่กำลังมองไปที่แฟ้มเอกสาร จึงก็เงยหน้าขึ้นมา เมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้

“หมายความว่าไง”

“เปล่า” ส้งวี่ยักไหล่ และไม่พูดอะไร

เวินจิ้งได้ยินน้ำเสียงแปลกๆของเขา ที่แสดงความไม่พอใจเล็กน้อย

“สัญญามีหลายข้อ … ” เธออธิบายทีละข้อออกมา จากนั้นส้งวี่ก็ตอบว่าต้องรอการอนุมัติจากฝ่ายกฎหมาย

“งั้นฉันจะมาใหม่พรุ่งนี้” หลังจากหมดธุระ เธอก็ไม่คิดจะอยู่ต่อ

ในวินาทีถัดมา เสียงเย็นชาของส้งวี่ก็ดังมาจากด้านหลัง “เวินจิ้ง ผมหวังว่าคุณจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับมู่วี่สิงอีก”

“ไม่ต้องห่วง มันไม่มีอะไรเลย ถ้าไม่ใช่เพราะปัญหาของแม่ฉัน ฉันจะไม่กลับมาหนานเฉิงเลย คุณส้งวี่กังวลเกินไป” หลังจากที่พูดจบ เวินจิ้งก็เดินออกไปทันที

ความเย็นชาในดวงตาของส้งวี่ลึกขึ้นเรื่อยๆ หลังจากส่งเอกสารกลับไปที่ฝ่ายกฎหมายแล้ว เขาก็โทรหามู่วี่สิงอีกครั้ง

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ สถานการณ์ตอนนี้ของบริษัทหลินซื่อไม่สู้ดีนัก” ส้งวี่พูดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

เขาไม่เข้าใจจริงๆว่า ทำไมมู่วี่สิงต้องจัดการเรื่องยุ่งเหยิงในเวลานี้

“ตลาดในต่างประเทศเป็นข้อบกพร่องของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปมาโดยตลอด การซื้อบริษัทหลินซื่อ มีประโยชน์ไม่น้อยสำหรับเราในการขยายตลาด” เสียงของมู่วี่สิงสงบมาก

“ฉันก็มีความสามารถนี้เหมือนกัน นายทำเพื่อเวินจิ้งมากกว่า”

“อืม นายจะเข้าใจว่าอย่างนั้นก็ได้” มู่วี่สิงไม่แม้แต่จะปฏิเสธ

ส้งวี่โกรธมาก จึงวางสายโทรศัพท์ทันที

วันรุ่งขึ้น เวินจิ้งมาที่บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป เพื่อลงนามในสัญญาอย่างเป็นทางการ และการโอนบริษัทหลินซื่อก็จะสิ้นสุดลง

เวินจิ้งและหลินเวยจะยังคงถือหุ้นของบริษัทหลินซื่ออยู่จำนวนเล็กน้อย แต่หุ้นส่วนใหญ่จะถูกโอนไปยังมือของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ตอนนี้บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของบริษัทหลินซื่อ

เธอรู้ความสามารถของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ถ้าส้งวี่สามารถละทิ้งอคติได้ เธอคิดว่ากำไรของบริษัทหลินซื่อจะเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องกังวล

เวินจิ้งไม่เคยพบกับมู่วี่สิง ตั้งแต่วันที่เธอจากหนานเฉิงไป

หนานเฉิงจะว่าใหญ่หรือก็ไม่ จะว่าเล็กก็ไม่เชิง แต่ถ้าไม่ได้เจอเขาคงจะดีที่สุด

เธอไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร

เมื่อนึกถึงคำพูดของหลิงเหยา บางทีพวกเขาอาจจะไม่ได้แต่งงานกัน แต่ความสัมพันธ์ของเธอและมู่วี่สิงก็จะไม่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน

ตอนที่เวินจิ้งกลับมาที่ประเทศ F ซึ่งห่างจากงานแต่งของเธอและโจวเซินหนึ่งสัปดาห์ อั้ยเถียนก็บินไปประเทศ F ในวันเดียวกัน

เวินจิ้งรออั้ยเถียนที่สนามบินไม่นาน ร่างของโจวเซินก็ปรากฏตัวขึ้น

เธอไม่ได้บอกเขาเกี่ยวกับเที่ยวบินของเธอ แต่โจวเซินรับรู้ที่อยู่ของเวินจิ้งมาโดยตลอด

“รอใครอยู่หรอ” โจวเซินขมวดคิ้วและมองไปที่เธอ

“อืม เดี๋ยวอั้ยเถียนก็ออกมาแล้ว”

“ดีเหมือนกัน ช่วงนี้จะได้ให้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนคุณหน่อย” โจวเซินพูดอย่างนุ่มนวล

แต่เวินจิ้งเมินเฉย มองไปที่ทางออก

ใช้เวลาไม่นานอั้ยเถียนก็ออกมา และเมื่อเห็นโจวเซินใบหน้าของเธอเย็นชาเล็กน้อย จากนั้นจึงกล่าวทักทาย

ในรถโจวเซินขับเอง เวินจิ้งและอั้ยเถียนนั่งอยู่ด้านหลัง

เพราะโจวเซินอยู่ตรงนั้นด้วย ทั้งสองจึงไม่ได้คุยอะไรกันเลย จนกระทั่งมาถึงวิลล่า อั้ยเถียนจึงเดินตามเวินจิ้งไปที่ห้องของเธอทันที

โจวเซินไม่พอใจเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่าเวินจิ้งอารมณ์ดี เขาก็ยอม

“เธออยู่กับหมาป่าตัวนี้ได้อย่างไรนานขนาดนี้ สายตาของเขาแย่มาก!” อั้ยเถียนพึมพำทันทีที่ปิดประตู

เวินจิ้งยิ้ม “ชินแล้ว เธอมีอะไรจะบอกฉันไหม”

ในรถอั้ยเถียนดูเหมือนลังเลที่จะคุย เวินจิ้งรู้จักเธอมาหลายปีแล้ว จึงเข้าใจนิสัยใจคอของเธอโดยธรรมชาติ