บทที่ 6 คิวสุดท้าย
“เขารู้ว่าฉันมาเหรอ？”เวินจิ้งแปลกใจ เมื่อกี้คนตั้งเยอะ เขาเห็นเธอได้ไง
“ใช่ ไม่งั้นคุณหมอมู่ก็คงไม่ให้ฉันมาบอก”พยาบาลยิ้มอย่างอ่อนโยน
เวินจิ้งพยักหน้า ในขณะที่รออยู่ห้องพักก็เปิดกลุ่มวีแชทของงาน ช่วงนี้ที่บริษัทการผลิตยาเทียนอีเริ่มมีปัญหาทางการเงินจนจ่ายเงินเดือนไม่ได้แล้ว มีไม่กี่คนที่ทำงาน ส่วนเวินจิ้งก็ไม่มีคนมาสนใจ
เหมือนเธอจะใกล้ตกงานแล้ว พอคิดขึ้นมาในใจก็ว้าวุ่น
กำลังเข้าดูเว็บไซต์รับสมัครงาน ข้างหลังก็มีเสียงเท้าเข้ามา
มู่วี่สิงเดินเข้ามา จากมุมสูงนี้มองเห็นเวินจิ้งกำลังหางานอย่างชัดเจน
“มาแล้วเหรอ？”เขานั่งข้างๆเธอ ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก
เวินจิ้งวางโทรศัพท์ ตื่นเต้นหน่อยๆ
ท่าทางของมู่วี่สิงดูแข็งแกร่ง คุยกับเขาทำให้เธอกังวลแปลกๆ
“เรื่องที่คุณพูดก่อนหน้านี้ ผมโอเค”เวินจิ้งค่อยๆพูดทีละคำ
มู่วี่สิงกลับไม่แปลกใจ นิ้วเรียวยาวเคาะโต๊ะ สายตาหม่นลงหน่อยๆ
“ผมเคยพูดอะไร？”เขาถาม
เวินจิ้งนิ่งไป เขาเสียความจำไปหรือไง？
“ที่คุณบอกว่าจะแต่งงานกับฉัน”พอพูดออกมาเวินจิ้งก็หน้าแดง
มู่วี่สิงยิ้มออกมาในลำคอ เขาตั้งใจให้เวินจิ้งพูด
“อือ เอาทะเบียนบ้านมาไหม”มู่วี่สิงถาม
“หา？”เวินจิ้งเงยหน้าอย่างตะลึง เธอมักจะคิดไม่ทันมู่วี่สิง
“จดทะเบียนต้องใช้ทะเบียนบ้าน”
“เร็วขนาดนี้เชียว？ฉันยังไม่คุยกับแม่เลย”เวินจิ้งคิดภาพที่เธอกับมู่วี่สิงไปจดทะเบียนที่สำนักงานกิจการพลเรือน
“ผมให้เวลาคุณหนึ่งวัน”
ตระกูลเวิน
ออกมาจากโรงพยาบาลเธอก็รีบกลับบ้าน เจี่ยนอีก็ดูละครที่โซฟา
คำพูดที่เตรียมพูดระหว่างทางติดอยู่ในลำคอ เธอจะพูดกับเจี่ยนอียังไงว่าจะแต่งงาน
อีกอย่างเจอชายคนนั้นแค่สามครั้งก็จะแต่งงานแล้ว
“วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ？”พอเห็นเวินจิ้งกลับมา เจี่ยนอีก็ถามอย่างแปลกใจ
เธอไม่รู้ว่าบริษัทที่เวินจิ้งทำงานใกล้จะล้มละลายแล้ว
“ลาน่ะ”
“ลาทำไม？”
“หนู……อยากเอา……ทะเบียนบ้าน”เวินจิ้งพูดขึ้นมา
“โอ้ว อะไร จะไปจดทะเบียน？อย่าบอกแม่นะว่าเป็นฉืออี้เหิง แม่ตีแกตายแน่！”จากที่เจี่ยนอีดีใจๆอยู่ แต่พอคิดว่าจะเป็นผู้ชายเลวๆนั่น ใบหน้าก็หม่นลง
“ไม่ใช่เขาไม่ใช่เขา คือผู้ชายที่มาส่งหนูครั้งที่แล้ว เขาชื่อมู่วี่สิง เป็นหัวหน้าหมอประสาทที่โรงพยาบาลเหรินหมิน！”เวินจิ้งหลับตา กัดฟันพูดออกมา
เจี่ยนอีนิ่งไป ตอนที่ได้สติน้ำตาก็ไหลออกมาแล้วกอดเวินจิ้งแน่นๆ“เด็กน้อย ไปเถอะ ไปบอกเขา ตระกูลเราไม่ต้องการสินสอดอะไร และก็ไม่ต้องจัดงานแต่ง ไปจดทะเบียนก็พอ แม่ของลูกวางใจแล้ว”
เวินจิ้ง：……
แม้ว่าเธอจะไม่เคยคิดถึงสินสอด งานแต่งอะไรพวกนี้ของการแต่งงาน แต่ว่าแม่เธอ……ใจกว้างเกินไปแล้ว！
มาถึงสำนักงานกิจการพลเรือนก็สี่โมงแล้ว เวินจิ้งมองประกาศที่ติดอยู่หน้าประตู คิววันนี้หมดแล้ว
เธอโล่งใจเป็นอย่างมาก งั้นพรุ่งนี้ค่อยมา！
ตอนที่จะหมุนตัวไป มือหนึ่งก็จับไหล่เธอไว้ เสียงทุ้มๆของมู่วี่สิงพูดมาที่ข้างหูเธอ“วิ่งอะไร？”
“เอ่อ ฉันว่าจะไปหาคุณ！”เวินจิ้งยิ้มฝืนๆ
“เข้าไปสิ”มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
“อ๋า ไม่ใช่ว่าคิวหมดแล้วเหรอ？ต้องรอพรุ่งนี้”เวินจิ้งชี้ไปที่ประกาศหน้าประตู
เขากลับยิ้มออกมา“คิวสุดท้ายอยู่ในมือผม”
