บทที่ 744 ฉันหาคุณไม่เจอแล้ว
ห้องโถงกิลด์
ลี่หนานเฉิงมองผู้ชายที่ดื่มคนเดียวอย่างเอือมระอา ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาจมอยู่ในความมืด เขาดื่มไวน์ใส่แก้วแล้วแก้วอีกอย่างไม่หยุด ทั้งๆที่ดูก็ใสและเย็นชาอย่างปกติ แต่ดวงตาสีเข้มก็เจือความเมาเล็กน้อย
มู่วี่สิงไม่ค่อยดื่มไวน์ ยกเว้นในงานที่ปฏิเสธไม่ได้จะดื่มบ้าง แต่ไม่เคยเมาเลย ดูเหมือนว่าเขาจะเกิดมาพร้อมความสามารถทางดื่มแอลกอฮอล์ แต่อาจเป็นเพราะว่าผู้คนอย่างพวกเขา ถึงแม้ว่าเมาก็ต้องมีสติอยู่เสมอ
เขาไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น ใบหน้าหล่อเหลาที่ตึงอยู่ไม่มีการแสดงออกใดๆ ราวกับว่าเขานั่งดื่มอยู่ที่นี่ ก็แค่ดื่มไวน์เฉยๆ ไม่ต้องการพูดคุย ไม่ต้องการปล่อยอารมณ์ใดๆ
ลี่หนานเฉิงทนเห็นไม่ไหว ถอนหายใจและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า”เพื่อน คุณสูญเสียเยอะมากถึงทำให้เธออยู่ต่อได้ ยังรู้สึกไม่มีความสุขเหรอ”
แผลถูกแทงร้ายแรง อุบัติเหตุทางรถยนต์ถึงแก่ชีวิต
หรือว่าเธอแค่อยู่แต่ตัว หัวใจไม่อยู่แล้ว
เขาเดินไปนั่งลงอยู่ข้างๆมู่วี่สิงและตบไหล่เขา”ถ้าพวกคุณต่างก็ไม่มีความสุขแบบนี้ ก็ปล่อยมือเถอะ”
มือของผู้ชายที่ถือแก้วไวน์อยู่หยุดทันที ฟังลี่หนานเฉิงพูดอยู่ข้างหูว่า”วี่สิง จับสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเองไว้ไม่ยอมปล่อยมือ มันจะทำให้คุณหายใจไม่ออกนะ”
ดวงตาสีดำของมู่วี่สิงสั่นอย่างหนัก แสงและเงาที่อยู่ตรงหน้าเขาก็เกี่ยวพันกัน เดี๋ยวเห็นเดี๋ยวหายไป
ลี่หนานเฉิงเห็นว่าเขาไม่ตอบ แต่ความมึนเมาในดวงตาของเขามากขึ้น เป็นเพื่อนกันตั้งหลายปีแล้ว เขาต้องเข้าใจอยู่แล้ว
แม้ว่าเขามองเหมือนแค่เมาเบาๆ แต่จริงๆแล้วเขาเมามากแล้ว
แถมวันนี้เขาดื่มไวน์เยอะมาก
ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของลี่หนานเฉิงก็ดังขึ้น สายโทรมาจากบริษัทลี่ซื่อ มีเรื่องด่วนต้องให้เขารีบไปจัดการ
ลี่หนานเฉิงวางสาย เขาขมวดคิ้วและมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆเขา”เพื่อน ฉันมีเรื่องด่วนต้องไปล่ะ ฉันจะโทรหาคนของตระกูลมู่ให้มารับคุณ คุณก็อย่าดื่มมากไป”
ผู้ชายคนเดียวที่อยู่รอบๆก็ไปแล้ว สติของผู้ชายก็แตกไปเรียบร้อย ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาเหมือนเมฆยามพระอาทิตย์ตก ที่เต็มไปด้วยสีสัน
เขาหาโทรศัพท์มือถือในตัว หาเจอหน้าท็อปกด ปลายนิ้วกดไปก็โทรออกไปทันที
เวินจิ้งกำลังอ่านหนังสือในห้องหนังสือ มองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์โดยตลอด รู้สึกไม่สบายใจเลย มันยิ่งยากที่จะตั้งใจอ่านเนื้อหาไม่คุ้นเคยเลย
ข้อตกลงการหย่าร้างวางอยู่ข้างๆเธอ และช่องเซ็นชื่อด้านล่างยังว่างเปล่าอยู่
ในเวลานี้ โทรศัพท์สั่นอย่างกะทันหัน ถึงแม้ว่าเสียงจะไม่ดัง แต่ในห้องหนังสือที่เงียบมากก็ได้ยินอย่างชัดเธอมองชื่อบนโทรศัพท์ ดังอยู่หลายนาทีค่อยหยิบขึ้นมารับสาย
สายตาของเธอตกลงบนการหย่าร้างที่ยังไม่ได้เซ็นชื่อ ตอบอย่างเย็นชาว่า”มีอะไรเหรอ”
เสียงของผู้ชายดูเหมือนมาจากที่ไกลๆ พูดอย่างไม่ต่อเนื่อง”จิ้งจิ้ง”
เขาดูเหมือนยิ้มอยู่เบาๆ เสียงต่ำและฟังไม่ค่อยชัดด้วย”ฉันเมา … คุณมาหาฉันหน่อยได้มั้ย”
เวินจิ้งเม้มปาก วางปากกาลงจากมือโดยไม่รู้ตัว
“จิ้งจิ้ง”เขาเรียกชื่อเธอด้วยเสียงต่ำ เหมือนผู้ชายทุกคนเรียกคนรักของตัวเอง ทุกคำก็เต็มไปด้วยความมึนเมาอย่างบ้าคลั่ง”มาหาฉัน … มารับฉัน…”
“ไม่มีใครอยู่กับคุณเหรอ”
“ฉันหาคุณไม่เจอแล้ว … ” ทันใดนั้นเสียงของเขาเดี๋ยวไกลเดี๋ยวใกล้ลอย ขึ้นๆและลงๆ”เพราะฉะนั้นคุณมาหาฉัน ได้ไหม”
เธอหลับตาและพูดเบาๆว่า”งั้นก็เรียกแท็กซี่ แล้วบอกคนขับว่าให้ส่งคุณกลับไปที่ตระกูลมู่”
ผู้ชายยิ้มขึ้นอีก ราวกับว่าเขาจะเมาและไม่รู้ตัวในวินาทีถัดไป”ฉันจะรอคุณนะ”
พูดเสร็จ เขาก็บอกที่อยู่ของเขาอย่างไม่ต่อเนื่อง
เธอตกตะลึง ฟังเสียงวางสาย
มู่ซีไปบาร์ที่ลี่หนานเฉิงบอกหาตั้งนาน ถึงเจอผู้ชายที่ดื่มไวน์อย่างเงียบๆที่มุมหนึ่ง เธอมองหาเขา มองไม่ออกว่าเขาเมาด้วยซ้ำ
ทั้งๆที่ลี่หนานเฉิงโทรหาเธอและบอกว่าเขาเมามาก
เธอเดินเข้าไปอย่างประหม่า เรียกเขาอย่างระมัดระวัง”คุณมู่คะ”
มู่วี่สิงรู้สึกว่ามีใครเข้าใกล้เขา ดวงตาที่ปิดไว้ครึ่งหนึ่งก็ลืมขึ้นเบาๆ แสงมืดมาก เขาเวียนหัวอยู่ สายตาของเขาเบลอมาก เขามองเห็นอย่างไม่ชัดว่าคนที่ยื่นอยู่ตรงหน้าเขาเป็นหญิงสาว ผมสั้นประบ่าและมีรูปร่างผอมบาง ดูน่าสงสาร
ดวงตาของผู้ชายลึกถึงสองเซนติเมตร ทันใดนั้นมู่ซีหัวใจเต้นอย่างวุ่นวาย ก้าวหน้าไปอีกสองก้าวและอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวเข้าไป แต่เมื่อเธอเพิ่งขยับ แขนของเธอก็ถูกจับไว้อย่างแน่น แล้วท้องฟ้าก็หมุนอย่างร้อนแรง ทั้งตัวของเธอก็ถูกร่างใหญ่ของผู้ชายทับลงบนโซฟาทันที
ลมหายใจที่แผดเผา เป็นผู้ใหญ่ของผู้ชายโดยฉะเพราะ ค่อยๆดึงดูดลมหายใจของเธอไป การเต้นของหัวใจเธอไม่สามารถควบคุมได้ ทั้งตัวขยับไม่ได้เลย
เขาไม่ให้เธอขยับและเธอก็ไม่กล้าขยับด้วย
เรียกชื่อเขาเบาๆด้วยเสียงขี้อาย”มู่วี่สิง …”
มู่วี่สิง …
ดวงตาสีดำของเขามึนเมามากขึ้น กดผู้หญิงที่อยู่ใต้ตัวเขาด้วยมือข้างเดียว ปากบางเงยขึ้นอย่างอ่อนโยนมีเสน่ห์และมีความเป็นเด็กที่อธิบายไม่ถูกด้วย”คุณมาแล้ว… “
มู่ซีมองจนลืมตัว เธอไม่เคยเห็นผู้ชายหน้าตาดีแบบนี้ ราวกับว่าคลื่นไฟฟ้ากระทบหัวใจของเธอไปเรื่อยๆ
ถึงแม้ว่าเธอรู้อย่างชัดเจนว่า … เขาคงจำผิดคน
เธอกับเวินจิ้งเหมือนมาก ไม่ว่าเป็นรูปร่างหรือออร่าก็ตาม เธอเข้าใจ
มือที่สั่นอยู่ค่อยๆไต่ขึ้นไปบนไหล่ของเขา ใบหน้าของเธอพิงหน้าอกของเขาอย่างเบาๆ”มู่วี่สิง … เรากลับบ้านกันเถอะ”
ผู้ชายเหล่ตา … กลับบ้าน
รอยยิ้มแบบเด็กๆบนหน้ามากขึ้นทันที เขาค่อยๆจูบแก้มของผู้หญิง และกระซิบเบาๆ”อืม … กลับบ้าน … เรากลับบ้านกัน … “
บอกว่าจะกลับบ้าน แต่เขาไม่คิดจะลุกขึ้นเลย
เขาจับแก้มของเธอ ดวงตาที่เบลอและแสงไฟที่เดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืด บาร์ที่เต็มไปด้วยบรรยากาศที่มืดมิด คางของเขาติดกับแก้มของผู้หญิง เสียงต่ำและเซ็กซี่เอ่อว่า”ฉันอึดอัด …จิ้งจิ้ง … …ให้ฉันได้ไหม …”
ใบหน้าของมู่ซีแดงไปตั้งนานแล้ว ยิ่งไม่กล้าจะขยับเลย
เธอกัดฟัน จริงๆแล้วตำแหน่งนี้ไม่ได้ซ่อนมากนัก แต่เพราะอยู่ในมุมและด้วยแสงไฟด้วย จึงมีคนน้อยที่จะสังเกตเห็นถึงตรงนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ถูกค้นพบ
แต่ … นี่อาจเป็นโอกาสครั้งเดียวของเธอก็ได้ …
“มู่วี่สิง … “น้ำเสียงที่เขินอาย ด้วยความปรารถนาที่จะปฏิเสธ “เรา … เปลี่ยนที่กันดีไหม”
เธอพูดไปและวางมือลงบนหน้าอกของผู้ชายไป ลองทำอย่างไม่คุ้นเคย
ปฏิกิริยาของผู้ชายรุนแรงยิ่งขึ้น เขาเกี่ยวคอเสื้อของเธอด้วยมือใหญ่ และกำลังจะดึงเสื้อของเธอออก …
“พวกคุณสองคนก็กล้าดีเนอะ นี่เป็นสถานที่สาธารณะนะ ก็คิดจะทำเลยเหรอ”เสียงที่เย็นชาดังขึ้นอย่างเยาะเย้ย อุณหภูมิและความสับสนก็หายไปหมดทันที
