บทที่ 747 เห็นคุณร้องไห้หนักกว่าอีก
ร่างกายของเธอถูกตรึงแน่นมาก ได้แต่เรียกชื่อเขา “มู่วี่สิง … “
ริมฝีปากบางของเขาตอบแค่คำเดียวว่า “หืม”
ยังไม่เต็มใจเหรอ เมื่อเห็นเธอทำท่าไม่รู้ทำยังไงและสับสน ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เต็มใจจริงๆ
เขาจูบเธออย่างมึนเมาและหมกมุ่น ถามด้วยเสียงต่ำ “ไม่เต็มใจเหรอ ถ้างั้นเราไม่ต้องพูดถึงเรื่องการหย่าร้างเลยนะ โอเคมั้ย”
แค่อยู่กันแบบนี้ ไม่คิดจะจากไป ไม่คิดเรื่องหย่า พวกเขาก็อยู่กันแบบนี้ …
เวินจิ้งกัดริมฝีปากของเธอแน่นๆ สีหน้าที่เย็นชาของเธอเปลี่ยนเป็นน่าสงสาร เธอพึมพำ “ฉัน … ฉันยังไม่พร้อม ครั้งหน้าได้ไหม”
เธอต้องคิดก่อน คิดอย่างจริงจัง
มู่วี่สิงเหล่ตา แต่การกระทำในมือยิ่งร้อนแรงไปอีก
เธอรีบเอามือไปห้ามเขาทันที การหายใจที่เพิ่งสงบลงก็วุ่นวายไปหมดเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าของเธอก็แดงมากขึ้นเรื่อย ๆ
“มู่วี่สิง..คุณหยุดก่อน อย่า…”
“ตอนเช้าคุณยังบอกว่าได้เลย… ตอนนี้ก็ไม่มีโอกาสเหรอ”
น้ำเสียงของเขาช้าและต่ำ พร้อมกับลมหายใจที่รุนแรง ถอนหายใจอย่างพึงพอใจเอ่อล้น “ฉันชอบ … รสชาติของคุณมาก”
“มู่วี่สิง” เวินจิ้งตะโกนอย่างตื่นตระหนก”คุณสัญญาว่าจะไม่แตะต้องตัวฉัน เมื่อก่อนคุณก็เคยสัญญาไว้แล้ว
แล้วจะผิดสัญญาแบบนี้ได้ยังไงล่ะ”
“จิ้งจิ้ง ฉันตามใจคุณได้ แต่คุณต้องทำตามสัญญา ไม่ใช่เหรอ”
ฝ่ามือของเขาไม่ได้หยุดเลย ยังลงไปเรื่อยๆ
ใบหน้าของเวินจิ้งเปียกไปหมดแล้ว อดน้ำตาไหลไม่ได้ “มู่วี่สิง คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้”
เขาไม่เข้าใจว่าเธอขยะแขยงและกลัวอะไรอยู่ แต่เธอรู้อย่างชัดเจน
แม้แต่ลูกเธอก็ไม่อยู่แล้ว เธอตัดสินใจนานแล้วว่าต้องไม่ใจอ่อนให้ตัวเองแม้แต่น้อยเด็ดขาด เธอ
แค่อยากอยู่ไกลๆ
ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกัน ก็จะไม่มีความเจ็บปวดอีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือเธอก็ตาม
เธอจะไม่มีอะไรกับเขาอีกครั้งเด็ดขาด …
น้ำตาของเวินจิ้งหยุดไหลกะทันหัน ไม่รู้ว่ากำลังในมือมาจากไหน เธอจึงผลักเขาออกอย่างแรง ผู้ชายไม่คิด
ว่าเธอจะแข็งแกร่งขนาดนี้ เลยถูกผลักออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว
เธอกลิ้งตัวจากโซฟาลงไปพื้นทันที
พรมสีเข้มที่อยู่ข้างโต๊ะกาแฟ ทำให้ขาขาวและเรียวยาวของเธอตกอยู่ในสายตาของผู้ชาย มันยิ่งถูกดึงดูดไป
อีก
ลูกกระเดือกกลิ้งไปมา ดวงตาที่ลึกล้ำของเขามองดูเธอค่อยๆก้าวถอยหลัง ริมฝีปากบางๆของเขายังยิ้มอยู่”
จิ้งจิ้ง เว้นแต่เธอจะออกไปแบบนี้ ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยคุณแน่”
เธอกัดริมฝีปากและมองผู้ชายบนโซฟาอยู่สักพัก ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวและแทบทรุด เธอไม่สนใจอะไร
แล้ววิ่งไปกอดแขนผู้ชาย พึมพำว่า “ฉันไม่พูดเรื่องหย่าแล้ว … ต่อไปจะไม่พูดอีก คุณอย่าทำแบบนี้ … “
มู่วี่สิงคิดว่าถ้าเขามีสติอยู่ เขาจะต้องไม่ทำแบบนี้กับเธอแน่นอน แต่ตอนนี้เขาเมา … เมามาก
เวินจิ้งยังไม่ทันตอบสนอง ผู้ชายก็อุ้มเธอจากพื้นโดยตรง แล้วเดินตรงเข้าไปห้องนอนของเธอ
“จิ้งจิ้ง จะทำยังไงดี ทั้งๆที่ฉันเสียใจแทบตายเมื่อเห็นคุณร้องไห้ แต่ฉันยังอยาก … เห็นคุณร้องไห้หนักกว่านี้
“
สติของเวินจิ้งเริ่มแตกไปมากขึ้นกับความใกล้ชิดแบบนี้ เธอรู้ดีว่าสีแดงเข้มในดวงตาของผู้ชายในตอนนี้นั้นหมายถึงอะไร เธอไม่ทันคิดอย่างอื่น ผลักเขาออกไปอย่างแรง
“จิ้งจิ้ง คุณต้องการฉัน ดังนั้นคุณจึงไปหาฉัน คุณมีความรู้สึกกับฉัน ไม่ใช่เหรอ” เสียงของเขาดังเข้าหูเธอมีความบังคับเต็มไปหมด
เธออยากเปิดปากปฏิเสธ แต่ก็ถูกเขาบดขยี้ในวินาทีต่อมา
เธอจะไม่มีความรู้สึกได้ยังไง
ร่างกายควบคุมยากกว่าหัวใจอีก ดังนั้นเธอจึงกลัวมากขนาดนั้น
เธอกลัวสถานการณ์ที่พยายามควบคุมมา แต่สุดท้ายก็ถูกเขาทำลายลงอย่างง่ายดาย
“มู่วี่สิง คนสารเลว”
“อืม … ฉันมันเลว ชอบคุณจนจะเป็นบ้าแล้ว ..”.
…
เมื่อเธอลืมตา สติของเวินจิ้งก็ยังไม่ฟื้นกลับมาอย่างเต็มที่ แค่รู้สึกเจ็บไปทั่วตัว ราวกับว่าเธอถูกรถทับอย่าง
หนัก
มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหนื่อยล้า ผ้าม่านก็ถูกเปิดไว้ จากแสงที่เข้ามาจากช่องว่างก็รู้ได้ว่าตอนนี้
ค่อนข้างสายแล้ว
ที่ข้างๆเธอว่างเปล่า เธอกระพริบตา สักพักถึงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
คลั่งไคล้และรุนแรงมาก
ร่างกายของเธอสะอาดและสดชื่นมาก เห็นได้ชัดว่าน่าจะอาบน้ำไปแล้ว เธอหยิบโทรศัพท์และดูเวลา
เกือบเที่ยงแล้ว
เสียงโทรศัพท์เข้าของเธอถูกปิดเสียงหมด มีสายโทรเข้าตั้งยี่สิบกว่าสาย
เธอทำหน้าตึง ทั้งๆที่รู้ตัวเองทำมากเกินไปแค่ไหน เสียงโทรศัพท์มือถือก็ถูกเขาปิดเสียงไว้ด้วย จะโทรมาหลายๆครั้งทำไมล่ะ
แต่เมื่อกดเข้าไป ชื่อบนมือถือไม่ใช่มู่วี่สิง
ขมวดคิ้ว สายที่ไม่ได้รับโทรจากหลิงเหยา
เธอโทรหาตัวเองทำไม
เธอไม่คิดว่าพวกเธอต้องติดต่อกันด้วย
แม้จะคิดแบบนี้ แต่เธอก็โทรกลับไปด้วย
มือหนึ่งหยิบโทรศัพท์อยู่ มือหนึ่งยกผ้านวมออกแล้วลุกจากเตียง
เธอแค่ใส่เสื้อของผู้ชายตัวหนึ่งอยู่ เสื้อเชิ้ตตัวกว้างก็ใหญ่พอที่จะคลุมเข่าของเธอ ที่บ้านไม่มีเสียงใดๆ เธอคิดว่ามู่วี่สิงคงไม่อยู่บ้านแล้ว เธอก็เลยไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า
เธอหิวมาก เท้าเปล่าเหยียบพื้นด้วย มือหนึ่งดึงผ้าม่านอย่างแรง แสงแดดก็สาดส่องเข้ามาในห้อง
โทรศัพท์ถูกเชื่อมต่ออย่างรวดเร็ว เธอยังไม่ได้เปิดปาก เสียงประชดก็ดึงมาจากทางนั้นแล้ว “เวินจิ้ง ฉันยังคิดว่าคุณไม่กล้ารับโทรศัพท์ของฉันเลย”
นี่ความรู้ใหม่ๆเนี่ยๆ ทำไมไม่กล้ารับโทรศัพท์ของเธอล่ะ
เธอพูดอย่างเย็นชา “มีอะไรเหรอ”
“เวินจิ้ง ฉันยกมู่วี่สิงให้คุณแล้ว ทำไมคุณยังพยายามยั่วยวนผู้ชายของฉันอีก”
“ฉันไม่รู้จักผู้ชายของคุณ”
“คุณกล้าบอกฉันต่อหน้าหยีเป่ยโจวว่า คุณไม่รู้จักเขาป่ะล่ะ”
หยีเป่ยโจว
เวินจิ้งขมวดคิ้วและพูดเบา ๆ”เขาเป็นผู้ชายของคุณเหรอ”
พูดคำเหล่านี้ตกอยู่ในหูของหลิงเหยา มันก็จะเป็นการยั่วยุอย่างไม่ต้องสงสัย “ตระกูลหลิงและตระกูลหยีได้สู่ขอกันแล้ว เขาเป็นคู่หมั้นของฉัน เขาไม่ใช่ผู้ชายของฉัน จะเป็นของคุณเหรอ”
เวินจิ้งฟังอย่างเงียบๆและพูดอย่างเกียจคร้าน “อ่อ แล้วไง”
“เวินจิ้ง อย่าให้ฉันเจอคุณติดต่อกับหยีเป่ยโจวอีก”
“ไม่ให้ติดต่อคงเป็นไปไม่ได้หรอก” เวินจิ้งยิ้ม
เธอไม่ได้ยั่วยวนหยีเป่ยโจวเริงๆสักหน่อย ทำไมเธอต้องหลีกเลี่ยงเขาด้วยล่ะ
น้ำเสียงของหลิงเหยาเริ่มเย็นลง”คุณจะแย่งกับฉันจริงๆใช่ไหม”
“คุณก็ตลกดีนะ ฉันบอกตอนไหนว่าจะแย่งกับคุณล่ะ”
“งั้นคุณก็อยู่ห่างๆเขา”
“ฉันไม่ได้อยู่ใกล้เขาอยู่แล้วเนี่ย” เวินจิ้งพูดช้าๆ
เธออยากวางสายแล้ว ไม่อยากคุยเรื่องไร้สาระแบบนี้กับเธอต่อ
หลิงเหยายิ่งโกรธมากขึ้น “ถ้าคุณไม่ได้ใกล้ชิดกับเขา แล้วทำไมเขาบอกฉันว่าเขาชอบคุณ เพราะฉะนั้นจะยกเลิกงานแต่งงานกับฉันล่ะ”
