บทที่ 773 หนึ่งปีต่อมา
“คุณผู้ชายกลับมาแล้ว เมื่อกี้มีพัสดุด่วนฉบับหนึ่งส่งมาด้วย ฉันวางไว้บนโต๊ะให้คุณแล้ว”
“อืม” มู่วี่สิงขมวดคิ้ว พัสดุด่วนอะไรส่งมาที่การ์เด้นมูเจียวาน?
มู้ชิงเปิดกล่องยาแล้วฉีดยาให้มู่เสี่ยวเฮย มู่วี่สิงหยิบซองเอกสารข้างๆ มาอย่างง่ายดาย ด้านบนเขียนแค่ที่อยู่ของที่นี่เท่านั้น คงไม่ใช่พัสดุด่วนหรอก เป็นคนส่งมาส่วนตัว
เขาแกะเส้นสีขาวบนซอง เอกสารสีขาวฉบับหนึ่งดึงออกมา เอกสารใบหย่าสี่คำเหมือนเข็มทิ่มแทงเขาอย่างแรง
“ขอโทษค่ะ เอกสารฉบับนั้นฉันทิ้งแล้ว ฉันเซ็นสำเนาใหม่ รบกวนคุณดำเนินการให้หน่อย” ——เวินจิ้ง
มู้ชิงได้ยินเสียง หันไปมองเศษกระดาษที่ตกอยู่บนพื้น สีหน้ากระอักกระอ่วนนิดหน่อย
สีหน้าชายหนุ่มเศร้าสร้อยและเย็นชา แต่ร่างเรียวยาวนั้นกลับโดดเดี่ยวมาก มีความเหงาซึมออกมาจากกระดูก
พวกเขา……ยังไม่หย่ากันเหรอ?
มู่วี่สิงอึ้งแค่หนึ่งวินาที จากนั้นก็หยิบกระดาษนั้นขึ้นมาอย่างใจเย็น ใบหน้าหล่อมีความเย็นชา และไม่มีความรู้สึกอื่นๆ อีก
เขาผลุบตาลง วางกระดาษแผ่นนั้นบนส่วนต่างของราคา แล้วมองไปที่ซองเอกสารสีเหลืองนั้นอีกครั้ง ด้านในมีสิ่งของเล็กๆ นูนออกมา เขานำมันออกมา
แหวนเรียบง่ายละเอียดอ่อนวงนั้นอยู่ในฝ่ามือเขา
มันเป็นประกายแวววาวมาก
……
หนึ่งปีต่อมา
เมืองหนาน โรงพยาบาลจงซิน
วันที่เวินจิ้งได้ขึ้นเป็นรองหัวหน้าแพทย์ภาควิชาประสาทวิทยาอย่างเป็นทางการ หยูจิ่งห้วนเคาะประตูห้องทำงานของเธอ
“ยินดีด้วยนะคุณหมอเวิน” เขามีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์บนใบหน้าหล่อ
เวินจิ้งวินิจฉัยโรคมาทั้งวัน ถึงสีหน้าจะเหนื่อยล้า แต่เห็นเขาถือดอกไม้ช่อใหญ่เข้ามาก็ยกยิ้มอย่างช้าๆ “หัวหน้าหยู คุณใจกว้างเกินไปแล้ว”
“ก็รู้กันทั้งแผนกไม่ใช่เหรอ?”
เขาวางดอกไม้ลง นั่งฝั่งตรงข้ามเวินจิ้ง
“คืนนี้กินข้าวด้วยกันนะ ฉลองที่คุณเลื่อนขั้นสำเร็จ”
“เดี๋ยวฉันมีผ่าตัด” เวินจิ้งมองดูเวลา
“คงไม่นานมาก ผมจะรอคุณ”
เห็นใบหน้ายืนกรานของหยูจิ่งห้วน เวินจิ้งก็ไม่ได้ปฏิเสธ อย่างไรแล้วก็รู้นิสัยเขา ถึงปฏิเสธไปเขาก็คงรอเธออยู่ดี
เวินจิ้งไม่ออกจากห้องผ่าตัดจนกระทั่งสามทุ่ม แต่เพิ่งออกมาก็ได้รับสายจากเวยอาน
“เวินจิ้ง ซินซินเป็นไข้ ถ้าเธออยู่โรงพยาบาลอย่าเพิ่งกลับมา ฉันกับหลินยี่จะส่งเธอไปก่อน”
ได้ยินดังนั้น สีหน้าเวินจิ้งก็ขาวซีดทันที “ได้ ฉันจะรอพวกคุณที่โรงพยาบาล”
มือเธอกำลังสั่ง ออกมาจากห้องผ่าตัด หยูจิ่งห้วนมองแวบเดียวก็เห็นความผิดปกติของเธอ
“เกิดอะไรขึ้น? ”
“เวินซินป่วย คืนนี้ฉันไปกินข้าวกับคุณไม่ได้แล้ว” เวินจิ้งเอ่ยขอโทษ
“ไม่เป็นไรครับ ลูกสำคัญที่สุดอยู่แล้ว เดี๋ยวผมติดต่อหมอแผนกกุมารเวชให้นะครับ”
เวินจิ้งพยักหน้า ไปแผนกกุมารเวชกับหยูจิ่งห้วน ไม่นานเวยอานและหลินยี่ก็พาลูกมา
“ไข้สูงถึงสามสิบเก้าองศา ฉีดยาลดไข้ คืนนี้นอนโรงพยาบาลเพื่อสังเกตการณ์” แพทย์อธิบายอย่างกระชับ
เวินจิ้งพยักหน้า อุ้มลูกสาวที่ร้องไห้อยู่ตลอดเวลาในอ้อมแขน รู้ว่าเธอต้องรู้สึกแย่มากแน่ๆ
หลังจากฉีดยาย้ายไปห้องผู้ป่วยแล้ว เหมือนได้กลับไปอยู่อ้อมกอดของคุณแม่ ในที่สุดก็ไม่ได้ร้องโวยวาย หลังจากฉีดยาก็หลับไปในที่สุด
เวินจิ้งอุ้มเธอนอนบนเตียง มองเวินซินอย่างอ่อนโยน กอดเธอแน่นมาก
“พวกคุณกลับไปก่อนเถอะ คืนนี้ฉันอยู่เอง” หยูจิ่งห้วนดำเนินขั้นตอน รับผู้ป่วยเข้าโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว เดินมาพูดกับหลินยี่และเวยอาน
หลินยี่หรี่ตา เหลือบมองหยูจิ่งห้วน “อืม มีอะไรก็รีบแจ้งฉันนะ”
“ฉันอยากอยู่” แต่เวยอานจับแขนหลินยี่ไว้
หลินยี่ขมวดคิ้ว ยกริมฝีปากบางขึ้นทันที “เธอจะอยู่เป็นกขค.หรือไง?”
เวยอานขมวดคิ้ว ส่ายศีรษะทันที
วินาทีต่อมา หลินยี่ก็พาเธอออกไป
เวยอานยังคงเป็นห่วงมาก หันศีรษะไปมองแผ่นหลังหยูจิ่งห้วนด้วยจิตใต้สำนึก
เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะเข้าไปในหัวใจเวินจิ้งได้ไหม
เธอรู้ว่าในหัวใจเวินจิ้ง จริงๆ มันเต็มไปด้วยผู้ชายอีกคนแล้ว
“เธอคิดว่าเวินจิ้งยังรอมู่วี่สิงอยู่ไหม? ไม่งั้นทำไมเลือกที่จะกลับไปเมืองหนาน ทำงานในโรงพยาบาลเหรินหมินที่มู่วี่สิงเคยทำมาก่อน”
“เมืองหนานเป็นเมืองที่เธอเติบโตมาตั้งแต่ยังเล็กๆ สิ่งที่เธอน่าจะชอบที่สุดก็คือที่นี่แหละ” หลินยี่ขมวดคิ้ว
เขาไม่อยากให้เวินจิ้งยังอาลัยอาวรณ์ผู้ชายคนนั้น
ครั้งหนึ่งเขาเคยทำร้ายเวินจิ้ง พี่ชายอย่างเขาคนนี้ให้อภัยเขาไม่ได้
“ก็ได้ แต่ฉันก็หวังอย่างนี้เหมือนกัน จริงๆ แล้วคุณหมอหยูก็ดีมาก”
ภายในห้องผู้ป่วย หลังจากเวินซินหลับไปแล้ว เวินจิ้งก็มองไปรอบๆ มันเงียบสงบมาก
จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น หยูจิ่งห้วนซื้ออาหารกลับมา
มันคือไก่ทอดของโปรดเวินจิ้ง
และไม่รู้ว่าเช้าตรู่แล้ว เขาไปซื้อไก่ทอดมาจากไหน
“รบกวนคุณเลย เราไปกินที่ห้องทำงานเถอะค่ะ” กลัวว่าในห้องผู้ป่วยจะมีกลิ่น เวินจิ้งและหยูจิ่งห้วนมาที่ห้องทำงานแพทย์ฝั่งตรงข้าม
จริงๆ แล้วเวินจิ้งเหนื่อยและง่วงมาก แต่คืนนี้นอนหลับไม่ได้แน่ๆ หยูจิ่งห้วนมองเธอ เอ่ยปากพูด “คุณกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ คืนนี้ผมอยู่เป็นเพื่อนซินซินเอง”
“ไม่ได้ค่ะ” เวินจิ้งพูดโพล่งปฏิเสธ เธอรบกวนหยูจิ่งห้วนมากพอแล้ว
“คุณสิควรจะกลับไปก่อน คืนนี้ฉันอยู่กับซินซินและนอนข้างๆ ได้”
“งั้นผมอยู่ด้วยนะ”
“คุณหมอหยู พรุ่งนี้เช้าคุณมีผ่าตัด อย่านอนดึกเลยค่ะ ฟังฉันหน่อยโอเคไหม? ” เวินจิ้งพูดจริงจัง
สบตากับเวินจิ้ง หยูจิ่งห้วนนิ่งไป เปล่งเสียงไม่ออกนานสักพัก
“ถ้าผมจะอยู่ต่อล่ะ?” เขามองเธอ น้ำเสียงหนักแน่นขึ้นเล็กน้อย
กว่าเขาจะได้รับโอกาสกลับมาที่เมืองหนาน เข้าโรงพยาบาลเหรินหมิน สุดท้ายก็ได้มาอยู่ข้างๆ เธอ เขาไม่อยากปล่อยมืออีก
เวินจิ้งไม่ได้พูดอะไรอีก ความคิดของหยูจิ่งห้วนเธอก็รู้ดี แต่ก้นบึ้งในใจมันไม่มีคลื่นอีกแล้ว
นอนบนเตียงผู้ป่วยเป็นเพื่อนเวินซิน เวินจิ้งหลับไปโดยไม่รู้ตัว หยูจิ่งห้วนปิดไฟ ค่อยๆ ออกไปนอกห้องผู้ป่วย สุดท้ายก็ไม่ได้ออกไป
วันรุ่งขึ้น เวินจิ้งตื่นเช้าเพราะเป็นกิจวัตรปกติ เวินซินในอ้อมแขนกะพริบตาโต ขมวดคิ้ว
เวินจิ้งยิ้ม หอมแก้มลูกสาว ยิ้มและพูดขึ้น “ลูกรัก ยังไม่สบายอยู่หรือเปล่า?”
เวินซินยังเด็กมากไม่เข้าใจคำพูดของคุณแม่อยู่แล้ว ยังคงกะพริบตามองเธอเหมือนเดิม ไร้เดียงสามาก
เวินจิ้งอังหน้าผากเธอ กำลังจะไปเอาปรอทวัดไข้ ด้านนอกก็มีเสียงประตูดังขึ้น หยูจิ่งห้วนเปิดประตูเข้ามา
ในมือเขามีกล่องอาหาร เห็นได้ชัดว่าเป็นอาหารเช้าของเวินจิ้งและเวินซิน
“จะเอาอะไรครับ? ” เห็นเวินจิ้งยกมือขึ้น หยูจิ่งห้วนก็ถามอย่างเป็นห่วง
“ปรอทวัดไข้ค่ะ”
เขาวางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะเล็ก หลังจากหยิบปรอทวัดไข้มาแล้วก็เดินอ้อมมาข้างๆ เวินซิน แต่เวินซินดูเหมือนจะขัดขืนหยูจิ่งห้วนนิดหน่อย พอเห็นเขาเข้ามาใกล้ก็ร้องไห้เสียงดังขึ้นมา
