บทที่ 782 ไม่ใช่ว่าฉันไม่ปล่อยเขาไป
ช่วงนี้หลินยี่ไม่อยู่ที่เมืองหนาน เวยอานก็ลางานไปอยู่เป็นเพื่อนเขา ลู่เซิ่นก็อาศัยอยู่ที่ตระกูลหลินไปโดยธรรมชาติ
เวินจิ้งเพิ่งจัดห้องให้เขาเสร็จ พี่ชายก็โทรมา
“ซินซินเพิ่งหลับไป พี่ค่อยโทรมาดึกๆ อีกที” เวินจิ้งสวมเสื้อกันหนาวตัวกว้าง มัดผมขึ้นไป
เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของหลินยี่ดังขึ้นในโทรศัพท์ “นอกจากซินซินฉันเป็นห่วงเธอไม่ได้เหรอ?”
เวินจิ้งจงใจทำน้ำเสียงไม่พอใจ “ชิ ได้อยู่แล้ว แต่ฉันไม่คิดว่าพี่จะเต็มใจทิ้งเวินซินอยู่กับฉันจริงๆ”
“อืม ครั้งนี้เอาเธอไปไม่ได้ และเธอก็ติดเธอด้วย”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไรอยู่นานมาก
เด็กคนนี้เป็นลูกของเวยอาน แค่เวยอานไม่รู้ เธอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับพี่ชาย
ถึงทั้งสองจะอยู่ด้วยกัน แต่จริงๆ ก็อึดอัดกันมากในหลายๆ ครั้ง
“พี่คิดจะบอกเวยอานเมื่อไร?”
“ทำไม ทนไม่ไหวอยากกลับไปอยู่กับมู่วี่สิงเหรอ?” หลินยี่พูดล้อเล่น
“ฉันอยากให้เวินซินเป็นลูกสาวแท้ๆ ฉันจัง” เวินจิ้งพึมพำ
ไม่มีใครรู้ว่าเธออยากมีลูกมากกว่าใครๆ
“พี่ยังมีอะไรจะบอกอีกไหม?”
“ปีนี้คนที่ไล่ตามจีบเธอก็ไม่น้อย รวมถึงหยูจิ่งห้วนด้วย เธอไม่มีคนที่ชอบเหรอ?”
เวินจิ้งผลุบตาลง หัวเราะเบาๆ แล้วพูดขึ้น “ไม่มี”
“เธอยังไม่ลืมเขา”
“มู่วี่สิงเหรอ?” น้ำเสียงเวินจิ้งยังคงเรียบเฉย “ยังลืมไม่ค่อยลง เดิมทีเขาเป็นคนสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ตอนนี้ฉันสเปคสูงมากก็เพราะเขา แต่ไม่ใช่ว่าฉันไม่ปล่อยเขาไปนะ”
“แม้แต่ลู่เซิ่นเธอก็ไม่ชอบ สเปคสูงขนาดไหน?”
เวินจิ้งเบ้ปาก “เขาไม่มีความจริงใจเลยสักนิด นอกจากเพราะฉันคือน้องสาวพี่ คนที่ชอบก็ไม่ใช่ฉัน ไม่เกี่ยวกับสเปคฉัน”
เธอไม่อยากตอบคำถามนี้ ปีนี้หลินยี่ก็ถือว่าเข้าใจเวินจิ้งมาก ไม่กี่ประโยคก็สามารถเดาความคิดเธอได้
“เสี่ยวจิ้ง ฉันจะไม่โน้มน้าวเธอ” หลินยี่พูดเรียบๆ “ถ้าเธอคิดว่าเขาดีที่สุด เล่นๆ ก็ไม่เป็นไร ฉันว่าผู้ชายที่ดีรอบๆ เธอมีไม่น้อย แต่เธอก็ยังคิดว่าเขาดีที่สุด”
เธอคิดว่าเขาดีที่สุดเหรอ?
เวินจิ้งดึงริมฝีปาก ยิ้มตามใจชอบ
หลังจากช่วงที่หย่าร้าง เธอไม่เคยคิดจะมีความรักและเริ่มต้นความสัมพันธ์อีกครั้งจริงๆ
เวินจิ้งกะพริบตา “พี่ ดูเหมือนพี่จะพูดถูกนะ เมื่อก่อนฉันยุ่งมาก ไม่งั้น……ฉันลองรักผู้ชายคนอื่น?”
หลินยี่เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ “อายุเธอไม่น้อยแล้วจริงๆ นะ”
“ถ้าลู่เซิ่นสร้างปัญหาให้ฉัน พี่จะปกป้องฉันไหม?”
“ฉันไม่ปกป้องเธอตอนไหน?”
ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา เขาปกป้องเธอไว้ในใจอยู่ตลอดเวลา
“ฉันคิดว่าฉันมีข้อตกลงกับเขา ถ้าฉันออกนอกลู่นอกทาง เขาจะพาลโกรธเอา”
“ไม่ต้องเป็นห่วง เขาเป็นคนมีเหตุผล”
……
บาร์เมืองหนาน
ลี่หนานเฉิงและเสี้ยงหงมองหน้ากัน จากนั้นก็มองมู่วี่สิงอีกครั้ง สุดท้ายก็เหลือแค่มองหน้ากัน
“ฉันว่าพวกแกก็หย่ากันไปแล้วไม่ใช่เหรอ? เธอแต่งงานและมีลูกสาวแล้ว นายอย่าเสียใจนักเลย”
ลี่หนานเฉิงในฐานะคนมาที่เตรียมใจไว้แล้วว่าวันนี้จะอยู่เป็นเพื่อนมู่วี่สิงไม่เมาไม่กลับ ตอนออกมาก็ไม่ได้ให้โจวหย่านอยู่ข้างกาย
อย่างไรแล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกของผู้ชายที่ไม่ดื่มเหล้าจะเมาเพราะผู้หญิงคนนั้น
มู่วี่สิงนั่งโซฟาเดี่ยว ร่างเกือบอยู่ในความมืด มือข้างหนึ่งเล่นโทรศัพท์ ไหล่พิงพนักโซฟา มองเด็กสาวบนเวทีอย่างไม่ใส่ใจ ดวงตาสีเข้มไม่มีความสั่นไหวใดๆ
เหล้าบนโต๊ะถูกเสิร์ฟ แต่เขาไม่อยากดื่มเลยสักนิด
เสี้ยงหงก็ไม่เข้าใจว่าวันนี้มู่วี่สิงเป็นอะไร เอ่ยปากถามอย่างอดไม่ได้ “วี่สิง ไม่ดื่มเหล้าเหรอ?”
มาบาร์แต่ไม่ดื่มเหล้า เขามาทำไม?
“ไม่ดื่ม”
ลี่หนานเฉิงก็ไม่เข้าใจเช่นกัน “เราไม่ดื่มเหล้า แล้วจะมาที่นี่ทำไม?”
ถ้าไม่เห็นเขาอกหักซ้ำซ้อน เขาจะทิ้งภรรยาที่แสนดีของตัวเองแล้วมาอยู่กับเขาที่นี่ไหม?
มู่วี่สิงส่งสายตาให้เขาในที่สุด “มาดูการเต้น นายบอกว่าคนที่นี่ตรงต่อเวลาไม่ใช่เหรอ?”
ลี่หนานเฉิงมองผู้หญิงบนเวทีที่แทบไม่สวมอะไรเลย ตรงต่อเวลาจริงๆ ……
สีหน้าของเขาพูดยากนิดหน่อย “นายมาเพื่อดูพวกเธอ?”
“อืม”
ลี่หนานเฉิงอดไม่ได้ทันที “งั้นนายดูไปคนเดียวแล้วกัน”
เรียกพวกเขามาทำไม?
การแสดงออกของมู่วี่สิงมีความลึกซึ้งนิดหน่อย “ฉันเหงา”
ลี่หนานเฉิง：……
เสี้ยงหง：……
พวกเขาอยู่ก็ได้ เวินจิ้งคงทำให้เขาเจ็บมากจริงๆ ถึงทำให้มู่วี่สิงสนใจผู้หญิงระดับนี้ได้
ตอนแรกคิดว่าเขาแค่พูดเล่นๆ ไม่คิดว่าหนึ่งชั่วโมงต่อมาเสี้ยงหงและลี่หนานเฉิงจะประหลาดใจที่พบว่ามู่วี่สิงจะมองหญิงสาวที่เต้นบนเวทีตาไม่กะพริบจริงๆ ตั้งใจมาก จริงจังมาก
เสี้ยงหงรู้สึกว่าตัวเองต้อง “ปลอบใจ” มู่วี่สิงสักหน่อย
“พี่ๆ ”
“อืม”
“ผู้หญิงคนนั้นสวยไหม? ”
“ไม่”
“เต้นดีไหม? ”
“ไม่ดี”
“นายชอบไหม? ”
“ไม่”
เสี้ยงหงขมวดคิ้วด้วยความลำบากใจ
นิ่งสักพัก เขาถามขึ้นอีก “ทำไมวันนี้นายอยากดูพวกเธอเต้น? ”
“ไม่อยากทำงาน”
“แล้วมาที่นี่ทำไม? ” มู่วี่สิงเป็นคนที่ไม่ชอบมาบาร์
“ที่นี่คนเยอะ ครึกครื้น เสียงดังดี”
เสี้ยงหงและลี่หนานเฉิงมองหน้ากันอีกครั้ง “เมื่อก่อนนายไม่ชอบที่ครึกครื้นแบบนี้”
“เงียบเกินไปแล้วคิดถึงเวินจิ้ง”
เขายังคงมองบนเวทีตาไม่กะพริบ น้ำเสียงสงบมาก “เมื่อก่อนไม่รู้ว่าเธออยู่ ตอนนี้รู้แล้วว่าเธออยู่ ฉันกลัวอดไม่ได้ที่จะไปหาเธอ”
ลี่หนานเฉิงรู้สึกเหมือนตัวเองกินมะนาว เปรี้ยวแทบตาย
กำลังคิดว่าผู้ชายคนนี้ไร้เหตุผลแค่ไหน กำลังคิดๆ อยู่ จู่ๆ เสี้ยงหงก็ร้องเอ๋ขึ้นมา
“นั่นไม่ใช่สามีเวินจิ้งเหรอ? ”
น้ำเสียงเขาประหลาดใจและตกใจมาก “ผู้หญิงข้างๆ เขาคือใคร? ”
ได้ยินดังนั้น ใบหน้าสงบของมู่วี่สิงก็มีการตอบสนองเล็กน้อยในที่สุด มองตามสายตาเสี้ยงหงไป ไฟในบาร์มืดมาก แต่ชายหล่อเหลาและสาวผู้มีเสน่ห์ก็สามารถเห็นได้ง่าย
นั่นลู่เซิ่น
เขาดูเหมือนจะโกรธมาก ผู้หญิงคนนั้นหันหลังให้กับเขา แต่มู่วี่สิงจำได้อย่างง่ายดาย ผู้หญิงคนนั้นคือฉินซีที่แอบเข้าไปในสถานที่ทานอาหารของเขาและเวินจิ้ง
“พวกเขากำลังทำอะไรกัน? ดูเหมือนเป็นชู้? ” ลี่หนานเฉิงพูดอย่างตรงไปตรงมา
สีหน้ามู่วี่สิงเต็มไปด้วยความขุ่นมัว ดวงตาลุ่มลึกและขมขื่น มองชายหญิงอย่างดุดัน
เสี้ยงหงยังไม่ทันพูดโน้มน้าวออกมา เขาก็ยืนขึ้นแล้ว ทันใดนั้นร่างที่คุ้นเคยก็เดินผ่านไป เสี้ยงหงแค่คิดว่ากระหายเลือดจริงๆ “วี่สิง เวินจิ้งมาจับชู้แล้ว”
