บทที่ 802 นั่นคือความตั้งใจของเขา
มู่วี่สิงมองไปที่ผ้าพันคอสีดำที่พันอยู่บนคอของเธออย่างเหนื่อยหน่าย จากนั้นก้มลงไปมองที่ตัวของเขา แล้วพูดด้วยความไม่พอใจว่า“ไม่สวย เวินจิ้ง”
“จริงเหรอคะ？”พนักงานอีกคนก็เดินเข้ามา เมื่อได้ยินคำพูดนั้น อดไม่ได้ที่จะพูดว่า“ผ้าพันคอผืนนี้ ดูดีทั้งในด้านของสีและสไตล์ และดูเหมือนว่าผ้าพันคอของคุณผู้หญิงท่านนี้ ดูเหมือนจะเป็นสไตล์คู่รักด้วยนะคะ”
มู่วี่สิงยังคงยืนกราน“เวินจิ้ง ไม่สวย”
ความเย็นชาในดวงตาของเขาเป็นประกาย“ผู้ชายอะไรใส่ผ้าพันคอ？”
นั่นคือสิ่งที่ผู้หญิงชอบไม่ใช่เหรอ？
“ฉันคิดว่ามันดูดีมากเลยนะ”เวินจิ้งยืนเขย่งเท้า และอธิบายให้เขาอย่างจริงจัง แล้วขมวดคิ้วถาม“คุณคิดว่ามันดูไม่ดีจริงๆ เหรอ？”
“อืม น่าเกลียด”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว และพูดอย่างเสียใจว่า“ถ้างั้น ซื้อแค่เสื้อผ้าก็ได้ค่ะ”
มู่วี่สิงเปลี่ยนกลับไปเป็นเสื้อผ้าของตัวเอง เวินจิ้งหยิบเสื้อผ้า และมองไปที่ป้ายราคา เธอตาค้างทันที เลขศูนย์มีกี่ตัวกันเนี่ย……
เธอกัดริมฝีปาก เธอต้องใช้เวลาเท่าไหร่ในการทำการ ต้องผ่าตัดกี่ครั้ง ถึงจะหาเงินได้เท่านี้กันนะ
ทันทีที่มู่วี่สิงออกมา ก็เห็นเธอร้องไห้ โดยไม่มีน้ำตาอยู่
พนักงานร้านที่เห็นฉากดังกล่าวมาแล้วหลายครั้ง ก็รู้ได้ทันทีว่าเวินจิ้งรู้สึกลำบากใจเกี่ยวกับเรื่องเงิน และรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ท้ายที่สุด ถึงแม้ว่าบนร่างกายของเวินจิ้ง จะไม่ใช่ของแบรนด์เนมทุกชิ้น แต่เสื้อผ้าบนร่างกายของผู้ชาย ล้วนแต่มีราคาสูง มีเงินก็อาจจะซื้อของแบบนี้มาได้แน่นอน
พนักงานยิ้มอย่างจริงใจ“คุณผู้หญิงคะ ต้องการเสื้อผ้าไหมคะ？”
เวินจิ้งกัดริมฝีปากของเธอ แล้วเอื้อมมือไปหยิบบัตรธนาคารออกจากกระเป๋าของเธอ อย่างไม่เต็มใจ“รูดบัตรค่ะ”
ยังไม่ทันที่พนักงานจะได้หยิบบัตร บัตรใบนั้นก็ถูกมู่วี่สิงที่อยู่ด้านหลังยึดไปแทน แล้วรูดบัตรสีดำที่ถูกส่งไปแทน และพูดด้วยน้ำเสียงอย่างไม่แยแสว่า“รูดใบนี้”
เวินจิ้งไม่ทันจะได้คิดอะไร ก็รีบหยิบบัตรสีดำนั้นกลับมา แล้วหมุนตัวกลับไปพูดอย่างจริงจังว่า“พูดแล้วว่าคุณไม่ต้องซื้อ คุณเอาบัตรคืนมาให้ฉัน！”
ผู้ชายยังคงไม่ขยับเขยื้อน“อย่าเสียเวลาสิ วันนี้คุณจะอยู่กับผมไม่ใช่เหรอ？”
เธออยู่ที่นี่เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว เพื่อซื้อเสื้อผ้าให้กับลู่เซิ่น จนเธออยากจะระเบิดออกมาให้ได้
พนักงานร้านอึดอัดใจเป็นอย่างมาก นี่……ไม่แน่ใจว่าจะรูดหรือไม่รูดดี
เวินจิ้งสงสัย“รูดบัตรคุณ หรือรูดบัตรฉัน มันเกี่ยวอะไรกับเวลา คุณคืนบัตรมาให้ฉัน แค่หนึ่งนาทีก็ไปได้แล้ว”
มู่วี่สิงไม่สนใจเธอ และพูดอย่างเย็นชากับพนักงาน ที่ยังไม่รู้สถานการณ์ว่า“รีบๆ รูด อย่าชักช้า”
เวินจิ้งกระทืบเท้าด้วยความโกรธ และพูดอย่างร้อนใจว่า“มู่วี่สิง ฉันจะซื้อนี่ด้วยตัวฉันเอง！รูดบัตรของคุณ ก็ไม่ใช่ฉันซื้อแล้วสิ！”
มู่วี่สิงจ้องมองเธออย่างเคร่งขรึม เป็นเวลาหลายวินาที จากนั้นก็ยื่นบัตรของเธอคืนไปให้ด้วยความไม่พอใจ แล้วเดินออกไปอย่างไม่แยแส
เขาเหมือนจะลืมไปแล้ว ว่านี่คือสิ่งที่เธอต้องการที่จะซื้อให้กับลู่เซิ่น เป็นน้ำใจของเธอ
ถ้าเขาจ่ายเงิน มันจะไม่ทำลายความมีน้ำใจของเธอเหรอ？
เวินจิ้งมองไปที่ผู้ชาย ที่ยืนอยู่ด้านนอกประตู พร้อมกับถุงช้อปปิ้ง แล้วค่อยๆ ถอนหายใจออกมาช้าๆ
ถึงแม้จะรู้ว่า เขาจะไม่ทิ้งเธอไว้คนเดียว แต่เมื่อเห็นด้านหลังของเขา ก็ยังทำให้รู้สึกสบายใจ
เธอเดินเข้าไปดึงแขนของเขา ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความพอใจ“ได้แล้วค่ะ ตอนนี้พวกเราไปที่ไหนกันดีคะ？”
เขาหันหน้าไปมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอ แล้วพึมพำถามว่า“เวินจิ้ง คุณชอบลู่เซิ่นมากแค่ไหน？”
พวกเขาก็แต่งงานกันมาได้หนึ่งปีแล้ว ไม่มีความรู้สึกใดๆ เลยคงไม่ใช่
เขามองเธอที่กำลังงุนงงและสงสัย อย่างใจเย็น“ฉันกำลังคิดว่า เมื่อคุณอยู่กับฉันมีความสุขมาก แต่ในบางครั้งก็คิดถึงเขา”
บางครั้งเขาก็พยายามเป็นอย่างมากที่จะแยกแยะ เป็นความสุขเมื่อเธออยู่กับเขา ด้วยความจริงใจหรือด้วยความเสแสร้ง หรือเป็นเพียงการแสดงของเธอ เพื่อปรนเปรอเขา
เวินจิ้งกอดแขนของเขา และถามอย่างประหม่าว่า“คุณไม่มีความสุขจริงๆ เหรอคะ？”
มู่วี่สิงยิ้มออกมา“จะเป็นไปได้ยังไง”
เพราะรักเธอ ความเอาแต่ใจของเธอจึงไม่อยู่ในสายตาของเขา
และดูเหมือนว่าเวินจิ้งในตอนนี้ ทำให้เขารู้สึกน่ารักมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน
ในที่สุด เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่เย็นชาอีกต่อไป
เธอสดใส และสวยงามมาก เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา
รู้สึกได้ว่ามู่วี่สิงไม่ได้พูดความจริง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีความสุข，เวินจิ้งดึงมือที่จับแขนของเขาออกมา แล้วพูดอย่างอึดอัดว่า“วันนี้พวกเราพอแค่นี้ก็ได้ค่ะ คุณอารมณ์ไม่ค่อยดี รีบๆ กลับดีกว่า ฉันก็จะกลับบ้านแล้ว”
เมื่อพูดจบ ตัวเธอเองก็ลงบันไดไปก่อน และไม่ลืมที่จะพูดว่า“ฉันเรียกรถกลับเองก็ได้ค่ะ”
เพียงแค่เท้าของเธอก้าวออกไป มู่วี่สิงก็ลากเธอกลับเข้ามาในอ้อมแขน อานุภาพของผู้ชายที่เอาแต่ใจกำลังครอบงำ และใบหน้าที่หล่อเหลาก็ดูมืดมนเล็กน้อย“เวินจิ้ง คุณกำลังล้อผมเล่นเหรอ？”
เธอกัดริมฝีปากอย่างไร้เดียงสา“คุณอารมณ์ไม่ดี แน่นอนว่าฉันต้องอยู่ให้ห่างจากคุณ เพื่อให้ตัวคุณสงบลงก่อน ฉันใส่ใจคุณขนาดนี้ คุณยังจะพูดว่าฉันล้อคุณเล่น”
เธอจะกล้าได้ยังไง ในมือของเขามีคลิปวิดีโอของเธออยู่
มู่วี่สิงทำหน้านิ่งและนิ่งเงียบ ทำได้แค่กอดเธอเอาไว้ และขมวดคิ้วขึ้นอย่างมืดมน
เธอถอนหายใจหนักๆ และเป็นคนเริ่มจูบปากเขา“หยุดโกรธได้แล้ว ได้ไหมคะ？”
ในตอนแรกคิดว่าผู้ชายจะไม่คุยกับเธอ เวินจิ้งได้เตรียมใจไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่เมื่อกำลังจะขึ้นรถ ในที่สุดมู่วี่สิงก็เปิดปากอย่างกลัดกลุ้ม“คุณกำลังเดทกับผม แต่จำได้แค่ต้องซื้อเสื้อผ้าให้เขา”
เขาไม่อยากโกรธ เหมือนกำลังบีบลำคอของเธอ“ผมอยู่ข้างๆ คุณ คุณก็ไม่คิดจะซื้อให้ผม แม้ว่ามันจะเป็นถุงเท้าก็ตาม！”
การซื้อของก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง น้ำใจก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
เวินจิ้งที่อยู่ข้างๆ เขา แต่ในความคิดมีแต่ผู้ชายอีกคนหนึ่ง
เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอเลยจริงๆ！
เวินจิ้งหรี่ตาลง ยังต้องซื้อ……ในตอนนี้เธอชีวิตของเธอก็ขึ้นอยู่กับเงินเดือน จะเอาเงินมากมายมาจากที่ไหน……
ถึงแม้ว่าแม่และพี่ชาย จะสามารถให้เงินจำนวนมากต่อเธอได้ แต่เธอก็เก็บออมไว้ และไม่ได้วางแผนที่จะใช้มัน
“ฉันไม่มีเงิน”เธอพูดออกไปตรงๆ
มู่วี่สิงจ้องไปที่เธอ และพูดด้วยความโกรธ“ผมบอกตัวเอง ไม่ให้โกรธ！”
เธอยิ้ม แล้วโน้มตัวไปจูบที่ตาของเขา และพูดเบาๆ ว่า“ไม่โกรธก็ดีค่ะ”
จนกระทั่งตอนเย็น มู่วี่สิงถึงขับรถไปส่งเธอ
“ฉันกลับเองได้ค่ะ”เวินจิ้งเน้นย้ำ
น้ำเสียงของผู้ชายไร้อารมณ์ใดๆ“ผมส่งคุณ”
“ถ้าคุณกังวล ก็ให้เกาเชียนไปส่งฉันก็ได้ค่ะ”
มู่วี่สิงสตาร์ทเครื่องยนต์ พร้อมกับยิ้มเยาะ“ผมไม่สามารถเจอคนได้เลยใช่ไหม？”
ตอนนี้เรื่องขอลู่เซิ่นยังไม่ได้รับการแก้ปัญหา และเพราะตอนนี้เธอไม่ได้ให้ความสนใจ และไม่รู้ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร ตอนนี้มู่วี่สิงปรากฏตัวอยู่เคียงข้างเธออยู่บ่อยๆ อาจจะเป็นอันตรายได้
เธอหายใจเข้าลึกๆ“มู่วี่สิง ตัวตนของพวกเราในตอนนี้ ไม่สามารถเปิดเผยได้ คุณอย่าบังคับฉันอีกเลย ได้ไหมคะ”
เขายิ้มออกมาเบาๆ“ไม่ใช่ว่าตัดสินใจจะหย่ากับเขาแล้ว ไม่ใช่เหรอ？ให้เขาเห็นว่าพวกเราอยู่ด้วยกัน แล้วจะเป็นยังไงเหรอ？เขาไม่เห็นแต่ก็เดาได้แล้ว ไม่ใช่เหรอ？”
นั่นคือความตั้งใจของเขา
ไม่ว่าเวินจิ้งจะปฏิเสธเขายังไง เขาก็ยังยืนยันที่จะไปตามทางของตัวเอง เขาไม่เคยกลัวลู่เซิ่นเลย ไม่เคยกลัวตระกูลลู่
