บทที่ 821 คนดี เรียกที่รักสิ
มู่วี่สิงตัวสั่น จู่ๆก็นึกได้อะไรขึ้นมาได้ หยุดเดินและถามเธออย่างเสียงแหบ “ตอนนั้นหลังจากคุณไปแล้ว เคยกลับมาใช่มั้ย”
วันนั้นที่เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนแท็กซี่ไม่ใช่ภาพลวงตา
เวินจิ้งก็ไม่จำเป็นที่ต้องโกหกเขา “ใช่ ฉันเห็นคุณมีนัดก็เลยไม่ได้รบกวน”
มู่วี่สิงรีบเดินไปดักข้างหน้าเธอทันที “นัดอะไรเหรอ คุณไม่เห็นฉันวิ่งตามคุณตลอดทางเหรอ กลับมาแล้วทำไมไม่ยอมมาเจอฉันล่ะ คุณไม่รู้หรือว่าฉันคิดถึงคุณใจจะขาดแล้ว”
เธอจ้องมองผู้ชายที่กำลังก้มลงต่อหน้าเธอด้วยความงุนงง แสงแดดในตอนเช้านั้นอบอุ่นมาก และแสงสีส้มก็ห่อหุ้มตัวเขาไว้ ทำให้ดูเหมือนว่าเขาถูกปกคลุมไปด้วยชั้นสีทองอ่อน ๆ
เธอโอบคอเขา “ฉันขอโทษ … ตอนนี้ฉันก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ”
หญิงสาวจูบหน้าหล่อๆของเขาเบาๆ ยิ้มอย่างสดใส “ฉันจะอยู่กับคุณตลอดไป”
มู่วี่สิงกอดเธอแน่นๆและพูดเสียงทุ้มต่ำอยู่ข้างหูของเธอ “จิ้งจิ้ง เธอไปแล้วและกลับมาอีก ฉันจะไม่ให้โอกาสเธอไปไหนได้อีกแล้ว”
ไม่ได้กลับไปที่โรงพยาบาล มู่วี่สิงพาเธอกลับไปที่การ์เด้นมู่เจียวานโดยตรง
“ในเมื่อเรายังไม่ได้แต่งงานกัน เพราะฉะนั้นก็ไม่จำเป็นต้องแจ้งพี่ชายของคุณแล้ว”
เวินจิ้ง: …
“ไม่ได้ เดี๋ยวพี่ชายจะโกรธ “เธอเขย่าแขนของเขาและอ้อนว่า “คุณต้องเรียนรู้ที่จะเข้ากับพี่ชายของฉันนะ เขาเป็นพี่ชายของฉัน ก็เป็นพี่ชายของคุณเหมือนกัน”
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว บนใบหน้าเขียนว่า “ไม่เต็มใจ” อย่างชัดเจนเลย
เวินจิ้งยิ้มอย่างสดใส “เดี๋ยวฉันจะโทรหาพี่สะใภ้ ให้พวกเขามากินข้าวเย็นด้วย คุณจะต้องทำอาหารให้นะ” มู่วี่สิงขมวดคิ้วและบีบคางเธอแน่น “คนดี เรียกที่รักสิ”
เวินจิ้งยังยิ้มอยู่ ดึงผ้าพันคอที่คอของเขาเบาๆ และลากเขาเข้ามา จูบใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา “ที่รักคืนนี้ต้องลงครัวด้วยนะ”
มู่วี่สิงทำหน้าอย่างไม่เต็มใจ “ฉันไม่ชอบทำอาหารให้คนอื่น ให้แม่บ้านหลี่ทำแล้วกัน”
นอกจากเวินจิ้ง เธอเป็นคนเดียวที่เขาอยากทำอาหารให้กินเท่านั้น
เธอลูบเขาเหมือนลูกแมว “ไม่ได้ค่ะ คุณต้องพิสูจน์ให้พี่ชายเห็นว่าคุณรักฉันมาก”
นิ้วขาวๆของเธอวนไปวนมาที่หน้าอกของเขา “หลังจากที่เขากลับไปที่ประเทศF พวกเราจะอยู่ที่หนานเฉิง ถ้าเขาไม่พอใจคุณ เขาจะมารับฉันกลับไปได้ตลอดเวลานะ”
ดวงตาของเธอใสซื่อและสดใสมาก “และคุณเคยมีประวัติอาชญากรรมมาก่อน คุณไม่ดีกับฉันเลยนะ”
สมองของมู่วี่สิงนึกรูปลักษณ์ของหลินยี่ที่รังเกียจเขา คิ้วของเขาก็ยกขึ้นทันที
เขาไม่เคยสนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับเขา แต่ถ้าเป็นพี่ชายของเวินจิ้ง เขาก็จะสนใจ
“ที่รัก… ” เวินจิ้งอ้อนต่อ “คุณไม่รักฉันแล้วเหรอคะ”
ชายหนุ่มใจอ่อนทันที เขาเม้มปากบางๆ “ก็ได้ ในเมื่อฉันต้องทำอาหาร คุณก็ต้องทำอะไรแลกเปลี่ยนสิใช่มั้ย”
“ใช่”
“เปลี่ยนท่าใหม่”
เวินจิ้งพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ท่าใหม่สามารถสร้างความรักให้กับคู่รักได้”
เธอชอบสิ่งเหล่านั้นอยู่แล้ว ไม่ได้เสียเปรียบ
ดังนั้นก็เลยตกลงกันได้อย่างง่ายๆ
ขาของเวินจิ้งเดินไม่สะดวก แต่เธอก็ไม่อยากนอนอยู่บนเตียงอย่างเบื่อๆ มู่วี่สิงให้เธอเอนกายบนโซฟาและดูหนังไปแก้เหงา
เมื่อกินผลไม้ จู่ๆเธอก็นึกถึงอะไรบางอย่าง “คุณหาหลิงเหยาเจอหรือยังคะ”
ดวงตาของมู่วี่สิงเย็นชาขึ้นมาทันที ดวงตาของเขาวูบไหวและพูดเบาๆว่า “คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ ฉันกับพี่ชายคุณจะจัดการเอง”
เวินจิ้งถามอย่างสงสัย “เธอไม่ได้รับโทษเมื่อหนึ่งปีก่อนไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอยังไม่ติดคุกอีก แถมเธอยังสามารถปรากฏตัวในหนานเฉิงได้ด้วย”
มันกล้าที่จะชนเวินจิ้งด้วย เธอโรคจิตหรือเปล่า
ชนคนจนชินแล้วเหรอ
มู่วี่สิงอธิบายว่า “ตอนนั้นหลิงอี้ใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อปกป้องเธอ เธอก็เลยออกมาได้”
ปีนี้เขาไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้ ก็เลยปล่อยมันไป
แต่ไม่คิดว่าหล่อนจะมีความคิดแบบนี้กับเวินจิ้ง กล้าที่จะลงมือต่อหน้าเขา
เขาจะไม่มีวันปล่อยเธออีกแน่
“วันนั้นเธอน่าจะผ่านไปพอดี ไม่งั้นเธอจะรู้ได้ยังไงว่าเราไปสนามเด็กเล่นแล้ว”
เธอพูดอย่างสงสัยว่า “คุณก็ยังอยู่ที่หนานเฉิง เธอก็ยังกล้าที่จะทำแบบนี้ด้วย”
เธอไม่เชื่อว่าหลิงเหยาจะเลือกลงมือกับเธอ เมื่อมู่วี่สิงยังอยู่เคียงข้างเธอ
“ฉันจะจัดการเอง คุณแค่ต้องดูแลตัวเองให้หาย รู้ไหม”
เมื่อมู่วี่สิงพูดแบบนี้ เวินจิ้งจึงไม่ได้ถามอะไรอีก เธอรู้ดีว่าวิธีการของมู่วี่สิงและหลินยี่ จะไม่มีการใจอ่อนแน่นอน
แถมหลิงเหยาต้องเข้าคุกอยู่แล้ว
“ฉันต้องกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อจัดการบางเรื่อง คุณอยู่ที่บ้านดีๆนะ”
เวินจิ้งพยักหน้า “งั้นคุณรีบกลับมานะ”
ชายหนุ่มหยุดสักพัก ขาที่กำลังจะเดินออกไปก็หันกลับและเดินไปที่หน้าเธอ และจูบเธออย่างแรง ใช้นิ้วสัมผัสใบหน้าขาวของเธอ “มีอะไรก็โทรหาฉันนะ”
เวินจิ้งยิ้มอยู่ตลอด “รู้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะ แม่บ้านหลี่ก็อยู่ด้วย”
รอยยิ้มจางๆ กระจายไปทั่วคิ้วหล่อของชายหนุ่ม “อืม”
หนึ่งเดือนต่อมา อาการบาดเจ็บของเวินจิ้งเกือบหายดีแล้ว เธอรู้ข่าวที่หลิงเหยาถูกจับเมื่อเธอกลับไปทำงานที่โรงพยาบาล
ในช่วงนี้มู่วี่สิงและหลินยี่ยุ่งจนไม่เจอตัวเลย ตระกูลหลิงต้องปกป้องหลิงเหยาแน่นอน มันคงไม่ง่ายที่หาเธอเจอหรอก
กลับมาทำงานใหม่วันแรกก็คือการส่งมอบหน้าที่อย่างยุ่งมาก หยูจิ่งห้วนได้ลาออกไปแล้วเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว เวินจิ้งทำงานแทนเขาหลายอย่าง สองคนไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้ว เธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาลาออกแล้ว
เวินจิ้งยุ่งมากทั้งวัน เลยไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น แต่เมื่อมู่วี่สิงโทรเข้ามาในตอนเย็น เธอกำลังจะรับสาย แต่ทั้งตัวเธอสั่นสะท้าน ทันใดนั้นสติของเธอค่อยๆเบลอและล้มไปเลย
เมื่อเวินจิ้งตื่นขึ้นมาอีกที ก็พบว่าไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาล แต่อยู่ที่การ์เด้นมู่เจียวาน
เธอลืมตาขึ้นและเห็นมู่วี่สิงอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนอย่างประหม่าและระมัดระวัง” มู่วี่สิง คุณจะทำอะไร”
ไม่ใช่ว่าเวินจิ้งตกใจ แต่เธอเห็นการแสดงออกของมู่วี่สิงอย่างระมัดระวังและแข็งกระด้าง ราวกับว่าเขากำลังถือตุ๊กตาเครื่องเคลือบดินเผาที่แตกง่าย
หลินยี่และเวยอานก็อยู่ในห้องด้วย หลินยี่พูดเบาๆว่า “เขาอยากอุ้มก็ให้เขาอุ้มเถอะ”
เวยอานก็พูดว่า “ใช่ค่ะเวินจิ้ง การบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ของคุณเพิ่งหายดี ทำไมต้องรีบกลับไปทำงานขนาดนี้ล่ะ คุณเหนื่อยแล้ว ให้มู่วี่สิงอุ้มเถอะนะ”
ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติ …
วันนี้เธอทำงานหนักมาทั้งวัน และก็เหนื่อยมากจริงๆ
เพียงแต่ว่าเมื่อก่อนเธอทำงานหนักกว่านี้เยอะ แต่ร่างกายของเธอก็ไม่ได้แย่ขนาดนี้ …
เธอถามอย่างสงสัยว่า “ฉันมีโรคอะไรหลังจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์หรือเปล่า ไม่อย่างนั้นทำไมอยู่ดีๆฉันถึงเป็นลมไปล่ะ”
เธอรู้สึกว่าตัวเองหายดีแล้ว
“ภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ”
“หมอบอกว่าอ่อนเพลีย”
มีสองเสียงดังขึ้นในห้องในเวลาเดียวกัน มาจากหลินยี่และเวยอานที่เข้าใจกันโดยปริยายมาตลอด
เวินจิ้งมองพวกเขาอย่างสงสัยมากขึ้น “พวกคุณสองคนไม่ได้ตกลงกันใช่มั้ย”
สีหน้าของเธอผิดหวังขึ้นมาทันที “ฉันมีผลสืบเนื่องจริงๆเหรอ … หรือว่าเป็นโรคร้ายแรง … ”
