บทที่ 879 อย่าตามใจเธอตลอด
โชคดีที่คนๆ นั้น เห็นคนที่เดินเข้ามาเป็นลู่เซิ่นและเธอ ยืนขึ้นเพื่อที่จะกล่าวทักทายก่อน“พี่ชาย！”
ในที่สุดฉินซีก็มีปฏิกิริยาทันที
นี่เป็นน้องชายฝั่งแม่ของลู่เซิ่น ลู่เจิ้น
เพียงแต่……เธอรู้สึกจับต้นชนปลายไม่ถูกเล็กน้อย
นี่เป็นกฎที่แปลกประหลาดอะไรของตระกูลลู่เนี่ย？งานเลี้ยงที่เป็นทางการเมื่อคืนไม่มา แต่อาหารเช้ากลับมาจนแน่น？
ลู่เซิ่นดูเหมือนจะเห็นถึงความสงสัยของเธอ จึงกระซิบข้างหูของเธอว่า“ครอบครัวของพวกเราเอง มื้อค่ำไม่มีเวลามาร่วมทานอาหารด้วย ดังนั้นจึงขอให้มาทานด้วยกันในมื้อเช้า”
จำเป็นเหรอ มันเป็นกฎที่แปลกประหลาดจริงๆ
อย่างนั้น เมื่อมาแล้วก็ต้องอยู่อย่างมีความสุข ฉินซีที่ตอนนี้ยังคงเจ็บระบมไปทั้งตัว ไม่มีอารมณ์ที่จะมาสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ จึงตามลู่เซิ่นอย่างเชื่อฟัง ภาวนาให้สูหยิงไม่หาปัญหามาให้เธอสักพัก
ลู่โยวโยวเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ เหลือบมองไปที่ลู่เซิ่น แล้วจ้องไปที่ฉินซี
ในใจของฉินซีบีบแน่น
ลู่โยวโยวคนนี้……ไม่น่าจะเหมือนกับสูหยิงหรอกนะ？
ตอนนี้เธอนอนไม่พอ และไม่มีพลัง ยังไม่ต้องการที่จะรับมือกับเธอจริงๆ！
ถึงแม้ว่าจะคิดแบบนั้น แต่บนใบหน้าของฉินซี ก็ยังคงมีรอยยิ้มบางๆ อยู่“สวัสดีค่ะ”
ลู่โยวโยวมองขึ้นลงไปรอบๆ เธอ ทันใดนั้นก็ยิ้มออกมา“เธอคือพี่สะใภ้ของฉันเหรอ？สวัสดีค่ะ ฉันชอบสีลิปของคุณจัง！”
ฉินซีตกตะลึง และหันหน้าไปมองลู่เซิ่น อย่างไม่รู้ตัว
การแสดงออกของลู่เซิ่นยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาพูดอย่างเย็นชาว่า“นี่คือน้องสาวของผม”
ถึงแม้ว่าเขาจะมีสีหน้าที่เย็นชา แต่ฉินซีที่รู้จักเขามานาน รู้ว่าใบหน้าที่เย็นชาของเขาในตอนนี้ เป็นเพียงรูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น ไม่ได้เฉยเมย และรังเกียจเหมือนใบหน้าที่เย็นชาของสูหวั่น
ดูเหมือนลู่โยวโยว ไม่ใช่คนที่ยุ่งยากอะไร
ฉินซีไม่รู้ว่าเธอเริ่มพึ่งพาปฏิกิริยาของลู่เซิ่น ในการตัดสินคนๆ หนึ่ง เธอทำได้เพียงแค่ยิ้มให้กับลู่โยวโยว อย่างเป็นมิตร“ขอบคุณค่ะ ถ้าคุณชอบล่ะก็ ฉันให้คุณแท่งหนึ่งก็ได้ค่ะ”
ดวงตาของลู่โยวโยวเบิกกว้าง“จริงเหรอคะ？งั้นก็เยี่ยมไปเลย！”
ลู่เซิ่นที่อยู่อีกด้าน พูดขัดจังหวะขึ้นมา“อย่าไปสนิทกับเธอให้มากเลย”
ลู่โยวโยวพูดท้วง“พี่สนิทกับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่！พี่สะใภ้ยังดีกว่าอีก！”
ฉินซีเฝ้าดูปฏิสัมพันธ์ระหว่างพี่ชายและน้องสาว ซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้สึกถึงความอบอุ่น และตลก ทันใดนั้นก็มีมือหนึ่งยื่นมาตรงหน้าเธอ
“พี่สะใภ้”
ฉินซีเงยหน้าขึ้น เป็นลู่เจิ้น
เธอที่จะยกมือขึ้นเพื่อไปจับ แต่มือของลู่เจิ้นก็ถูกลู่เซิ่นตีไปอีกด้านหนึ่ง
“ซี๊ด……”ลู่เจิ้นสลัดมืออย่างเจ็บปวด“ขี้เหนียว แค่จับมือกับภรรยาของพี่ก็ไม่ได้？”
ลู่เซิ่นดื่มกาแฟดำของเขา ด้วยใบหน้าเย็นชา โดยไม่สนใจเสียงตะโกนของลู่เจิ้น
ฉินซีนั่งอยู่บนเก้าอี้มองดูสถานการณ์ และพบว่ามันน่าสนใจ
เห็นได้ชัดว่าเป็นห้องอาหารเดียวกัน แต่บรรยากาศที่น่าอึดอัดเมื่อคืน ถูกลบออกไปหมด และริมฝีปากของเธอยังมีรอยยิ้มปรากฏด้วย
ที่แท้ที่อยู่ข้างๆ ลู่เซิ่น ไม่ได้มีเพียงแค่สูหยิงและสูหวั่นที่เป็นคนแบบนี้ ยังมีลู่โยวโยวและลู่เจิ้นที่เป็นคนแบบนี้อีกด้วย
นี่คือสภาพแวดล้อมที่ลู่เซิ่นเติบโตมา……
ฉินซีไม่รู้ว่า เธอได้เข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตของลู่เซิ่นแล้ว โดยบังเอิญ เพราะลู่โยวโยวได้เริ่มพูดถึงแฟชั่นของเธอ ในฤดูกาลนี้อีกครั้ง
ความมีชีวิตชีวาในห้องอาหาร ดำเนินไปจนกระทั่งสูหยิงและลู่เหวยมาถึง
คนรับใช้เปิดประตู เมื่อเห็นใบหน้าของสูหยิงปรากฏ ฉินซีที่พูดคุยอยู่ข้างๆ กับลู่โยวโยวก็หยุดลงทันที
ดูเหมือนคุณนายลู่ จะเป็นผู้มีอำนาจในตระกูลนี้……
ฉินซีถอนหายใจอยู่ในใจ
สูหวั่นเดินตามสูหยิง เธอก้มหน้าลง มองไม่ชัดว่าเธอแสดงสีหน้าอย่างไร
สูหยิงไม่คิดอะไรมาก ก็จัดการกับที่นั่ง โบกมือให้ทุกคนนั่งลง แล้วให้คนรับใชยกอาหารมาเสิร์ฟ
ตระกูลลู่ทานอาหารเช้าก็เป็นอาหารจีน ในปีนี้ฉินซีที่ตามลู่เซิ่น ก็คุ้นชินกับการทานแล้ว แต่เมื่อได้ทานในเวลานี้ กลับรู้สึกว่ามันอร่อย
แต่สูหวั่นไม่รู้ว่าเป็นเพราะ เธอทานอาหารตะวันตกมามากเกินไป เมื่อตอนอยู่ที่ประเทศM จึงทำให้ดูเหมือนว่า เธอจะทานมันไม่ค่อยลง
“ดัดจริต”จู่ๆ ลู่โยวโยวก็โน้มตัวเข้ามากระซิบที่ข้างหูของฉินซี
ฉินซีหันหน้าไปมองเธอ ถึงได้พบว่าเธอพูดถึงสูหวั่น
ฉินซีไม่สามารถพูดอะไรได้ จึงทำได้เพียงแค่ยิ้มให้เธอ
“ไม่พูดตอนทานอาหาร！”จู่ๆ สูหยิงก็ส่งเสียงออกมา
ลู่โยวโยวเบ้ปาก แล้วกลับไปนั่งที่นั่งของตัวเอง
ฉินซีรู้สึกได้ว่า หลังจากที่สูหยิงเข้ามา ความรู้สึกผ่อนคลายของลู่เซิ่นก็หายไป และความรู้สึกตึงเครียดของเมื่อคืน ก็กลับมาอีกครั้ง
แต่ฉินซีไม่มีความสามารถเพียงพอ ดังนั้นจึงทำได้เพียงแค่ใช้ตะเกียบ แล้วคีบอาหารใส่ในถ้วยของลู่เซิ่นเท่านั้น
“ฉินซี ลู่เซิ่นไม่ทานต้นหอม เธอไม่รู้เลยเหรอ？”สูหยิงที่ดูเหมือนจะสามารถสังเกต และวิเคราะห์เหตุการณ์ได้รอบด้าน ก็มองเห็นการเคลื่อนไหวของฉินซีทันที
หลังจากนั้น ฉินซีรู้สึกอึดอัดที่จะเปิดปากพูดขอโทษ แต่ในไม่ช้าก็ยกยิ้มขึ้น“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าคุณไม่ทานมัน มา ฉันจะคีบออกให้……”
“ไม่ต้อง”ลู่เซิ่นจับมือของเธอไว้“คุณทานของคุณเถอะ ตอนนี้ผมทานต้นหอมแล้ว”
สูหยิงยิ้มอย่างประชดประชันบนที่นั่งของเธอ“แม่เลี้ยงลูกมายี่สิบกว่าปี ยังไม่รู้เลยว่าลูกเมื่อไหร่ไม่ทาน……”
คำพูดของเธอยังไม่ทันจบ ก็เห็นลู่เซิ่นทานสิ่งที่ฉินซีคีบใส่ในถ้วยเขา แล้วทานจนหมด
“เธอ……”สูหยิงโกรธจนอ้าปากค้าง
“ลูกนี่มีความสามารถจริงๆ”
ทันใดนั้น เธอก็หันหน้าไปโจมตีฉินซี ฉินซีที่อาศัยอยู่ใต้ชายคาก็ต้องก้มหัว ไม่กล้าที่จะตอบโต้กลับเหมือนกับลู่เซิ่น ทำได้เพียงก้มหน้าลงอย่างเงียบๆ เพื่อจิบนมถั่วเหลือง แล้วจ้องมองลู่เซิ่นจากหางตาของเธอ
คุณงอนแม่ของคุณ แต่ทุกครั้งอย่าดึงฉันเข้าไปได้ไหม！
อาหารเช้าได้จบลงแล้ว ลู่เหวยได้ขอตัวไปก่อน สูหยิงต้องการดึงลู่เซิ่น ให้มาพูดเรื่องของสูหวั่น ลู่เซิ่นส่ายหัวอย่างไร้ความปราณี“ผมต้องรีบไปทำงาน แม่ไม่ได้จัดการเองหมดแล้วเหรอครับ？เมื่อถึงเวลาค่อยคุยกันอีกก็ได้ครับ”
สูหยิงถูกลู่เซิ่นพูดย้อน อย่างไม่มีเหตุและผล จึงต้องการไปหาฉินซีเพื่อระบาย แต่ฉินซีในครั้งนี้ได้เรียนรู้แล้ว แล้วแอบออกจากประตูไปก่อนแล้ว และได้พูดคุยกับลู่โยวโยว
ลู่โยวโยวดูไม่เหมือนเป็นลูกสาวของสูหยิง ฉินซีคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ
เธอมองฉินซีขึ้นลง และก็ถอนหายใจ“คุณสวยมากจริงๆ……ฉันที่ตอนแรกคิดว่า พี่ชายที่ไม่มองผู้หญิงมาตลอดหลายปี เป็นเพราะสายตาไม่ดี ไม่คาดคิดว่าจะมีรสนิยมดีขนาดนี้”
ฉินซียิ้ม และพึมพำอยู่ในใจ“พี่ชายของคุณไม่มองผู้หญิง？ขอร้องเถอะ ผู้หญิงที่ล้มตัวลงนอนบนเตียงของพี่ชายคุณ เกรงว่าเขาจะจำไม่ได้ทั้งหมดด้วยซ้ำ คนที่ฉันเคยเห็น ก็……”
ทันใดนั้นฉินซีก็รู้สึกสงสัย
คนที่เธอเคยเห็น ดูเหมือนจะมีเพียงคนเดียว
เธอมีอาการเหม่อลอย ทันใดนั้นลู่โยวโยวก็เอนเข้าไปที่คอของเธอ และมองไปที่มัน แล้วหัวเราะอย่างมีเลศนัยทันที“พี่สะใภ้ พี่ก็อย่าให้พี่ชายของฉันกำเริบเสิบสานนักล่ะ สัญลักษณ์มาถึงนี่แล้ว……ถ้าพี่กลับไปถึง ให้เปลี่ยนเป็นชุดคอสูงจะดีที่สุด”
ฉินซีตกใจ และรีบปิดคอในทันที แล้วสาปแช่งลู่เซิ่นคนเลวอยู่ในใจ
เมื่อลู่เซิ่นเดินออกมา สิ่งที่เขาเห็นคือ ฉินซีจับคอไว้แน่น สีหน้าเต็มไปด้วยการกล่าวโทษ
หลังจากที่คิดอย่างรอบคอบแล้ว เขาก็เข้าใจว่าทำไมฉินซีถึงเป็นแบบนี้ มุมปากของเขาก็กระตุกขึ้น
“พี่คะ พี่ก็อย่าดีใจออกนอกหน้านอกตาขนาดนั้นก็ได้”ลู่โยวโยวพูดอย่างเงียบๆ เห็นคนรักกันแบนนี้ ทำให้เธอเกิดความอิจฉาริษยา！
