บทที่ 87 สามีมารับภรรยา
เวินจิ้งกระตุกริมฝีปาก อันนี้เธอเองก็ไม่รู้จริงๆ
เจี่ยนอีเป็นคนเดียวที่เลี้ยงดูเธอชีวิตของเธอไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็พอเพียง และเน้นการประหยัดอดออม
“ไอ นี่ไม่ได้เกี่ยวกับค่าสมาชิก ฉันเห็นรูปเวินจิ้งแล้วก็เลือกเธอ” ฉีเซินอธิบาย “ไม่ได้คิดว่าจะโดนเอาไปเสียก่อน”
“ดูแล้วเหมือนจิ้งจิ้งของเราจะฮอตนะ! ตอนนี้คุณยังสนใจจิ้งจิ้งอยู่อีกหรือเปล่า?” อั้ยเถียนมองพวกเขาสลับไปมา
เวินจิ้งกล่าวเสียงเบา “เถียนเถียน ฉีเซินมีผู้หญิงตั้งมากมายรุมล้อมเขา”
“แต่ผู้หญิงที่ฉันชอบ เธอกลับไม่ชอบฉัน” สายตาของฉีเซินมองไปที่เวินจิ้ง
อั้ยเถียนค้นพบความคิดของฉีเซิน “ฉีเซิน ในเมื่อเธอไม่ชอบคุณ แทบจะไม่มีความสุขเลย”
“ใช่ไหม?” ฉีเซินเห็นด้วย
อารมณ์ของอั้ยเถียนดีขึ้นมาก ฉีเซินก็ไปส่งเธอหลังจากแยกจากกัน
เมื่อเธอเดินออกจากประตู เดิมทีคนขับรถของเวินจิ้งก็ได้กลับไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่ามู่วี่สิงมาได้อย่างไร
เขานั่งในที่นั่งคนขับและเมื่อเขาเห็น ฉีเซินความเย็นชาในดวงตาของเขาก็ปรากฏขึ้น
เวินจิ้งขึ้นรถ เธอเห็นว่ามู่วี่สิงไม่สตาร์ทเครื่องยนต์ เธอจึงขมวดคิ้ว “คุณมาได้ไงเนี่ย”
“สามีมารับภรรยามันไม่ปกติตรงไหน?” มู่วี่สิงกล่าวน้ำเสียงเบาๆ
“แต่ว่า คนขับรถก็รอได้” เวินจิ้งเงยหน้ามอง พบว่าสายตาของมู่วี่สิงนั้นจ้องมองไปยังฉีเซิน
คืนนี้อั้ยเถียนดื่มไปไม่น้อย ฉีเซินจึงช่วยเธอเข้าไปในรถ เวินจิ้งขมวดคิ้วรู้สึกกังวลเล็กน้อย
“เธอรู้จักเขาดีไหม?” มู่วี่สิงถามทันใด
“ใคร?” เวินจิ้งนิ่งงัน เธอนึกขึ้นได้ว่าต้องเป็นฉีเซิน “ไม่นะ”
“เธอลืมคำพูดของฉันไปแล้วเหรอ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“ฉันไม่ได้ลืม ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาอยู่ที่นี่พอดี” เวินจิ้งก้มหน้าลงรู้สึกผิดเล็กน้อย
มู่วี่สิงยกใบหน้าของเธอขึ้น เขามองใบหน้านั้นอย่างอ่อนโยน อารมณ์เขายังคงโกรธเคือง
………
อั้ยเถียนกำลังขึ้นรถ แขนข้างหนึ่งเหยียดออกไป
เธอเงยหน้าขึ้น นั่นคือเสี้ยวหง
อั้ยเถียนตอบโต้และเธอผลักเขาออกในทันใด
“อย่ามาแตะต้องฉัน” ในสายตาของเธอมีความรังเกียจ
เสี้ยวหงขมวดคิ้ว มองไปยังฉีเซินและเตือนเขา “อย่าเข้าใกล้เธอ”
“เสี้ยวหง เกี่ยวอะไรกับคุณ มีสิทธิ์อะไรมาวุ่นวายกับฉัน?” อั้ยเถียนพูดด้วยความโกรธ และยืนข้างๆฉีเซิน
สายตาของเสี้ยวหงเริ่มเป็นประกาย “เธอเป็นผู้หญิงของฉัน! อั้ยเถียน!”
เมื่อพูดจบ เสี้ยวหงก็ลากอั้ยเถียนอีกครั้งอย่างไร้ความปรานี จับเธอเข้าไปไว้ในรถ
เสียงฝีเท้าของฉีเซินหยุดลงอย่างรวดเร็ว เสี้ยวหงมองดูเขาอย่างเฉยเมย “ฉันเตือนแก อยู่ห่างจากเธอ”
ฉีเซินยิ้มเยาะจากนั้นส่งจูบไปให้กับอั้ยเถียน
ไอๆ น่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
……….
วันถัดมา เมื่อเวินจิ้งตื่นขึ้น คาดไม่ถึงว่ามู่วี่สิงยังอยู่ข้างกาย
แขนยาวของเขาโอบล้อมรอบเอวของเธอ และโอบล้อมรอบตัวเธอ
จมูกจึงสัมผัสได้เพียงแค่กลิ่นของเขา
“มู่วี่สิง ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว” เวินจิ้งผลักเขา
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาจูบเวินจิ้งอย่างลึกซึ้งก่อนที่จะลืมตาขึ้น เวินจิ้งหน้าแดงก่ำทำให้เขาตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
“วันนี้พักผ่อน” มู่วี่สิงกล่าวเสียงต่ำ
เขาพลิกตัว เวินจิ้งก็อยู่ภายใต้เขา
“แต่ว่า วันนี้ไม่ใช่วันหยุด” เวินจิ้งสงสัย เวลาทำงานของเธอก็คือเวลาทำงานของมู่วี่สิง งั้นวันนี้ก็คือวันพักผ่อน
“ฉันพูดไปแล้ว” นิ้วเรียวยาวของมู่วี่สิงก็กดลงไป เวินจิ้งก็จุ๊บอย่างรวดเร็ว
