บทที่ 882 พวกเราคืนดีกัน ได้ไหม
ท้องฟ้าค่อยๆสว่าง ในที่สุดฉินหว่านก็รู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย ในขณะที่เธอกำลังจะนอน ประตูก็ถูกเคาะดังขึ้น
“ใคร?”เธอรู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์
“ฉินหว่าน ผมเอง”
ได้ยินเสียงอบอุ่นที่ลอยมาจากนอกประตู ตัวฉินหว่านแข็งทื่อไปทันที
ทำไมถึงเป็น……หซู่หนาน!
ฉินหว่านรีบลุกขึ้นมา เดินเข้าไปตรงหน้าประตู อยากจะเปิด แต่กลับลังเลขึ้นมา
เมื่อวานเธอไล่เขาออกไปต่อหน้าผู้คนเยอะแยะมากมาย วันนี้เขา……ถึงยังกลับมาล่ะ?
หรือว่า วันนี้เขามาหาเธอ เพื่ออธิบายเรื่องเมื่อวานที่ยังพูดไม่จบเหรอ?
เมื่อนึกถึงตรงนี้ ฉินหว่านก็ไม่อยากเปิดประตู
ถ้าได้ยินหซู่หนานบอกเลิกกับตัวเองอีกครั้ง ฉินหว่านไม่สามารถรับประกันว่าตัวเองจะทำเรื่องอะไรขึ้นมา
เธอรักหซู่หนานมาก ไม่สามารถทนต่อหซู่หนานไปจากตัวเอง
ฉินหว่านเข้าใจหซู่หนาน รู้ว่ายังไงเขาก็รักศักดิ์ศรีไม่มากก็น้อย ดังนั้นถึงได้หวาดกลัว แต่ในขณะที่เธอยืนคิดอยู่หลังประตู ประตูก็ถูกเคาะอีกครั้ง?
“ฉินหว่าน ผมรู้ว่าคุณอยู่ ผมจะมาขอโทษคุณ คุณ……เปิดประตูหน่อยได้ไหม?”
ขอโทษ?
หรือว่า……หซู่หนานไม่เลิกกับตัวเองแล้วเหรอ?
“เมื่อวานผมไม่ดีเอง ผมไม่ควรบอกเลิกคุณ ผม——”
น้ำเสียงของหซู่หนานยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม “ไม่เลิก”สองคำนี้ผ่านเข้าหูของฉินหว่าน ในที่สุดเธอทนไม่ไหวอีกแล้ว เปิดประตูทันที
คำพูดที่หซู่หนานยังพูดไม่จบได้หยุดไว้
ทั้งสองยืนจ้องมองกันหน้าประตู
ฉินหว่านไม่ได้นอนทั้งคืน ทั้งร้องไห้ทั้งคิดมาก ขอบตาดำ ตาก็บวม จะสวยได้แค่ไหน?
หซู่หนานพยายามควบคุมสีหน้าของตัวเอง ไม่ให้ฉินหว่านเห็นว่าเขารู้สึกรังเกียจ
แต่เป็นเพราะหซู่หนานจะมาขอโทษ ได้แต่งตัวอย่างละเอียด ชุดสูทเรียบร้อย ผมเซ็ตเรียบร้อย ทั้งตัวเผยความสง่าออกมา
นอกจากฉินหว่าน แม้ว่าใครมอง ก็จะรู้สึกไม่คู่ควร
ตาของฉินหว่านมองจนตาจะทะลุออกมา
“ผม……รบกวนคุณพักผ่อนไหม?” ทั้งสองต่างเงียบสักพัก หซู่หนานก็พูดขึ้นทำลายบรรยากาศความเงียบ
ฉินหว่านส่ายหัว อยากจะพูดอะไรสักอย่าง เพิ่งสังเกตว่าเสียงตัวเองแหบจนน่ากลัว “ไม่หรอก……”
เธอหันข้างให้หซู่หนานเดินเข้ามา ตัวเองก็ปิดประตู
หซู่หนานเหลือบไปมองเตียงที่รกเล็กน้อยของเธอ ถามอย่างใส่ใจว่า “คุณเพิ่งตื่นเหรอ?”
ฉินหว่านจะบอกว่าตัวเองไม่ได้นอนทั้งคืนก็ไม่ดี ก็เลยส่ายหัว
หซู่หนานวางของที่ถือว่าในมือลง “งั้นคุณไปล้างหน้าแต่งตัวก่อน ผมรอคุณที่ข้างนอก”
ฉินหว่านเพิ่งจะนึกได้ว่าตอนนี้หน้าตาเธอตอนนี้น่ากลัวมาก รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
หลังจากไม่นาน ในที่สุดเธอก็แต่งตัวเสร็จ และเดินออกจากห้องน้ำ
เธอได้แต่งหน้า รอยช้ำใต้ตาถูกปกปิดไปหมด หน้าก็ดูไม่ค่อยบวมแล้ว มองจากที่ไกลๆ ก็ยังถือว่าสวยน่ามอง
หซู่หนานรู้สึกค่อยยังน่ามองขึ้นเยอะ ในใจแอบโล่งอกขึ้นเยอะเลย
เมื่อเผชิญกับฉินหว่านแบบนี้ เขายังสามารถรื้อฟื้นความจำได้บ้างว่าตอนนั้นตัวเองตัดสินใจคบกับเธอได้อย่างไร
งั้นคำพูดขอโทษ ก็ไม่ยากที่จะพูดออกมาสักเท่าไหร่
“นาย……มาทำอะไร?” ฉินหว่านยังคงจำคำพูดที่หซู่หนานพูดนอกประตูได้เสมอ แต่ไม่เห็นเขาเอ่ยขึ้นสักที ก็เลยถามขึ้นก่อน
ในที่สุดหซู่หนานก็ดึงสติกลับมา มองตาฉินหว่านแล้วพูด “ผมมาเพื่อขอโทษ”
แววตาเขาดูจริงจังมาก ต่างจากคนที่บอกรักคนอื่นในเมื่อวานนั้นมาก
และทำให้ฉินหว่านให้อภัยเขาในใจทันที
แต่เธอไม่สามารถพูดคำว่าอภัยออกจากปากได้เร็วขนาดนั้น แค่ก้มหน้า “แต่เมื่อวานนายพูดว่า……”
“ตอนนั้นผมแค่ใจร้อน”หซู่หนานคิดข้อแก้ตัวไว้ก่อนแล้ว “เรื่องของหซู่เป่ยฉินซีเป็นคนจัดการก็จริง แต่เธอมาติดต่อผมก่อน ระหว่างพวกเราสองคนไม่ได้มีอะไร เมื่อวาน……เป็นเพราะคุณสงสัยผม ผมรู้สึกโกรธนิดๆ เลยพูดคำพูดที่ว่าผมรักเธอนั้นออกมา”
ข้อแก้ตัวของหซู่หนานไม่สามารถยืนหยัดต่อการตรวจสอบข้อเท็จจริงใดๆ ดูจากสถานการณ์ที่บิดเบือนข้อเท็จจริงนี่แล้ว เขาและหลี่เหวยเป็นครอบครัวเดียวกัน
แต่ฉินหว่านกลับไม่ได้สงสัย ก็เลือกที่จะเชื่อเขา
เธอก็ว่า! ต้องเป็นฉินซีไปอ่อยหซู่หนานก่อนแน่เลย!
หซู่หนานเป็นเพียงแค่ผู้เคราะห์ร้าย……
“แต่ไม่ว่ายังไง ผมพูดคำแบบนี้ ก็ทำร้ายคนมาก ดังนั้นฉินหว่าน วันนี้ผมตั้งใจจะมาขอโทษคุณ คุณจะรับได้ไหม……ให้ผมกลับมาเคียงข้างคุณ?”
ฉินหว่านเงยหน้าขึ้นมามองเขา “อะไร……”
แต่ความหวั่นไหวของเธอเขียนไว้บนใบหน้าอย่างชัดเจน หซู่หนานเดินเข้าใกล้อย่างไม่ลังเล กอดฉินหว่านเข้าในอ้อมกอดของตัวเอง “เราคืนดีกัน ได้ไหม?”
ปากของฉินหว่านตอบไวกว่าสมองอีก ตอบโดยจิตใต้สำนึก “ได้……”
ได้ยินคำตอบของฉินหว่าน หซู่หนานรู้สึกโล่งใจ มุมปากกระตุกขึ้นบนใบหน้าแวบๆ
ทั้งสองคนกอดไปสักพัก ฉินหว่านปล่อยแขนลง หันไปมองของที่หซู่หนานวางบนโต๊ะในเมื่อกี้ “นายเอาอะไรมา?”
หซู่หนานหันกลับมา ยื่นของให้กับเธอ “นาฬิกาครั้งก่อนที่คุณบอกผมว่าอยากได้ ผมสั่งไว้ล่วงหน้าแล้ว ตอนที่มาก็แวะไปเอามาให้คุณด้วย”
ฉินหว่านมองโลโก้บนถุง แววตาก็สว่างเลย “นายยังจำได้……”
ใบหน้าของหซู่หนานยิ้มอ่อน “สิ่งที่คุณชอบ ผมจะลืมได้ยังไง”
มองดูฉินหว่านก้มหน้าแกะผลิตภัณฑ์ ท่าทีร้อนอกร้อนใจ ในใจหซู่หนานเกิดรู้สึกดูถูกไปแวบนึง
เธอยังคงเป็นแบบนี้ เอาของที่มีค่าหน่อยมาโอ๋ก็หายดีแล้ว
ครั้งแรกที่หซู่หนานรู้จักกับฉินหว่านยังรู้สึกแปลก เธอเป็นพี่น้องแท้ๆกับฉินซี แต่รสนิยมกลับต่างกันราวกับฟ้ากับเหว
ฉินหว่านชอบเสื้อผ้าแฟชั่นของแบรนด์อย่างเห็นได้ชัด กลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้ว่าตัวเองใส่ของแบรนด์ ต่างกับความชอบของฉินซีไปเลย
แต่พอหลังจากที่ชิน หซู่หนานก็ไม่รู้แปลกอีกแล้ว กลับรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ดี
อย่างน้อยหลังจากที่ให้ของกับฉินหว่าน ให้ของที่ราคาแพง ก็คงถูกใจเธอแน่นอน
……
ดึงความทรงจำกลับจากตอนเช้านี้ สายตาของหซู่หนานก็กลับสู่ตัวฉินซีอีกครั้ง
หลังจากที่ฉินซีย้ายออกจากบ้านตระกูลฉินไป ทั้งสองไม่ได้เจอกันหนึ่งปีเต็ม หซู่หนานไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉินซีบ้าง ถ้ามองแค่ภายนอกแล้ว ไม่ได้รู้สึกว่าเธอต่างอะไรจากเมื่อก่อน
วันนี้ฉินซีเป็นชุดเสื้อกันลมที่พอดีตัว ข้างในสวมกับชุดเดรสสีขาว หซู่หนานไม่ค่อยรู้เรื่องแฟชั่นสักเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าเป็นแบรนด์อะไร รู้แค่ว่าพอใส่บนตัวฉินซีแล้ว ทุกอย่างดูสง่าไปหมด
เมื่อเทียบกับเสื้อธรรมดาของฉินหว่านแล้ว ต่างราวกับฟ้ากับดิน
ความรู้ดีๆต่อฉินหว่านที่เขาเพิ่งจะสะสมได้เล็กน้อยในเช้านี้ หายไปในพริบตาเมื่อเทียนกับฉินซี
แต่ฉินซีไม่รู้การเปลี่ยนแปลงในใจของหซู่หนาน
เธอเพียงแค่ก้มหน้าดูเอกสารอย่างตั้งใจ ขมวดคิ้วขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ
หซู่หนานรู้สึกถึงว่าท่าทีเธอไม่ปกติ แล้วถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ “เป็นอะไร? มีอะไรผิดปกติเหรอ?”
สายตาของฉินซียังคงอยู่ในเอกสาร ได้ยินนั้นแค่ส่ายหัว “ไม่มีอะไร”
ท่าทีของเธอทำให้คำพูดเธอฟังแล้วดูไม่ค่อยน่าเชื่อสักเท่าไหร่
