flash marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 900 ตกอับ

บทที่ 900 ตกอับ

เธอจึงได้แต่ห่มผ้าห่ม​ให้กับฉินซีอย่างเงียบๆ แล้วก็หันหลังและเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย​

เธอไม่ใช่ว่าไม่เคยสืบหาเรื่องราว​ของแม่เธอจากรายงานทางอินเทอร์เน็ต​

นั่นคือช่วงเวลาที่ฉินซีตกอับที่สุดในช่วงนึง แม่เธอถูกคนของตระกูล​ฉินไล่ออก​จากบ้าน ฉินซีก็ตัดขาด​จาก​ตระกูล​ฉินตามด้วยอย่างไม่ไย​ดี​ ต้องพึ่งเงินเดือน​ของตัวเองเพื่อจ่ายค่าเช่า​ห้อง ต้องหาคนดูแลแม่ ยังต้องหาคนสืบหาความจริงกับข่าวที่เสียหายของแม่เธอ และช่วยล้างมลทิน​ให้กับเธอ

อานหยันดูต่อไปไม่ไหว​แล้ว แอบใช้อินเทอร์เน็ตทางคอลเซ็นเตอร์​สืบหาเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น​ในตอนนั้น

แต่ว่าอาจจะเป็นวิธี​ของฉินซึ่งเทียนและหลี่เหวยเก่งกาจ​เกินไป ถึงเธอใช้รายงานอินเตอร์​เน็ต​แล้วก็ตามยังสืบหาที่มาที่ไปไม่ได้

เพียงแต่ว่า​หลังจากนั้นมา​ ฉินซียังสืบไม่พบด้วยซ้ำ แม่ของฉินซีก็ได้ได้เสียไปแล้ว

แต่ว่าฉินซีไม่ได้ละทิ้ง​เพราะเหตุนี้​

เพียงแต่ว่าความจริงที่ถูกปิดบังอย่างละเอียดถี่ถ้วน​เช่นนี้ จะสืบพบง่ายๆได้อย่างไร?

อานหยันเห็นเธอใช้ความแค้นมาทรมานตัวเอง​อยู่​ทุกวี่ทุกวัน อยากเกลี้ยกล่อม​เธอให้ปล่อยวางไปซะ ก็รู้สึกว่าเวลาแบบนี้ สำหรับฉินซีให้ละทิ้งความแค้นไป อาจจะโหดร้าย​เช่นเดียวกัน​

เพราะฉะนั้น​เธอจึงได้แต่ช่วยเหลือ​ฉินซีอย่างเต็มที่

ผ่านไปเป็นเวลาหนึ่งปีเต็มๆแล้ว หลังจากได้​ค้นหาอยู่​ตั้งนาน เธอเหมือนกับฉินซีไปตั้งนานแล้ว คาดหวัง​กับ​ความจริง​

……

สะลึมสะลือ​ ฉินซีฝันอีกแล้ว

ยังเป็นวันศุก​ร์ของอาทิตย์​นั้น ฟ้าครึ้มๆฝนจะตกในทันทีแล้ว เธอกับหซู่หนานหาโรงหนังเพื่อดูหนัง หนังตาไม่รู้​ว่า​เป็นอะไรกระตุกอยู่ตลอดเวลา​

หนังเพิ่งสนุก เสียงกริ่งมือถือ​ของเธอจู่ๆก็ดังขึ้น​มา​อย่างกะทันหัน​

อาจจะเป็นเพราะผลของยานอนหลับ การหลับนอนของฉินซีนานกว่าที่ผ่านมาเยอะมาก เพราะฉะนั้น​ฝันที่รบกวน​เธอมาโดยตลอด​ กลับไม่ได้​จบสิ้นเหมือนกับที่ผ่านมา แต่กลับฝันต่อไป

ฉินซีในฝันลุกขึ้น​มา​เดินออกไปที่หน้าประตู​ และรับสายขึ้น​มา

สายทางโน้น​มีเสียงแหบแห้ง​ของพ่อบ้านดังออกมา “คุณ​หนูครับ คุณ​หนูอยู่ไหนครับ? รีบกลับมาเถอะ​ครับ เกิดเรื่องใหญ่​แล้ว”

ความรู้สึกที่ไม่สบายใจตลอดมา​ของฉินซีเป็นจริงแล้ว เธอกลับไม่ค่อยเชื่อ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น​มา?”

พ่อบ้านกลับไม่กล้าพูดต่อไป เพียงแค่​พูดอย่างเร่งรีบไปตั้งหลายครั้ง​ว่าให้เธอรีบกลับมาเร็วๆ แล้วก็วางสายไปเลย

ฉินซีรู้จักนิสัยของพ่อบ้านคนนี้ดี เขาติดตามคุณ​ปู่มาตั้งนาน ก็ถือได้ว่าเป็นคนที่เห็นการแก่งแย่งชิงดี​มาตั้งเยอะแยะแล้ว​ สามารถ​ทำให้พ่อบ้านคนนี้ตื่นตระหนก​จนทำอะไรไม่ถูกเช่นนี้ คิดว่าน่าจะเกิดเรื่องใหญ่​ซะแล้ว

เธอกลุ้มใจตามด้วย หันหลัง​กลับไปหาหซู่หนาน “ฉันไปก่อนแล้วนะ”

อาจเป็นเพราะว่า​สีหน้าของ​เธอดูแย่มาก สายตาของ หซู่หนานจึงเป็นห่วงเป็น​ใย​มาก “ฉินซี…….. คุณ​สบายดีรึเปล่า​?”

ฉินซีไม่สามารถ​พูดลางสังหรณ์​ที่ไม่ดีของตัวเองออกมาได้ว่ามันยังไง​ ทำได้แค่ผายมือแบบมั่วๆ “ขอโทษ​ด้วยน่ะ​ ครั้งหน้าค่อยชดใช้​ด้วยการดูหนังกับคุณ”

หซู่หนานพยักหน้า​ เธอจึงถือกระเป๋า​ไว้และวิ่งออกไปจากโรงหนัง​อย่างเร่งรีบ

ข้างนอกฝนตกหนักมาก ไอน้ำทำให้การมองเห็นเบลอๆ ฉินซีเอากระเป๋า​บังไว้บนหัวและไปซื้อร่มกันฝนในร้านสะดวก​ซื้อ​ และหารถยนต์​ว่างที่ข้างถนน

ตอนที่รถยนต์​ขับผ่านมาน้ำกระเด็น​ขึ้นมา แต่ไม่มีคนจอดรถเพื่อเธอ

ฉินซีไม่รู้​ว่า​ตัวเองอยู่กลางสายฝนมานานเท่าไหร่​แล้ว ร่มกางฝนเล็ก​เกินไป​ ฝนก็ตกหนักเกินไป ขาของเธอก็เปียกไปหมด ถึงโบกรถคันนึงได้อย่างยากลำบาก

คนขับรถเห็นเธอหนาวสั่น บนไหล่ยังมีคราบเป็นแผ่นกว้าง คิดว่าเธอเปียก​ฝนจนหนาวสั่น​ และยังใจดีเปิดแอร์​อุ่นๆให้ด้วย “คุณ​ครับ ฝนตกหนักเช่นนี้ หลบแป๊บนึงค่อยไปเถอะ​ครับ?”

ฉินซีแค่ส่ายหน้า​ กลับไม่ตอบคำถามของเขา “รบกวน​คุณ​ขับเร็ว​ๆหน่อย”

ถึงแม้ว่า​จะพูดเช่นนี้ แต่ว่าฝนตกถนนลื่น คนขับรถจึงต้องขับอย่างช้าๆ

ฉินซีมองรถยนต์​ที่​เดี๋ยว​ไปเดี๋ยว​จอด หัวอกตัวเองรู้สึก​แค่ว่าเหมือนถูกไฟเผาอยู่บนเตาอบ

 พ่อบ้านโทรมาอีกแล้ว “เสี่ยวซี คุณ​ถึงไหนแล้วครับ?”

ฉินซีมองออกไปทางนอกหน้าต่าง แต่ว่าฝนตกหนักเกินไป เธอก็มองเห็น​ถนนหนทางได้ไม่ชัดเจน ตอบไปแค่ “อยู่​ระหว่าง​ทางแล้ว ถึงเดี๋ยว​นี้แหละ”

 พ่อบ้านสั่นๆ “ถ้างั้นคุณ​รีบหน่อยนะ”

แต่ว่าไม่รอให้เธอได้พูดจา มือถือ​ก็วางสายไปแล้ว

คนขับรถมองเธอจากกระจกหลัง” มีคนเร่งคุณ​อยู่​หรือครับ?”

ฉินซีขมวดคิ้ว​ และพยักหน้า​

คนขับรถถอนหายใจแบบจนปัญญา​ “แต่ว่าฝนตกหนักขนาดนี้ คาดว่าถนนข้างหน้าน่าจะติดไปทั้งสาย แต่ว่ายังดีนะห่างกันไม่ไกลมาก ถ้าคุณ​เร่งรีบ…………ไม่อย่างนั้น​ผมขับไปข้างหน้า​สักระยะนึง คุณ​ลงจากรถข้างหน้านี้เลย และเดินกลับไปเองได้มั้ยครับ?”

ฉินซีมองฝนที่ตกอยู่ข้างนอก ลังเล​สักพัก แล้วก็พยักหน้า​

คนขับรถจอดเธอไว้ที่ทางแยก ขณะที่​ยืนอยู่กลางฝน ยังเสียใจที่ตัวเองไม่ให้ขับรถไปส่งเอง

ฝนตกหนักเกินไป เธอเกือบจะเอาร่มของตัวเองไม่ไหวเดินไปแค่ไม่กี่ก้าว เสื้อของเธอก็เกือบถูกฝนทำให้เปียกไปทั้งตัว​

มือถือ​ในกระเป๋า​เหมือนกำลังสั่นสะเทือน​อีกแล้ว ฉินซีมือไม่ว่างไปรับสาย จึงได้แต่กัดฟัน ตากฝน​และเดินไปที่บ้าน

เดินกลับบ้านอย่างซมซาน​ไปทั้งตัว ประตู​บ้านเปิดออกมา​ ฉินซีอึ้งมาก

แม่ของเธอยืนอยู่ที่กลางสายฝน ไม่มีคนกางร่มให้กับเธอ เปียกฝนไปหมดทั้งตัวแล้ว หน้าตาท่าทางซมซาน​กว่าเธอเสียอีก ส่วนฉินซึ่งเทียนยืนอยู่ใต้หลังคา กำลังชี้สั่งคนรับใช้ในบ้านเอากระเป๋า​เดินทางของแม่ออกมาทีละใบ โยนไปที่กลางสายฝน

หน้าบ้านมีน้ำขังอยู่ คนรับใช้ที่บ้านโยนใกล้เกินไป น้ำกระเด็น​ขึ้น​มา​ แต่ว่าแม่ฉินก็ยังไม่หลบแม้แต่นิดเดียว​ ให้น้ำกระเด็น​ใส่ตัวเอง

“พวกเจ้าทำอะไร” ฉินซีอดทน​ไม่ไหวตะโกน​อย่างโมโห​วิ่งเข้าไปแค่ไม่กี่ก้าว และผลักตัวคนรับใช้ออกไป

คนรับใช้หลบไม่ทัน ถูกเธอผลักแบบนี้ เกือบล้มลงไปที่หลุมพราง​ ก็เลยรีบถอยออกมานึงก้าว และหลบเข้าไปใต้หลังคา

ฉินซีหันหน้า เดินไปที่แม่แค่ไม่กี่ก้าว ยกร่มขึ้น​มา อยากบังฝนที่ตกลงมาในร่างกาย​ของเธอ กลับถูก​เธอผลักออกไปเบาๆ

“แม่คะ?” ฉินซีไม่เข้าใจ ถอย​ออกมานึงก้าว มองหน้าแม่อย่างละเอียด​อีกครั้ง

แม่ฉินจ้องหน้าฉินซึ่งเทียนแบบไม่ให้คลาด​สายตา​ นัยน์ตา​แดงก่ำเล็กน้อย แต่ว่าฝนตกหนักเกินไป ฉินซีมองเห็นไม่ชัดเจนว่าหยดน้ำที่ไหลลงมาเป็นน้ำฝนหรือน้ำตากันแน่

ฉินซีตามสายตาของเธอมองไปที่ฉินซึ่งเทียน ไม่เข้าใจอย่างยิ่ง “พ่อคะ นี่เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่คะ? ทำไมแม่หนูถึงยืนอยู่​ที่​นี่ พ่อ………”

“มานี่” ฉินซึ่งเทียนกลับไม่ฟังคำพูดของ​เธอให้จบ ขัดคำพูด​ของเธอโดยตรง

 ฉินซียิ่งไม่เข้าใจ แต่ว่าไม่ขยับตัว​ ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ใช้ร่มกันฝนในมือบังแม่ของเธอเอาไว้

 แต่ว่าฝนตกหนักเกินไป ร่มกางฝนของเธอบังสองคนไม่ได้ ไม่กี่วินาที เธอกับแม่ก็เปียกชื้น​ไปทั้งตัวแล้ว

พ่อบ้านทนดูต่อไปไม่ไหว ลงไปจากอีกทางดึงเธอเข้ามาในบ้าน “มา รีบเช็ดเร็วๆ”

ฉินซีเงยหน้า​ขึ้นมาดูพ่อบ้านที่เอ็นดูและตามใจตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆคนนี้ ไม่เข้าใจอย่างมาก “เรื่องมันยังไงกันแน่?”

คราวนี้พ่อบ้านกลับพูดไม่ออก แค่เงยหน้า​ขึ้น​มา​มองหน้า​ฉินซึ่งเทียน แล้วก็มองหน้าแม่ฉิน ส่ายหน้าแบบเงียบๆ

ฉินซียังจะถามต่อ ฉินซึ่งเทียนกลับพูดจาแล้ว

เขามองหน้าแม่ฉินไว้ น้ำเสียงหยิ่งยโส​เหมือนกำลังพูดกับคนขอทาน

“เหยาหมิ่น คุณ​ถูกผมจับชู้ได้อย่างคาหนังคาเขาแบบนี้​ ยังมีอะไรจะแก้ตัว รู้ซะมั้ง​ เอาข้าวของของแกไป รีบส่ายหัวไปเลย”