บทที่ 90 ฉันมาเป็นเพื่อนเธอ
เวินจิ้งละสายตาลง
บางทีมันอาจเป็นช่วงเวลาที่เธอคุ้นเคยกับการรายงานทุกสิ่งจากมู่วี่สิง ดังนั้น เมื่อไม่มีข่าวคราวของเขาจึงผิดหวัง
“อะไรนะ แล้วเธอยังไม่ไปหาเขา?” อั้นเถียนกล่าวและจะพาเธอไป
เวินจิ้งคว้าเธอเอาไว้ “เขาน่าจะอยู่ที่โรงพยาบาล อย่ารบกวนเขา”
“เธอคือภรรยาเขา รบกวนก็รบกวนสิ เวินจิ้ง ฉันจะโกรธเธอแล้ว เธอบอกฉัน เธอชอบหรือไม่ชอบหมอมู่?” อั้ยเถียนถาม
เวินจิ้งนิ่งงัน คำถามนี้เธอไม่เคยคิดมาก่อน
เพียงแต่รู้สึกว่าความน่าจะเป็นของความรักระหว่างเธอกับมู่วี่สิงนั้นน้อยเกินไป
เขาเป็นหมอที่ยิ่งใหญ่ที่ทุกคนให้ความสนใจมีภูมิหลังที่แข็งแกร่งและพลังอันทรงพลังจุดตัดระหว่างเขากับเธอเป็นเพียงการแต่งงานที่แต่ละคนต้องเจอกับแรงกดดันของครอบครัว
แต่เธอไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งจอมปลอมที่สร้างขึ้น
แต่เพียงบางสิ่งดูเหมือนจะค่อยๆเบี่ยงเบนไปจากวิถีของเธอ
“จิ้งจิ้ง ฉันว่าเธอควรถามใจของเธอให้ดี หากว่าเธอชอบหมอมู่จริงๆก็ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้”
เวินจิ้งยิ้ม “ฉันชอบเขาแล้วยังไง เขาไม่ได้ชอบฉัน คนที่ชอบเขามีตั้งมากมาย”
“แต่ เธอมักจะมีข้อได้เปรียบที่คนอื่นไม่มี แล้วก็ไม่ใช่ว่าเธอวางแผนที่จะสอบเรียนปริญญาโทหรือไง? หากมีคำแนะนำจากหมอมู่เธอลดระยะเวลาได้เลยนะ”
“ไม่ต้องการเขา” ใบหน้าของเวินจิ้งแปลกไปเล็กน้อย
ไม่นานนัก อั้ยเถียนก็รับสายด่วนและรีบออกไป
เห็นได้ชัดว่าเป็นเสี้ยวหง เวินจิ้งขมวดคิ้วแต่กลับไม่รั้งเธอไว้
เมื่อกลับบ้าน มู่วี่สิงก็ยังไม่ได้กลับมา
เวินจิ้งนิ่งไป อดไม่ได้ที่จะโทรหามู่วี่สิง
เธอพยายามติดต่อเขาสามสายและเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
ถาม? ดุด่า? หรือแสดงว่าความกังวล
พระเจ้า ยิ่งนานวันยิ่งไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรกับมูวี่สิง
ด้วยความหวาดกลัววิตกกังวล เวินจิ้งก็วางสายไป
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว เขาเพิ่งตรวจดูวอร์ดเสร็จ เขายังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำในคืนนี้ เกรงว่าจะไม่ได้กลับบ้าน
โทรศัพท์เงียบ ๆ ทำให้เขาฟุ้งซ่านเล็กน้อย และยังวางสายโดยไม่คาดคิดอีก
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้โทรกลับ เมื่อคิดว่าเวินจิ้งต้องการที่จะหย่าตลอดเวลา ความโกรธของเขาก็ไม่ได้หายไป
“ไม่โทรกลับด้วย? มู่วี่สิง คุณจะต่อต้านใช่ไหม!” เวินจิ้งโกรธและใจเย็นลงอีกครั้ง จากนั้นก็โทรไปอีกสาย
ครั้งนี้มู่วี่สิงรับสายอย่างรวดเร็ว
“อืม?” น้ำเสียงของเขาช่างนุ่มลึกน่าฟัง
สองวันแล้ว เมื่อได้ยินเสียงของเขาอีกครั้งและเธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอคิดถึงเขา
คิดถึง คิดถึงมาก
“คุณจะกลับบ้านเมื่อไหร่?” เวินจิ้งถาม
“คิดถึงฉันแล้ว? ว่างั้น?” มู่วี่สิงถอดหน้ากากของเขาออกและสั่งให้นางพยาบาลออกไปก่อน
“เปล่า ฉันแค่ถามคุณเฉยๆ” น้ำเสียงของเวินจิ้งเปลี่ยนไปเล็กน้อย
มู่วี่สิงฟังน้ำเสียงเธอออก
ริมฝีปากก็ยิ้มจากนั้นเขาก็กล่าวด้วยน้ำเสียงปกติ “เร็วสุดก็พรุ่งนี้”
“คืนนี้ไม่กลับหรือไง?” เวินจิ้งไม่พอใจมากขึ้น
“อืม มีผู้ป่วยเพิ่งพ้นขีดอันตราย คืนนี้ต้องอยู่ดูแล”
“คุณไม่ได้พักผ่อนมาสองวันแล้วนะ”
“เป็นห่วงฉันสินะ” เสียงมู่วี่สิงหนักแน่นขึ้น
เวินจิ้งรู้สึกเพียงว่าหัวใจเธอสั่นเทา
“ถ้างั้น ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนคุณ” คำพูดนั้นที่พูดไปเวินจิ้งเองก็ไม่รู้ตัว
แต่กลับเป็นธรรมชาติมาก
“ฉันอยู่ในแผนกหน่วยผู้ป่วยหนัก เธอไม่สามารถเข้ามาได้ ฉันจะกลับไปพรุ่งนี้ เธออยู่บ้านรอฉัน”
“ก็..ได้”
“คุณต้องพักผ่อนด้วย” เวินจิ้งเตือนเขา
“เป็นคำสั่งจากเวินจิ้ง ฉันจำได้อยู่แล้ว”
เมื่อวางสาย เวินจิ้งก็มองไปรอบๆห้องที่ว่างเปล่า เธอนอนไม่หลับอีกแล้ว
