บทที่ 968 สัญญาหย่าร้าง
ฉินซีลืมตาเล็กน้อย พบว่าท้องฟ้าด้านนอกสว่างแล้ว
เมื่อคืนพวกเขาค่อนข้างรีบตอนนอน ไม่ได้ปิดม่านให้สนิท แสงจึงเข้ามาระหว่างช่องว่างของม่าน
ทันใดนั้นฉินซีก็ตระหนักได้ว่าทั้งร่างเธออยู่ในอ้อมกอดลู่เซิ่น แขนลู่เซิ่นโอบเอวเธออยู่ ขาเธอวางอยู่บนน่องลู่เซิ่น ทั้งสองคนเกือบจะพัวพันด้วยกัน
ลู่เซิ่นยังไม่ตื่น ใบหน้าตอนเขาหลับนั้นนุ่มนวลมาก แววตาฉินซีชำเลืองมองไปทั่วใบหน้าเขา
มีโอกาสไม่มากนักที่จะได้มองสำรวจเขาอย่างตั้งใจ ฉินซีไม่คิดจะเสียโอกาสไป
ขนตายาวมาก มีไฝจางๆ ที่ปลายคิ้ว ไม่ตั้งใจมองก็จะไม่เห็นเลย ริมฝีปากดูเหมือนบางมาก แต่เวลาจูบขึ้นมากลับนุ่มสุดๆ
ฉินซีคิดไปไกลโดยไม่รู้ตัว ฉินซีกะพริบตา ละสายตากลับมา
ทั้งๆ ที่เรื่องอย่างว่าก็ทำกันมาหมดแล้ว แต่ตอนนี้ฉินซีไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกหน้าแดงนิดหน่อย
เธอขยับตัวเล็กน้อย อยากถอยออกมาจากอ้อมกอดลู่เซิ่นสักนิด แต่ทำให้ลู่เซิ่นตื่นแล้ว
ลู่เซิ่นลืมตาเล็กน้อย เอ่ยพึมพำ “ทำไมตื่นเช้าจัง?”
ฉินซีหันศีรษะไปมองนาฬิกาบนผนัง น้ำเสียงทำอะไรไม่ถูกนิดๆ “ไม่เช้าแล้ว……”
ลู่เซิ่นใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการตื่นอย่างเต็มที่ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ประหลาดใจที่ตอนนี้ทั้งคู่มีท่าทีที่สนิทสนมกันมากเกินไปแบบนี้ และฝังศีรษะไว้ที่คอและไหล่ของฉินซี “ทำไมคุณไม่นอนให้นานกว่านี้?”
ลมหายใจอุ่นที่จมูกเขาพ่นลงบนผิวอ่อนไหวรอบๆ คอฉินซี ทำให้ฉินซีรู้สึกมีกระแสไฟฟ้าไหลลงมาด้านล่างตลอดทาง
เธอไม่สนใจตอบคำถามลู่เซิ่น แค่ผลักเขาออกเบาๆ “ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นสิ”
ลู่เซิ่นยังอยากพูดอะไรบางอย่าง โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอย่างไม่เหมาะสม
ลู่เซิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย หันตัวไปคลำหาโทรศัพท์ แต่พอเห็นคนที่โทรมาก็คลายคิ้ว “พ่อ?”
เสียงลู่เหวยดังมาจากทางนั้น “แม่ของลูกตื่นแล้ว อยากให้ลูกรีบมา”
ลู่เซิ่นตอบรับ สุดท้ายก็ยอมปล่อยฉินซี
ฉินซีไม่รู้ว่าทำไม รู้สึกมีความเย็นนิดหน่อยอยู่รอบๆ
“ไปโรงพยาบาลไหม?” เขาหันศีรษะมองฉินซี
จริงๆ แล้วตามสถานการณ์ของเมื่อวาน ไม่ไปเยี่ยมสูหยิงถึงจะเป็นทางเลือกที่ชาญฉลาดสำหรับฉินซีมากกว่า
แต่คิดว่าสูหยิงยังเข้าใจผิดเหยาหมิ่น ตรงกลางยังเกี่ยวกับลู่เหวย เธอคิดว่าตัวเองอยู่บ้านก็คงไม่วางใจ จึงพยักหน้า “ฉันจะไปกับคุณ”
……
ตอนทั้งสองคนถึงโรงพยาบาล เวลาก็ไม่เช้าแล้ว
ลู่เหวยนั่งหน้าห้องผู้ป่วย ได้ยินเสียงฝีเท้า เงยศีรษะมามอง “มาแล้วเหรอ?”
ลู่เซิ่นพยักหน้า จะเดินเข้าไปด้านใน ลู่เหวยไม่คิดที่จะเข้าไป
ฉินซีแค่มองก็รู้แล้ว สูหยิงยังไม่สงบ ยังไม่อยากเจอเขา
ดังนั้นเธอจึงเดินตามฝีเท้าลู่เซิ่นให้ช้าลงหน่อย
สุดท้ายแล้วสูหยิงก็เป็นคนไข้ ไม่ว่าฉินซีจะมีสิ่งที่อยากพูดมากแค่ไหน ก็ต้องกังวลเกี่ยวกับสุขภาพของเธอก่อน
ถ้าลู่เหวยยังไม่อยากเจอ……ถ้าตัวเองเข้าไป อาจจะทำให้สูหยิงสูญเสียการควบคุมอารมณ์อีกครั้ง
คิดถึงตรงนี้ ฉินซีก็หยุดฝีเท้าลง ดึงลู่เซิ่น “ฉันยังไม่เข้าไปดีกว่าไหม?”
ไม่รอให้ลู่เซิ่นตอบ เสียงสูหยิงก็ดังขึ้นจากด้านใน “ทุกคนมาถึงแล้วใช่ไหม? งั้นก็เข้ามาสิ! ไม่ต้องซ่อนตัว”
เธอพูดแบบนี้ ฉินซีก็ไม่ลังเล เดินเข้าไปด้านในพร้อมลู่เซิ่น
แต่ลู่เซิ่นกลับชะลอฝีเท้า เดินมาข้างๆ เธอ ยื่นมือมากุมมือฉินซี
ฉินซีเงยศีรษะมองเขาอย่างค่อนข้างประหลาดใจ
สีหน้าลู่เซิ่นกลับสงบนิ่งมาก ราวกับสองคนจับมือกันเป็นเรื่องปกติธรรมดา
ฉินซีไม่รู้ว่าทำไม ก็ไม่คิดที่จะปล่อย แต่เดินเข้าไปด้วยกันกับเขา
ในห้องผู้ป่วยถูกจัดระเบียบเป็นอย่างดีแล้ว ไม่รู้ว่ายากล่อมประสาทได้ผลหรือไม่ สูหยิงเห็นสองคนจับมือกันเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย สีหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก แค่มองฉินซีอย่างเย็นชาแล้วเบนสายตาออกไป
ลู่โยวโยวไม่อยู่ในห้องผู้ป่วย คิดว่าเฝ้าทั้งคืนแล้วกลับไปพักผ่อน สูหวั่นก็ไม่อยู่ มีเพียงคนรับใช้ไม่กี่คนที่กำลังยุ่งวุ่นวายอยู่
“ออกไปกันก่อน” สูหยิงสั่ง เหล่าคนรับใช้ก็ไม่กล้าชักช้า พยักหน้าให้กับทั้งคู่แล้วเดินออกไป
ภายในห้องสงบลงทันที เหลือแค่สามคน
“นั่งสิ” สูหยิงเชิดคางไปที่เก้าอี้ น้ำเสียงมีความถากถางเล็กน้อย “จับมือกันทำไม ไม่ต้องพักผ่อนกันเลยใช่ไหม?”
ลู่เซิ่นยืนอยู่ตรงหน้าเธอเหมือนเดิม “แม่ เรื่องรูปภาพเมื่อวาน……”
สูหยิงขัดคำพูดของเขา “พ่อของลูกอธิบายกับแม่ไปแล้ว ลูกนั่งลงก่อน แม่จะค่อยๆ พูด”
ฉินซีดึงลู่เซิ่น จากนั้นทั้งคู่ก็นั่งลง
“เมื่อคืนแม่เห็นรูป โกรธจนสติหลุด” น้ำเสียงสูหยิงสงบนิ่งมาก มันแตกต่างจากความบ้าคลั่งเมื่อวานเหมือนเป็นคนละคน “เช้านี้พ่อของลูกเข้ามาอธิบายกับแม่แล้ว วันนั้นที่เหยาหมิ่นโดนถ่ายรูป เขาอยู่ที่ประเทศ M จริงๆ ไม่มีโอกาสกลับมาทำเรื่องนี้”
ฉินซีโล่งใจนิดหน่อย
แต่โทนเสียงสูหยิงสูงขึ้นนิดหน่อย “แต่เขาก็ยอมรับแล้ว สองสามวันก่อน เขาไปทำความสะอาดหลุมศพเหยาหมิ่นจริงๆ”
ฉินซีรู้สึกว่าตัวเองถูกลู่เซิ่นจับมือแน่นมาก เงยศีรษะขึ้นชำเลืองมองลู่เซิ่น
สิ่งที่หลินหยังสืบมาได้ สูหยิงก็สืบได้เช่นกัน ปฏิเสธไปก็ไม่มีความหมาย
แต่ฉินซีก็ยังเอ่ยปาก “คุณนายลู่ เรื่องการไปทำความสะอาดหลุมศพ——”
“หุบปาก” มองฉินซี แววตาสูหยิงยังคงเย็นยะเยือก “ยังไม่ถึงตาที่เธอจะพูด”
ฉินซีหายใจเข้าลึกๆ ระงับอารมณ์ของตัวเองอย่างไม่เต็มใจ
“ฉันรู้ ว่าเธออยากพูดว่าการทำความสะอาดหลุมศพมันไม่ได้มีความหมายอะไร แต่ฉันรู้จักลู่เหวยดี เขาไปทำความสะอาดหลุมศพ อย่างน้อยก็หมายความว่าความสัมพันธ์ของเหยาหมิ่นกับเขาไม่ธรรมดา” สูหยิงเชิดคางขึ้น ราวกับไม่ได้นั่งบนเตียงผู้ป่วย แต่กำลังอยู่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะเจรจา “ฉันเชื่อว่าตอนถ่ายรูปคนข้างๆ เหยาหมิ่นไม่ใช่ลู่เหวย แต่ยังไม่เต็มใจเชื่อว่าเขาไม่มีความสัมพันธ์เกินเลยกับเหยาหมิ่น และฉันค่อนข้างแน่ใจอย่างยิ่ง ว่าเหยาหมิ่นมีความหมายที่แตกต่างในใจเขา”
ฉินซีขมวดคิ้วขึ้นมา
กลยุทธ์ของฉินซึ่งเทียนยังคงใช้ได้ผล ตอนนี้สูหยิงไม่เต็มใจเชื่อว่าลู่เหวยและเหยาหมิ่นเป็นผู้บริสุทธิ์ใจไม่ว่าอย่างไรก็ตาม
“แม่” ลู่เซิ่นก็ขมวดคิ้วเช่นกัน “เหยาหมิ่นมีความหมายอะไรในใจพ่อ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉินซี?”
“ไม่เกี่ยวเหรอ?” สูหยิงแค่นหัวเราะ “แค่แม่เห็นฉินซี ก็จะคิดว่าในใจลู่เหวยมีใครอีกคน ลูกคิดว่าสำหรับแม่ ฉินซีไม่เกี่ยวเหรอ?”
ลู่เซิ่นยังอยากพูดอะไร เสียงสูหยิงก็กลายเป็นแหลมขึ้นมาอีกครั้ง
“ลู่เซิ่น! คนที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูลูกมา คือแม่! ทำไมลูกถึงเห็นแก่คนนอกตลอดเวลา!” สูหยิงหายใจขึ้นลงอยู่หลายครั้ง ทันใดนั้นก็ดึงเอกสารฉบับหนึ่งออกมาจากข้างเตียง ทิ้งไว้ตรงหน้าพวกเขาทั้งคู่ “ฉันไม่มีคำขออื่นๆ พวกเธอแค่เซ็นสัญญาฉบับนี้ ฉันก็จะไม่ติดตามเรื่องใดๆ ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้”
ฉินซีกวาดตามอง กระดาษสีขาวตัวอักษรสีดำเขียนไม่กี่คำอย่างชัดเจน
《สัญญาหย่าร้าง》
