Gate of God – ตอนที่ 1011 โลกกลับหัว

ตอนที่ 1011 โลกกลับหัว

　　 ไม่ข้าสามารถขึ้นไปได้ด้วยตังเอง!  ปิงหยางมองฟางเจิ้งจือที่อุ้มหยุนชิงวูอยู่และปฏิเสธในทันที

　　ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากที่ปฏิเสธนางพุ่งไปที่โซ่และกระโจนขึ้นไปเรื่อยๆอย่างมั่นคง

　　จากนั้นนางก็หันหลังกลับ

　　นางมองลงมาที่ฟางเจิ้งจือด้วยท่าทีอันเหนือกว่าจากนั้นนางก็กระโจนขึ้นไปด้านบนต่อไปเรื่อยๆ

　　ต้องยอมรับว่าปิงหยางค่อนข้างว่องไวและรวดเร็วจริงๆแล้วมันเป็นเรื่องง่ายสำหรับนางที่จะปีนโซ่ด้วยความสามารถในระดับเซียนของนาง

　　อย่างไรก็ตาม…

　　ก่อนที่นางจะถึงจุดที่ความสูงประมาณสามสิบเมตรนางตัวสั่นราวกับโดนเข้ากับบางอย่าง ผมของนางตั้งขึ้น　　 เจ้าเป็นตัวล่อสายฟ้าที่ดี ฟางเจิ้งจือยิ้มและมองดูแผนภาพด้านล่างโซ่

　　มันถูกวาดลงบนพื้นแต่บางส่วนกลับถูกลบออกไปเหลือเพียงร่องรอยเล็กน้อยเท่านั้น

　　มันดูเป็นรูปแบบที่แตกต่างกันออกไปซึ่งสามารถจับคู่กับโซ่ทั้งเก้าเส้นได้

　　 อืมข้าพอเข้าใจแล้ว  ฟางเจิ้งจือพยักหน้าเบาๆ

　　ทันใดนั้นเสียงตะโกนของปิงหยางก็ดังขึ้น

　　ฟางเจิ้งจือยื่นมือออกไปรับปิงหยางที่ตกลงมาจากด้านบนได้ทันทวงที

　　จากนั้นโดยไม่ต้องรอให้ปิงหยางพูดอะไรเขาพุ่งไปบนโซ่ทันที ปีกสีดำของเขากางออก

　　 อย่า…อย่าเหยียบบนโซ่…มันมีสายฟ้า… ปิงหยางดูกังวลเป็นอย่างมาก

　　 ข้ารู้ ฟางเจิ้งจือตอบกลับเรียบๆ

　　 บินเจ้าควรบิน…  　　 เจ้าคิดว่าจะไม่มีกระแสไฟฟ้าถ้าพวกเราบินงั้นหรือ? ฟางเจิ้งจือรู้สึกพูดไม่ออก แต่เขาพบว่าเรื่องที่ปิงหยางพูดดูตลกมาก

　　อย่างไรก็ตามเขารู้นิสัยของปิงหยางดี นางหัวดื้อและชอบการแข่งขัน แต่มันก็ทำให้นางดูน่ารักเช่นกัน

　　 ถ้าเจ้าบินจะถูกฟ้าผ่าด้วยงั้นหรือ?เจ้ารู้ได้ยังไง?  ปิงหยางไม่เชื่อฟางเจิ้งจือ

　　 เจ้าบอกข้า! 

　　 ข้าบอกเจ้าตอนไหน? 

　　 ใช่เจ้าบอกว่ามู่ฉิงเฟิงเคยเข้ามายังสถานที่แห่งนี้ หลังจากที่เขาเข้ามาเขาก็ออกไปและเรียกฉือกูเหยียนเข้ามา  ฟางเจิ้งจืออธิบายปิงหยางขณะพุ่งไปด้านหน้าเรื่อยๆ

　　 มันเกี่ยวกับการที่เจ้าบินแล้วจะถูกฟ้าผ่าได้ยังไง? ปิงหยางไม่เข้าใจ

　　 ดูแผนภาพบนพื้น แทนที่ทจะอธิบาย ฟางเจิ้งจือชี้ไปที่สัญลักษณ์บนพื้น

　　ปิงหยางมองตามลงไปทันที　　แม้นางจะอยู่สูงจากพื้นประมาณสิบเมตรแต่ก็เห็นสัญลักษณ์บนพื้นชัดเจน

　　จากนั้นดวงตาของนางก็เบิกกว้าง

　　 เจ้า..เจ้ารู้เรื่องนี้มานานแล้วหรือ? ใบหน้าของปิงหยางกลายเป็นสีแดงทันทีที่เห็นสัญลักษณ์บนแผนภาพ

　　 ข้าเองก็พึ่งเห็นมันเช่นกัน ฟางเจิ้งจือไม่ได้โง่พอที่จะบอกว่าเขาเห็นมันตอนที่นางตกลงมา

　　เขาอาจจะถูกกัดถ้าพูดเช่นนั้นออกไป

　　ยิ่งไปกว่านั้นเขามั่นใจว่าแผนภาพเกี่ยวกับโซ่ทั้งเก้าเส้นจริงๆ

　　แต่ปิงหยางได้ทดสอบมันให้กับเขา

　　ดังนั้นต่อให้เขาโง่แค่ไหนก็น่าจะเดาสัญลักษณ์บนพื้นได้เขาเดาว่าสัญลักษณ์บนพื้นถูกสร้างขึ้นหลังจากที่มู่ฉิงเฟิงพาฉือกูเหยียนมาที่นี่

　　มู่ฉิงเฟิงเป็นใคร?

　　เขาเป็นผู้นำศาลาเต๋าสวรรค์หนึ่งในเซียนที่ทรงพลังที่สุดในดินแดนศักดิ์สิทธิ์

　　ด้วยระดับพลังของเขาเหตุผลเดียวที่มู่ฉิงเฟิงออกไปจากปราสาทหินสีดำแห่งนี้ทั้งๆที่สำรวจไปได้แค่ครึ่งเดียวเป็นเพราะเขาเจอปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยแค่พลังอย่างเดียว

　　ถ้าไม่สามารถใช้พลังแก้ไขได้ก็ต้องใช้สติปัญญาแน่นอนว่ามู่ฉิงเฟิงก็มีมันเช่นกัน เขาไม่จำเป็นต้องออกไปขอความช่วยเหลือถ้าเขาพบกับดักธรรมดาๆ

　　แต่ความจริงคือมู่ฉิงเฟิงกลับไปพาฉือกูเหยียนมาด้วย

　　เช่นนั้นหมายความว่าท่ามกลางผู้คนในศาลาเต๋าสวรรค์มีเพียงฉือกูเหยียนที่สามารถแก้ปริศนานี้ได้

　　คำตอบนั้นอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

　　มู่ฉิงเฟิงได้ฝึกทั้งดาบและจิตใจแม้เขาจะทรงพลังแต่ในเรื่องการแก้ปัญหาและวิเคราะห์สิ่งต่างๆเขาไม่สามารถเปรียบเทียบกับฉือกูเหยียนที่เติบโตขึ้นมาจากกองตรวจการศักดิ์สิทธิ์ได้ นางได้ศึกษาทั้งเรื่องการทหาร เขตแดน กับดัก ค่ายกลตั้งแต่ยังเด็ก

　　แน่นอนว่าอีกข้อที่สามารถพิูจน์ได้

　　ไม่มีศพของกลุ่มพันธมิตรฝ่ายมนุษย์อยู่ที่นี่

　　ฟางเจิ้งจือขยับร่างกายเล็กน้อยเขาไม่แปลกใจกับกระแสไฟฟ้าที่เกิดขึ้น เขาขยับปีกและบินไปยังโซ่อีกเส้นทันที

　　 เจ้าไร้ยางอายเจ้าไม่ได้บอกว่าคิดออกแล้วงั้นหรือ?!  ปิงหยางกำลังเป็นบ้า

　　 ข้าพูดแบบนั้นงั้นรึ? ฟางเจิ้งจือทำเป็นไรเดียงสา

　　มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่เข้าใจสัญลักษณ์ที่ถูกลบออกไปด้วยการมองเห็นเพียงครั้งเดียวยิ่งไปกว่านั้นความรู้ของเขาในเรื่องพวกนี้ก็ด้อยกว่าฉือกูเหยียนมาก

　　คำว่า’พอใช้ได้’นั้นน่าจะอธิบายความเข้าใจของฟางเจิ้งจือในการสร้างค่ายกลหรือเขตแดนได้

　　อย่างไรก็ตามฟางเจิ้งจือนึกออกบางส่วนแล้ว

　　 กรี้ด…ข้ากำลังจะตาย! ปิงหยางกรีดร้องหลังจากได้สติ

　　 เจ้าโง่หรือไงต่อให้พวกเราถูกฟ้าผ่าข้าก็เป็นคนแรกที่ถูกฆ่าตาย!  ฟางเจิ้งจือพูดไม่ออก

　　 หืม?ทำไม? ปิงหยางไม่เข้าใจ แต่ท่าทีของนางกลับไปเป็นปกติ เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้นางแค่แกล้งทำไปเท่านั้น

　　 เจ้าไม่รู้สึกงั้นหรือว่าโดนฟ้าผ่าแต่ทำไมไม่เจ็บ? 

　　 อืมดูเหมือนจะเป็นอย่างที่เจ้าพูด…ทำไมกัน? 

　　 เพราะข้าบังให้เจ้าไง! 

　　 ข้าเข้าใจแล้วข้าไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น อย่างไรก็ตามทำไมเจ้าบังให้แต่ข้ายังโดนไฟดูดอยู่  ปิงหยางพยักหน้าด้วยความสับสนอีกครั้ง

　　 พวกเราควรแบ่งปันความเจ็บปวดซึ่งกันและกันไงข้ากลัวเจ้าจะว่างจนหลับไป 

　　 … ปากของปิงหยางอ้าออกเล็กน้อยขณะมองฟางเจิ้งจือและกำหมัดแน่น

　　อย่างไรก็ตามนางไม่ได้ต่อยฟางเจิ้งจือ

　　เพราะขณะที่นางกำมือนางเห็นฟางเจิ้งจือขยิบตาจากนั้นสายฟ้าก็ผ่าลงมาที่พวกเขา

　　จากนั้นฟางเจิ้งจือก็กระโดดไปยังโซ่สีดำอีกเส้น

　　เห็นได้ชัดว่าฟางเจิ้งจือถูกไฟฟ้าดูดอีกครั้ง

　　อย่างไรก็ตามครั้งนี้ปิงหยางกลับไม่รู้สึกว่าตัวเองถูกไฟดูดนางเพียงรู้สึกชาและไม่มีความเจ็บปวดแม้แต่น้อย

　　 เจ้าไร้ยางอาย… หัวของปิงหยางโน้มตัวเข้าหาฟางเจิ้งจือนางรู้ว่าแม้ฟางเจิ้งจือจะไม่ยอมรับแต่เขาได้ปิดกั้นสายฟ้าที่มาจากโซ่สีดำทั้งหมดด้วยตัวเอง

　　ส่วนกระแสไฟฟ้าที่ส่งมาถึงตัวนางก่อนหน้านี้…

　　นั่นเป็นเพราะฟางเจิ้งจือยังไม่สามารถเข้าใจพลังของสายฟ้าได้ทั้งหมด

　　…

　　ด้วยความรวดเร็วของฟางเจิ้งจือไม่นานพวกเขาทั้งสามคนก็เข้าใกล้กับเมฆสายฟ้าสีดำที่ลอยอยู่เหนือโซ่ทั้งเก้าเส้น

　　ยิ่งพวกเขาเข้าใกล้มากเท่าไรเสียงสายฟ้ายิ่งดังมากขึ้นเท่านั้น

　　ทันทีที่พวกเขาทั้งสามทะยานเข้าใส่สายฟ้าปิงหยางสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ชุดเกราะสีดำปรากฎขึ้นบนร่างของนางพร้อมกับแสงสีทองที่เปล่งออกมา

　　สายฟ้าไหลผ่านชุดเกราะสีดำแต่นางกลับไม่รู้สึกเจ็บปวด

　　นางรู้สึกสนุกสนานมาก

　　 เจ้าไร้ยางอายแข็งแกร่งมาก… ปิงหยางเงยหน้ามองร่างในชุดเกราะสีดำที่จับมือของนางเอาไว้แน่น

　　ตูม!สายฟ้าสีทองพุ่งลงมาจากท้องฟ้า

　　ฟางเจิ้งจือบิดร่างไปด้านข้างเล็กน้อยเพื่อหลบมันและทะยานขึ้นไปด้านบนอีกครั้ง

　　ด้านปิงหยางนางตกใจมากจนปากของนางอ้าค้างนางไม่สามารถเชื่อได้ว่าฟางเจิ้งจือนั้นเร็วขนาดหลบสายฟ้าได้

　　 เมื่อ…เมื่อไรข้าถึงจะมีพลังระดับนี้บ้าง… 

　　ตูม!

　　ขณะที่ปิงหยางกำลังคิดนางพบว่าเมฆสีดำที่เต็มไปด้วยสายฟ้าได้หายไปและพบว่านางได้อยู่ในโลกใหม่

　　เสียงของสายฟ้าได้หายไป

　　ตรงหน้านางเป็นฉากอันงดงามชวนตกตะลึงมีภูเขาทอดยาวไปสุดสายตา

　　ด้านล่างณ จุดที่พวกนางอยู่เป็นภูเขาสูงที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้โบราณ　　อย่างไรก็ตามสิ่งที่แปลกคือ…

　　ต้นไม้โบราณเหล่านั้นขึ้นกลับหัวปลายยอดของพวกมันติดอยู่กับพื้น

　　ปิงหยางมองไปรอบๆพร้อมกับปากที่เปิดกว้างไม่ใช่แค่ต้นไม้เท่านั้นที่เป็นแบบนี้ แม้แต่น้ำตกยังไหลจากก้นเบื้องสู่ด้านบนของภูเขา

　　ยิ่งไปกว่านั้นภูเขาก็กลับด้านพวกมันห้อยอยู่กลางอากาศ

　　นั่นหมายความว่าพวกเขาไม่ได้ยืนอยู่บนยอดเขาแต่เป็นด้านล่างสุด

　　หมู่เมฆลอยไปมาเหนือหัวพวกเขา

　　 ว้าวที่นี่งดงามจริงๆ!  แม้ว่านางจะตกใจแต่นางกลับพูดเอ่ยชมความงดงามออกมาเป็นอย่างแรก

　　 อืมมันสวยงามมากจริงๆ  ฟางเจิ้งจือพยักหน้าอย่างจริงจัง

　　แม้ว่าโลกเบื้องหน้าพวกเขาจะกลับหัวกลับหางแต่ฉากตรงหน้าเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น　　คำว่า’งดงาม’ไม่เพียงพอที่จะอธิบายฉากตรงหน้า

　　อย่างไรก็ตามสิงที่แปลกคือมีดวงตาจำนวนมากกำลังจ้องมองพวกเขา

　　 ใครกัน! 

　　 พวกเจ้าเป็นใคร?! 

　　คนสองคนที่กำลังชื่นชมความงดงามของธรรมชาติโดยไม่สนใจพวกเขาแม้แต่น้อย

　　ยิ่งไปกว่านั้นมีเรื่องที่ทำให้พวกเขาตกใจยิ่งกว่าเดิมเพราะพวกเขาเห็นหญิงสาวในชุดสีขาวกำลังสลบอยู่

　　 นั่น… 

　　 หยุนชิงวู! 

　　 นายน้อยของอสูรและปีศาจ! 

　　ดวงตาทุกคู่เบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ

　　 ใช่แล้วเป็นหยุนชิงวู ข้าบังเอิญจับตัวนางได้  ฟางเจิ้งจือกล่าวขึ้นขณะเห็นดวงตาจำนวนมากกำลังมองมาที่พวกเขา　　……………………………………..